Wild Cards, στις κοινωνίες που χρειάζεται να ταρακουνηθούν

Είναι πιο βολικό, πιο «ασφαλές» να κλείνουμε τα προφίλ μας, να κλείνουμε τους κύκλους μας με αυτούς που συμφωνούν με τις ιδέες μας, να προσέχουμε τα λόγια μας ή να μην εκφράζουμε τις απόψεις μας, όπως είναι βολικό να αποκλείουμε όσους δεν μας αρέσουν, όσους απειλούν τις απόψεις μας.

Είναι «πιο σοφό» να προσέχουμε τα λόγια μας, να ακολουθούμε τις παρορμητικές αντιδράσεις μας, να πηγαίνουμε με το πλήθος, από όποια πλευρά κι αν τραβάει. Η αντιπαράθεση και η διχόνοια καλλιεργούνται!

Κι έτσι χτίζουμε, οι ίδιοι τη φυλακή μας…

Δεν έχει και τόση σημασία αν διαφωνούμε ή αν συμφωνούμε. Τα γεγονότα είναι οι αφορμές που δείχνουν, κάθε φορά, ποιοι πραγματικά είμαστε. Έτσι κι αλλιώς, τη συμφωνία και τη διαφωνία, τις φτιάχνουν οι ιδέες μας, αυτές που έχουμε ήδη διαμορφωμένες μέσα μας, προτού συναντήσουμε τη ζωή, χωρίς να χρειάζεται να την συναντάμε. Χωρίς να χρειάζεται να απλώνουμε τον εαυτό μας, να συνδεόμαστε, να ρωτάμε, να γνωρίζουμε. Εκ του ασφαλούς!

Και όλες οι δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις, όλη η κάλυψη, μοιάζει ίδια, όπου κι αν διαβάσεις...ξύλινα «αντικειμενική»... 

Ξεχωρίζει μόνο η δική τους απάντηση...

«Στρατιωτάκια ακούνητα, μέρα ή νύχτα;
Στρατιωτάκια ακούρδιστα, μέρα ή νύχτα;

Πώς στα παιδικά παιχνίδια εμπλέκονται οι αρχηγοί, οι στρατοί και τα στρατιωτάκια τους;
Στρατοί που κάνουν πολέμους, βομβαρδισμούς, επεμβάσεις.Και εμείς επέμβαση εκτάκτου ανάγκης κάναμε αλλά χωρίς την παραμικρή άσκηση βίας.
Καλλιτεχνική επέμβαση, κάτι σαν παιχνίδι.

Υπήρξαμε για λίγο στρατιωτάκια που αρχίζουν να ξεκουρδίζονται, να βραχυκυκλώνουν απέναντι στις διαταγές, τα παραγγέλματα, τα εμβατήρια. ίσως γιατί πλέον δεν μας πείθουν οι ιδέες που ενσαρκώνονται σε όλα αυτά.

Τι κοινό μπορεί να'χει ο μιλιταρισμός με την ελευθερία; Τι σχέση μπορεί να'χει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό που διδασκόμαστε από μικρά παιδιά; Στα σχολεία, στις παρελάσεις, παντού.

Ο πόλεμος του ανθρώπου για την ελευθερία του δεν είναι έπος ούτε τραγωδία. Είναι η ίδια η ζωή εν κινήσει. Κίνηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί και να μπει σε καλούπια.Γι' αυτό και εμείς μπήκαμε στην παρέλαση ακαλούπωτοι... Υπό την πνευματική μπαγκέτα του μεγάλου στρατάρχη της αγγλικής κωμωδίας, John Cleese και όσων μας έχουν διδάξει οι Monty Python. Με το δικό μας silly walk και ρυθμό.

Στα μάτια των επισήμων και πολλών θεατών, είδαμε την περιέργεια, την έκπληξη αλλά και την υποτίμηση. Άλλοι μας γιούχαραν, άλλοι μας πέρασαν για "προβληματικά παιδιά". Αυτά ακριβώς είναι τα όρια του πατριωτισμού τους. Η πατρίδα των κανονικών, των προβλέψιμων, των άριστων.

Εμείς ήρθαμε από άλλες πατρίδες. τις πατρίδες των περιττών, των απρόβλεπτων, των ζωντανών. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί ελευθερίας, λοιπόν.

Υ.Γ.
Επιλέξαμε να πάμε στο δήμο της Ν. Φιλαδέλφειας- Ν. Χαλκηδόνας σε μια γειτονιά χτισμένη από πρόσφυγες, τους κατεξοχήν περιττούς και απόβλητους της ελληνικής κοινωνίας και τότε και τώρα.

