Για το καλό μας

Μου λέει μια φίλη,  «θέλω να γράψω την δική μου κατάθεση ψυχής, μπορώ;» Και βέβαια!

Δεν πρόσθεσα ούτε άλλαξα, ούτε λέξη.

Μόνο αν δούμε τον εαυτό μας αλλιώς

Βρήκα αυτό το κείμενο στο διαδίκτυο…παλιά ανάμνηση που η τεχνολογία μού θύμισε. 2016 και τίποτα δεν έχει αλλάξει. ΔΕΝ μπορεί να αλλάξει! Παραμένουμε αποπροσανατολισμένοι, θεωρώντας πως μπορούμε να πράξουμε διαφορετικά απ’ ότι ήδη κάνουμε, ελπίζοντας «κάποιος» να κάνει την αλλαγή, αλλά μη κατανοώντας.

Ήταν αυθόρμητη παιδική μάλλον - η επιθυμία μου να το αλλάξω όλο… Ενώ ο περισσότερος κόσμος ακόμα άγεται και φέρεται από περιοριστικούς συναισθηματισμούς και φόβο μπροστά στον κόσμο που δημιουργείται χωρίς αυτόν.

Το πρωτότυπο (μετάφραση) εδώ

Εδώ που καταλήξαμε

Κι έτσι καταλήξαμε, να ζούμε όσα δεν καταλαβαίναμε, όσα χρειαζόταν να βιώσουμε «στο πετσί μας», όσα μας φαίνονταν απίθανα, εξωπραγματικά, παράλογα…κυρίως επειδή οι περισσότεροι από μας, όντας σχολειοποιημένοι, αρνούμασταν να εξετάσουμε όσα διδαχθήκαμε ως «αλήθειες».

Οι τύποι πάνω από την ουσία

Επειδή κάτι τέτοια δεν θα τα βρούμε να φιγουράρουν στις «ειδήσεις» και επειδή η τρομοκρατία συνήθως συμβαίνει αθόρυβα, πίσω από κλειστές πόρτες…Κι επειδή το κρατικό σύστημα θέλει να παρουσιάζει πως εγώ και το παιδί μου ήμασταν «η μόνη περίπτωση» ανυπακοής, ενώ το ίδιο παρουσιάζεται γνώστης ενώ παραμένει τύραννος…

Wild Cards, στις κοινωνίες που χρειάζεται να ταρακουνηθούν

Είναι πιο βολικό, πιο «ασφαλές» να κλείνουμε τα προφίλ μας, να κλείνουμε τους κύκλους μας με αυτούς που συμφωνούν με τις ιδέες μας, να προσέχουμε τα λόγια μας ή να μην εκφράζουμε τις απόψεις μας, όπως είναι βολικό να αποκλείουμε όσους δεν μας αρέσουν, όσους απειλούν τις απόψεις μας.

Είναι «πιο σοφό» να προσέχουμε τα λόγια μας, να ακολουθούμε τις παρορμητικές αντιδράσεις μας, να πηγαίνουμε με το πλήθος, από όποια πλευρά κι αν τραβάει. Η αντιπαράθεση και η διχόνοια καλλιεργούνται!

Κι έτσι χτίζουμε, οι ίδιοι τη φυλακή μας…

Με έμπνευση

Πολλοί νομίζουν πως έμαθα τα Ελληνικά στο σχολείο, όπως οι ίδιοι. Όσοι με ξέρουν, νομίζουν πως τα έμαθα στο γυμνάσιο, όταν εντάχθηκα σε Ελληνικό σχολείο. Όχι, όχι, δεν τα έμαθα έτσι!

Βιασμένη μητρότητα, βιασμένα παιδιά

Αυτοί που χτυπάνε τη μητρότητα είναι όσοι τη χρειάζονται περισσότερο.

Βαθιά παιδικά τραύματα, μνήμες ασυνείδητες, μια ανθρωπότητα που πασχίζει να βρει τις ρίζες της μακριά από την αλήθεια, όσο διατηρείται η βία.

