Από σποράκι... Θέλει χρόνο, θέλει φροντίδα, θέλει διαίσθηση, θέλει εμπιστοσύνη, θέλει προσοχή, θέλει καθοδήγηση, θέλει ελευθερία, θέλει φυσικές συνθήκες.
Όσα έχουμε υποτιμήσει μα είναι αναγκαία για να ανθίσει!
...................
Το ξέρω το συναίσθημα… Η αίσθηση είναι πια τόσο γνώριμη…
Έχω ανέβει το βουνό, κάθε φορά πιο τεράστιο από το προηγούμενο (ή έτσι μοιάζει) και ετοιμάζομαι να πέσω στο κενό. Κάτω και μακριά η άβυσσος.
Κανένα βήμα οπισθοχώρησης. Μόνο μια μικρή παύση σε μια απατηλή προσπάθεια να αισθανθώ πώς θα είναι ή τι θα συναντήσω πέφτοντας στο βέβαιο κοινωνικό θάνατό μου.
Το μελό και ο ρομαντισμός έχουν πλέον αλλάξει ερμηνεία, ενώ έχει προστεθεί το γέλιο του παιδιού, ο αποχαιρετισμός της κουρασμένης γριάς.
Χθες άκουσα μια φράση που με αντιπροσωπεύει αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει. «Δεν το κάνω για τους ανθρώπους, το κάνω για την αλήθεια».
Οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι και το ΘΕΛΟΥΝ να είναι. Ελάχιστοι θα διαβάσουν, ακόμα λιγότεροι θα καταλάβουν κι ακόμα λιγότεροι θα δράσουν σε ό,τι κατάλαβαν. Χρόνος και χρήμα...όσα μάθαμε να μάς κυνηγάνε ή να κυνηγάμε.
Δεν αλλάζει το χρέος/καθήκον μου. Την αδιαπραγμάτευτη επιλογή να υπηρετώ ΜΟΝΟ την αλήθεια, συχνά εις βάρος της εικόνας, του όποιου προφίλ μου.
Αυτοί που ξέρουν πραγματικά πώς λειτουργεί αυτός ο κόσμος, που ελέγχουν τα έγκατα του υποσυνειδήτου των μαζών, γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν μπορούν πλέον να με ακουμπήσουν γιατί δε φοβάμαι τη ζωή. Ταυτόχρονα τρίβουν τα χέρια, μπροστά σε αυτή την «απερίσκεπτη» πράξη κοινωνικής αυτοκτονίας μου.
Θα χρησιμοποιήσουν γνώριμες τακτικές εκφοβισμού, στέρησης, αφαίρεσης, θα «παραδειγματίσουν προς αποφυγήν» (όπως ήδη επιχειρούν), θα επικαλεστούν ψεύτικες, ρηχές ηθικές, θα αυτοπροβληθούν οι στρατολογημένοι οπαδοί τους, θα προσφέρουν «θέαμα και αίμα» στους ασυνείδητους, θα μαγειρέψουν τις πληροφορίες όπως βολεύει για τη διατήρηση της εξουσίας, στο όνομα της «δικαιοσύνης», όσο ακόμα μπορούν.
Σ’ αυτή τη θέση, στην κορυφή ατενίζοντας την άβυσσο, είμαι αναγκαστικά Μόνη. Άγνωστη η ακριβώς επόμενη στιγμή...
...........
Μεγάλωνα ένα ελεύθερο παιδί, κόντρα στο υποχρεωτικό, απαρχαιωμένο σύστημα (α)παιδείας που μαστίζει αυτή τη χώρα, το οποίο το κράτος ΑΠΗΓΑΓΕ ακριβώς ένα χρόνο πριν, νόμιμα, στερώντας του ακόμα και την επίσκεψη στο σπίτι της, τους ανθρώπους που ήξερε όλη της τη ζωή, τον κόσμο της.
Χωρίς το κράτος να προσφέρει καμία εκσυγχρονισμένη εναλλακτική εκπαίδευση, χωρίς να εκσυγχρονίζει ουσιαστικά το υπάρχον σύστημα κατήχησης αλλά και περιθωριοποίησης πολλών παιδιών και χωρίς να επιδέχεται κανένα ουσιαστικό διάλογο, φανερά χρησιμοποιεί εκδικητικά ένα παιδί και μια μάνα της οποίας τη φωνή ήθελε να φιμώσει.
Το να εξισώνουμε την (συνειδητή) παρανομία σε εγκληματικότητα, δείχνει απλά το μέγεθος της αυταρχικής, απάνθρωπης, απολίτιστης κρατικής μηχανής, της υποτιθέμενης ανεξάρτητης δικαστικής εξουσίας.
Σε μια «δίκη» εν μέσω καλοκαιριού το 2016 και χωρίς να έχω λάβει γνώση, αφαιρέθηκε η επιμέλεια ΕΡΗΜΗΝ μου και του παιδιού μου, με πρωτοφανή ελαφρότητα σε σύγχρονου τύπου μεσαιωνικές τακτικές. Δεν μού επιδόθηκε ούτε αυτή η απόφαση!
Στις 28 Απριλίου 2017, συνελήφθηκα στο δρόμο και οδηγήθηκα στο τμήμα μαζί με το παιδί μου, όπου πληροφορήθηκα πως κατηγορούμαι για την «αρπαγή του παιδιού μου»!
«Μην τους αφήσεις να με πάρουν μαμά. Εγώ δεν πάω πουθενά!» Ανάμεσα σε κλάματα και σφιγμένα τα χέρια της γύρω από τη μέση μου, μόλις κατάλαβε γιατί με είχαν συλλάβει, γιατί ήμασταν σε αστυνομικό τμήμα. Ήταν απαρηγόρητη… Είναι άπειρες οι στιγμές, τα λόγια της, οι εκφράσεις του προσώπου της που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Μετά, βίαιος αποχωρισμός, χειροπέδες, κρατητήρια, καταδίκη και ένας διασυρμός και των δυο, που δε χωράει σε κανένα έγγραφο ή περιγραφή...
Αν το «εκπαιδευτικό» σύστημα χρειάζεται τόση βία για να επικρατεί, χρειάζεται να σκεφθούμε πολύ σοβαρά τι διατηρούμε, τι ενισχύουμε με τη συναίνεσή μας. Γιατί ΜΟΝΟ εμείς το διατηρούμε!
Το ακόλουθο έγγραφο – το οποίο εστάλη στον εισαγγελέα ανηλίκων, σε φορείς, οργανώσεις, πληθώρα ανθρώπων και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό - αποτελεί μια σύγχρονη μαρτυρία ψυχής, μιας παμπάλαιας τακτικής δολοφονίας του πνεύματος, της αλήθειας, του θηλυκού, του παιδιού... μιας που ο Μεσαίωνας ποτέ δεν τελείωσε, απλά άλλαξε κοστούμι για να μην αναγνωρίζεται. Αρκετοί τον αναγνωρίζουμε πια και δεν θα τον δεχτούμε άλλο... Γιατί, όταν γίνεσαι ένα τούβλο στον τοίχο, είναι πλέον αδύνατον να τον ρίξεις!
Τι, αλήθεια, μπορεί να δικαιολογήσει και να δικαιώσει τόση βία σε ένα παιδί και σε μια μάνα;
#stopstatechildabduction
Stop State child abduction!
Change.org
………………
Προς Εισαγγελέα Ανηλίκων
Μάιος 2018
Εισαγγελέας ανηλίκων… «σπουδαίος» τίτλος!
Εγώ είμαι απλά μια μαμά, κι αυτό δεν είναι ένα φτιαγμένο ή δικηγορίστικο έγγραφο!
Ένα χρόνο ακριβώς πριν, διαπράξατε ένα έγκλημα εναντίον ενός ελεύθερου παιδιού και μιας μάνας, ΕΡΗΜΗΝ και των δυο! Εγκλήματα απανωτά έκτοτε, εναντίον μιας οικογένειας, πολλών σκεπτόμενων, συνειδητών ανθρώπων, της Ζωής την οποία προσπαθείτε να ελέγξετε επειδή τη φοβάστε. Δεν χωράει σε κανένα έγγραφο τόση φρίκη, τόσος πόνος και τόση αδικία!
Ένα χρόνο μετά, δίνετε επιδεικτικά εντολή για «ψυχιατρική γνωμάτευση», παίζοντας το χαρτί «ψυχικά άρρωστη», για να αποτελειώσετε αυτό που έχετε ξεκινήσει κεκλεισμένων των θυρών από τον Απρίλιο του 2015.
Αρνούμαι να συμμετέχω στο έγκλημα σας! Αρνούμαι να υποβάλω το παιδί μου σε επιπλέον πόνο που προωθείτε με άφθονο ψέμα.
Αλλά η αλήθεια θα μαθευτεί!
Αυτό δεν είναι ένα «δικηγορικό έγγραφο» ούτε «φιλολογικό κείμενο» και δε χρειάζεται υπεράσπιση, ούτε φοβάμαι την οποιαδήποτε κριτική. Είναι η μαρτυρία μιας μάνας που έχετε κακοποιήσει, μιας γυναίκας που έχετε υποτιμήσει, η φωνή ενός παιδιού (και όλων των παιδιών) που έχετε φιμώσει, είναι η πράξη ενός ανθρώπου που έχει την ικανότητα να σκέφτεται απλά, αληθινά, χωρίς να χρειάζονται τίτλοι, πτυχία ή εξουσία για να το πράξει.
Έχετε κομματιάσει αυτήν την υπόθεση σε τόσα πολλά βολικά κομματάκια, φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους (όπως κάνετε στα ιδρύματα που ονομάζετε σχολεία), αλλά θα φροντίσω να τα συνδέσω. Όχι με «ψυχρά γεγονότα, ημερομηνίες και αριθμούς», όπως έχετε μάθει να διαβάζετε και να πετάτε στα συρτάρια σας, αλλά με ειλικρίνεια, με ψυχή, με αξιοπρέπεια, όσα δεν σας ανήκουν και δεν μπορείτε να μου αφαιρέσετε.
Μετά από ένα χρόνο (ακριβώς) που απαγάγατε νόμιμα το παιδί μου, θυμηθήκατε να το «αξιολογήσετε» και το ίδιο και εμένα, στέλνοντας εντολή στο Τζάνειο νοσοκομείο για «ψυχιατρική γνωμάτευση», αφού για ανεξήγητους λόγους (μιας και δεν δίνετε λόγο σε κανέναν) αφαιρέσατε την υπόθεση από το ΚΨΥ Πειραιά, αιφνιδιαστικά. Προφανώς οι υπάλληλοί σας εκεί δεν βόλεψαν τις ανάγκες και τα συμφέροντά σας ή απλώς θελήσατε να κομματιάσετε ακόμα περισσότερο, σε δεκάδες φακέλους, τη ΜΙΑ υπόθεση, με εγκληματίες την εξουσία και όσους αναμείχθηκαν.
Ξεκινώντας από το τέλος λοιπόν, αυτή την τελευταία απάνθρωπη πράξη σας, απαντώ.
Η υπεύθυνη (της υπόθεσης) κοινωνική λειτουργός με ενημέρωσε πως ούτε εκείνη ούτε η ψυχίατρος έχουν ενημερωθεί σχετικά με την υπόθεση, με όλο το ιστορικό της, για να γνωρίζουν τι αξιολογούν, τι εξετάζουν. Αδύναμες και ανίκανες δηλαδή να εξετάσουν, να αξιολογήσουν, να έχουν οποιαδήποτε σοβαρή, ουσιαστική άποψη.
Τόση προχειρότητα, επιπολαιότητα, βία, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά ολόκληρης αυτής της υπόθεσης εξ’ αρχής της, από τον Απρίλιο του 2015!
Μέχρι εδώ όμως!
Σε ένα κόσμο που παραμυθιάζεται, χτυπιέται και χάνεται, το δυσκολότερο αλλά και η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η έκφραση του Εαυτού μας, ειλικρινά, απλά, αληθινά.
Σε έναν κόσμο που ακόμα διεξάγει πολέμους, βιάζει παιδιά, υποτιμά τη γυναίκα, ευνουχίζει τον άνδρα, διατηρεί το ψέμα ως αλήθεια, προωθεί το φόβο και την τιμωρία, κοιμίζει τη συνείδηση, δεν μας πείθετε πια για τον «πολιτισμό» που προωθείτε.
Μόνο όσο το δεχόμαστε, διατηρείτε την προσωρινή εξουσιαστική δύναμή σας. Αυτή βασίζεται ΜΟΝΟ στη δική μας συναίνεση, στην θυματοποίησή μας.
