«…Δεν το ‘χα σκοπό να μπω τώρα σ’ αυτό το θέμα. Δεν το ‘χα σκοπό αλλά είναι σχεδόν αναγκαστικό επειδή αυτός είναι και ο βασικός λόγος που με εξαπατήσατε. Όλοι σας, και οι εξαπατητές και οι εξαπατημένοι. Όλοι μαζί μού είπατε ψέματα. Οι μεν εσκεμμένα – είπαμε, προς διαιώνιση της εξουσίας σας και της υποταγής μας. Οι δε από υποκρισία, τεμπελιά, ή και ντροπή για το πόσο κορόιδα πιαστήκατε – κι εσείς παιδιά που σας βάλαν φυλακή είσαστε, μόνο που δεν το ξέρετε, δεν σας νοιάζει, δεν αντιδράτε…. Όπως και αν ‘χει, είπατε όλοι ψέματα σε νέα, αθώα παιδιά.
Μας είπατε, λοιπόν, μέσα κι έξω από το σχολείο, πριν και μετά από αυτό, να είμαστε «καλοί άνθρωποι», να μη λέμε ψέματα, να σεβόμαστε τους γύρω μας, να ακούμε τους γονείς μας που μας αγαπούν και φροντίζουν πάντα για το καλό μας, να διαλέγουμε όχι τον εύκολο δρόμο αλλά τον σωστό, αυτόν που προάγει τη δημοκρατία και τον πολιτισμό. Μας είπατε ότι είμαστε τυχεροί που δεν ζήσαμε πόλεμο, που έχουμε δημοκρατία και δικαιώματα που άλλοι δεν έχουν ονειρευτεί. Μας είπατε να σεβόμαστε το Σύνταγμα και τους νόμους και αν μας αδικήσουν να μην αυτοδικήσουμε, διότι η αυτοδικία δεν ταιριάζει σε μια πολιτισμένη κοινωνία σαν τη δική μας, και δεν μας χρειάζεται άλλωστε μιας και εμείς έχουμε κατακτήσει τη δημοκρατία και την ευνοούμενη πολιτεία και έτσι υπάρχουν οι αρμόδιες αρχές, οι επιφορτισμένες μ’ αυτό το καθήκον, να λύνουν δίκαια και αποτελεσματικά τις διαφορές μας. Ναι, υπάρχει η αστυνομία και η δικαιοσύνη. Μάλιστα, αυτές οι Αρχές είναι οι καλύτεροι διαμεσολαβητές διότι είναι αντικειμενικοί, λέει, σε αντίθεση με μας που, εν βρασμώ ψυχής, μπορεί να αδικήσουμε κάποιον απονέμοντας δικαιοσύνη μόνοι μας ή να τον ξυλοκοπήσουμε υπέρμετρα. Μας είπατε, επίσης, ότι στη δημοκρατία, που είμαστε τυχεροί που την έχουμε κατακτήσει, ο λαός άρχει και κάθε εξουσία πηγάζει εξ’ αυτού και στο όνομά του, αλλά επειδή είμαστε πολλοί απαιτείται α έχουμε αντιπροσώπους που θα μεριμνούν για τα συμφέροντα μας σύμφωνα με το Σύνταγμα και τις εντολές μας, σύμφωνα δηλαδή με τις δεσμεύσεις τους. Μας είπατε, επίσης, πως όταν τα δικαιώματά μας καταπατούνται, έχουμε δικαίωμα αλλά και υποχρέωση ν’ αντισταθούμε με κάθε μέσο, πως θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, πως η πρόοδος μας είναι συνάρτηση του κόπου μας και πως, τέλος, αν δεν έχουμε ελευθερία και ανεξαρτησία είναι προτιμότερος ο θάνατος. Ναι, αμέ. Μάλιστα αυτό το τελευταίο μας το τονίσατε ιδιαιτέρως: «Ελευθερία ή Θάνατος» γράφουν τα γιορτινά πλακάτ στις σημαιοστόλιστες εθνικές επετείους λίγο πριν τις παρελάσεις. Να μην αναφέρω τα άλλα για τη φύση, την ανεξιθρησκία, την ισότητα, και όλα τα συναφή. Εντάξει, κι αν όλα δεν λειτουργούν σωστά, εμείς θα προσπαθήσουμε πάντα για το καλύτερο, για την πρόοδο, για την εξέλιξη.