10 "στρατιωτάκια" της υπο-κριτικής τέχνης»

Αμέτρητες ερωτήσεις που κανείς επικριτής δεν τολμά. Για να κατακρίνεις και να καταδικάζεις οφείλεις να ΜΗΝ ξέρεις, να μη συνδέεσαι, να μη ρισκάρεις να γίνεις άνθρωπος! Οι «καλοθελητές» παραμένουν συνήθως εξίσου νυχτωμένοι χωρίς να το αντιλαμβάνονται..«Τι θα κάνετε τώρα; Γιατί δεν μείνατε απλά σπίτι σας;» Και άλλες τόσες άσκοπες ερωτήσεις, για να καθησυχάσουν τους δικούς τους φόβους.

Είναι και οι αμέτοχοι, οι συνήθεις αόρατοι… Αυτοί που δεν παίρνουν θέση, δεν εκφράζονται, δεν τολμούν να φανερωθούν, ενώ οι επικρίσεις και οι απόψεις παραμένουν μέσα τους, προστατεύοντας την εικόνα τους, το προφίλ τους, την κατ’ επίφαση ανωτερότητά τους. Όλα τα παιχνίδια παίζονται…ενεργειακά. Εκεί που η φυσική μας όραση παρουσιάζει συνήθως την πραγματικότητα διαστρεβλωμένη και παραμορφωμένη.

Πόσο θα ήθελα να γνωρίσω πραγματικά τον κόσμο τους… Τι αλήθεια τους απασχολεί; Πόσες σκέψεις και αισθήματα κατακλύζουν καιρό τον νου και τον ψυχισμό τους; Πόσες συζητήσεις θα πρέπει να έχουν κάνει; Τι μελετάνε; Τι ψάχνουν; Τι ερευνούν; Πώς βλέπουν την κοινωνία στην οποία ανήκουν νοιώθοντας να ασφυκτιούν και να περιορίζονται; Τι πρέπει να περνάνε τώρα που χιμάει το θεριό να τις κατασπαράξει, που ζητάει το κεφάλι τους για να απαλύνει τον πόνο και την άγνοια του, για να ικανοποιήσει απλά τα κατώτερα ένστικτά του; 

Αν θέλω να παραμένω Άνθρωπος, πρέπει να σταθώ... Να αδειάσω το μυαλό από τις ιδέες μου, να αφουγκραστώ, να νοιώσω, να καταλάβω. Είναι άλλος ο κόσμος τους, η γενιά τους, το σύμπαν μέσα τους. Οφείλω να τιμήσω τη φωνή τους, το κάλεσμα πίσω από την πράξη τους. Να συσκεφθώ πριν ανοίξω το στόμα μου, με τον Εαυτό μου. Να παρακολουθήσω όλες τις παρορμητικές αντιδράσεις μου, προτού αυτές καταβάλουν τη βούλησή μου. Όπως θέλω να στέκομαι και στον καθένα με τον οποίο διαφωνώ, έχει εγκληματική συμπεριφορά ή με παροτρύνει να του επιτεθώ με απόλυτη σιγουριά, μέσα από τη συμπεριφορά του.

Δεν ήξερα για τους Monty Python...Πολλά δεν ξέρω! Πολλά έμαθα από τα παιδιά μου, από το μικρότερο παιδί μου που ακόμα βιάζεται, απομονώνεται και περιορίζεται. Από την εύκολη καταδίκη ΕΡΗΜΗΝ, την αδιαφορία και τη βολική αντιπαράθεση χωρίς γνώση, χωρίς το θάρρος της γνωριμίας. Τα πάντα σχετίζονται με τα πάντα, φτάνει να τολμάμε τις διασυνδέσεις.

Κι εμείς συνήθως προχωράμε σφυρίζοντας, αγνοώντας τη ζωή… Σε λίγες μέρες το γεγονός θα ξεχαστεί. Θα βρούμε άλλα να συζητάμε. Θα ξαναθυμηθούμε τους ήρωες σε κάποια κοινωνική επέτειο, οι περισσότεροι από αυτούς καταδικασμένοι και παρεξηγημένοι στον καιρό τους...Αλλά δεν διδασκόμαστε πραγματικά την ιστορία.. Τη χρησιμοποιούμε μόνο όπως βολεύει, όπως διατηρεί τις ιδέες που μάς δόθηκαν, χωρίς να τις έχουμε εξετάσει, ερευνώντας από μόνοι μας, ποτέ. 