Ναι, δεν έστειλα το παιδί μου στα παραμορφωτήριά σας που ονομάζετε σχολεία, που σκοπό έχουν το κλείσιμο του νου και του πνεύματος των παιδιών μας και τη δημιουργία υπάκουων υπηκόων, συμβιβασμένων ανθρώπων, φοβικών υπνωτισμένων, δούλων του συστήματος, αιώνιων αρρώστων/πελατών των μαγαζιών σας.
Ήταν παράνομο και το ήξερα.
Ήταν συνειδητή πράξη/στάση ζωής απέναντι στους παράλογους, απαρχαιωμένους νόμους σας, στην ανύπαρκτη παιδεία σας, στη θρησκοληψία που μαστίζει (στατιστικά) αυτή τη χώρα, στην καταπάτηση του (αναχρονιστικού) συντάγματος, στα βασικότερα ανθρώπινα δικαιώματα – δικές σας διακηρύξεις, οι οποίες, όπως και οι διδαχές σας στο εκπαιδευτικό σύστημα, παραμένουν θεωρητικές και κούφιες – στην απουσία διαλόγου, σεβασμού και οποιασδήποτε ουσιαστικής μεταρρύθμισης ή αναμόρφωσης του εκπαιδευτικού συστήματος, για το οποίο αγνοείτε επιδεικτικά ακόμα και τις δικές σας (του συστήματος) επιστημονικές, παιδαγωγικές, νευροφυσιολογικές κ.α. μελέτες και ανακαλύψεις.
Το έκανα όμως φανερά, θαρραλέα, δημοσιοποιώντας το δύσκολο αυτό ταξίδι και ενώνοντας τη φωνή μου με τόσους άλλους αγανακτισμένους γονείς, δασκάλους, ειδικούς, που βλέπουν πλέον καθαρά την κατάντια της Ελληνικής (α)παιδείας.
Δεν ήταν το παιδί μου γυφτάκι.
Δεν βρισκόταν στημένο στα φανάρια ούτε περιπλανιόταν στους δρόμους (όπως τόσα «φυσιολογικά» παιδιά). .
Δεν μεγάλωνε «ως Μόγλης», όπως ειρωνεύτηκε μια «μορφωμένη» δικαστής, παντελώς απληροφόρητη, αγνοώντας τι υπάρχει στον κόσμο έξω από το γραφείο της, χωρίς να έχει συναντήσει ποτέ το παιδί μου.
Δεν ήταν αμόρφωτο ή ακοινώνητο.
Τα γνωρίζατε όλα αυτά.
Διαφορετικά δεν θα σας ένοιαζε, όπως δεν σας ενδιαφέρουν τόσα παιδιά που βρίσκονται στους δρόμους (είτε φανερά είτε με κάλυμμα την «οικογένεια»), που κακοποιούνται, που αγνοούνται.
Ψάξατε και βρήκατε συνένοχους να χρησιμοποιήσετε, για να παραμείνετε αθέατοι. Διαίρει και βασίλευε. Παλιά τακτική. Ύπουλο παιχνίδι. Σχεδιασμένο. Με στοιχεία, με αποδείξεις, έστω κι αν δεν σας αρέσει ο ωμός λόγος μου.
Off the record, προσφέρατε την επιμέλεια, χωρίς να ρωτήσετε το παιδί μου, χωρίς να φανερώσετε τα σχέδια σας. Κατά ομολογία δική του, σε γραφείο δικαστή, μετά την καταδίκη μου και την ΕΡΗΜΗΝ αφαίρεση επιμέλειας, χωρίς φυσικά να υπήρχε πρόθεση για ομολογία. Ξέφυγε! Τι πειράζει; Ποιος άκουγε;
Στο προσκήνιο, ζητήσατε απάντηση, τον δικό μου λόγο για την πράξη μου της μη σχολειοποίησης του παιδιού μου. Σας έδωσα, μέσω της δικηγόρου μου και του αστυνομικού τμήματος, ένα υπόμνημα 128 σελίδων που δεν περιμένατε. Περιμένατε να κρυφτώ, να διαφύγω, να συμμορφωθώ…. όπως κάνουν τόσοι και τόσοι γονείς στους οποίους δεν επιτρέπετε εναλλακτική, δεν σέβεστε αλλά απειλείτε, εκφοβίζετε, εξαναγκάζετε.
Πότε αλήθεια έγινε η μάθηση εξαναγκασμός, εκβιασμός, δουλειά, υποχρέωση; Πότε έγινε ο συνειδητός, υπεύθυνος άνθρωπος εγκληματίας, εχθρός της κοινωνίας, ανίκανος να μεγαλώνει παιδί; Ένα παράλογο, μεσαιωνικό θέατρο ελέγχου που συνεχίζεται.
Off the record, με απειλήσατε από γραφεία δικαστών, εισαγγελέων. Ξεκινήσατε μια ομηρεία (υπάρχουν δημοσιοποιημένα στοιχεία για όποιον ερευνήσει) και μια κεκαλυμμένη προσπάθεια εξόντωσης και δυσφήμισής μου, χωρίς όμως να απαντάτε επίσημα, ούτε καν προφορικά, στην απάντηση που ζητήσατε και λάβατε (με υπόμνημα). Χωρίς να ορίζετε ούτε καν το αναμενόμενο, φυσιολογικό, σύμφωνα με τη «δικαιοσύνη» σας: μια πραγματική, δίκαιη δίκη, στην οποία, αφού θα συμμετείχαν ισότιμα όσοι και ό,τι συνέβαλλε στην «αιρετική» απόφασή μου, με παρουσία στατιστικών, μελετών και αποδείξεων, φυσικά και θα δεχόμουν την όποια απόφαση στην οποία θα κατέληγε το δικαστήριο. Οι συνειδητοί άνθρωποι, κύριοι, έχουν επίγνωση του βάρους των αποφάσεων και της ευθύνης των πράξεών τους.
Off the record, με χρήση και συμμετοχή της αστυνομίας, παραβιάσατε τα προσωπικά μου δεδομένα, ρίξατε το προφίλ μου σε λογαριασμό social media, εισχωρήσατε στα μηνύματά μου, εμπλέξατε τη google και το facebook, όλα με ψευδείς καταγγελίες, ανύπαρκτες κατηγορίες περί «κινδύνου ανηλίκου» (όλα καταχωρημένα με έγγραφα στους φακέλους που κρατάτε στα χέρια σας), στήνοντας πίσω από την πλάτη μου μια απάνθρωπη κακοποίηση, μεθοδευμένη παραπολιτικά.
Σχεδιάσατε και διεξήγατε μια «δίκη», εν μέσω καλοκαιριού το 2016, το αποτέλεσμα της οποίας είχατε ήδη προαποφασίσει ΕΡΗΜΗΝ μου και του παιδιού μου, εφόσον δεν συνέφερε να παρευρίσκομαι. Έτσι, με την ευκολία του «αποφασίζω και διατάζω», αφαιρέσατε την επιμέλεια από μια μάνα που μεγάλωνε μόνη το παιδί της - ΕΡΗΜΗΝ - και την απόφαση αυτή, και πάλι δεν την επιδώσατε.
Στις 28 Μαΐου 2017, με συλλάβατε στο δρόμο στη Ραφήνα για ΑΡΠΑΓΗ του παιδιού μου! Την πληροφορία αποσπάσατε ύπουλα, από τα προσωπικά μου μηνύματα, όπου μας περίμενε η αστυνομία.
ΑΡΠΑΓΗ! Χωρίς να μου έχετε επιδώσει προηγούμενη στημένη απόφαση, σε στημένη δίκη (εν μέσω καλοκαιριού) αφαίρεσης επιμέλειας ΕΡΗΜΗΝ. Χωρίς να έχετε απαντήσει ποτέ επίσημα, γραπτώς, στο υπόμνημα/απάντησή μου.
ΑΡΠΑΓΗ! Από ποιον; Πέρα από τις στημένες, νόμιμες αποφάσεις σας, μόνη μεγάλωνα το παιδί μου για δέκα χρόνια, με μόνη βοήθεια και στήριξη από την οικογένειά μου. Δεν είχατε την παραμικρή ιδέα ποιο ήταν αυτό το παιδί, πώς μεγάλωνε, τι άποψη είχε για τα σχέδιά σας, δεν γνωρίζατε τίποτα για τη ζωή της. Την αγνοήσατε, όπως κι εμένα, μέχρι σήμερα.
Τα αστυνομικά τμήματα, τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν, τα κλάματα του παιδιού μου, οι αναμονές, οι χειροπέδες, τα στημένα θέατρα εις βάρος του παιδιού μου, η διαμονή μου στα κρατητήρια, τα δακτυλικά αποτυπώματα, ο διασυρμός μου, δεν χωράνε σε κανένα έγγραφο, καμία κατάθεση. Και ήμουν/είμαι μάνα!
Αντίθετα, θα μπορούσα να γράψω τόμους για το παιδί μου. Για το πώς γεννήθηκε, πώς μεγάλωνε, πώς μάθαινε, όσα μάθαινα εγώ, όσα ανακάλυπτα μαζί της, όσα γνώρισα χάρη σ’ αυτήν και σ’ αυτό το μαγικό ταξίδι. Ένα ταξίδι, που αν και ξεκίνησε με κάποιες αμφιβολίες, όπως καθετί καινούργιο, όμως παρακολουθώντας το παιδί μου και ερευνώντας συνεχώς, μέρα με τη μέρα μού έδειχνε πόσα ακόμα έχουμε να μάθουμε, πόσο δεν λαμβάνουμε υπόψη τα παιδιά και τις πραγματικές ανάγκες τους.
Θα μπορούσαμε, σε μια εξελιγμένη (και όχι οπισθοδρομική) κοινωνία, να τα βάζαμε όλα αυτά σε ένα ισότιμο, στρογγυλό τραπέζι, για να χτίσουμε μαζί μια καλύτερη παιδεία, ένα ανανεωμένο, απελευθερωτικό «σχολείο», έναν πολιτισμό με πραγματικές αρχές και αξίες, όλοι μαζί: γονείς, παιδαγωγοί, δάσκαλοι, παιδιά, έφηβοι, επιστήμονες, με ό,τι ήξερε, έβλεπε, είχε εμπειρία και γνώριζε ο καθένας. Ουτοπία. Βρισκόμαστε ακόμα σε σκοταδισμό!
Είναι αναγκαίο να φανερωθεί πως η εξουσία της παραπολιτικής δεν θα γίνει ποτέ δικαιοσύνη, πως οι νόμοι δεν εκφράζουν πάντα το σωστό (νόμιμη υπήρξε η ιερά εξέταση, η σκλαβιά, η κάθε είδους βία ενάντια στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια), πως η τιμωρία ποτέ δεν αναμόρφωσε και δεν είναι «θείο λειτούργημα» αλλά κατασκεύασμα με το οποίο εξουσιάζετε συνειδήσεις.
Από το στόμα του παιδιού μου, και όχι από τα δικά σας, άκουσα τις μεγαλύτερες αλήθειες, που κάθε ανοιχτή καρδιά ξέρει να αναγνωρίζει. «Μη φοβάσαι μαμά, η αλήθεια πάντα φανερώνεται στο τέλος». Την φιμώσατε όμως, την αγνοήσατε, την απομονώσατε, με σκοπό να τη μεταλλάξετε.
- Δεν την είδατε, δεν είχατε την τόλμη να την ακούσετε ούτε πριν, ούτε σε οποιοδήποτε από τα στημένα δικαστήρια σας.
- Την εμβολιάσατε βίαια, χωρίς βιβλιάριο υγείας, χωρίς κανένα ιατρικό ιστορικό, χωρίς τη συναίνεσή της ή τη δική μου, ανάμεσα στα κλάματα και τις φωνές της.
- Της απαγορεύσατε την επικοινωνία μαζί μου, τη μητέρα της και με σέρνατε σε στημένες επισκέψεις με έλεγχο, εκβιασμό, παρακολουθούμενες, που συχνά κατέληγαν στο αστυνομικό τμήμα με σωρεία καταγγελιών και μηνύσεων μου, που επιδεικτικά αγνοούσατε.
- Της απαγορεύσατε οποιαδήποτε έστω επίσκεψη στο σπίτι της, το χώρο της, τα πράγματά της, τα ρούχα, τα παιχνίδια, τα βιβλία της, μέχρι σήμερα. Της στερήσατε το σκυλάκι της, το δωμάτιο της, την αγκαλιά μου, το κρεβάτι της, τον κήπο, τα λουλούδια της που είχε φυτέψει η ίδια.
