Να είσαι απόλυτα ειλικρινής

Μετά από άλλη μια συναισθηματική περιπέτεια – το αστείο είναι ότι οι πιο σημαντικές μας περιπέτειες είναι συναισθηματικές…τα γεγονότα είναι μόνο οι αφορμές για να τις ενεργοποιήσουν – χθες βράδυ κάθισα να δω την ιστορία του Steve Jobs.

Την είχα καιρό, ο γραμμικός νους μου δεν ξέρει γιατί συγκεκριμένα χθες κάθισα να τη δω. Αλλά, και πάλι, έχω πλέον το δικό μου εσωτερικό σύστημα επιλογής, αποφάσεων και πλέον ο γραμμικός νους δεν επεμβαίνει, δεν προσπαθεί να λύσει κάποιο γρίφο που δεν μπορεί.

Είναι ανακούφιση, πέρα από κάθε δυνατή έκφραση, επιτέλους, να μην χαλιναγωγώ την έκφρασή μου, να μην προσπαθώ να χωρέσω σε κανόνες, να φτιάχνω τις προτάσεις όπως θέλω, να είμαι «εκτός θέματος» αν θέλω, να απλώνομαι χαοτικά και να επιστρέφω, όταν υπάρχει λόγος. Το λένε και «δυσλεξία»…δεν πειράζει. Ας το λένε όπως θέλουν….

Πού ήμουνα; Α, ναι! Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ/βιογραφία είχε τελικά πολύ ενδιαφέρον. Πιο μεγάλο ενδιαφέρον όμως, είχε το πού στάθηκε ο δικός μου νους, και αυτό διέφερε από τα φανερά μηνύματα που ήθελε μάλλον να περάσει.

Υπήρχε μια σκηνή λοιπόν, λίγο λεπτομέρεια στο όλο έργο, όπου ο Steve Jobs βρίσκεται στο γραφείο ενός από τους συνεργάτες/υπαλλήλους του, και του λέει, με κάθε αυστηρότητα και σοβαρότητα: «Θέλω να είσαι απόλυτα ειλικρινής μαζί μου!» Ψάξε τη συγκεκριμένη σκηνή, έχει όντως ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν την προσέξεις.

Όλοι φοβόντουσαν τον Steve Jobs, από τους φίλους μέχρι τους συνεργάτες και τους εχθρούς του. Για πολλούς λόγους, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Παρόλα αυτά, είχε ένα εκτόπισμα που δεν μπορούσες να μην υπακούσεις, να μην ανταποκριθείς σε κάθε του αίτημα. Με φανερό το φόβο λοιπόν για το τι μπορεί να ακολουθήσει (ήταν άκρως απρόβλεπτος ο Steve Jobs και δεν τον ενδιέφερε αν ήταν αρεστός ή όχι), ο υπάλληλος κοίταξε το δημιούργημά του, που παρουσίαζε στον Steve και του είπε, με κάθε ειλικρίνεια, τι ΕΚΕΙΝΟΣ έβλεπε πως λείπει ή δεν ήταν ακριβώς όπως το ήθελε/έπρεπε.

Η αυτό-διόρθωση λοιπόν. Η ειλικρίνεια. Το να μην περιμένεις από κάποιον άλλον, ειδικά τα αφεντικά σου, για να σου πουν αν είσαι σωστός με τον εαυτό σου ή όχι, αν εκφράζεις ΟΛΟ το δυναμικό σου ή αν συμβιβάζεσαι. Το να μπορείς να βλέπεις κατάματα τα πάντα, χωρίς να ταυτίζεσαι με αυτό που κάνεις. Σπουδαία σκηνή! Ας συνεχίσει ο καθένας να κάνει τις δικές του διασυνδέσεις - όσες τολμά - γιατί δεν είναι μόνο αυτά που εγώ γράφω εδώ...

Πώς όμως να είμαστε «απόλυτα ειλικρινείς» όταν έχουμε μάθει να κρυβόμαστε; Όταν όλοι γύρω μας προτιμούν το ψέμα μας επειδή ζουν οι ίδιοι στο ψέμα; Πώς να μάθουμε στα παιδιά μας να είναι «απόλυτα ειλικρινείς» όταν τους έχουμε ήδη μάθει πως θα τιμωρηθούν, πως θα υποστούν συνέπειες για την ειλικρίνειά τους; Το χειρότερο είναι πως τους μαθαίνουμε πως ΕΜΕΙΣ οι ίδιοι τα ταυτίζουμε με τις πράξεις τους, τις προσπάθειες, τους πειραματισμούς, τις αποτυχημένες εκδοχές του εαυτού τους, που είναι ΑΠΟΛΥΤΑ αναγκαίες στην πορεία τους.

Πώς να είναι κάποιος ειλικρινής μαζί σου όταν περιμένεις μόνο μια "σωστή" απάντηση; Αλλά κι αυτό είναι ένα τελείως άλλο θέμα...

Ένα σύστημα δικαστών και κατηγορουμένων, εξεταζόμενων και κρυμμένων προσωπικοτήτων γιατί διδασκόμαστε να προσαρμοζόμαστε, να κλεινόμαστε σε κουτάκια ομοιόμορφα, γιατί το διαφορετικό τρομάζει.

Είπε και κάτι άλλο εκπληκτικό ο Steve Jobs: «Βλέπε τον αντίπαλο και μη λες, θα το κάνω καλύτερα. Λέγε, θα το κάνω διαφορετικά»!

Αντίπαλος παραμένει όσο βλέπουμε «καλύτερα» και όχι «διαφορετικά»!