Όταν ξεπουλάμε εύκολα και βολικά τα νέα παιδιά, ξεπουλάμε άθελά μας το μέλλον μας, που δεν μάς ανήκει.. Αλλά είναι ΜΟΝΟ όταν απειλούνται τα δεδομένα μας, τα δόγματα, οι πεποιθήσεις μας που μετακινούμαστε...και μόνο αν το επιτρέψουμε, αν το τολμήσουμε!

Η ζωή όμως δεν ορίζεται από τα τερτίπια μας, τις μεσαιωνικές συνήθειες μας που διεγείρουν απλά τα κατώτερα ένστικτά μας. Θα συνεχίσει να πετάει wild cards, μέχρι κάποιο να χτυπήσει την πόρτα μας, να ακουμπήσει το δέρμα μας, να απειλήσει κάθε κύτταρο του σώματος και της ύπαρξής μας…

Η πρόκληση παραμένει να εξελισσόμαστε πριν αυτό συμβεί…γιατί θα συμβεί! Είναι απλά θέμα χρόνου... Απλά αναβάλλουμε την προετοιμασία μας, την ικανότητα να επιτρέπουμε στη ζωή να μας μεταμορφώνει αντί να μας ορίζουν τα γεγονότα.

Τι έπεται της συμφωνίας και της διαφωνίας;

Είναι ενδιαφέρον το πώς πάντα φαίνεται να κερδίζουν οι εξουσιαστές, εκβιαστές...οι φοβικοί ουσιαστικά. Φοβικός δεν είναι αυτός που φοβάται. Ο φόβος είναι φυσικό ένστικτο. Φοβικός είναι αυτός που διακατέχεται από τις φοβίες του μυαλού του.

Σε ποια αρένα καλούμαστε πραγματικά να αγωνιστούμε αντί απλά να χτυπιόμαστε μεταξύ μας;

Και...φαινομενικά άσχετα, μόλις τελειώνω το γράψιμο, συναντώ  αυτό που ο κοινός νους δεν θα καταφέρει να συνδέσει με τα θέματα που διαβάζει εδώ..

«...Αυτή η σφαγή του νεογέννητου, που το διαπεραστικό και σπαραχτικό του κλάμα αντηχεί σ’ όλα τα μαιευτήρια του κόσμου, δεν έχει καμιά σχέση με την υγιεινή. Είναι το πρώτο ασυνείδητο αλλά δραστικό μέτρο των θωρακισμένων οργανισμών, γιατρών, διευθυντών και γονιών, ενάντια στον ζωντανό οργανισμό που απείραχτος και αστρέβλωτος παρουσιάζεται μπροστά τους. Ας το σκεφτούμε πάλι: χιλιάδες γιατροί και νοσοκόμες ακούνε τις κραυγές των παιδιών κι όμως δεν καταλαβαίνουν τίποτα, κωφεύουν. Αν προσθέσουμε σ’ αυτά και το τελετουργικό των μασκοφορεμένων προσώπων και των γαντοφορεμένων χεριών, θα καταλάβουμε καλύτερα αυτή τη μετατόπιση του κέντρου βάρους, από το ουσιώδες στο επουσιώδες που χρησιμοποιείται στη μάχη κατά του νεογέννητου παιδιού»

 «Δεν υπάρχουν αποδείξεις. Δεν υπάρχουν αυθεντίες κανενός είδους. Κανένας Πρόεδρος, Ακαδημία, Δικαστήριο, Κογκρέσο ή Γερουσία σ΄ αυτή τη γη δεν έχει τη γνώση ή τη δύναμη να αποφασίσει ποια θα είναι η γνώση του αύριο. Είναι άχρηστο να προσπαθείς να αποδείξεις κάτι που είναι άγνωστο σε κάποιον που είναι αδαής του αγνώστου, ή φοβάται την απειλητική δύναμή του. Μόνο οι παλιοί, καλοί κανόνες της μάθησης θα φέρουν τελικά την κατανόηση για τον εισβολέα της γήινης ύπαρξής μας. Αυτοί που δε γνωρίζουν τους δρόμους της μάθησης ας κάνουν στην άκρη, ενώ αυτοί που ξέρουν τι είναι γνώση, ας τρέξουν στο μονοπάτι προς το άγνωστο. Η Αναζήτηση της Γνώσης είναι Ανώτατη Ανθρώπινη Δραστηριότητα. Τίποτα άλλο, παρά οι νόμοι της μάθησης, δεν μπορούν να την ορίσουν». - Wilhelm Reich