- Αγνοήσατε – ειδικοί και μη – τις ζωγραφιές της που έδειχναν κάγκελα, εγκλεισμό, κραυγές πόνου καθώς και τα γραφόμενα της, όπου ζητούσε απεγνωσμένα να ελευθερωθεί, να επιστρέψει σπίτι της.
- Κανένας ψυχολόγος, κανένας κοινωνικός λειτουργός στο πλευρό της, σε κανένα σημείο αυτής της βίαιης αλλαγής στη ζωή της, σε κανένα στάδιο. Καμία σημασία, καμία αξιολόγηση, καμία στήριξη, καμία προσοχή, κανένας δίπλα της.
- Της δώσατε ψεύτικες υποσχέσεις (δια στόματος δικαστή) που ξεστομίσατε μόνο για το θεαθήναι, επιπόλαια, σε ένα «παιδί», που ούτως ή άλλως δεν βλέπετε.
- Της στερήσατε την ηρεμία, την ασφάλεια, τη θαλπωρή που γνώριζε. Τη βιάσατε σωματικά και συναισθηματικά, την βιάζετε νοητικά. Της στερήσατε όλα όσα γνώριζε και ήθελε. Αλλά δεν την είδατε, δεν την γνωρίσατε. Άφθονες οι αποδείξεις, οι φωτογραφίες, οι καταγραφές της ιστορίας και των ανθρώπων που υπήρξαν κοντά μας. Τόσα που δεν διαγράφονται, δεν εξαφανίζονται, δεν μεταλλάσσονται, δεν αποσιωπούνται.
- Την πετάξατε σε ένα σχολείο του Κερατσινίου χωρίς καμία ουσιαστική αξιολόγηση, χωρίς καμία γνώση για την πραγματική ζωή της, αφού φροντίσατε να με αποκλείσετε από οποιαδήποτε συμμετοχή ή επικοινωνία με τους υπευθύνους διδάσκοντές της. Σκοπός σας ο πλήρης αποκλεισμός μου. Θα διευκόλυνε το ύπουλο έργο σας.
- Την απομονώσατε σε ένα διαμέρισμα παντελώς ακατάλληλο για παιδί (εφόσον ποτέ δεν ήταν αυτός ο σκοπός του), που τίποτα σ’ αυτό δεν θύμιζε ούτε μύριζε παιδί, μαζί με ακατάλληλους ανθρώπους τους οποίους χρησιμοποιήσατε με τα στημένα προφίλ και τις ψευδομαρτυρίες τους, για να πετύχετε, από κοινού, τους εκδικητικούς σκοπούς σας. Και πάλι, άφθονες οι αποδείξεις, οι καταγραφές, οι μαρτυρίες, οι κραυγές και οι ομολογίες του ίδιου μου του παιδιού, οι καταγγελίες, οι μηνύσεις, οι διαμαρτυρίες, δικές μου αλλά και άλλων.
- Την αποκλείσατε από τα αδέλφια της, τη γιαγιά της, τους φίλους της, από όλους όσοι στάθηκαν σταθερά και με συνέπεια, με παρουσία δίπλα της όλα αυτά τα χρόνια που μεγάλωνε ελεύθερη, με σεβασμό, με αγάπη στην παιδικότητα, στη μοναδικότητα, στην ωριμότητά της και στις ανάγκες της για μια φυσιολογική ζωή.
- Αιφνιδιαστικά σταμάτησαν οι συναντήσεις που ορίσατε στο ΚΨΥ Πειραιά, όταν ζήτησα να δω το παιδί μου μόνη μου, έστω στο γραφείο της κοινωνικής λειτουργού, παρουσία της, και να επισκεφθώ μαζί της το σχολείο. Μάλλον δεν περιμένατε να μην έχω ήδη εξοντωθεί, να μην έχω συμμορφωθεί, να μην έχω δεχτεί υποτακτικά την καταδίκη μου, αλλά να ζητάω το «παράλογο» φυσιολογικό, να δω το παιδί μου κάπως πιο φυσιολογικά, να οριστεί κάποιος παιδοψυχολόγος… κάτι που ποτέ δεν έγινε. Αιφνιδιαστικά αφαιρέσατε την υπόθεση από την εν λόγω υπηρεσία. Ίσως δεν σας πρόσφερε τη στημένη «διάγνωση» που ζητούσατε.
Όσο κι αν επιχειρηματολογείτε, κι αν παραμορφώνετε την αλήθεια, δεν καταφέρνετε να την αποσιωπήσετε, να την κρύψετε, ειδικά απ’ όσους τη ζούμε από το 2015. Δεν θα καταφέρετε να αφαιρέσετε αυτό που έχει ήδη κατακτηθεί και δεν σας ανήκει.
Η αλήθεια ποτέ δεν χρειάστηκε υπεράσπιση γιατί λάμπει από μόνη της. Ήρθε ο καιρός να αναγνωριστεί, απ’ όποιον μπορεί και έχει το θάρρος να τη δει.
Το κύμα που ξεσηκώνεται δεν θα καταφέρετε να το αντιστρέψετε ή να το σταματήσετε, όσο κι αν το καθυστερείτε.
Όχι, δε χρειάζεται να καίμε μαγαζιά, να διαμαρτυρόμαστε στους δρόμους, να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, να κρυβόμαστε στα ψεύτικα καβούκια μας. Όλ’ αυτά συντηρούν, όπως και προωθούνται από το ίδιο το σύστημα στο οποίο δεν μπορούν να ανήκουν οι συνειδητοί, ξύπνιοι άνθρωποι. Καμία τέτοια πράξη δεν μπορεί να είναι αληθινή επανάσταση.
Όχι, δεν θα συνεχίσω να διεξάγω ψεύτικους «δικαστικούς αγώνες», δεν θα «εκπροσωπηθώ» από κανέναν δικηγόρο που δεν ξέρει ούτε εμένα ούτε το παιδί μου, που δεν έχει απαλλαγεί από το φόβο και υπακούει ακόμα σε εντολές εκτός της συνείδησής του. Ούτως ή άλλως, με δικάζετε ΕΡΗΜΗΝ. Ξανά και ξανά. Δικάσατε το παιδί μου ΕΡΗΜΗΝ. Ξανά και ξανά. Οποιαδήποτε συνέχεια στο ίδιο μοτίβο, θα ήταν συνενοχή. Και πλέον έμαθα!
Η ζωή, ο δικός μου ατομικός αγώνας προς την ελευθερία, για τον Άνθρωπο, και ΟΧΙ η στημένη, φτιαγμένη ιστορία σας (που διδάσκετε στα ανέμελα παιδάκια) είναι αυτή που με έμαθε πως το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαι ταπεινά και θαρραλέα ο Εαυτός μου, να κοιτάω τα παιδιά μου με καθαρή ματιά και αξιοπρέπεια γι’ αυτό που είμαι, να μη χρειάζεται να θυμάμαι άπειρα ψέματα, γιατί η αλήθεια είναι πάντα, κάθε στιγμή, παρούσα. Με έμαθε να δηλώνω με λόγο και συνέπεια πράξης αυτού, τη συνείδησή μου, όπου κι αν βρίσκομαι, ό,τι κι αν κάνω, με αφοσίωση και σεβασμό, ειλικρίνεια και σταθερότητα.
Αλήθεια, πιστεύετε πως οποιαδήποτε συμφεροντολογική απόφασή σας μπορεί να μου στερήσει τη μητρότητα που επέλεξα συνειδητά;
Αλήθεια, πιστεύετε πως οποιαδήποτε καταδίκη, τιμωρία, εγκλεισμός μου, γνωμάτευση μπορεί να μεταλλάξει αυτό που είμαι;
Αλήθεια, πιστεύετε πως οποιοδήποτε τέχνασμα, εκβιασμός, περιορισμός, μπορεί να αφαιρέσει τη μάνα από ένα παιδί που τη διατηρεί μέσα του;
Αλήθεια, πιστεύετε πως ένας άνθρωπος ο οποίος παίρνει μια τόσο θαρραλέα απόφαση (νόμιμη και συνηθισμένη στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες του κόσμου), που τολμά να μην κρύβεται, να μην δραπετεύει, να συνεχίζει να μαθαίνει, να μορφώνεται, να ψάχνεται, να αμφισβητεί το κατεστημένο, έχει κάτι να φοβηθεί;
Και δεν είμαι η μόνη, σε πολλούς τομείς, σε πολλούς χώρους. Ο αριθμός αυτός, συνειδητών, σκεπτόμενων ανθρώπων, μεγαλώνει καθημερινά.
Ή δέχεστε αυτό το ύφος λόγου μόνο ανάμεσα σε πολιτικούς, στη Βουλή, που έχετε καταντήσει γελοίοι, πετάτε τα ξίφη σας δεξιά και αριστερά για τα μάτια του κόσμου που σας πιστεύει και σας ψηφίζει; Κομπάρσοι, ηθοποιοί, ενώ τα πραγματικά αφεντικά είναι αλλού.
Κοιτάξτε γύρω σας, αν τολμάτε, την κοινωνία που συνδιαμορφώνουμε, τον κόσμο που παραδίδουμε. Εμένα αυτή η ευθύνη με βαραίνει πολύ. Μετά από μισό αιώνα ζωής, ακόμα με εκπλήσσει η ύπνωση, η βία, η αμορφωσιά, η κρυμμένη έχθρα, ο φοβικός εγωισμός, η εξάρτηση, η ανάγκη ελέγχου, η αρρώστια, η ματαιότητα των ανθρώπων, οι επιφανειακές εκτονώσεις, τα θεάματα, οι απάνθρωποι νόμοι, το ψέμα, η απουσία διαλόγου, η πελατολογία των φαρμακοβιομηχανιών που ονομάζετε «ιατρική» και τόσα άλλα που προωθούνται, ενώ δεν διδάσκετε την πραγματική ζωή, δεν λέτε την αλήθεια στα παιδιά.
Πληρωμένοι γιατροί, πουλημένοι δικηγόροι/δικαστές (είτε σε χρήμα είτε σε ενοχές), κατευθυνόμενοι δάσκαλοι, θρησκόληπτη πνευματικότητα, παραμορφωμένες ειδήσεις, ρηχά θεάματα με σκοπό να γαργαλάνε τα κατώτερα ζωώδη ένστικτα, πολιτικοί διορισμένοι από αόρατες κυβερνήσεις, σχολεία-φυλακές για να συνηθίζει η συνείδηση στον εγκλεισμό, στην υποδούλωση, στο φόβο. Νυχτερινές συναντήσεις, φακελάκια ανταλλάσσουν χέρια, μαφιόζοι που κανένας νόμος δεν τους ακουμπάει. Άστεγοι, πρόσφυγες, ομάδες και σέκτες που διατηρείτε για να διαιρείτε.
Πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον σκοταδισμό για να επιλέγουμε, εφόσον αντικρίζουμε καθαρά τον κόσμο μας, την πορεία μας, την έξοδο, τη λύση που είναι δημιουργική, τις απαντήσεις που θα δημιουργήσουν, όχι μια ακόμα επανάληψη της ιστορίας αλλιώς, αλλά κάτι εντελώς νέο, μια νέα ανθρωπότητα. Όποιοι επιλέγουν να εθελοτυφλούν απλά έμαθαν καλά το φόβο, τη θυματοποίηση, το πάγωμα που η άρρωστη κοινωνικοποίηση προωθεί. Γιατί, βασική αρχή της είναι «πρέπει να ταιριάξεις, να μοιάσεις, να ακολουθείς, να μεταλλαχθείς».
Δεν μεγάλωνα το παιδί μου για να ταιριάξει σε μια αρρωστημένη κοινωνία αλλά για να έχει την ευκαιρία να την αλλάξει, παραμένοντας ελεύθερη, διατηρώντας ανοιχτό το νου και το πνεύμα της. Και ναι, ΓΙΝΕΤΑΙ, μεγαλώνοντας ανάμεσα στους συνανθρώπους της, όχι εξαναγκασμένη να κλείνεται σε ένα ψεύτικο κόσμο, μακριά από τον πραγματικό.
Ένα ανώτερο, αποστασιοποιημένο, διαχρονικό, αλώβητο κομμάτι μου, σας ευγνωμονεί απεριόριστα!
