Ρώτησες;

Όταν μου λένε, "δε ρώτησες το παιδί σου"... η απάντηση είναι πάντα η ίδια: προσπαθείτε να επιβάλετε τα δικά σας άλυτα σε άλλους (αλλιώς δεν θα είχε νόημα καμία κατηγορία).

Πώς ρωτάς όμως, πώς ακούς ένα παιδί;
Ερωτήσεις που έχουμε μάθει να μην κάνουμε ποτέ...

Αναλώνοντας τον εαυτό μας στα λόγια,  στην επιφάνεια, στην εικόνα μας, είναι σαφές πως δεν έχουμε ιδέα όχι μόνο τι λέμε, αλλά και τι ενισχύουμε με την άγνοια μας και την ανευθυνότητα (γι' αυτό και η κατανάλωση) των λόγων μας.

Αν περιμένουμε τα παιδιά "να μάς πουν" με λόγια, με τα λόγια που ΕΜΕΙΣ καταλαβαίνουμε και ακούμε, με τον τρόπο που ΕΜΕΙΣ θέλουμε να απαντάμε, με τις θεωρίες που ΕΜΕΙΣ προσπαθούμε να τους επιβάλουμε, έχουμε ήδη χάσει την επικοινωνία με τα παιδιά μας. Έχουμε χάσει την παιδική τους ηλικία, έχουμε ήδη σπαταλήσει τον σημαντικότερο χρόνο της ζωής των παιδιών μας: την παιδική τους ηλικία και την ευκαιρία/πρόκληση που έχουμε να τα πλησιάσουμε.

Γιατί τα παιδιά μιλάνε συνέχεια, με ΚΑΘΕ τρόπο, αλλά αλλιώς....

Μιλάνε μέσα από τα όνειρά τους.

Μιλάνε μέσα από τους εφιάλτες τους.

Μιλάνε μέσα από τη φαντασία τους.

Μιλάνε μέσα από τις ζωγραφιές, την τέχνη και την αυτο-έκφρασή τους.

Μιλάνε με τη σιωπή και τις φειδωλές απαντήσεις τους. 

Μιλάνε μέσα από τα ενδιαφέροντα τους.

Μιλάνε μέσα από τις αντιδράσεις τους.

Μιλάνε μέσα από τις ερωτήσεις τους.

Μιλάνε μέσα από τα μάτια τους.

Μιλάνε....συνέχεια τα παιδιά. Όμως εμείς δεν μαθαίνουμε ποτέ και πουθενά να καταλαβαίνουμε τη γλώσσα τους. Μια γλώσσα που είναι και δική μας, όμως θάψαμε κάτω από τον πόνο, τον κοινό ορθολογισμό μας, το κυνήγι των ψευδαισθήσεων μας, την επιβολή της εικόνας μας, το άσκοπο της άχαρης, συμβιβασμένης ζωής μας.

Κρυφτήκαμε πίσω από κοινότυπες ηθικές, συνήθειες, ασυνείδητες και συνειδητές φοβίες. Πιστέψαμε πως δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε "μόνοι μας", όπου το "μόνος" έχει ήδη ερμηνευθεί και καταχωρηθεί. Με αλαζονεία ακολουθούμε χωρίς να εξετάζουμε, με φόβο συμμορφωνόμαστε, έχοντας σταματήσει να ακούμε τις απορίες και τις διαφωνίες του εαυτού μας.  

Τα παιδιά δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο μας. Γρήγορα και εύκολα μπορούν όμως να καμφθούν αν δεν τους δώσουμε ΠΡΩΤΑ το χρόνο και το χώρο να υπάρξουν. Μπορούν να μεταλλαχθούν, να συμβιβαστούν, να γίνουν κλώνοι του εαυτού μας για να αισθανόμαστε ασφαλείς και σπουδαίοι στην επιτυχημένη ένταξή τους, που προσφέρει τη δική μας αξία στην κοινωνία που υπηρετούμε (αλλά μισούμε). 

Δεν παίρνουμε εύσημα, μετάλλια, ασφάλιση, μισθό, επιβεβαίωση, δάφνες, επιβράβευση, αναγνώριση, από το ρόλο του Γονέα. Αλλά δεν υπάρχει σπουδαιότερο Καθήκον, Επιλογή, Ρόλος, Χρέος, που αναλαμβάνουμε αυτόβουλα, συνειδητά.

Η κριτική και οι συμβουλές είναι εύκολες! Δεν πλησιάζουμε όμως τα παιδιά μας! 

Χρειάζεται όμως να αλλάξουμε...

Χρειάζεται να μάθουμε να παρατηρούμε από την αρχή. Με όλες τις αισθήσεις μας.

Χρειάζεται να μη βιαζόμαστε να ξέρουμε αλλά να μαθαίνουμε.

Χρειάζεται να μην επιβάλλουμε αλλά να σεβόμαστε.

Χρειάζεται να μη φοβόμαστε ν' ακούμε. Ν' αδειάζουμε το νου από τις ιδέες μας για να αντιληφθούμε.

Χρειάζεται να αναθεωρήσουμε πολλά, αν θέλουμε ελεύθερα, αυτο-κατευθυνόμενα, υγιή (σε όλα τα επίπεδα) παιδιά.

Δεν μάς ανήκουν, δεν είναι εμείς!

"Κάθε φορά που πάω να σου διδάξω κάτι, μού θυμίζεις να δω τι δεν έχω καταλάβει.
Κάθε φορά που πάω να διορθώσω, μού θυμίζεις να παρατηρήσω καλύτερα.
Και κάθε φορά που καταναλώνω πολλά λόγια, μού θυμίζεις να ακούω τη σιωπή σου, να ξανακοιτάω τις πράξεις σου, με νέα μάτια.
Κάθε φορά!"

Λένε κάποιοι πως είμαι "τρελή"... έχω καταλάβει πως είναι καλό αυτό....