Τα χαμένα παιδιά

Πόσο ακόμα να αιμορραγώ;

Να ξέρεις πως το παιδί σου κάπου υπάρχει, κάπου βρίσκεται κλεισμένο, περιορισμένο, δεσμευμένο, αλλά να μην μπορείς να το δεις, να το αγκαλιάσεις, να του μιλήσεις, να το ακούσεις.

Και όλα τριγύρω να σφυρίζουν αδιάφορα! Γιατί απλά δεν ακουμπάει αυτός ο πόνος την προσωπική ζωή κανενός...μέχρι να συμβεί...

Να νομίζουν πως οι πισώπλατες μαχαιριές εκτοξεύθηκαν μόνο μια φορά ή δυο ή τρεις και όχι καθημερινά, κάθε στιγμή, ξανά και ξανά, που είναι η πραγματικότητα. Η δική μου πραγματικότητα. Η δική μας πραγματικότητα...όλων μας!

Stop State child abduction

Πόσο θα βόλευε να πουλήσω, να προβάλλω τον πόνο αυτό! Θα γέμιζα τόμους βιβλίων, θα έκανα παρέλαση στα κανάλια που εκλιπαρούν για αίμα, θυματοποίηση, ενοχοποίηση. Θα είχα πολλά εκατομμύρια λάικ και σχόλια όλα ίδια, κοινοποιήσεις, "φίλους", ακόλουθους και ένα σωρό άλλα που μοιράζει απλόχερα αυτός ο κόσμος.. Θα μου έδινε την ψευδαίσθηση της συμπαράστασης, της σύσσωμης συμπόνιας. 

Ουσιαστικά θα λάμβανα τον οίκτο, τη φιλανθρωπία, θα ήμουν το πάτημα του εγωισμού που έχει ανάγκη να ποδοπατήσει για να φτάσει ψηλότερα απ’ ό,τι ήδη είναι στο χάος των ψευδαισθήσεων του.

Πόσο θα βόλευε να υπέκυπτα, να τη συναντούσα έστω στη φυλακή της, μεταμορφωμένη, κακοποιημένη, φτάνει να ήμουν εκεί! Φτάνει να έκλεινε για λίγο, έστω για λίγο, αυτό το τεράστιο κενό, να γέμιζε την εκκωφαντική σιωπή, να γιάτρευε προσωρινά κι επιφανειακά την πληγή, όπως εξασκεί η σύγχρονη κοινωνία σε όλους τους τομείς. Πόσο θα υπηρετούσε την κοσμική «δικαιοσύνη» ο διασυρμός μου σε άσκοπες δικαστικές διαμάχες, πολέμους «πολιτισμένους», που ποτέ δεν έχουν νικητές, μόνο εγωιστές! 

Να μπορούσα, έστω και προσωρινά, να δικαιολογούσα μέσα μου το δράμα, να κοίμιζα τον πόνο, έστω για λίγο, να έδινα στον εαυτό μου τα εύσημα του μάρτυρα, που όλα γύρω μου αναζητούν. Μα δεν μπορώ..

Τις ιστορίες τις διαβάζουν οι άνθρωποι εκ των υστέρων. Κανείς δε θέλει να εμπλέκεται στις πολύ προσωπικές στιγμές, στις κολάσεις που η νέα θρησκεία διδάσκει πως "δημιουργείς μόνος σου". Πόσο εύκολα διαδέχεται η μια θρησκεία την άλλη, ποζάροντας ως ανώτερη ηθική!

Πόσες ψευδαισθήσεις θα αποκαλύψω ακόμα ζώντας μέσα στον ασύλληπτο πόνο της βίαιης αποκόλλησης! Πόσοι ακόμα εικονικοί κόσμοι θα καταρρεύσουν για να απαλλαγώ από το μαρτύριο του διαπεραστικού πόνου που δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμα του! Τα πραγματικά ερωτηματικά τίθενται μόνο εσωτερικά, με ειλικρίνεια, ταπεινότητα και θάρρος.

Η "μοίρα μου" που έχω επιλέξει συνειδητά δεν προσφέρει απαλλαγή από τον πόνο. Οι άνθρωποι αναζητούν αυτή την απαλλαγή μέσα από φτιαγμένες "αλήθειες", τη νάρκωση της συνείδησης τους που δεν αντιλαμβάνονται αλλά ονομάζουν, μέσα από επίπλαστες κατασκευασμένες "νέες" δημιουργίες που είναι ουσιαστικά μόνο ανακυκλωμένος παλιές μνήμες ντυμένες διαφορετικά.