Γιατί χωρίς αυτόν τον Γολγοθά, αυτή την απάνθρωπη εμπειρία (που συνεχίζεται εκβιαστικά), την ασύλληπτη βία που έχουμε υποστεί, δεν θα ήμουν ικανή να δω το τόσο ψέμα, τόσες δήθεν αλήθειες να γκρεμίζονται, δεν θα αποκωδικοποιούσα τόσο βαθιά το σύστημα που συντηρείτε, δεν θα ήμουν τόσο ταπεινά και ακλόνητα σίγουρη για την επιλογή μου να μην παραμορφώσω το παιδί μου σχολειοποιώντας το, δεν θα έπεφταν οι ιδέες περί «δικαιοσύνης» της εξουσίας που διατηρούσα ρομαντικά. Δεν θα διαλυόμουν τόσο απόλυτα, βαθιά, για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου… ξανά και ξανά, όσες φορές κι αν χρειαστεί, ελεύθερη! Όπως ελεύθερο θα είναι πάντα το παιδί μου, ανεξάρτητα από τη βία, το ψέμα, την απομόνωση που της έχετε επιβάλει. Ποτέ δεν θα καταφέρετε να την μεταλλάξετε γιατί το κέντρο της βρίσκεται διασφαλισμένο μέσα της. Ανήκει σε έναν άλλο κόσμο, σε άλλη εποχή, δεν ορίζετε τη συνείδησή της.
Οι πράξεις σας, η συνολική ζωή του παιδιού μου και η δική μου ζωή, θα λένε πάντα την αλήθεια, όσο κι αν τα παραμορφώνετε όλα αυτά, προσωρινά, με ξύλινη γλώσσα, παπαγαλίστικη, άχρωμη. Δεν δικαιολογούνται τα αδικαιολόγητα παράλογα! Όλα τα γεγονότα, όλες οι αποδείξεις, τα έγγραφα, οι πληροφορίες, τα πάντα θα βρίσκονται στη διάθεσή της, όπως και σε όποιον τολμήσει θαρραλέα και σοβαρά να ψάξει, να ενδιαφερθεί, να μάθει. Η ζωή μου ποτέ δεν χρειάστηκε να είναι μυστική. Ποτέ δεν υπηρέτησα ένα ψεύτικο προφίλ (όπως αυτό που προσπαθήσατε να μου φτιάξετε για να με παρουσιάσετε όπως σας βολεύει).
Όταν αποφασίσατε να φορέσετε χειροπέδες, να φυλακίσετε και να καταδικάσετε μια Μάνα, δεν καταλάβατε τι κάνατε. Όταν αποφασίσατε να βιάσετε το παιδί της, αποφασίσατε ταυτόχρονα, χωρίς να το συνειδητοποιείτε, να ανακαλύψετε πώς πολεμάει μια Μάνα, το Θηλυκό. Αποφασίσατε να τα βάλετε με τις δυνάμεις της Φύσης.
Κάποτε θα αναγκαστείτε να παραδεχθείτε πως ΚΑΝΕΝΑΣ άνθρωπος δεν κατέχει όλες τις απαντήσεις, όποιος κι αν είναι. Ο Διάλογος είναι το επόμενο, αναγκαίο ζητούμενο.
Κανένας άνθρωπος δεν δικαιούται να εξουσιάζει τη ζωή, να διατηρεί παρά φύσιν τη στασιμότητα χωρίς να αρρωσταίνει η κοινωνία, η ανθρωπότητα.
Καμία εξουσία δεν μπορεί να εμποδίσει την αλλαγή, την έρευνα, το πνεύμα που ξεσηκώνεται χωρίς βία μα νομοτελειακά, ελεύθερο, ακέραιο, δημιουργικό.
Δεν υπάρχει «ένας» ανθρώπινος νόμος, «μία» ανθρώπινη αρχή (εξουσία), «μία» πολιτική, «ένα» κόμμα, «ένα» οτιδήποτε κατασκευασμένο με κρυμμένες προθέσεις που θα αντιπροσωπεύσει όλους τους ανθρώπους, βάζοντας τους σε μαντριά.
Είστε ανίκανοι να διακρίνετε πέραν του «νόμου» γιατί αγνοείτε τη διαίσθησή σας, δεν βλέπετε ανθρώπους αλλά αριθμούς, υποθέσεις, φακέλους, μα αγνοείτε ζωές, φοβάστε την ισότιμη ματιά, φοβάστε να βγείτε από τα καλούπια, την κατήχησή σας.
Ανάμεσα σας, όπως και ανάμεσα στους δασκάλους, τους γιατρούς, οπουδήποτε, υπάρχουν οι πραγματικοί Άνθρωποι. Με αυτούς θα ΣΥΝομιλήσω!
Βρίσκομαι στο ίδιο σπίτι, από το οποίο μου ζήτησε το παιδί μου, «μη φύγεις ποτέ μαμά από κει». Φροντίζω τα φυτά, τα δέντρα, τα λουλούδια της που αγαπούσε.
Ανοίγω τα ντουλάπια και τα συρτάρια της κυρίως για να χαρίσω ρούχα της (τα περισσότερα καινούργια που δεν πρόλαβε να φορέσει), ενώ τα αφήνω όπως τα άφησε.
Βλέπω παντού τα σχέδια, τα βιβλία, τα τετράδια, τις σημειώσεις της, τις κατασκευές της, τις φωτογραφίες της.
Φροντίζω το εργαστήριό της, ομορφαίνω όσο μπορώ τους χώρους της.
Δυσκολεύομαι να μπαίνω σε βιβλιοπωλεία όπου περνούσαμε άπειρες ώρες καταθέτοντας μικρές περιουσίες, για χάρη δική της και της μάθησής της.
Σφίγγεται η καρδιά μου όταν περνάω από τους διαδρόμους παιδικών ρούχων, παιχνιδιών, που τώρα αποφεύγω.
Αποφεύγω τις παραλίες της, τα μέρη που συχνάζαμε, τους ανθρώπους που την ήξεραν, την αγαπούσαν, τη θαύμαζαν (και είναι τόσοι πολλοί, τόσα πολλά, τόσο άδεια).
Δεν ξέρω τι να πω στο σκυλάκι της που μελαγχολεί χωρίς να μπορεί να μιλάει, χωρίς να καταλαβαίνει γιατί δεν επιστρέφει.
Οι φίλοι της ρωτάνε, την περιμένουν, οι ρόδες του ποδηλάτου της ξεφούσκωσαν, η κούνια της παραμένει άδεια, τα σπίτι αφύσικα ήσυχο χωρίς το γέλιο της, το χαμόγελο και το τραγούδι της κάθε πρωί.
Μπροστά στο γεφυράκι και τη θάλασσα που τόσο λάτρευε κάθομαι και σκέφτομαι πως είναι αδύνατον να της ξεριζώσετε τις μνήμες, την αγάπη, την αλήθεια, που είναι δικά της, όσο κι αν επιχειρείτε με ψέμα, εκφοβισμό, αποκλεισμό, να επιβάλετε. Είναι αδύνατον να αφαιρέσετε τον πόνο μα και την αλήθεια που με ειλικρίνεια υπηρέτησα μεγαλώνοντάς την όντας αυτό που ΕΙΜΑΙ, όχι ψεύτικο κατασκεύασμα που προσπάθησε να χωρέσει, όσο κι αν παραποιήσετε τον λόγο και τις πράξεις μου.
Τι άλλο μπορείτε να μου κάνετε αλήθεια;
Έχω ζήσει το κάψιμο «των μαγισσών» αλλιώς, σε έναν νέου τύπου, αναβαθμισμένο μεσαίωνα. Ο πόνος που έχετε προκαλέσει είναι, στιγμές, αφόρητος, απερίγραπτος.
Μα το πνεύμα μου παραμένει γαλήνιο, αφοσιωμένο, ορκισμένο να υπηρετεί ΜΟΝΟ την αλήθεια. Δεν θα καταφέρετε να το λυγίσετε. Δεν σας ανήκω, ούτε το παιδί μου θα σας ανήκει.. Και δεν αξίζει ΚΑΝΕΝΑ παιδί λιγότερα!
Το κείμενο μου αυτό θα φτάσει σε πολλά χέρια, και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, γιατί ένα τέτοιο έγκλημα ανήκει μόνο στον Άνθρωπο, σε όποια χώρα, σε όποια σημαία. Θα μιλήσει σε καρδιές που είναι ήδη ανοιχτές και άφοβες, σε ανοιχτά μυαλά που δεν φοβούνται να ερευνούν και να σκέφτονται ελεύθερα.
Η αλήθεια είναι ότι με αυτήν την κατάθεση ψυχής μου, χωρίς διορθώσεις και λογοκρισία, προσφέρω σε πολύ κόσμο που έχει πλέον αγανακτήσει με το «σήκω, κάτσε» στο όνομα της «δημοκρατίας» και της «τάξης», που επιβάλλετε μέσω ελέγχου, εκφοβισμού και των απαρχαιωμένων ιδεών σας.
Και ξέρω, πως δεν είμαι η μόνη…
Για ένα χρόνο τώρα με σέρνετε στα δικαστήρια, σε μεθοδευμένες άσκοπες δίκες, που έχετε ήδη προδικάσει σύμφωνα με τους σκοπούς της εξουσίας και των αφεντικών σας.
Ψέματα μάς μάθατε στα σχολεία πως η δικαστική εξουσία είναι δικαιοσύνη, είναι ανεξάρτητη αρχή, είναι άσχετη με την πολιτική και τη θρησκοληψία. Όντας ένα από τα πλέον θρησκόληπτα κράτη παγκοσμίως (στατιστικά αποδεδειγμένα), μια βαθιά άρρωστη κοινωνία κι ένα ανύπαρκτο για τον άνθρωπο κράτος, που σκοτώνει ψυχικά, οικονομικά, πνευματικά και νοητικά, είστε ανίκανοι να μας πείσετε πια για τις «καλές» προθέσεις σας.
Δώσατε τίτλους, θέσεις, ρόλους στους εαυτούς σας: εισαγγελέας, δικαστής, πρόεδρος, για να φαντάζετε σπουδαίοι και παντοδύναμοι, για να τρομοκρατείτε τους κοιμισμένους. (Είναι άπειρα τα περιστατικά βίας, κακοποίησης, από ανθρώπους σε υπεύθυνες θέσεις, δημόσιες υπηρεσίες, φορείς, σχολεία, κάποια από τα οποία βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας, αλλά όχι όλα. Καταντά λαχείο το «πού θα πέσεις».) Δεν είμαστε όλοι κοιμισμένοι! Κι εσείς είστε απλοί άνθρωποι, χωρίς προνόμια ουσιαστικά, χωρίς υπεροχή. Όλοι πεθαίνουμε. Δεν ζούμε όλοι!
Ένα μακάβριο ταξίδι μεσαιωνικό που μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας παραμένει ανυποψίαστη πως συμβαίνει μπροστά στα μάτια της, εφόσον της πουλάτε επιφανειακή ηθική, κούφια λόγια, εξουσία, εκφοβισμό, αμορφωσιά, όλα ντυμένα με "καλές προθέσεις". Με τις «καλύτερες προθέσεις» επιβλήθηκαν τα χειρότερα και μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας.
Είμαι ελεύθερη γιατί δεν αποσκοπώ σε οίκτο, εύνοια, οποιαδήποτε "απόφαση" σας.
Είμαι ελεύθερη γιατί δεν έχω ανάγκη της υποστήριξης της εικόνας μου.
Είμαι ελεύθερη γιατί δεν ανήκω σε κανένα μαγαζί σας, αίρεση, παράταξη, κατήχηση σας.
Είμαι ελεύθερη γιατί έχω αποβάλει το σχολείο σας από μέσα μου.
Είμαι ελεύθερη γιατί μού ανήκει ο νους και το πνεύμα μου.
Η αλήθεια που δεν μας μάθατε είναι πως ο καθένας μας μπορεί να προσφέρει μόνο τον ΕΑΥΤΟ του, μόνο αυτό που ΕΙΝΑΙ στη ζωή. Γι αυτό όλοι όσοι εμπλέκεστε, με όποιο τρόπο, στον εκβιασμό ενός παιδιού και μιας μάνας, ΗΔΗ πληρώνετε με ενοχές, πίκρα, μιζέρια, μέσα στις άχαρες, ρηχές ζωές σας, σε ότι κρύβετε από το προφίλ και τους τίτλους σας. Από τη συνείδηση μας δεν δραπετεύουμε!
Διαίρει και βασίλευε. Παμπάλαιη, πολυδιάστατη, πολυεπίπεδη τακτική. Μπροστά στα τελευταία της άγαρμπα επιχειρήματα.
Γιατί η δικαιοσύνη δεν εξαρτάται.
Γιατί η αλήθεια δεν κρύβεται πάρα μόνο προσωρινά, και μόνο μέχρι να έρθει η ώρα της να φανερωθεί.
Γιατί ο ελεύθερος άνθρωπος δεν εξουσιάζει και δεν εξουσιάζεται.
Γιατί η συνείδηση δεν παρασύρεται όταν αφυπνίζεται.