Άνθρωποι αποκομμένοι από την ουσία τους, βιαστές της ίδιας της ψυχής τους, άρρωστοι εξουσιαστές σε μια εμμονή να ελέγξουν όσα δεν ελέγχονται αλλά περιμένουν να αναγνωριστούν.

Όσα φοβάμαι

Τι φοβόμουνα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου; Να μεγαλώσουν κάποια μέρα τα παιδιά μου και να μου πουν, «άλλα μας έλεγες και άλλα έκανες!» Κι αυτό να τους έχει στερήσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, τις βάσεις πάνω στις οποίες θα στηρίζονταν στη ρευστότητα της ζωής τους.

Γιατί, πότε έμαθες να σκέφτεσαι μόνος σου, να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου;

Δεκέμβρης 24, 2018

Κι όταν μου πεις, με ειλικρινές παράπονο, "μαμά, γιατί δεν με υπερασπίστηκες;" θα πρέπει να σου απαντήσω...

Το έκανα καρδιά μου, μέχρι που ένα ένα τα κάστρα των ψεύτικων υποστηρικτών έπεφταν δίπλα μου γιατί τους κλόνιζα τα προσωπικά τους συμφέροντα, τις προσωπικές τους πεποιθήσεις και πρακτικές. Και με άφησαν μόνη. Ακόμα και όσοι νομίζουν πως θα έπρεπε να μάς υπερασπίζονται αλλά δεν το κάνουν, είναι δειλοί. 

Το έκανα όμορφο μου παιδί, μέχρι που είδα πως η αλήθεια δεν χωράει σε κανένα προσωπικό όφελος κανενός, κανένα εγωικό συμφέρον ή προσωρινό κέρδος. Που είναι τα μόνα που μπορεί να έχει απέναντί της η αλήθεια.

Περί δημοκρατικού σχολείου

Το blog αυτό ξεκίνησε περιγράφοντας ένα διαφορετικό ταξίδι στη μάθηση και στην υγιή, φυσική ωρίομαση ενός παιδιού και το δικό μου ταξίδι μαζί του. Εξελίχθηκε όμως και εξελίσσεται, μετά από τη βίαιη διακοπή του ταξιδιού αυτού από την Πολιτεία, την κατάχρηση της εξουσίας και την παραβίαση κάθε λογικής και ηθικής έννοιας που μάς καθιστά Ανθρώπους. 

Γιατί η εξουσία πάντα χρησιμοποιεί βία για να επιβάλλει το άδικο και Ιστορικά θεωρεί το παράνομο εγκηματικό, ενώ τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας τα περνά νόμιμα!

Σήμερα το blog φιλοξενεί τη σκέψη και τον προβληματισμό ενός συνειδητού δασκάλου που εκτιμώ...από αυτούς που το σύστημα ΔΕΝ προωθεί, ΔΕΝ προβάλλει αλλά φροντίζει να θάβει ή να κόβει τα φτερά τους όταν μπορεί.

..................................

Η Κατασκευή Υπηκόων

Όταν οι πρώτοι άνθρωποι πλούτισαν αρκετά, ώστε μια συμμορία για την καταπίεση και την εκμετάλλευση των άλλων, γεννήθηκε αυτό που ονομάζουμε σήμερα κράτος. Το κράτος είναι η μετεξέλιξη μιας συμμορίας από μπράβους. Οι νόμοι είναι η μετεξέλιξη ενός καταλόγου με τις επιθυμίες των πλούσιων δουλοκτητών. Το κράτος διευκολύνεται στη διακυβέρνηση αυτού του νέου είδους υπηκόων χάρη σε δύο εξελίξεις: η πρώτη είναι ότι ο μηχανισμός της ποδηγέτησης γίνεται όλο και πιο πολύπλοκος και αδιαφανής για τους ποδηγετούμενους· η δεύτερη είναι η εξέλιξη των δημόσιων πηγών πληροφοριών στις τελευταίες δεκαετίες. Μ’ αυτόν τον πανταχού παρόντα μηχανισμό [Πανοπτικόν] των πληροφοριών και την επιρροή των σχολείων στους απροστάτευτους εγκεφάλους των ανήλικων μελών του πληθυσμού, μπορεί κανείς να εξαπατήσει ακόμα και έξυπνους ανθρώπους, σε βαθμό που να πανηγυρίζουν για την ίδια τη θανατική καταδίκη τους.