Χμμ! Μια παράγραφος που διαβάζοντάς την φωναχτά σε άλλους θα αισθανθεί κανείς σίγουρα γελοίος. Συγκλονιστικά διδάγματα παρ’ όλα αυτά. Αυτά μας είπατε. Και καλά κάνατε – εν μέρει, έπρεπε να μας πείτε. Εδώ όμως προκύπτουν δυο ζητήματα. Το ένα αφορά τον τρόπο που μας τα είπατε, εσείς ως άτομα και το σχολείο ως εκπαιδευτική διαδικασία. Το άλλο αφορά αυτά που δεν μας είπατε, δηλαδή την απάντηση στο ερώτημα: «Ποια είναι η κοινωνία για την οποία μας ετοιμάζετε;» Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο.
Για όλα αυτά τα… θετικά κελεύσματα που ανέφερα παραπάνω, μας μαντρώσατε σ’ έναν περιφραγμένο χώρο, με κάγκελα και λουκέτα στις πόρτες, για να τα μάθουμε. Εκεί μάλιστα μας υποχρεώσατε να τα μάθουμε με τον τρόπο που εσείς επιλέξατε, ενώ υπάρχουν εκατομμύρια διαφορετικοί τρόποι και ο καταναγκασμός είναι παιδαγωγικά ο πιο ατελέσφορος – μάλιστα είναι γνωστό πως δέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Μας προτείνατε τα μαθήματα που εσείς επιλέξατε χωρίς την παραμικρή μέριμνα για τα θέλω, την κλίση και τις ιδιαιτερότητες της κάθε προσωπικότητας που, κατά τα άλλα, σας είναι σεβαστή! Αυτά τα μαθήματα κληθήκαμε να τα μάθουμε μέσω ενός και μοναδικού βιβλίου, κάτι που παραπέμπει στη μια και μοναδική αλήθεια, στη μια πηγή γνώσης, αντί να μας τα μαθαίνετε μέσα απ’ το παιχνίδι όσο είμαστε μικρά, ή μέσω συλλογικών εργασιών και πολλαπλών πηγών στις μεγαλύτερες τάξεις. Το ένα και μοναδικό βιβλίο το επέλεξε και ενέκρινε το ίδιο το υπουργείο, η πολιτική ηγεσία της χώρας και, ως εκ τούτου, είναι προφανές ότι συμβαδίζει με τις πολιτικές επιλογές της εκάστοτε ηγεσίας, αλλά κυρίως με τη λογική της εξουσίας εν γένει – η λογική της εξουσίας εμπεριέχει την υπακοή φυσικά…
…Θα μπορούσα να σας πω για τη δικαιοσύνη που είναι (επιλεκτικά) ανύπαρκτη. Σπεύδει να επέμβει δια της εισαγγελίας ή να κάνει τη δουλειά της στα δικαστήρια μόνο ύστερα από πολιτική εντολή. Άρα, δεν αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα δημοκρατικής λειτουργίας της εξουσίας ως όφειλε. Αυτ΄και μόνο η παρατήρηση θα αρκούσε για την περιγραφή της κοινωνίας μας μιας και κοινωνία χωρίς δικαιοσύνη γεννά βία και αυθαιρεσία…
…Η απονομή δικαιοσύνης μέσω δικαστηρίων είναι μια πολυέξοδη υπόθεση, χρονοβόρα και αγχωτική. Για τον κάθε πολίτη. Το κράτος ή οι εταιρίες έχουν ολόκληρα επιτελεία που αυτή είναι η δουλειά τους. Δεν θα ήθελα να αναλύσω το σύστημα δικαιοσύνης στην Ελλάδα. Το σίγουρο είναι πως χρησιμοποιείται κι αυτό ως μέσο κρατικής καταστολής εναντίον των πολιτών που δεν υπακούν. Κατά τα άλλα, αυτόν τον εμπαιγμό μπορούμε απλά να τον συνοψίσουμε σε μια λέξη: αρνησιδικία…»
Απόσπασμα από το βιβλίο της Νέλλης Ψαρρού, «12 χρόνια φυλακή»
No comments:
Post a Comment