Γιατί η ζωή δεν σας ανήκει.
Η αλήθεια δεν είναι άποψη.
Η αθωότητα δεν είναι αφέλεια.
Οι άνθρωποι δεν είναι μάζα, πλήθος, αλλά ατομικότητα, παρουσία, δύναμη, ανίκητοι όταν παύουν να είναι θύματα.
Η μάθηση δεν είναι σχολειοποίηση και δεν τελειώνει ποτέ. Δεν «αποφοιτούμε γνώστες».
Η πνευματικότητα δεν είναι θρησκεία.
Δεν έχει καμία σχέση η ψυχιατρική με την ψυχή, την οποία αγνοεί.
Η αγάπη δεν επιβάλλεται και δεν εξαναγκάζεται.
Η φύση δεν ξεριζώνεται και είναι μέρος της ιερότητάς μας.
Επιλέξατε να τα βάλετε με μια μάνα χωρίς να γνωρίζετε την ιερότητα του χρέους που μετατρέψατε σε επιχείρηση στα βίαια νοσοκομεία σας, που αγνοείτε στους χώρους αποφάσεων σας.
Αγνοείτε αιώνια αρχέτυπα, άγραφους, διαχρονικούς νόμους που παραποιείτε για να σας ευνοούν.
Φρουρείστε (στα γραφεία και στις μετακινήσεις σας) και αστυνομεύετε ( τους πολίτες σας) επειδή φοβάστε, προδίδοντας τον Εαυτό σας.
Ένα κείμενο που στάζει αίμα, πόνο, θυμό, αγανάκτηση, όλα όσα μας διδάσκετε να κρύβουμε για να παραμένουμε άρρωστοι, να χρειαζόμαστε «θεραπεία». Όλη την κόλαση που μεταμορφώνετε σε ροζ συννεφάκια, επιφανειακή πνευματικότητα, για να μην την φοβάστε.
Κι όμως, αν απαρνηθώ όλα αυτά, αν δεν τολμώ να βλέπω με θάρρος, καθαρά, δεν θα εκτιμήσω την ομορφιά της ζωής, τη σοφία της Δικαιοσύνης (που δεν είναι εξουσία), τη θυσία του πραγματικού Αρσενικού που μετατρέψατε σε βίαιη, φοβιστική, φασιστική θρησκεία. Δε θα βλέπω τους αληθινούς ανθρώπους δίπλα μου, που με αφοσίωση και σταθερότητα παρακολουθούν αυτό το αιματηρό μα και όμορφο ταξίδι μας. Δε θα αναγνώριζα τη μοναδική φύση, το Θηλυκό, που όσο κι αν καταπατείτε, αυτή αναγεννιέται και απλώνεται ξανά.
Τέτοια μέρα πέρυσι, τέτοια ώρα, αρπάζατε το παιδί μου από την αγκαλιά μου, με ψέμα, λέγοντάς του ότι «ήταν μόνο για λίγες μέρες», ενώ εγώ περίμενα τις χειροπέδες και το κρατητήριο στο αστυνομικό τμήμα.
Την επόμενη μέρα το βράδυ με πήρε τηλέφωνο το παιδί μου κλαίγοντας και φωνάζοντας, «μαμά, έλα να με πάρεις ΤΩΡΑ, δεν αντέχω άλλο εδώ, δεν αντέχω άλλα ψέματα. Θέλω να φύγω από δω ΤΩΡΑ».
Κανείς απ’ όλους εσάς που «ενδιαφέρεστε – «μόνο» – για το καλό της» δίπλα της. Κανείς δεν ακούει. Το Χαμόγελο του Παιδιού ανάπηρο, Πόντιοι Πιλάτοι, κοινωνικοί λειτουργοί ανύπαρκτοι, ψυχολόγοι άφαντοι, εξουσία κουφή, αστυνομία ανίκανη, δικηγόροι κενοί, αδύναμοι, ενοχικοί. Μόνο του! Ένα παιδί μόνο του! Μέχρι σήμερα! Γιατί το σύστημα αδυνατεί!
Ακόμα κι αυτόν που σας είπε, «η βασιλεία του θεού είναι μέσα σας», τον σταυρώσατε. Αυτόν που σας είπε, «γνώθι σ’ εαυτόν» τον δηλητηριάσατε. Όσους δεν βόλευαν τη φωνή του εκάστοτε κατεστημένου τους εξορίσατε, τους φυλακίσατε, τους εξοντώσατε. Εκ των υστέρων, τους αγιοποιείτε, τους τιμάτε, τους στήνετε αγάλματα και τους ορίζετε ειδικές τιμές. Προωθείτε ακόμα είδωλα, ενώ σκοτώνετε τον άνθρωπο.
Τι ματαιότητα!
Όλοι αυτοί όμως (και όλες οι γυναίκες ηρωίδες, επιστήμονες, φιλόσοφοι της Ιστορίας που θάψατε), τώρα ανασταίνονται γιατί η συνείδηση ποτέ δεν περιορίστηκε ουσιαστικά και αμετάκλητα. Απλοί άνθρωποι, που ποτέ δεν υπολογίσατε, έχουν ήδη αρχίσει να μιλάνε μια γλώσσα που δεν διδάσκετε ούτε στα ιδρύματα ούτε στα «σωφρονιστήρια» σας και είναι αδύνατον πλέον να φιμώσετε.
Έχουμε αρχίσει να λέμε «όχι, δεν συναινώ, δεν συμμορφώνομαι, δεν ακολουθώ, δεν γίνομαι πιόνι, δεν συμβιβάζομαι». Δεν χρειάζεται ο κόσμος μας άλλη βία!
Δημιουργούμε ο καθένας τον δικό του δρόμο, ενωνόμαστε, αλληλοστηριζόμαστε, μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον, προσφέρουμε όσα γνωρίζουμε, συνδημιουργούμε, έναν κόσμο που δεν φανταστήκατε όσοι βολεμένοι στις θέσεις, τις δεισιδαιμονίες, την παράλογη λογική σας, την απουσία ψυχής στις δράσεις σας. Και δεν σας ανήκει!
Με συμβούλεψαν, να γράφω «μόνο γεγονότα», ημερομηνίες, ονόματα, στεγνά περιστατικά (περίεργο, μού θυμίζει σχολείο), όχι «συναισθηματισμούς».
Με συναίσθημα γεννάμε τα παιδιά μας, με συναίσθημα τα μεγαλώνουμε, με συναίσθημα ζούμε τις ζωές μας, φροντίζουμε ό,τι αγαπάμε! Με πάθος δημιουργούμε! Μάς πνίγει το σύστημα που συντηρείτε και επιβάλλετε καταχρηστικά! Όχι άλλο!
Κι εσείς με συναίσθημα ζείτε! Όμως το κρύβετε πίσω από τα μαύρα ρούχα σας, τους τίτλους και τις θέσεις σας. Φαίνεται στις απάνθρωπες, επιπόλαιες, συμφεροντολογικές αποφάσεις σας. Ο πολιτισμός του κάθε λαού ξεκινά από την παιδεία, από πουθενά αλλού. Δεν επιβάλλεται στα δικαστήρια!
Δεν θα καταφέρετε να με ευνουχίσετε. Ό,τι άλλο κι αν μού πάρετε, δεν θα μού αφαιρέσετε αυτό που ΕΙΜΑΙ, την αξιοπρέπειά μου που έχω κερδίσει με προσωπική δουλειά.
Είχα ένα μοναδικό όνειρο ως παιδί. Να με κοιτάξω κάποια μακρινή στιγμή στο μέλλον, ταπεινά και θαρραλέα στα μάτια, και να μου πω, «ήταν τιμή μου που σε γνώρισα, άξιζε που έζησες!»
Τετέλεσται!
Κάθε τέλος σημαίνει μια νέα αρχή…
Μάιος 2018
Εισαγγελέας ανηλίκων… «σπουδαίος» τίτλος!
Εγώ είμαι απλά μια μαμά, κι αυτό δεν είναι ένα φτιαγμένο ή δικηγορίστικο έγγραφο!
Ένα χρόνο ακριβώς πριν, διαπράξατε ένα έγκλημα εναντίον ενός ελεύθερου παιδιού και μιας μάνας, ΕΡΗΜΗΝ και των δυο! Εγκλήματα απανωτά έκτοτε, εναντίον μιας οικογένειας, πολλών σκεπτόμενων, συνειδητών ανθρώπων, της Ζωής την οποία προσπαθείτε να ελέγξετε επειδή τη φοβάστε. Δεν χωράει σε κανένα έγγραφο τόση φρίκη, τόσος πόνος και τόση αδικία!
Ένα χρόνο μετά, δίνετε επιδεικτικά εντολή για «ψυχιατρική γνωμάτευση», παίζοντας το χαρτί «ψυχικά άρρωστη», για να αποτελειώσετε αυτό που έχετε ξεκινήσει κεκλεισμένων των θυρών από τον Απρίλιο του 2015.
Αρνούμαι να συμμετέχω στο έγκλημα σας! Αρνούμαι να υποβάλω το παιδί μου σε επιπλέον πόνο που προωθείτε με άφθονο ψέμα.
Αλλά η αλήθεια θα μαθευτεί!
Αυτό δεν είναι ένα «δικηγορικό έγγραφο» ούτε «φιλολογικό κείμενο» και δε χρειάζεται υπεράσπιση, ούτε φοβάμαι την οποιαδήποτε κριτική. Είναι η μαρτυρία μιας μάνας που έχετε κακοποιήσει, μιας γυναίκας που έχετε υποτιμήσει, η φωνή ενός παιδιού (και όλων των παιδιών) που έχετε φιμώσει, είναι η πράξη ενός ανθρώπου που έχει την ικανότητα να σκέφτεται απλά, αληθινά, χωρίς να χρειάζονται τίτλοι, πτυχία ή εξουσία για να το πράξει.
Έχετε κομματιάσει αυτήν την υπόθεση σε τόσα πολλά βολικά κομματάκια, φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους (όπως κάνετε στα ιδρύματα που ονομάζετε σχολεία), αλλά θα φροντίσω να τα συνδέσω. Όχι με «ψυχρά γεγονότα, ημερομηνίες και αριθμούς», όπως έχετε μάθει να διαβάζετε και να πετάτε στα συρτάρια σας, αλλά με ειλικρίνεια, με ψυχή, με αξιοπρέπεια, όσα δεν σας ανήκουν και δεν μπορείτε να μου αφαιρέσετε.
Μετά από ένα χρόνο (ακριβώς) που απαγάγατε νόμιμα το παιδί μου, θυμηθήκατε να το «αξιολογήσετε» και το ίδιο και εμένα, στέλνοντας εντολή στο Τζάνειο νοσοκομείο για «ψυχιατρική γνωμάτευση», αφού για ανεξήγητους λόγους (μιας και δεν δίνετε λόγο σε κανέναν) αφαιρέσατε την υπόθεση από το ΚΨΥ Πειραιά, αιφνιδιαστικά. Προφανώς οι υπάλληλοί σας εκεί δεν βόλεψαν τις ανάγκες και τα συμφέροντά σας ή απλώς θελήσατε να κομματιάσετε ακόμα περισσότερο, σε δεκάδες φακέλους, τη ΜΙΑ υπόθεση, με εγκληματίες την εξουσία και όσους αναμείχθηκαν.
Ξεκινώντας από το τέλος λοιπόν, αυτή την τελευταία απάνθρωπη πράξη σας, απαντώ.
Η υπεύθυνη (της υπόθεσης) κοινωνική λειτουργός με ενημέρωσε πως ούτε εκείνη ούτε η ψυχίατρος έχουν ενημερωθεί σχετικά με την υπόθεση, με όλο το ιστορικό της, για να γνωρίζουν τι αξιολογούν, τι εξετάζουν. Αδύναμες και ανίκανες δηλαδή να εξετάσουν, να αξιολογήσουν, να έχουν οποιαδήποτε σοβαρή, ουσιαστική άποψη.
Τόση προχειρότητα, επιπολαιότητα, βία, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά ολόκληρης αυτής της υπόθεσης εξ’ αρχής της, από τον Απρίλιο του 2015!
Μέχρι εδώ όμως!
Σε ένα κόσμο που παραμυθιάζεται, χτυπιέται και χάνεται, το δυσκολότερο αλλά και η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η έκφραση του Εαυτού μας, ειλικρινά, απλά, αληθινά.
Σε έναν κόσμο που ακόμα διεξάγει πολέμους, βιάζει παιδιά, υποτιμά τη γυναίκα, ευνουχίζει τον άνδρα, διατηρεί το ψέμα ως αλήθεια, προωθεί το φόβο και την τιμωρία, κοιμίζει τη συνείδηση, δεν μας πείθετε πια για τον «πολιτισμό» που προωθείτε.
