Αυτοί που χτυπάνε τη μητρότητα είναι όσοι τη χρειάζονται περισσότερο.
Βαθιά παιδικά τραύματα, μνήμες ασυνείδητες, μια ανθρωπότητα που πασχίζει να βρει τις ρίζες της μακριά από την αλήθεια, όσο διατηρείται η βία.
Άνθρωποι αποκομμένοι από την ουσία τους, βιαστές της ίδιας της ψυχής τους, άρρωστοι εξουσιαστές σε μια εμμονή να ελέγξουν όσα δεν ελέγχονται αλλά περιμένουν να αναγνωριστούν.
Κακοποιημένο εσωτερικό θηλυκό, φοβικά εκβιαστικό αρσενικό… ένας κόσμος που χτυπιέται, παραμυθιάζεται και χάνεται, νομοτελειακά!
Δεν θα μπορούσα να τα είχα δει όλα αυτά (και πολλά άλλα) αν δεν βιαζόταν το ίδιο μου το παιδί, με τον πιο βάρβαρο τρόπο που η εξουσία αυθαίρετα έχει επιβάλει. Όσα κι αν είχα συνειδητοποιήσει πριν, ωθώντας με να απορρίψω το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα για να σώσω το παιδί μου, δεν συγκρίνονται με όσα αντιλήφθηκα μετά τον βιασμό μου και του παιδιού μου, από το ίδιο σύστημα, τις ίδιες εξουσίες, που έχουν κληθεί να προστατεύουν, να φροντίζουν, να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο.
Οι χειρότερες μορφές βίας παραμένουν ακόμα αθέατες, συνεχίζουν να επικρατούν, μόνο όσο παραμένουν οι άνθρωποι φοβικά κλεισμένοι πίσω από τα κάγκελα των περιοριστικών πεποιθήσεών τους, αδυνατώντας να αμφισβητήσουν τις ιδέες τους.
Σε καμία άλλη μάνα στη χώρα δεν έχει αφαιρεθεί επιμέλεια του παιδιού της ΕΡΗΜΗΝ!
Κανένα άλλο παιδί δεν αγνοείται συστηματικά και συλλογικά απ’ όλους τους συνυπεύθυνους που διατηρούν τον βιασμό του σε όλα τα επίπεδα. Είναι πιο εύκολο να ξεχνάνε οι άνθρωποι, να προσπερνούν, να επικρίνουν αγνοώντας… Τους δίνει το «δικαίωμα» να μην κοιτάνε τον εαυτό τους, τη ζωή τους, τη στάση ζωής τους.
Και η βία συνεχίζεται….
Απαγορεύεται – χωρίς λόγο – να επιστρέψει αυτό το παιδί στο σπίτι της, ακόμα και για επίσκεψη, για δυο χρόνια τώρα.
Απαγορεύεται – χωρίς λόγο – να έχει επικοινωνία με τη μητέρα της, τα αδέλφια της, την οικογένειά της, τον κόσμο της: τον μοναδικό κόσμο που γνώρισε και ήξερε για 9 χρόνια.
Απαγορεύεται – χωρίς λόγο – να ζήσει μια φυσιολογική ζωή αυτό το παιδί, που παραμένει κλεισμένο, απομονωμένο, φιμωμένο, σε έναν κόσμο εκβιαστικό, που πλέει στο ψέμα, τη βία, την απάτη, αν και υπάρχουν όλες οι αποδείξεις και οι ενδείξεις γι’ αυτό.
Γιατί κανείς δεν την ακούει, κανείς δεν την αναζητά, κανένας φορέας δεν νοιάστηκε, καμία εξουσία δεν φρόντισε, κανένας άνθρωπος δεν τόλμησε να τη δει.
Γιατί ό,τι έχει ανάγκη να επιβάλλεται δεν έχει λόγο, έχει φόβο!
Είναι πολλά τα συμφέροντα… Είναι τεράστιος ο φόβος… Είναι απόλυτη η απάτη…
Η κατηγορία, η υπεράσπιση, η θρησκευτική πίστη για το φόβο της τιμωρίας κυβερνούν ακόμα το παλιό μοντέλο ύπαρξης, μιας άλλης εποχής, που ζει (αναγκαστικά) τις τελευταίες τις στιγμές.