Να ξεριζώνεις το παιδί από τη μάνα!

Αυτός ο πόνος δε γιατρεύεται με ψευδαισθήσεις, πρόσκαιρες ικανοποιήσεις, φτιαχτές, μεθοδευμένες και ελεγχόμενες ναρκώσεις.

Ή τρελαίνεσαι ή υπερβαίνεις καθημερινούς θανάτους που καίνε τα πάντα στο πέρασμά τους κι αφήνουν μόνο στάχτη και νεκρικά τοπία, δυσοσμία και ένα μουντό, γκρι περιβάλλον στο οποίο πρέπει να υπάρξεις. Ξύπνια, διαφορετικά σε ρουφάει η κόλαση που απειλεί κάθε κύτταρο, κάθε γωνιά του νου σου, κάθε χτύπο της καρδιάς σου, κάθε στιγμή. 

Τα δάκρυα δε στραγγίζουν. Τα ευχολόγια δεν απαλλάσσουν ούτε προσφέρουν. Η αδιαφορία φωνάζει, ο πανικός γύρω απειλεί. «Να μη συμβεί, ούτε στον εχθρό σου». Μα συμβαίνει! Ποιος είναι «ο εχθρός σου»; Γύρω μου παιδιά στριγγλίζουν, παιδιά χάνονται, παιδιά καίγονται και οι ενήλικες γύρω τους θεωρούν πως είναι όλα φυσιολογικά ή μεμονωμένα περιστατικά που ξορκίζουν τον τρόμο τους. Πανικόβλητοι προσπερνούν ή ξεκινούν τις προσευχές και τα παρακάλια για να μην αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Της δικής τους ζωής! Ποιος είναι «ο εχθρός σου» εκτός από το φόβο που μαθαίνουμε να αποφεύγουμε;

Αναπόφευκτα δημιουργούνται μεγαλύτερες καταστροφές, συλλογικές τραγικότητες. Ο βιασμός του παιδιού, ο βιασμός της μάνας, σε όλες τους τις εκφράσεις και με όλους τους πιθανούς τρόπους περιέχει μόνο παρακμή, ό,τι κι αν προσπαθούν οι άνθρωποι να δημιουργήσουν, πάνω σε παραφουσκωμένους, πλανεμένους εγωισμούς. 

Υποφέρεις όταν δεν ξέρεις γιατί πονάς!

Δεν υποφέρω. Πονάω! Ο πόνος αυτός είναι ατόφιος, ωμός, οξύς. Τίποτα ψεύτικο ή επίπλαστο δεν τον απαλύνει παρά μόνο επιφανειακά, προσωρινά. Ποτέ δεν μού αρκούσε το επίπλαστο, ψεύτικο, προσωρινό. Με τον ίδιο τρόπο γέννησα το παιδί μου, με τον ίδιο το μεγάλωνα.

Η αλήθεια αιτιολογεί, πέρα από κάθε ψεύτικο επιχείρημα που χρειάζεται υπεράσπιση για να εδραιωθεί (πάντα προσωρινά και με πολλές πληρωμένες δόσεις). Η αποκατάσταση μόνο τον αφαιρεί.

Τι διαφορά έχω εγώ από οποιαδήποτε μάνα που πονάει, από τη Γη που αιμορραγεί, από τη συνείδηση που παραμένει κοιμισμένη; Τι νόημα έχουν όλα αν δεν τα μετατρέψεις σε προσωπικά; Γιατί όλα σε αφορούν, όλα είσαι εσύ, όλα μιλάνε για σένα. Διαφορετικά δε συμμετέχεις, δεν ανήκεις, δεν αναλαμβάνεις ευθύνη: τη συνολική ευθύνη που σού αναλογεί.

Η αλήθεια δεν είναι άποψη, δεν χωράει στο νου, ανήκει στην καρδιά. Ποτέ δεν αφορά τόση βία, τόση εξουσία, τόσο αυταρχισμό, τόσο εγωισμό...ούτε είναι πασαρέλα επίδειξης κενών λόγων και πράξεων.

Δεν έχει σημασία αν πονάω για το δικό μου παιδί, για όλα όσα κακοποιημένα συναντώ καθημερινά ή γι' αυτά που καίγονται σε φυσικές (ή μεταφορικές) φωτιές. Ο πόνος είναι ένας, ο ίδιος, ενιαίος. Αν τον διαχωρίσεις, υπάρχεις αυτόματα μέσα σε ψευδαισθήσεις της υποτιθέμενης διαχωρισμένης μας εικονικής πραγματικότητας. Αλλά τότε γίνεται γεωμετρικά μεγαλύτερος. Πρέπει να τον αντέξεις... ποτέ δεν ξέρεις εκ των προτέρων αν έχεις αυτό το θάρρος.