Μόνο όσο το δεχόμαστε, διατηρείτε την προσωρινή εξουσιαστική δύναμή σας. Αυτή βασίζεται ΜΟΝΟ στη δική μας συναίνεση, στην θυματοποίησή μας.
Ναι, δεν έστειλα το παιδί μου στα παραμορφωτήριά σας που ονομάζετε σχολεία, που σκοπό έχουν το κλείσιμο του νου και του πνεύματος των παιδιών μας και τη δημιουργία υπάκουων υπηκόων, συμβιβασμένων ανθρώπων, φοβικών υπνωτισμένων, δούλων του συστήματος, αιώνιων αρρώστων/πελατών των μαγαζιών σας.
Ήταν παράνομο και το ήξερα.
Ήταν συνειδητή πράξη/στάση ζωής απέναντι στους παράλογους, απαρχαιωμένους νόμους σας, στην ανύπαρκτη παιδεία σας, στη θρησκοληψία που μαστίζει (στατιστικά) αυτή τη χώρα, στην καταπάτηση του (αναχρονιστικού) συντάγματος, στα βασικότερα ανθρώπινα δικαιώματα – δικές σας διακηρύξεις, οι οποίες, όπως και οι διδαχές σας στο εκπαιδευτικό σύστημα, παραμένουν θεωρητικές και κούφιες – στην απουσία διαλόγου, σεβασμού και οποιασδήποτε ουσιαστικής μεταρρύθμισης ή αναμόρφωσης του εκπαιδευτικού συστήματος, για το οποίο αγνοείτε επιδεικτικά ακόμα και τις δικές σας (του συστήματος) επιστημονικές, παιδαγωγικές, νευροφυσιολογικές κ.α. μελέτες και ανακαλύψεις.
Το έκανα όμως φανερά, θαρραλέα, δημοσιοποιώντας το δύσκολο αυτό ταξίδι και ενώνοντας τη φωνή μου με τόσους άλλους αγανακτισμένους γονείς, δασκάλους, ειδικούς, που βλέπουν πλέον καθαρά την κατάντια της Ελληνικής (α)παιδείας.
Δεν ήταν το παιδί μου γυφτάκι.
Δεν βρισκόταν στημένο στα φανάρια ούτε περιπλανιόταν στους δρόμους (όπως τόσα «φυσιολογικά» παιδιά). .
Δεν μεγάλωνε «ως Μόγλης», όπως ειρωνεύτηκε μια «μορφωμένη» δικαστής, παντελώς απληροφόρητη, αγνοώντας τι υπάρχει στον κόσμο έξω από το γραφείο της, χωρίς να έχει συναντήσει ποτέ το παιδί μου.
Δεν ήταν αμόρφωτο ή ακοινώνητο.
Τα γνωρίζατε όλα αυτά.
Διαφορετικά δεν θα σας ένοιαζε, όπως δεν σας ενδιαφέρουν τόσα παιδιά που βρίσκονται στους δρόμους (είτε φανερά είτε με κάλυμμα την «οικογένεια»), που κακοποιούνται, που αγνοούνται.
Ψάξατε και βρήκατε συνένοχους να χρησιμοποιήσετε, για να παραμείνετε αθέατοι. Διαίρει και βασίλευε. Παλιά τακτική. Ύπουλο παιχνίδι. Σχεδιασμένο. Με στοιχεία, με αποδείξεις, έστω κι αν δεν σας αρέσει ο ωμός λόγος μου.
Off the record, προσφέρατε την επιμέλεια, χωρίς να ρωτήσετε το παιδί μου, χωρίς να φανερώσετε τα σχέδια σας. Κατά ομολογία δική του, σε γραφείο δικαστή, μετά την καταδίκη μου και την ΕΡΗΜΗΝ αφαίρεση επιμέλειας, χωρίς φυσικά να υπήρχε πρόθεση για ομολογία. Ξέφυγε! Τι πειράζει; Ποιος άκουγε;
Στο προσκήνιο, ζητήσατε απάντηση, τον δικό μου λόγο για την πράξη μου της μη σχολειοποίησης του παιδιού μου. Σας έδωσα, μέσω της δικηγόρου μου και του αστυνομικού τμήματος, ένα υπόμνημα 128 σελίδων που δεν περιμένατε. Περιμένατε να κρυφτώ, να διαφύγω, να συμμορφωθώ…. όπως κάνουν τόσοι και τόσοι γονείς στους οποίους δεν επιτρέπετε εναλλακτική, δεν σέβεστε αλλά απειλείτε, εκφοβίζετε, εξαναγκάζετε.
Πότε αλήθεια έγινε η μάθηση εξαναγκασμός, εκβιασμός, δουλειά, υποχρέωση; Πότε έγινε ο συνειδητός, υπεύθυνος άνθρωπος εγκληματίας, εχθρός της κοινωνίας, ανίκανος να μεγαλώνει παιδί; Ένα παράλογο, μεσαιωνικό θέατρο ελέγχου που συνεχίζεται.
Off the record, με απειλήσατε από γραφεία δικαστών, εισαγγελέων. Ξεκινήσατε μια ομηρεία (υπάρχουν δημοσιοποιημένα στοιχεία για όποιον ερευνήσει) και μια κεκαλυμμένη προσπάθεια εξόντωσης και δυσφήμισής μου, χωρίς όμως να απαντάτε επίσημα, ούτε καν προφορικά, στην απάντηση που ζητήσατε και λάβατε (με υπόμνημα). Χωρίς να ορίζετε ούτε καν το αναμενόμενο, φυσιολογικό, σύμφωνα με τη «δικαιοσύνη» σας: μια πραγματική, δίκαιη δίκη, στην οποία, αφού θα συμμετείχαν ισότιμα όσοι και ό,τι συνέβαλλε στην «αιρετική» απόφασή μου, με παρουσία στατιστικών, μελετών και αποδείξεων, φυσικά και θα δεχόμουν την όποια απόφαση στην οποία θα κατέληγε το δικαστήριο. Οι συνειδητοί άνθρωποι, κύριοι, έχουν επίγνωση του βάρους των αποφάσεων και της ευθύνης των πράξεών τους.
Off the record, με χρήση και συμμετοχή της αστυνομίας, παραβιάσατε τα προσωπικά μου δεδομένα, ρίξατε το προφίλ μου σε λογαριασμό social media, εισχωρήσατε στα μηνύματά μου, εμπλέξατε τη google και το facebook, όλα με ψευδείς καταγγελίες, ανύπαρκτες κατηγορίες περί «κινδύνου ανηλίκου» (όλα καταχωρημένα με έγγραφα στους φακέλους που κρατάτε στα χέρια σας), στήνοντας πίσω από την πλάτη μου μια απάνθρωπη κακοποίηση, μεθοδευμένη παραπολιτικά.
Σχεδιάσατε και διεξήγατε μια «δίκη», εν μέσω καλοκαιριού το 2016, το αποτέλεσμα της οποίας είχατε ήδη προαποφασίσει ΕΡΗΜΗΝ μου και του παιδιού μου, εφόσον δεν συνέφερε να παρευρίσκομαι. Έτσι, με την ευκολία του «αποφασίζω και διατάζω», αφαιρέσατε την επιμέλεια από μια μάνα που μεγάλωνε μόνη το παιδί της - ΕΡΗΜΗΝ - και την απόφαση αυτή, και πάλι δεν την επιδώσατε.
Στις 28 Μαΐου 2017, με συλλάβατε στο δρόμο στη Ραφήνα για ΑΡΠΑΓΗ του παιδιού μου! Την πληροφορία αποσπάσατε ύπουλα, από τα προσωπικά μου μηνύματα, όπου μας περίμενε η αστυνομία.
ΑΡΠΑΓΗ! Χωρίς να μου έχετε επιδώσει προηγούμενη στημένη απόφαση, σε στημένη δίκη (εν μέσω καλοκαιριού) αφαίρεσης επιμέλειας ΕΡΗΜΗΝ. Χωρίς να έχετε απαντήσει ποτέ επίσημα, γραπτώς, στο υπόμνημα/απάντησή μου.
ΑΡΠΑΓΗ! Από ποιον; Πέρα από τις στημένες, νόμιμες αποφάσεις σας, μόνη μεγάλωνα το παιδί μου για δέκα χρόνια, με μόνη βοήθεια και στήριξη από την οικογένειά μου. Δεν είχατε την παραμικρή ιδέα ποιο ήταν αυτό το παιδί, πώς μεγάλωνε, τι άποψη είχε για τα σχέδιά σας, δεν γνωρίζατε τίποτα για τη ζωή της. Την αγνοήσατε, όπως κι εμένα, μέχρι σήμερα.
Τα αστυνομικά τμήματα, τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν, τα κλάματα του παιδιού μου, οι αναμονές, οι χειροπέδες, τα στημένα θέατρα εις βάρος του παιδιού μου, η διαμονή μου στα κρατητήρια, τα δακτυλικά αποτυπώματα, ο διασυρμός μου, δεν χωράνε σε κανένα έγγραφο, καμία κατάθεση. Και ήμουν/είμαι μάνα!
Αντίθετα, θα μπορούσα να γράψω τόμους για το παιδί μου. Για το πώς γεννήθηκε, πώς μεγάλωνε, πώς μάθαινε, όσα μάθαινα εγώ, όσα ανακάλυπτα μαζί της, όσα γνώρισα χάρη σ’ αυτήν και σ’ αυτό το μαγικό ταξίδι. Ένα ταξίδι, που αν και ξεκίνησε με κάποιες αμφιβολίες, όπως καθετί καινούργιο, όμως παρακολουθώντας το παιδί μου και ερευνώντας συνεχώς, μέρα με τη μέρα μού έδειχνε πόσα ακόμα έχουμε να μάθουμε, πόσο δεν λαμβάνουμε υπόψη τα παιδιά και τις πραγματικές ανάγκες τους.
Θα μπορούσαμε, σε μια εξελιγμένη (και όχι οπισθοδρομική) κοινωνία, να τα βάζαμε όλα αυτά σε ένα ισότιμο, στρογγυλό τραπέζι, για να χτίσουμε μαζί μια καλύτερη παιδεία, ένα ανανεωμένο, απελευθερωτικό «σχολείο», έναν πολιτισμό με πραγματικές αρχές και αξίες, όλοι μαζί: γονείς, παιδαγωγοί, δάσκαλοι, παιδιά, έφηβοι, επιστήμονες, με ό,τι ήξερε, έβλεπε, είχε εμπειρία και γνώριζε ο καθένας. Ουτοπία. Βρισκόμαστε ακόμα σε σκοταδισμό!
Είναι αναγκαίο να φανερωθεί πως η εξουσία της παραπολιτικής δεν θα γίνει ποτέ δικαιοσύνη, πως οι νόμοι δεν εκφράζουν πάντα το σωστό (νόμιμη υπήρξε η ιερά εξέταση, η σκλαβιά, η κάθε είδους βία ενάντια στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια), πως η τιμωρία ποτέ δεν αναμόρφωσε και δεν είναι «θείο λειτούργημα» αλλά κατασκεύασμα με το οποίο εξουσιάζετε συνειδήσεις.
Από το στόμα του παιδιού μου, και όχι από τα δικά σας, άκουσα τις μεγαλύτερες αλήθειες, που κάθε ανοιχτή καρδιά ξέρει να αναγνωρίζει. «Μη φοβάσαι μαμά, η αλήθεια πάντα φανερώνεται στο τέλος». Την φιμώσατε όμως, την αγνοήσατε, την απομονώσατε, με σκοπό να τη μεταλλάξετε.
- Δεν την είδατε, δεν είχατε την τόλμη να την ακούσετε ούτε πριν, ούτε σε οποιοδήποτε από τα στημένα δικαστήρια σας.
- Την εμβολιάσατε βίαια, χωρίς βιβλιάριο υγείας, χωρίς κανένα ιατρικό ιστορικό, χωρίς τη συναίνεσή της ή τη δική μου, ανάμεσα στα κλάματα και τις φωνές της.
- Της απαγορεύσατε την επικοινωνία μαζί μου, τη μητέρα της και με σέρνατε σε στημένες επισκέψεις με έλεγχο, εκβιασμό, παρακολουθούμενες, που συχνά κατέληγαν στο αστυνομικό τμήμα με σωρεία καταγγελιών και μηνύσεων μου, που επιδεικτικά αγνοούσατε.
