Ακόμα υπάρχουν παιδιά

Ερχόμαστε θαρραλέοι!

Διδασκόμαστε να είμαστε δειλοί!
Από αυτούς με τις καλύτερες προθέσεις...στο όνομα της "αγάπης".
Δειλούς που φροντίζουν με κάθε τρόπο, χωρίς να το συνειδητοποιούν, να κόψουν τα φτερά μας που έπαψαν κι αυτοί να αντιλαμβάνονται πως υπάρχουν.

Χρειάζεται τεράστιο θάρρος, ανοιχτό νου, ανάλαφρη από πίκρα καρδιά και ελεύθερο πνεύμα για να ακούσεις ένα παιδί, να το κοιτάξεις πραγματικά, ισότιμα, με σεβασμό, στα μάτια.

Δεν καταφέραμε ακόμα να φτιάχνουμε κόσμους για παιδιά. Τσακίζουμε τους κόσμους τους, γκρεμίζουμε τα όνειρά τους, συνθλίβουμε τις δημιουργίες τους, για χάρην της "τάξης", στην οποία έχουμε ασφυκτικά κλειδώσει τους εαυτούς μας.

Η βία, η αδιαφορία, δεν έχουν θέσεις στους κόσμους των παιδιών. Αλλά εμείς πάψαμε να ζούμε σε αυτούς.

Ανέραστοι, μισοί, λειτουργούμε τη ζωή μηχανιστικά, επιφανειακά, προσωρινά αρπάζοντας αυτά για τα οποία δεν έχουμε κοπιάσει, αλλά επιμένουμε να απαιτούμε.

Τις ακτίνες φωτός τις σκεπάζουμε με τεχνητά φώτα. 

Τη σοφία την προσπερνάμε με κατηχήσεις νεκρές. 

Τα δικαιώματα τα μεταφράσαμε υποχρεώσεις και το καθήκον έγινε βάρος ασήκωτο που δεν αναλαμβάνουμε παρά μόνο εκβιαστικά. 

Και τόσα άλλα εγκληματικά...

Και ύστερα θυμάμαι πως επιμένουν να γεννιούνται τα παιδιά. Επιμένουν να έρχονται σε αυτό το σκοτεινό κόσμο που δεν έχει ουσιαστικά να τους προσφέρει. 

Όχι για να τον υπομένουν, αλλά για να τον αλλάξουν. Για να τον φωτίσουν. Για να προσφέρουν. 

Κι αυτή η οπτική αλλάζει τα πάντα....

Αξίζουν, γι' αυτό, τους μικρούς ή μεγάλους αγώνες μας. Αξίζουν τη στήριξη κόντρα στο κατεστημένο. Αξίζουν την ευκαιρία, κόντρα στο όφελος το δικό μας. Αξίζει η ανατροπή που οφείλουμε.

Αξίζουν τη θυσία που μετατρέπεται σε επιλογή και προσφέρεται με χαρά, τιμή και ταπεινότητα. Που ο πόνος και οι δυσκολίες δεν τη συνθλίβει, που το τίμημα δεν είναι αρκετά απειλητικό, που καμία βία δεν είναι ικανή να εμποδίσει.

Αξίζουν οι στιγμές, ο κάθε λόγος μας, η κάθε πράξη μας...ειδικά όταν δεν μάς βλέπει κανείς. Ειδικά όταν δεν δίνουμε ρεσιτάλ. Ειδικά όταν τολμούμε να μη στηνόμαστε, να μη φτιαχνόμαστε.... Έτσι, από αυτά, διδάσκουμε τα παιδιά. Όλοι μας!

Καθημερινά, κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο! Και δεν μπορούμε να κρυφτούμε από αυτά, όσο κι αν θέλουμε να το πιστεύουμε ΄γ το επιχειρούμε.

Τα παιδιά παρακολουθούν. Βρισκόμαστε κάθε στιγμή, ακόμα και πίσω από τα κλειστά γραφεία μας, υπό παρακολούθηση.

Εξάλλου, ποιος μάς έπεισε πως έχουμε τη δυνατότητα να κρυφτούμε; Το ερώτημα είναι γιατί να χρειάζεται/να θέλουμε να το κάνουμε...

Είναι πρόκληση να μην προσπερνάμε, να μην εκβιάζουμε τις συνήθεις τακτικές μας, να μην προσηλυτίζουμε με τα δικά μας ανούσια, να μην κυνηγάμε ψευδαισθήσεις, να μην αναβάλλουμε την ουσία, να μη νουθετούμε αποφεύγοντας την αλήθεια, να μην επαναλαμβάνουμε εις βάρος της δημιουργίας.

Η πρόκληση να μαθαίνουμε αντί να επιμένουμε πεισματικά πως ξέρουμε, παραμένει... Προκλητικά ανακατεύοντας ό,τι νομίζουμε πως έχουμε διασφαλισμένο. 

Και κάπου ανάμεσα σε αυτό το χάος ανέραστων γερόντων, βολεμένων ηθοποιών, βρίσκεις παιδιά ενήλικες... 

που συνεχίζουν να ονειρεύονται, 

που επιμένουν να δημιουργούν, 

που τολμούν να αλλάζουν,

που πονάνε φανερά, 

που κάνουν λάθη και τα αγαπούν, 

που φανερώνονται άφτιαχτοι, 

που κοιτάνε ακόμα τα ηλιοβασιλέματα, που χορεύουν μέσα στη βροχή,

που σταματάνε στο δρόμο για να διασχίσει μια χελώνα,
που καταλαβαίνουν τη γλώσσα της φύσης,

που γελάνε με την ψυχή τους,
που τιμούν τις μάνες, 

που προστατεύουν και απελευθερώνουν τις γυναίκες, 

που θεραπεύουν τους άνδρες,

που ανατρέφουν ακέραιους ανθρώπους, 

που κυλιούνται στο χώμα με τα παιδιά τους, 

που διατηρούν την ανθρωπισμό τους, 

που υπηρετούν με αξιοπρέπεια τη ζωή τους, 

που συνεχίζουν να βρίσκουν λόγο να ξυπνάνε κάθε πρωί με πάθος και ενθουσιασμό,

που αναλαμβάνουν την ευθύνη να είναι ο Εαυτός τους, ΕΙΔΙΚΑ όταν κανείς δεν κοιτάει, δεν μετράει, δεν αναγνωρίζει, δεν ανταμείβει, δεν επιβεβαιώνει.

Τους αρκεί το μικρό σποράκι που φυτεύουν στην διαχρονικότητα της ζωής, που ενώνει το χρόνο και διασφαλίζει την ουσία.

Με αυτούς, μπορώ να μιλάω, μπορώ να συνδέομαι...