Η αλήθεια ποτέ δεν χρειάστηκε υπεράσπιση. Χρειάζεται μόνο την τόλμη να τη δούμε, το θάρρος να την αναγνωρίσουμε, την αρετή να τη ζούμε…
«Μη φοβάσαι μαμά, η αλήθεια πάντα φαίνεται στο τέλος»… από το στόμα ενός παιδιού που ήρθε πολύ πιο μπροστά και αφυπνισμένο από την εποχή του… Περιμένοντας κάποιος να το δει…
Όσοι την παραβίασαν και συνεχίζουν να το κάνουν, αναγκαστικά δεν κοιμούνται ήρεμα, δεν ζουν τη ζωή που ήθελαν, δεν έχουν βρει την ευτυχία και τη γαλήνη στη ζωή τους, δεν έχουν ψάξει το νόημα της ζωής… γι’ αυτό η βία παραμένει η μόνη οδός τους, με όποια μορφή. Ανεξάρτητα από τίτλους, «μόρφωση», θέση, προσωρινή δύναμη που εξασκούν πάνω σε άλλους.
Τα ψεύτικα κάστρα πάντα πέφτουν όμως…
Απαγορεύεται – χωρίς λόγο – να επιστρέψει αυτό το παιδί στο σπίτι της, ακόμα και για επίσκεψη, για δυο χρόνια τώρα.
Απαγορεύεται – χωρίς λόγο – να έχει επικοινωνία με τη μητέρα της, τα αδέλφια της, την οικογένειά της, τον κόσμο της: τον μοναδικό κόσμο που γνώρισε και ήξερε για 9 χρόνια.
Απαγορεύεται – χωρίς λόγο – να ζήσει μια φυσιολογική ζωή αυτό το παιδί, που παραμένει κλεισμένο, απομονωμένο, φιμωμένο, σε έναν κόσμο εκβιαστικό, που πλέει στο ψέμα, τη βία, την απάτη, αν και υπάρχουν όλες οι αποδείξεις και οι ενδείξεις γι’ αυτό.
Γιατί κανείς δεν την ακούει, κανείς δεν την αναζητά, κανένας φορέας δεν νοιάστηκε, καμία εξουσία δεν φρόντισε, κανένας άνθρωπος δεν τόλμησε να τη δει.
Γιατί ό,τι έχει ανάγκη να επιβάλλεται δεν έχει λόγο, έχει φόβο!
Είναι πολλά τα συμφέροντα… Είναι τεράστιος ο φόβος… Είναι απόλυτη η απάτη…
Η κατηγορία, η υπεράσπιση, η θρησκευτική πίστη για το φόβο της τιμωρίας κυβερνούν ακόμα το παλιό μοντέλο ύπαρξης, μιας άλλης εποχής, που ζει (αναγκαστικά) τις τελευταίες τις στιγμές.
Η αλήθεια ποτέ δεν χρειάστηκε υπεράσπιση. Χρειάζεται μόνο την τόλμη να τη δούμε, το θάρρος να την αναγνωρίσουμε, την αρετή να τη ζούμε…
«Μη φοβάσαι μαμά, η αλήθεια πάντα φαίνεται στο τέλος»… από το στόμα ενός παιδιού που ήρθε πολύ πιο μπροστά και αφυπνισμένο από την εποχή του… Περιμένοντας κάποιος να το δει…
Όσοι την παραβίασαν και συνεχίζουν να το κάνουν, αναγκαστικά δεν κοιμούνται ήρεμα, δεν ζουν τη ζωή που ήθελαν, δεν έχουν βρει την ευτυχία και τη γαλήνη στη ζωή τους, δεν έχουν ψάξει το νόημα της ζωής… γι’ αυτό η βία παραμένει η μόνη οδός τους, με όποια μορφή. Ανεξάρτητα από τίτλους, «μόρφωση», θέση, προσωρινή δύναμη που εξασκούν πάνω σε άλλους.
Τα ψεύτικα κάστρα πάντα πέφτουν όμως…
https://www.change.org/p/conscious-human-beings-stop-state-child-abduction
https://www.facebook.com/mother.outcast.artist/
https://denphgainosxoleio.blogspot.com/2018/05/blog-post.html
No comments:
Post a Comment