Σοφό παιδί..λυπάμαι!

Λένε πως η πρώτη πράξη θάρρους είναι η παραδοχή. Και έτσι είναι!

Δεν είναι αυτολύπηση ή μεμψιμοιρία αυτό, είναι ευθύνη. Είναι αναγνώριση. Έχει τεράστια διαφορά, αν και πολλοί δεν κατανοούν τα λεπτά σημεία της ερμηνείας των εννοιών.

Φτιάξαμε έναν κόσμο που απαξιώνει πλήρως τα παιδιά. Που φοβάται το καινούργιο. Που έχει ξεχάσει (αν ήξερε ποτέ) να ζει πραγματικά.

Φτιάξαμε έναν κόσμο με βάση το φόβο, το ψέμα, την εξαθλίωση κάθε τι αγνού και καθαρού. Με παρεμβάσεις εγωιστικές, απατηλές, πορευόμαστε, χωρίς να το κατανοούμε στην καταστροφή μας.

Κυνηγάμε στόχους και απατηλές ικανοποιήσεις.

Κρυβόμαστε από τον Εαυτό μας και τη ζωή.

Σπαταλάμε το χρόνο και την ενέργειά μας.

Ασχολούμαστε με το φαίνεσθαι, αγνοώντας την ουσία που προσπερνάμε.

Δεν μαθαίνουμε ποτέ να ακούμε τα παιδιά.

Αγνοούμε παντελώς τη γλώσσα τους. Είμαστε ανίκανοι να δούμε τη ματιά τους, να τα συναντήσουμε στο ύψος τους.

Καταστρέφουμε τη δημιουργικότητά τους, γελάμε με τη φαντασία τους.

Επιβάλλουμε σε αυτά τις δικές μας φρικιαστικές εικόνες, νοθεύοντας το Είναι τους.

Παρανοούμε αναγκαστικά το λόγο τους.

Τα παρκάρουμε για να μη μας θυμίζουν.

Διαχωρίζουμε τους ρόλους μας για να μη βρεθούμε ενιαίοι, γυμνοί, μπροστά τους.

Ζούμε σε καθημερινές κολάσεις για να μην αντιλαμβανόμαστε τον παράδεισο που χάνουμε στο παρόν μας.

Τα «εκπαιδεύουμε» ώστε να μας μοιάσουν για να είναι πιο υποφερτή η άσκοπη λειτουργία μας. Το κυνήγι του τίποτα…

Φοβόμαστε ό,τι έχουμε ονομάσει «χάος», επιβάλλοντας μια τάξη χωρίς νόημα και σκοπό.

Γεμίζουμε τα μυαλά τους με άχρηστες πληροφορίες για να μη σκέφτονται, για να διαμελίζονται, όπως εμείς, για να βλέπουμε τον μεταλλαγμένο μας εαυτό μέσα στα κουρασμένα και απλανή μάτια τους.

Θεωρούμε τον πόνο φυσιολογικό. Συνεχίζουμε να ενισχύουμε το φόβο που φοβόμαστε ν’ αποδεχτούμε.

Θέλει ο κόσμος αυτός να πιστεύουμε πως τίποτα δεν αλλάζει, δεν υπάρχει σωτηρία.

Θα ήταν αλήθεια αν δεν γεννιόντουσαν παιδιά!

Μα γεννιούνται…παιδιά σοφά, που σπρώχνουν τα όρια της συνείδησής μας, με όποιο κόστος.

Λυπάμαι…και παράλληλα δεν πρόκειται να παραιτηθούμε. Όσοι αντιλαμβανόμαστε….