- Της απαγορεύσατε οποιαδήποτε έστω επίσκεψη στο σπίτι της, το χώρο της, τα πράγματά της, τα ρούχα, τα παιχνίδια, τα βιβλία της, μέχρι σήμερα. Της στερήσατε το σκυλάκι της, το δωμάτιο της, την αγκαλιά μου, το κρεβάτι της, τον κήπο, τα λουλούδια της που είχε φυτέψει η ίδια.
- Αγνοήσατε – ειδικοί και μη – τις ζωγραφιές της που έδειχναν κάγκελα, εγκλεισμό, κραυγές πόνου καθώς και τα γραφόμενα της, όπου ζητούσε απεγνωσμένα να ελευθερωθεί, να επιστρέψει σπίτι της.
- Κανένας ψυχολόγος, κανένας κοινωνικός λειτουργός στο πλευρό της, σε κανένα σημείο αυτής της βίαιης αλλαγής στη ζωή της, σε κανένα στάδιο. Καμία σημασία, καμία αξιολόγηση, καμία στήριξη, καμία προσοχή, κανένας δίπλα της.
- Της δώσατε ψεύτικες υποσχέσεις (δια στόματος δικαστή) που ξεστομίσατε μόνο για το θεαθήναι, επιπόλαια, σε ένα «παιδί», που ούτως ή άλλως δεν βλέπετε.
- Της στερήσατε την ηρεμία, την ασφάλεια, τη θαλπωρή που γνώριζε. Τη βιάσατε σωματικά και συναισθηματικά, την βιάζετε νοητικά. Της στερήσατε όλα όσα γνώριζε και ήθελε. Αλλά δεν την είδατε, δεν την γνωρίσατε. Άφθονες οι αποδείξεις, οι φωτογραφίες, οι καταγραφές της ιστορίας και των ανθρώπων που υπήρξαν κοντά μας. Τόσα που δεν διαγράφονται, δεν εξαφανίζονται, δεν μεταλλάσσονται, δεν αποσιωπούνται.
- Την πετάξατε σε ένα σχολείο του Κερατσινίου χωρίς καμία ουσιαστική αξιολόγηση, χωρίς καμία γνώση για την πραγματική ζωή της, αφού φροντίσατε να με αποκλείσετε από οποιαδήποτε συμμετοχή ή επικοινωνία με τους υπευθύνους διδάσκοντές της. Σκοπός σας ο πλήρης αποκλεισμός μου. Θα διευκόλυνε το ύπουλο έργο σας.
- Την απομονώσατε σε ένα διαμέρισμα παντελώς ακατάλληλο για παιδί (εφόσον ποτέ δεν ήταν αυτός ο σκοπός του), που τίποτα σ’ αυτό δεν θύμιζε ούτε μύριζε παιδί, μαζί με ακατάλληλους ανθρώπους τους οποίους χρησιμοποιήσατε με τα στημένα προφίλ και τις ψευδομαρτυρίες τους, για να πετύχετε, από κοινού, τους εκδικητικούς σκοπούς σας. Και πάλι, άφθονες οι αποδείξεις, οι καταγραφές, οι μαρτυρίες, οι κραυγές και οι ομολογίες του ίδιου μου του παιδιού, οι καταγγελίες, οι μηνύσεις, οι διαμαρτυρίες, δικές μου αλλά και άλλων.
- Την αποκλείσατε από τα αδέλφια της, τη γιαγιά της, τους φίλους της, από όλους όσοι στάθηκαν σταθερά και με συνέπεια, με παρουσία δίπλα της όλα αυτά τα χρόνια που μεγάλωνε ελεύθερη, με σεβασμό, με αγάπη στην παιδικότητα, στη μοναδικότητα, στην ωριμότητά της και στις ανάγκες της για μια φυσιολογική ζωή.
- Αιφνιδιαστικά σταμάτησαν οι συναντήσεις που ορίσατε στο ΚΨΥ Πειραιά, όταν ζήτησα να δω το παιδί μου μόνη μου, έστω στο γραφείο της κοινωνικής λειτουργού, παρουσία της, και να επισκεφθώ μαζί της το σχολείο. Μάλλον δεν περιμένατε να μην έχω ήδη εξοντωθεί, να μην έχω συμμορφωθεί, να μην έχω δεχτεί υποτακτικά την καταδίκη μου, αλλά να ζητάω το «παράλογο» φυσιολογικό, να δω το παιδί μου κάπως πιο φυσιολογικά, να οριστεί κάποιος παιδοψυχολόγος… κάτι που ποτέ δεν έγινε. Αιφνιδιαστικά αφαιρέσατε την υπόθεση από την εν λόγω υπηρεσία. Ίσως δεν σας πρόσφερε τη στημένη «διάγνωση» που ζητούσατε.
Όσο κι αν επιχειρηματολογείτε, κι αν παραμορφώνετε την αλήθεια, δεν καταφέρνετε να την αποσιωπήσετε, να την κρύψετε, ειδικά απ’ όσους τη ζούμε από το 2015. Δεν θα καταφέρετε να αφαιρέσετε αυτό που έχει ήδη κατακτηθεί και δεν σας ανήκει.
Η αλήθεια ποτέ δεν χρειάστηκε υπεράσπιση γιατί λάμπει από μόνη της. Ήρθε ο καιρός να αναγνωριστεί, απ’ όποιον μπορεί και έχει το θάρρος να τη δει.
Το κύμα που ξεσηκώνεται δεν θα καταφέρετε να το αντιστρέψετε ή να το σταματήσετε, όσο κι αν το καθυστερείτε.
Όχι, δε χρειάζεται να καίμε μαγαζιά, να διαμαρτυρόμαστε στους δρόμους, να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, να κρυβόμαστε στα ψεύτικα καβούκια μας. Όλ’ αυτά συντηρούν, όπως και προωθούνται από το ίδιο το σύστημα στο οποίο δεν μπορούν να ανήκουν οι συνειδητοί, ξύπνιοι άνθρωποι. Καμία τέτοια πράξη δεν μπορεί να είναι αληθινή επανάσταση.
Όχι, δεν θα συνεχίσω να διεξάγω ψεύτικους «δικαστικούς αγώνες», δεν θα «εκπροσωπηθώ» από κανέναν δικηγόρο που δεν ξέρει ούτε εμένα ούτε το παιδί μου, που δεν έχει απαλλαγεί από το φόβο και υπακούει ακόμα σε εντολές εκτός της συνείδησής του. Ούτως ή άλλως, με δικάζετε ΕΡΗΜΗΝ. Ξανά και ξανά. Δικάσατε το παιδί μου ΕΡΗΜΗΝ. Ξανά και ξανά. Οποιαδήποτε συνέχεια στο ίδιο μοτίβο, θα ήταν συνενοχή. Και πλέον έμαθα!
Η ζωή, ο δικός μου ατομικός αγώνας προς την ελευθερία, για τον Άνθρωπο, και ΟΧΙ η στημένη, φτιαγμένη ιστορία σας (που διδάσκετε στα ανέμελα παιδάκια) είναι αυτή που με έμαθε πως το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαι ταπεινά και θαρραλέα ο Εαυτός μου, να κοιτάω τα παιδιά μου με καθαρή ματιά και αξιοπρέπεια γι’ αυτό που είμαι, να μη χρειάζεται να θυμάμαι άπειρα ψέματα, γιατί η αλήθεια είναι πάντα, κάθε στιγμή, παρούσα. Με έμαθε να δηλώνω με λόγο και συνέπεια πράξης αυτού, τη συνείδησή μου, όπου κι αν βρίσκομαι, ό,τι κι αν κάνω, με αφοσίωση και σεβασμό, ειλικρίνεια και σταθερότητα.
Αλήθεια, πιστεύετε πως οποιαδήποτε συμφεροντολογική απόφασή σας μπορεί να μου στερήσει τη μητρότητα που επέλεξα συνειδητά;
Αλήθεια, πιστεύετε πως οποιαδήποτε καταδίκη, τιμωρία, εγκλεισμός μου, γνωμάτευση μπορεί να μεταλλάξει αυτό που είμαι;
Αλήθεια, πιστεύετε πως οποιοδήποτε τέχνασμα, εκβιασμός, περιορισμός, μπορεί να αφαιρέσει τη μάνα από ένα παιδί που τη διατηρεί μέσα του;
Αλήθεια, πιστεύετε πως ένας άνθρωπος ο οποίος παίρνει μια τόσο θαρραλέα απόφαση (νόμιμη και συνηθισμένη στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες του κόσμου), που τολμά να μην κρύβεται, να μην δραπετεύει, να συνεχίζει να μαθαίνει, να μορφώνεται, να ψάχνεται, να αμφισβητεί το κατεστημένο, έχει κάτι να φοβηθεί;
Και δεν είμαι η μόνη, σε πολλούς τομείς, σε πολλούς χώρους. Ο αριθμός αυτός, συνειδητών, σκεπτόμενων ανθρώπων, μεγαλώνει καθημερινά.
Ή δέχεστε αυτό το ύφος λόγου μόνο ανάμεσα σε πολιτικούς, στη Βουλή, που έχετε καταντήσει γελοίοι, πετάτε τα ξίφη σας δεξιά και αριστερά για τα μάτια του κόσμου που σας πιστεύει και σας ψηφίζει; Κομπάρσοι, ηθοποιοί, ενώ τα πραγματικά αφεντικά είναι αλλού.
Κοιτάξτε γύρω σας, αν τολμάτε, την κοινωνία που συνδιαμορφώνουμε, τον κόσμο που παραδίδουμε. Εμένα αυτή η ευθύνη με βαραίνει πολύ. Μετά από μισό αιώνα ζωής, ακόμα με εκπλήσσει η ύπνωση, η βία, η αμορφωσιά, η κρυμμένη έχθρα, ο φοβικός εγωισμός, η εξάρτηση, η ανάγκη ελέγχου, η αρρώστια, η ματαιότητα των ανθρώπων, οι επιφανειακές εκτονώσεις, τα θεάματα, οι απάνθρωποι νόμοι, το ψέμα, η απουσία διαλόγου, η πελατολογία των φαρμακοβιομηχανιών που ονομάζετε «ιατρική» και τόσα άλλα που προωθούνται, ενώ δεν διδάσκετε την πραγματική ζωή, δεν λέτε την αλήθεια στα παιδιά.
Πληρωμένοι γιατροί, πουλημένοι δικηγόροι/δικαστές (είτε σε χρήμα είτε σε ενοχές), κατευθυνόμενοι δάσκαλοι, θρησκόληπτη πνευματικότητα, παραμορφωμένες ειδήσεις, ρηχά θεάματα με σκοπό να γαργαλάνε τα κατώτερα ζωώδη ένστικτα, πολιτικοί διορισμένοι από αόρατες κυβερνήσεις, σχολεία-φυλακές για να συνηθίζει η συνείδηση στον εγκλεισμό, στην υποδούλωση, στο φόβο. Νυχτερινές συναντήσεις, φακελάκια ανταλλάσσουν χέρια, μαφιόζοι που κανένας νόμος δεν τους ακουμπάει. Άστεγοι, πρόσφυγες, ομάδες και σέκτες που διατηρείτε για να διαιρείτε.
Πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον σκοταδισμό για να επιλέγουμε, εφόσον αντικρίζουμε καθαρά τον κόσμο μας, την πορεία μας, την έξοδο, τη λύση που είναι δημιουργική, τις απαντήσεις που θα δημιουργήσουν, όχι μια ακόμα επανάληψη της ιστορίας αλλιώς, αλλά κάτι εντελώς νέο, μια νέα ανθρωπότητα. Όποιοι επιλέγουν να εθελοτυφλούν απλά έμαθαν καλά το φόβο, τη θυματοποίηση, το πάγωμα που η άρρωστη κοινωνικοποίηση προωθεί. Γιατί, βασική αρχή της είναι «πρέπει να ταιριάξεις, να μοιάσεις, να ακολουθείς, να μεταλλαχθείς».
Δεν μεγάλωνα το παιδί μου για να ταιριάξει σε μια αρρωστημένη κοινωνία αλλά για να έχει την ευκαιρία να την αλλάξει, παραμένοντας ελεύθερη, διατηρώντας ανοιχτό το νου και το πνεύμα της. Και ναι, ΓΙΝΕΤΑΙ, μεγαλώνοντας ανάμεσα στους συνανθρώπους της, όχι εξαναγκασμένη να κλείνεται σε ένα ψεύτικο κόσμο, μακριά από τον πραγματικό.
Ένα ανώτερο, αποστασιοποιημένο, διαχρονικό, αλώβητο κομμάτι μου, σας ευγνωμονεί απεριόριστα!
