Γιατι τη Zωή αξίζει να τη Ζούμε Συνειδητά

Δεν επιλέγουμε τις μάχες μας, τις επιλέγουν οι αξίες μας.

Οι μάχες κερδίζονται εσωτερικά. Εξωτερικά γνωστοποιούνται, μοιράζονται, συνδημιουργείται το καινούργιο.

Η αμφισβήτηση είναι αναγκαία και χρειάζεται πρώτα να «τα βρούμε» με τον εαυτό μας. Κανείς άλλος δεν είναι υπεύθυνος για αυτά που επιλέγουμε να πιστεύουμε, να αντιπροσωπεύουμε και να λειτουργούμε. Πρέπει να μπορούμε να κοιτάμε κατάματα τη ζωή, με σεβασμό στην ύπαρξή μας και πραγματική αλληλεγγύη στον συνάνθρωπό μας.

Τι πιο σημαντικό, πιο ευαίσθητο, πιο επιτακτικό, από το παιδί σε μια κοινωνία... την παιδεία, που είναι η ανώτερη επένδυση για το μέλλον της;

Δεν νοούνται «αυτονόητα» πέρα από τις πνευματικές – ανθρώπινες αξίες. Δεν νοούνται πρακτικές που ασεβούν απέναντι στην αξία του ανθρώπου. Δεν νοείται πλέον να διαχωρίζουμε, να διαμελίζουμε, να εθελοτυφλούμε. Και είναι πολλά τα ερωτηματικά…

Πώς φτιάχνουμε «παιδεία» χωρίς τα παιδιά; Πώς συνεχίζουμε να κωφεύουμε στις ανάγκες, τα αιτήματα και τις φυσικές επιθυμίες τους;

Πώς γίνεται να υποτιμούμε τον πρωταρχικό ρόλο, τον πυρήνα της κοινωνίας, τον γονιό; Πώς γίνεται να μην υπάρχει γονεϊκός φορέας; Πώς ανεχόμαστε την απουσία «συνηγόρου του γονέα»; Συνήγορο; Εναντίον ποιανού; Γιατί;

Γιατί μιλάμε για «εκπαίδευση» και δεν μιλάμε για την πραγματική ονομασία της υπάρχουσας κατάστασης, που είναι «υποχρεωτική σχολειοποίηση»; Ζούμε ακόμα σε απολυταρχικά καθεστώτα που ντύνονται με ωραιοποιημένες λέξεις που κρύβουν την πραγματικότητα; Γιατί το επιτρέπουμε;

Καθημερινά ξυπνάμε στις ίδιες πραγματικότητες: παιδιά δυστυχισμένα, απογοητευμένα, κακοποιημένα με χίλιους δυο τρόπους, γονείς φοβισμένους, να αμφισβητούν την κρίση και την αξία τους, δασκάλους αποθαρρυμένους, πιεσμένους, όλοι με κομμένα φτερά, συμβιβασμένοι σε ένα σύστημα που αδιαφορεί, εξαναγκάζει, αστυνομεύει και κλείνει τις πόρτες στον δημιουργικό διάλογο. Έως πότε;

Μεγαλώνοντας ένα ελεύθερο παιδί, μαθαίνω μαζί της να σκέφτομαι απλά (όχι απλοϊκά), με αθωότητα (όχι αφέλεια), κοιτώντας την όμορφη πλευρά της ζωής και σπρώχνοντας τα όρια της ζώνης άνεσής μου, κάθε φορά, λίγο περισσότερο, προς το όραμά μου/μας. Της οφείλω, όπως οφείλω σε όλα τα παιδιά και στη ζωή, να ζω αληθινά, να αναλαμβάνω την ευθύνη των αρχών μου και να αγωνίζομαι με πίστη για ένα καλύτερο κόσμο.

Ξέρω ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν νέο, διαφορετικό από αυτόν που έχουμε (που επιτρέψαμε με τη συναίνεσή μας) κόσμο, μόνο αν το θέλουμε πραγματικά, αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, αν τολμήσουμε να πούμε «όχι».

Οι εσωτερικές μάχες είναι οι πιο δύσκολες. Οι εξωτερικές χρειάζονται στάση ζωής, επιμονή και συνεργασία. Και εδώ βρισκόμαστε… περιμένοντας τη συνέχεια… με ειρηνικές, σταθερές διαθέσεις, πιστοί στο όραμα μας.

«Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη», αν πιστέψουμε πως ο «ένας κούκος» είναι μια σταγόνα αντί ένας ωκεανός, που ΑΥΤΟ είμαστε πραγματικά! Ένα σώμα, μια ψυχή, μια φωνή… ο καθένας μας με τη μοναδική συμβολή του!