Με έμπνευση

Πολλοί νομίζουν πως έμαθα τα Ελληνικά στο σχολείο, όπως οι ίδιοι. Όσοι με ξέρουν, νομίζουν πως τα έμαθα στο γυμνάσιο, όταν εντάχθηκα σε Ελληνικό σχολείο. Όχι, όχι, δεν τα έμαθα έτσι!

Σε μια Αγγλόφωνη χώρα, όπου το μοναδικό Ελληνικό βιβλιοπωλείο βρισκόταν χιλιόμετρα μακριά, σε άλλη πόλη, οι γονείς μου φρόντιζαν να το επισκεπτόμαστε συχνά και να επιλέγω ό,τι εγώ ήθελα να διαβάζω. «Τα κλασσικά», τότε, από ιδίαν εμπειρία ήταν οι καλύτερες ιστορίες που λάτρευα να διαβάζω. Έφευγα, κάθε φορά, με τις δικές μου επιλογές, με μια τσάντα εικόνες, ιστορίες, συναισθήματα που με περίμεναν να τα γνωρίσω.

Το σπίτι μας πάντα κοσμούσαν βιβλιοθήκες με βιβλία, εγκυκλοπαίδειες, καταξιωμένους συγγραφείς, με ποικιλία θεμάτων. Δεν εξαναγκάστηκα. Οι γονείς μου διάβαζαν, ενθάρρυναν το διάβασμα, τη μάθηση. Στις ελεύθερες μου ώρες, το πιθανότερο – όταν με έχαναν – θα βρισκόμουν κάπου χωμένη, με κάποιο βιβλίο, σε κόσμους άλλους.

Όχι, δεν μού έμαθε γράμματα το σχολείο! Ήταν η έμπνευση, η σπίθα, το κίνητρο που αναδύθηκε εσωτερικά, με αγάπη, ενθάρρυνση, βοήθεια όταν τη χρειαζόμουνα. Αυτήν την αγάπη τη μετέφερα στο σχολείο… ευτυχώς στο εξωτερικό, όπου πήρα τις σωστές βάσεις:

- Τα τετράδιά μου κοσμούσαν αντίστοιχες με το θέμα ζωγραφιές, καλλιτεχνίες, που κανείς δεν μού είπε ποτέ «δεν δικαιούμαι» να κάνω

- Τα γράμματά μου μετατράπηκαν σε καλλιγραφία που εγώ (πρωτίστως) ήθελα να μπορώ να διαβάζω γιατί κανείς δεν μού είπε «δεν μπορείς επειδή είσαι δυσλεκτική».

- Τα σχολικά βιβλία γινόντουσαν δικά μου με τις σημειώσεις μου στο περιθώριο, τις δικές μου υπογραμμίσεις και όχι επιβαλλόμενα «κεντρικά σημεία». Οι ζωγραφιές και οι καλλιτεχνίες δεν έλειπαν ούτε από αυτά.

- Ο χρόνος μου ήταν δικός μου, δεν διασπαζόμουν με άπειρα ιδιαίτερα, φροντιστήρια, ανούσιες εργασίες για το σπίτι. Οι γονείς μου δούλευαν πάντα, κανείς δεν μας μίλησε ποτέ για «ποιοτικό χρόνο», αφού όλος ο χρόνος ήταν ποιοτικός. Όταν δεν ήταν δίπλα μου, είχα την ευθύνη του πώς χρησιμοποιώ δημιουργικά το χρόνο μου.

Με παρόμοιο τρόπο, με όλα όσα πήρα και έμαθα, μεγάλωσα τα παιδιά μου. Όποια κι αν ήταν η οικονομική δυνατότητα κάθε εποχή, πάντα τα βιβλιοπωλεία και η έρευνα οποιουδήποτε θέματος έρχονταν πρώτα στη λίστα αναγκών μας.

Σήμερα κάνουμε άλλα ως κοινωνία και ως κράτος…

Εξουσιαστικά, επιβλητικά, περιοριστικά, έχουμε αφαιρέσει την αγάπη από τη μάθηση, έχουμε βγάλει την έμπνευση από τα σχολεία.

Σήμερα θρηνούμε την έλλειψη παιδείας.

Σήμερα παραμένουμε δούλοι των εξουσιαστών μας γιατί μάθαμε να ανεχόμαστε κάθε επιβολή που αφαιρεί την ουσία μας.

Σήμερα γίναμε θύματα ενός συστήματος που υπηρετεί την κατανάλωση, προωθεί κρυμμένα συμφέροντα, σκοτώνει το πνεύμα, υποτιμά τον άνθρωπο…

Σήμερα, «για το καλό του παιδιού μου», η εξουσία, που παρουσιάζεται ως «δικαιοσύνη», αφαιρεί την επιμέλεια από μια μάνα ΕΡΗΜΗΝ, εγκλωβίζει και απομονώνει ένα παιδί ΕΡΗΜΗΝ, της απαγορεύει την όποια επαφή και επικοινωνία με την οικογένεια και τον κόσμο στον οποίο μεγάλωσε ΕΡΗΜΗΝ, συνεχίζει να διατηρεί ένα σύστημα εκπαίδευσης άνευ παιδείας ΕΡΗΜΗΝ μας..

Και προχωράμε…

Εγώ επιμένω να αγαπώ να μαθαίνω, να αγωνίζομαι για την ουσία, να παραμένω ανυπάκουη στην όποια εξουσία… με τίμημα την ψευδαίσθηση της ασφάλειάς μου (που κυνηγάνε οι περισσότεροι).

Με κέρδος την ελευθερία της συνείδησής μου…με τις Αρχές που πήρα από το σπίτι μου, τους γονείς μου και καλλιεργώ έκτοτε, ως φόρο τιμής στους ανθρώπους που στάθηκαν και στέκονται δίπλα μου, σε όλα! Τι άλλο θα είχα να δώσω πραγματικά στο παιδί μου, εκτός από τη συνειδητή στάση ζωής μου;

#stopstatechildabduction