Γιατί πρέπει να δεις πως κλέβουμε από τα παιδιά το μέλλον τους, διατηρώντας τους εγωισμούς μας.

Πρέπει να δεις πως παραμένουμε υποτελείς ενώ δεν μάθαμε ποτέ για ποιο λόγο ζούμε.

Πρέπει να δεις πως ασκούμαστε ακόμα στην ακατάσχετη φιλανθρωπία, τις προσευχές και τα παρακάλια περιμένοντας ένα θαύμα, ενώ χρειαζόμαστε ακόμα τις τραγικότητες για να γνωρίσουμε τον διπλανό μας ως εαυτόν.

Πρέπει να δεις πως εξασκούμε βία, εξουσία, υποχρέωση υπακούοντας νόμους και δόγματα που ποτέ δεν αμφισβητήσαμε.

Πρέπει να δεις πολλά...αυτά είναι μόνο μερικά που δείχνουν ένα άλλο τοπίο από το κοινωνικοποιημένο "φυσιολογικό"... 

Πόσο ακόμα θα αιμορραγώ; Πόση καταστροφή να αντέξω αποκαλύπτοντας τον ενιαίο, ακέραιο πυρήνα της ύπαρξής μου που έχει ήδη όλες τις απαντήσεις; Αλλά επιμένω να κάνω τις ερωτήσεις.. Για να τολμώ τη φανέρωση του επιμέρους, που θα με απειλούσε μόνο αν χρειαζόταν να παραμένει κρυμμένο. Όσο υπάρχουν χαμένα παιδιά.. 

Ανάποδα διδασκόμαστε στα ιδρύματα, τις κατηχήσεις, τις επιστημοφανείς θεωρίες και τις σοφιστείες.. 

Αλλά κάπου εκεί, ανάμεσα στη φθορά και στην αφθαρσία, υπάρχει αυτή η φωνούλα που βγαίνει από τα έγκατα της ύπαρξης και σε ανασταίνει, σού δείχνει, αποκαλύπτει, σε οδηγεί. Μόνο αν αφεθείς, αν σταματάς να πολεμάς, αν σωπάσεις το νου, αν παραιτηθείς από την υπεράσπιση, αν απαλλαγείς από την ενοχοποίηση, αν τολμήσεις να ενώσεις τα κομμάτια που τα όνειρα τα θέλουν διαχωρισμένα.

Ήξερα/ένοιωθα πως κάτι περίμενα πριν αναρτήσω αυτό το πόνημα, χωρίς να ξέρω τι, πότε, γιατί...αλλά ποτέ δεν λανθάνεται η διαίσθηση (που διαφέρει από το ένστικτο), κι έτσι δεν ενέδιδα στην παρόρμηση. Μέχρι που ήρθε ένα μήνυμα στον υπολογιστή μου...

"Είδα και ένα πολυ ομορφο ονειρο που ηθελα να μοιραστω μαζι σου..

Ημουν καπου εξω και καθομουν και συζητουσα με εναν αντρα..μεγαλυτερο απο εμενα.. δε θυμαμαι ακριβως τα λογια του..θυμαμαι ομως οτι ειχε την ικανοτητα να βλεπει πια ειμαι τι με βασανιζει..σαν να μου ειπε το ξερω οτι σε βασανιζει μια φωνη μεσα στο μυαλο σου..

με κοιταζε βαθια..και εμενα με πειραν τα κλαμματα..οχι γιατι φοβηθηκα εκεινον..ενιωθα χωρις να πω τιποτα οτι εβλεπε βαθια μεσα μου..εβλεπε το φοβο μου, ολα αυτα που φοβαμαι..σαν του φανερωθηκα...

Μου χαιδεψε το χερι τρυφερα..ενιωθα ασφαλεια μαζι του...φαινοταν σαν να ειχε δωσει και αυτος τις δικες του μαχες..σα να με ενιωθε...ηταν πιο εμπειρος..σαν μου ελεγε εχω περασει και εγω απο εκει...

αν και εβλεπα στα ματια του οτι ηθελε να με φιλησει, να κανουμε ερωτα..δε εκανε κινηση..δε ηθελε να με τρομαξει..να με πιεσει..να παρει..ηταν τρυφερος και προατατευτικος...