Στο σχολείο κατασκευάζονται Υπήκοοι

Η διαδικασία της κατασκευής Υπηκόων λέγεται εκπαίδευση.

Τα χαμένα παιδιά

Πόσο ακόμα να αιμορραγώ;

Να ξέρεις πως το παιδί σου κάπου υπάρχει, κάπου βρίσκεται κλεισμένο, περιορισμένο, δεσμευμένο, αλλά να μην μπορείς να το δεις, να το αγκαλιάσεις, να του μιλήσεις, να το ακούσεις.

Και όλα τριγύρω να σφυρίζουν αδιάφορα! Γιατί απλά δεν ακουμπάει αυτός ο πόνος την προσωπική ζωή κανενός...μέχρι να συμβεί...

Να νομίζουν πως οι πισώπλατες μαχαιριές εκτοξεύθηκαν μόνο μια φορά ή δυο ή τρεις και όχι καθημερινά, κάθε στιγμή, ξανά και ξανά, που είναι η πραγματικότητα. Η δική μου πραγματικότητα. Η δική μας πραγματικότητα...όλων μας!

Κατάθεση Ψυχής

Από σποράκι... Θέλει χρόνο, θέλει φροντίδα, θέλει διαίσθηση, θέλει εμπιστοσύνη, θέλει προσοχή, θέλει καθοδήγηση, θέλει ελευθερία, θέλει φυσικές συνθήκες.
Όσα έχουμε υποτιμήσει μα είναι αναγκαία για να ανθίσει!

“Κοινωνία και Σχολείο”

Το παρόν κείμενο στοχασμού με θέμα “Κοινωνία και Σχολείο” ,για την κριτική και αξιολόγηση του σχολείου που βιώνουμε και το όραμα και προοπτική του σχολείου που οραματιζόμαστε, συνέταξε ο δάσκαλος του 6θέσιου δημ. Σχολείου Καμπής Άρτας Ιωάννης Γκόκας ,υιοθετήθηκε ομόφωνα από το σύλλογο διδασκόντων με το υπ΄αριθμ. 8 /15-2-2016 πρακτικό του συλλόγου και σύμφωνα με αυτό κατατίθεται υπ’ όψιν της Δ.Ο.Ε στην σχετική εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στα Ιωάννινα στις 22-2-2016 στο ξενοδοχείο Du Lac.

Να είσαι απόλυτα ειλικρινής

Μετά από άλλη μια συναισθηματική περιπέτεια – το αστείο είναι ότι οι πιο σημαντικές μας περιπέτειες είναι συναισθηματικές…τα γεγονότα είναι μόνο οι αφορμές για να τις ενεργοποιήσουν – χθες βράδυ κάθισα να δω την ιστορία του Steve Jobs.

Την είχα καιρό, ο γραμμικός νους μου δεν ξέρει γιατί συγκεκριμένα χθες κάθισα να τη δω. Αλλά, και πάλι, έχω πλέον το δικό μου εσωτερικό σύστημα επιλογής, αποφάσεων και πλέον ο γραμμικός νους δεν επεμβαίνει, δεν προσπαθεί να λύσει κάποιο γρίφο που δεν μπορεί.

Ακόμα υπάρχουν παιδιά

Ερχόμαστε θαρραλέοι!

