Βρήκα αυτό το κείμενο στο διαδίκτυο…παλιά ανάμνηση που η τεχνολογία μού θύμισε. 2016 και τίποτα δεν έχει αλλάξει. ΔΕΝ μπορεί να αλλάξει! Παραμένουμε αποπροσανατολισμένοι, θεωρώντας πως μπορούμε να πράξουμε διαφορετικά απ’ ότι ήδη κάνουμε, ελπίζοντας «κάποιος» να κάνει την αλλαγή, αλλά μη κατανοώντας.
Ήταν αυθόρμητη παιδική μάλλον - η επιθυμία μου να το αλλάξω όλο… Ενώ ο περισσότερος κόσμος ακόμα άγεται και φέρεται από περιοριστικούς συναισθηματισμούς και φόβο μπροστά στον κόσμο που δημιουργείται χωρίς αυτόν.
Το πρωτότυπο (μετάφραση) εδώ
- Αν η εκπαίδευση ήταν πραγματική μάθηση θα κάναμε περισσότερα λάθη τολμώντας το άγνωστο που περιμένει να το ανακαλύψουμε.
Αν η εκπαίδευση είχε πραγματική σχέση με την μάθηση:
- Θα κάναμε περισσότερες ερωτήσεις χωρίς να φοβόμαστε την εικόνα μας.
- Θα βλέπαμε ακόμα και το βούτηγμα μπισκότων στο γάλα σαν μια ουσιαστική επιστημονική λειτουργία, μια ακόμα ευκαιρία για μάθηση, αντί να προσπερνάμε διαδικαστικά, κυνηγώντας ψευδαισθήσεις.
- Θα δίναμε στο παιδί μέσα μας δημιουργική απασχόληση ξέροντας πως μόνο ότι γίνεται με πάθος μπορεί να γίνει με αφοσίωση, ειλικρίνεια και συνέπεια.
- Δεν θα χρειαζόμασταν ταμπέλες γιατί δεν θα είχαμε λόγο να περιορίζουμε τον εαυτό μας, πολεμώντας άλλους.
- Θα σταματούσαμε να εμποδίζουμε την έμπνευση και να δεσμεύουμε τη φαντασία μας με τις πεποιθήσεις μας.
- Θα είχαμε διατηρήσει την φυσική μας ιδιότητα να κάνουμε συνεχείς ερωτήσεις που θα διεύρυναν την αντίληψή μας συνεχώς.
- Θα καίγαμε τα ανιαρά, σχολικά βιβλία που παρουσιάζουν έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια.
- Θα γιορτάζαμε τα λάθη μας, τις αποτυχίες μας, την πορεία μας ως μαγικό πέρασμα της ύπαρξης.
- Η επιτυχία θα ήταν η κάθε τολμηρή αλλαγή μας από τα τετριμμένα και συνηθισμένα που δεν προσφέρουν πια..
- Θα καλούσαμε μέντορες: όσους έχουν καταφέρει αυτό που θέλαμε να πετύχουμε οι ίδιοι αντί να τους πολεμάμε, να τους περιθωριοποιούμε και να τους καταστρέφουμε.
- Θα μιλούσαμε περισσότερο για τις πραγματικές μας σκέψεις και συναισθήματα αντί να κρυβόμαστε πίσω από τις μάσκες μας, δημιουργώντας ψεύτικες σχέσεις.
- Θα φτιάχναμε ανοιχτούς, δημιουργικούς, χαρούμενους, επιστημονικούς (όχι θρησκευτικούς) χώρους μάθησης για όλους, όπου η έρευνα, η στήριξη του καθενός θα ήταν βασικό θεμέλιο.
- Ως υγιείς άνθρωποι, θα επιλέγαμε τους τομείς ενδιαφέροντός μας, όπου θα προσφέραμε τα ταλέντα και τη γνώση μας.
- Ο διάλογος και όχι τα κηρύγματα και ο ανταγωνισμός, θα ήταν στο κέντρο όλων των σχέσεων μας.
- Η επαγγελματική εξέλιξη δεν θα είχε καμία διαφορά από την προσωπική εξέλιξη, προς όφελος όλης της κοινωνίας και των συνανθρώπων μας.
- Κάθε χώρος μάθησης θα ήταν το κεντρικό σημείο της κάθε γειτονιάς, της κάθε πόλης, της κάθε κοινωνίας
- Δεν θα υπήρχε εξεταστέα ύλη, εφόσον η ζωή η ίδια εξετάζει, κι εμείς έχουμε κάθε δυνατότητα να δείξουμε τι έχουμε μάθει αλλά και να συνειδητοποιήσουμε τι ακόμα έχουμε να μάθουμε.
Η εκπαίδευση αυτή τη στιγμή – ακόμα – παραμένει ό,τι πιο αφύσικο μπορεί να υπάρξει, δημιουργώντας φοβικούς υπηκόους που μόνο εξαρτημένοι από το σύστημα μπορούν να παραμείνουν.
Η αλλαγή ξεκινά από μας, και μόνο αν τολμήσουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό για τον εαυτό μας! Γιατί ΑΥΤΟ και μόνο αυτό δίνουμε καθημερινά στα παιδιά! Οτιδήποτε άλλο ή πριν από αυτό παραμένει κούφια λόγια, ωραίες αναρτήσεις αλλά χωρίς αντίκρισμα.
No comments:
Post a Comment