Μετα με εβαλε να περασω κατι σαν δοκιμασιες..σαν τουνελ..εγω φοβομουν..εκεινος ομως πιστευε σε εμενα..μονη σου θα το αντιμετωπισεις ετσι πρεπει μου ειπε..μπορεις, το βλεπω μεσα σου..εγω θα ειμαι απο πισω..θα προστατευω...οταν με εχεις πραγματικα αναγκη θα παρεμβω..ειναι δικες σου μαχες..εισαι πολεμιστρια...

παρα το φοβο μου μπηκα..κοιταζα πισω αν ειχε φυγει..ηταν εκει..με προστατευε και με μαθαινε ομως να πεταω με τα δικα μου φτερα..

σαν να ηταν τρεις οι δοκιμασιες..κοιταω αν ειναι πισω μου..μπαινω στο τουνελ..περναω την πρωτη φαση..ενιωθα αδρεναλινη και φοβο μαζι...κοιταω ξανα αν ειναι εκει, ηταν..και μετα ξυπνησα..

 Ηταν διαφορετικο.. ειχε αλλη ποιοτητα η αλληλεπιδραση μαζι του..

Δηλαδη..να σε προστατευει χωρις να σε φυλακιζει..να σε νιωθει..ισοτιμη..να πιστευει σε εσενα..να μην απειλειται απο την εξελιξη σου..τη μαχητικοτητα σου..δε το εχω νιωσει ξανα.."

Είναι άλλα τα αρσενικά που χρειάζεται ο πλανήτης από τα επιβλητικά, αυταρχικά βίαια που επικρατούν... 

Και μετά ήρθε κι άλλο μήνυμα από διαφορετικό άτομο...

"Συνειδητοποιώ ότι όλα σας τα χτεσινά γραφόμενα και τα συμβάντα στην Αθήνα δημιουργούν την πραγματικότητά μου εδώ και μέρες.

Καίγεται ο τόπος μέσα μου. Καίγεται μια ολόκληρη ζωή. Κλείνω κεφάλαια χωρίς να μπορώ να ανοίξω καινούργια, όχι γιατί δεν έχω τη δύναμη, αλλά γιατί δε θέλω καινούργια ΚΕΦΑΛΑΙΑ. Δε θέλω στόχους και σχέδια, τοίχους να με δεσμεύουν, ανθρώπους να παίζουν θεατρικά έργα. Απομακρύνομαι από το φιλικό μου περιβάλλον, μάσκες απειλούνται να πέσουν. Τι θα μείνει; Στάχτη! Στάχτη παντού. Είναι όλα γκρίζα.

Η ψυχή μου και το πνεύμα μου ζουν ήδη σε μια πραγματικότητα που σε αυτήν τη διάσταση δεν υπάρχει. Σε έναν κόσμο που τα δέντρα επιτρέπεται να είναι Δέντρα και οι άνθρωποι Άνθρωποι. Σε έναν κόσμο που έχει ξεχάσει τι σημαίνει τιμωρία και καταναγκασμός, που το όχι σημαίνει όχι και το ναι ναι. Σε ένα κόσμο που επιτρέπει στα παιδιά να είναι αυτό που Είναι και όχι αυτό που θα ήθελε εκείνος να είναι. Σε ένα κόσμο που υπάρχει χώρος για ΟΛΑ τα όνειρα και όχι μόνο για αυτά που ταιριάζουν στις κοινωνικές δομές. Σε ένα κόσμο που σέβεται τους συμπαντικούς νόμους και δημιουργεί με βάση αυτών και όχι με βάση εγωικών συμφερόντων.

Και ενώ η ψυχή μου και το πνεύμα μου έχουν ήδη εγκαταλείψει αυτήν την πραγματικότητα, βρίσκομαι παρόλα αυτά εδώ και βιώνω την καταστροφή της, την αποσύνθεσή της μέσα στο γραμμικό χρόνο.

Το εγώ μου ψάχνει κάτι να κρατηθεί, κάποια βεβαιότητα, ένα σχέδιο, ένα στόχο, μια παρηγοριά. Και Εγώ αρνούμαι να του δώσω έστω και μια απάντηση. Το αφήνω μέσα στις στάχτες που δεν είμαι καν διατεθειμένη να μαζέψω, να κάνω χώρο για κάτι καινούριο. Ο θάνατος μέσα στην καθημερινότητά μου, στα μικρά και στα μεγάλα: ό,τι καταστρέφεται δεν αντικαθίσταται, δεν ξαναφτιάχνεται.

Τι θα ακολουθήσει;"

Είναι άλλα τα θηλυκά που χρειάζεται ο πλανήτης από τα θυματοποιημένα, συμβιβασμένα, αδύναμα, που επικρατούν...