Διδασκόμαστε να είμαστε δειλοί!
Από αυτούς με τις καλύτερες προθέσεις...στο όνομα της "αγάπης".
Δειλούς που φροντίζουν με κάθε τρόπο, χωρίς να το συνειδητοποιούν, να κόψουν τα φτερά μας που έπαψαν κι αυτοί να αντιλαμβάνονται πως υπάρχουν.

Χρειάζεται τεράστιο θάρρος, ανοιχτό νου, ανάλαφρη από πίκρα καρδιά και ελεύθερο πνεύμα για να ακούσεις ένα παιδί, να το κοιτάξεις πραγματικά, ισότιμα, με σεβασμό, στα μάτια.

12 Χρόνια Φυλακή

«…Δεν το ‘χα σκοπό να μπω τώρα σ’ αυτό το θέμα. Δεν το ‘χα σκοπό αλλά είναι σχεδόν αναγκαστικό επειδή αυτός είναι και ο βασικός λόγος που με εξαπατήσατε.  Όλοι σας, και οι εξαπατητές και οι εξαπατημένοι. Όλοι μαζί μού είπατε ψέματα. Οι μεν εσκεμμένα – είπαμε, προς διαιώνιση της εξουσίας σας και της υποταγής μας. Οι δε από υποκρισία, τεμπελιά, ή και ντροπή για το πόσο κορόιδα πιαστήκατε – κι εσείς παιδιά που σας βάλαν φυλακή είσαστε, μόνο που δεν το ξέρετε, δεν σας νοιάζει, δεν αντιδράτε…. Όπως και αν ‘χει, είπατε όλοι ψέματα σε νέα, αθώα παιδιά.

Ρώτησες;

Όταν μου λένε, "δε ρώτησες το παιδί σου"... η απάντηση είναι πάντα η ίδια: προσπαθείτε να επιβάλετε τα δικά σας άλυτα σε άλλους (αλλιώς δεν θα είχε νόημα καμία κατηγορία).

Πώς ρωτάς όμως, πώς ακούς ένα παιδί;
Ερωτήσεις που έχουμε μάθει να μην κάνουμε ποτέ...

Αναλώνοντας τον εαυτό μας στα λόγια,  στην επιφάνεια, στην εικόνα μας, είναι σαφές πως δεν έχουμε ιδέα όχι μόνο τι λέμε, αλλά και τι ενισχύουμε με την άγνοια μας και την ανευθυνότητα (γι' αυτό και η κατανάλωση) των λόγων μας.

Πήγαινε παιδί μου στο σχολείο, να μάθεις γράμματα!

Πήγαινε παιδί μου στο σχολείο, να μάθεις γράμματα!

Το "γράμματα" σημαίνει...

μάθε να συγκρίνεσαι

μάθε να ανταγωνίζεσαι

μάθε να πολεμάς για την αξία σου

μάθε να ειρωνεύεσαι και να δέχεσαι την ειρωνεία

μάθε να εξετάζεσαι, να κατακρίνεσαι

μάθε να σιωπάς και να ακολουθείς κανόνες

μάθε να μην κάνεις πολλές ερωτήσεις

Σοφό παιδί..λυπάμαι!

Λένε πως η πρώτη πράξη θάρρους είναι η παραδοχή. Και έτσι είναι!

Δεν είναι αυτολύπηση ή μεμψιμοιρία αυτό, είναι ευθύνη. Είναι αναγνώριση. Έχει τεράστια διαφορά, αν και πολλοί δεν κατανοούν τα λεπτά σημεία της ερμηνείας των εννοιών.

Φτιάξαμε έναν κόσμο που απαξιώνει πλήρως τα παιδιά. Που φοβάται το καινούργιο. Που έχει ξεχάσει (αν ήξερε ποτέ) να ζει πραγματικά.

Φτιάξαμε έναν κόσμο με βάση το φόβο, το ψέμα, την εξαθλίωση κάθε τι αγνού και καθαρού. Με παρεμβάσεις εγωιστικές, απατηλές, πορευόμαστε, χωρίς να το κατανοούμε στην καταστροφή μας.