Γιατί χωρίς αυτόν τον Γολγοθά, αυτή την απάνθρωπη εμπειρία (που συνεχίζεται εκβιαστικά), την ασύλληπτη βία που έχουμε υποστεί, δεν θα ήμουν ικανή να δω το τόσο ψέμα, τόσες δήθεν αλήθειες να γκρεμίζονται, δεν θα αποκωδικοποιούσα τόσο βαθιά το σύστημα που συντηρείτε, δεν θα ήμουν τόσο ταπεινά και ακλόνητα σίγουρη για την επιλογή μου να μην παραμορφώσω το παιδί μου σχολειοποιώντας το, δεν θα έπεφταν οι ιδέες περί «δικαιοσύνης» της εξουσίας που διατηρούσα ρομαντικά. Δεν θα διαλυόμουν τόσο απόλυτα, βαθιά, για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου… ξανά και ξανά, όσες φορές κι αν χρειαστεί, ελεύθερη! Όπως ελεύθερο θα είναι πάντα το παιδί μου, ανεξάρτητα από τη βία, το ψέμα, την απομόνωση που της έχετε επιβάλει. Ποτέ δεν θα καταφέρετε να την μεταλλάξετε γιατί το κέντρο της βρίσκεται διασφαλισμένο μέσα της. Ανήκει σε έναν άλλο κόσμο, σε άλλη εποχή, δεν ορίζετε τη συνείδησή της.
Οι πράξεις σας, η συνολική ζωή του παιδιού μου και η δική μου ζωή, θα λένε πάντα την αλήθεια, όσο κι αν τα παραμορφώνετε όλα αυτά, προσωρινά, με ξύλινη γλώσσα, παπαγαλίστικη, άχρωμη. Δεν δικαιολογούνται τα αδικαιολόγητα παράλογα! Όλα τα γεγονότα, όλες οι αποδείξεις, τα έγγραφα, οι πληροφορίες, τα πάντα θα βρίσκονται στη διάθεσή της, όπως και σε όποιον τολμήσει θαρραλέα και σοβαρά να ψάξει, να ενδιαφερθεί, να μάθει. Η ζωή μου ποτέ δεν χρειάστηκε να είναι μυστική. Ποτέ δεν υπηρέτησα ένα ψεύτικο προφίλ (όπως αυτό που προσπαθήσατε να μου φτιάξετε για να με παρουσιάσετε όπως σας βολεύει).
Όταν αποφασίσατε να φορέσετε χειροπέδες, να φυλακίσετε και να καταδικάσετε μια Μάνα, δεν καταλάβατε τι κάνατε. Όταν αποφασίσατε να βιάσετε το παιδί της, αποφασίσατε ταυτόχρονα, χωρίς να το συνειδητοποιείτε, να ανακαλύψετε πώς πολεμάει μια Μάνα, το Θηλυκό. Αποφασίσατε να τα βάλετε με τις δυνάμεις της Φύσης.
Κάποτε θα αναγκαστείτε να παραδεχθείτε πως ΚΑΝΕΝΑΣ άνθρωπος δεν κατέχει όλες τις απαντήσεις, όποιος κι αν είναι. Ο Διάλογος είναι το επόμενο, αναγκαίο ζητούμενο.
Κανένας άνθρωπος δεν δικαιούται να εξουσιάζει τη ζωή, να διατηρεί παρά φύσιν τη στασιμότητα χωρίς να αρρωσταίνει η κοινωνία, η ανθρωπότητα.
Καμία εξουσία δεν μπορεί να εμποδίσει την αλλαγή, την έρευνα, το πνεύμα που ξεσηκώνεται χωρίς βία μα νομοτελειακά, ελεύθερο, ακέραιο, δημιουργικό.
Δεν υπάρχει «ένας» ανθρώπινος νόμος, «μία» ανθρώπινη αρχή (εξουσία), «μία» πολιτική, «ένα» κόμμα, «ένα» οτιδήποτε κατασκευασμένο με κρυμμένες προθέσεις που θα αντιπροσωπεύσει όλους τους ανθρώπους, βάζοντας τους σε μαντριά.
Είστε ανίκανοι να διακρίνετε πέραν του «νόμου» γιατί αγνοείτε τη διαίσθησή σας, δεν βλέπετε ανθρώπους αλλά αριθμούς, υποθέσεις, φακέλους, μα αγνοείτε ζωές, φοβάστε την ισότιμη ματιά, φοβάστε να βγείτε από τα καλούπια, την κατήχησή σας.
Ανάμεσα σας, όπως και ανάμεσα στους δασκάλους, τους γιατρούς, οπουδήποτε, υπάρχουν οι πραγματικοί Άνθρωποι. Με αυτούς θα ΣΥΝομιλήσω!
Βρίσκομαι στο ίδιο σπίτι, από το οποίο μου ζήτησε το παιδί μου, «μη φύγεις ποτέ μαμά από κει». Φροντίζω τα φυτά, τα δέντρα, τα λουλούδια της που αγαπούσε.
Ανοίγω τα ντουλάπια και τα συρτάρια της κυρίως για να χαρίσω ρούχα της (τα περισσότερα καινούργια που δεν πρόλαβε να φορέσει), ενώ τα αφήνω όπως τα άφησε.
Βλέπω παντού τα σχέδια, τα βιβλία, τα τετράδια, τις σημειώσεις της, τις κατασκευές της, τις φωτογραφίες της.
Φροντίζω το εργαστήριό της, ομορφαίνω όσο μπορώ τους χώρους της.
Δυσκολεύομαι να μπαίνω σε βιβλιοπωλεία όπου περνούσαμε άπειρες ώρες καταθέτοντας μικρές περιουσίες, για χάρη δική της και της μάθησής της.
Σφίγγεται η καρδιά μου όταν περνάω από τους διαδρόμους παιδικών ρούχων, παιχνιδιών, που τώρα αποφεύγω.
Αποφεύγω τις παραλίες της, τα μέρη που συχνάζαμε, τους ανθρώπους που την ήξεραν, την αγαπούσαν, τη θαύμαζαν (και είναι τόσοι πολλοί, τόσα πολλά, τόσο άδεια).
Δεν ξέρω τι να πω στο σκυλάκι της που μελαγχολεί χωρίς να μπορεί να μιλάει, χωρίς να καταλαβαίνει γιατί δεν επιστρέφει.
Οι φίλοι της ρωτάνε, την περιμένουν, οι ρόδες του ποδηλάτου της ξεφούσκωσαν, η κούνια της παραμένει άδεια, τα σπίτι αφύσικα ήσυχο χωρίς το γέλιο της, το χαμόγελο και το τραγούδι της κάθε πρωί.
Μπροστά στο γεφυράκι και τη θάλασσα που τόσο λάτρευε κάθομαι και σκέφτομαι πως είναι αδύνατον να της ξεριζώσετε τις μνήμες, την αγάπη, την αλήθεια, που είναι δικά της, όσο κι αν επιχειρείτε με ψέμα, εκφοβισμό, αποκλεισμό, να επιβάλετε. Είναι αδύνατον να αφαιρέσετε τον πόνο μα και την αλήθεια που με ειλικρίνεια υπηρέτησα μεγαλώνοντάς την όντας αυτό που ΕΙΜΑΙ, όχι ψεύτικο κατασκεύασμα που προσπάθησε να χωρέσει, όσο κι αν παραποιήσετε τον λόγο και τις πράξεις μου.
Τι άλλο μπορείτε να μου κάνετε αλήθεια;
Έχω ζήσει το κάψιμο «των μαγισσών» αλλιώς, σε έναν νέου τύπου, αναβαθμισμένο μεσαίωνα. Ο πόνος που έχετε προκαλέσει είναι, στιγμές, αφόρητος, απερίγραπτος.
Μα το πνεύμα μου παραμένει γαλήνιο, αφοσιωμένο, ορκισμένο να υπηρετεί ΜΟΝΟ την αλήθεια. Δεν θα καταφέρετε να το λυγίσετε. Δεν σας ανήκω, ούτε το παιδί μου θα σας ανήκει.. Και δεν αξίζει ΚΑΝΕΝΑ παιδί λιγότερα!
Το κείμενο μου αυτό θα φτάσει σε πολλά χέρια, και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, γιατί ένα τέτοιο έγκλημα ανήκει μόνο στον Άνθρωπο, σε όποια χώρα, σε όποια σημαία. Θα μιλήσει σε καρδιές που είναι ήδη ανοιχτές και άφοβες, σε ανοιχτά μυαλά που δεν φοβούνται να ερευνούν και να σκέφτονται ελεύθερα.
Η αλήθεια είναι ότι με αυτήν την κατάθεση ψυχής μου, χωρίς διορθώσεις και λογοκρισία, προσφέρω σε πολύ κόσμο που έχει πλέον αγανακτήσει με το «σήκω, κάτσε» στο όνομα της «δημοκρατίας» και της «τάξης», που επιβάλλετε μέσω ελέγχου, εκφοβισμού και των απαρχαιωμένων ιδεών σας.
Και ξέρω, πως δεν είμαι η μόνη…
Για ένα χρόνο τώρα με σέρνετε στα δικαστήρια, σε μεθοδευμένες άσκοπες δίκες, που έχετε ήδη προδικάσει σύμφωνα με τους σκοπούς της εξουσίας και των αφεντικών σας.
Ψέματα μάς μάθατε στα σχολεία πως η δικαστική εξουσία είναι δικαιοσύνη, είναι ανεξάρτητη αρχή, είναι άσχετη με την πολιτική και τη θρησκοληψία. Όντας ένα από τα πλέον θρησκόληπτα κράτη παγκοσμίως (στατιστικά αποδεδειγμένα), μια βαθιά άρρωστη κοινωνία κι ένα ανύπαρκτο για τον άνθρωπο κράτος, που σκοτώνει ψυχικά, οικονομικά, πνευματικά και νοητικά, είστε ανίκανοι να μας πείσετε πια για τις «καλές» προθέσεις σας.
Δώσατε τίτλους, θέσεις, ρόλους στους εαυτούς σας: εισαγγελέας, δικαστής, πρόεδρος, για να φαντάζετε σπουδαίοι και παντοδύναμοι, για να τρομοκρατείτε τους κοιμισμένους. (Είναι άπειρα τα περιστατικά βίας, κακοποίησης, από ανθρώπους σε υπεύθυνες θέσεις, δημόσιες υπηρεσίες, φορείς, σχολεία, κάποια από τα οποία βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας, αλλά όχι όλα. Καταντά λαχείο το «πού θα πέσεις».) Δεν είμαστε όλοι κοιμισμένοι! Κι εσείς είστε απλοί άνθρωποι, χωρίς προνόμια ουσιαστικά, χωρίς υπεροχή. Όλοι πεθαίνουμε. Δεν ζούμε όλοι!
Ένα μακάβριο ταξίδι μεσαιωνικό που μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας παραμένει ανυποψίαστη πως συμβαίνει μπροστά στα μάτια της, εφόσον της πουλάτε επιφανειακή ηθική, κούφια λόγια, εξουσία, εκφοβισμό, αμορφωσιά, όλα ντυμένα με "καλές προθέσεις". Με τις «καλύτερες προθέσεις» επιβλήθηκαν τα χειρότερα και μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας.
Είμαι ελεύθερη γιατί δεν αποσκοπώ σε οίκτο, εύνοια, οποιαδήποτε "απόφαση" σας.
Είμαι ελεύθερη γιατί δεν έχω ανάγκη της υποστήριξης της εικόνας μου.
Είμαι ελεύθερη γιατί δεν ανήκω σε κανένα μαγαζί σας, αίρεση, παράταξη, κατήχηση σας.
Είμαι ελεύθερη γιατί έχω αποβάλει το σχολείο σας από μέσα μου.
Είμαι ελεύθερη γιατί μού ανήκει ο νους και το πνεύμα μου.
Η αλήθεια που δεν μας μάθατε είναι πως ο καθένας μας μπορεί να προσφέρει μόνο τον ΕΑΥΤΟ του, μόνο αυτό που ΕΙΝΑΙ στη ζωή. Γι αυτό όλοι όσοι εμπλέκεστε, με όποιο τρόπο, στον εκβιασμό ενός παιδιού και μιας μάνας, ΗΔΗ πληρώνετε με ενοχές, πίκρα, μιζέρια, μέσα στις άχαρες, ρηχές ζωές σας, σε ότι κρύβετε από το προφίλ και τους τίτλους σας. Από τη συνείδηση μας δεν δραπετεύουμε!
Διαίρει και βασίλευε. Παμπάλαιη, πολυδιάστατη, πολυεπίπεδη τακτική. Μπροστά στα τελευταία της άγαρμπα επιχειρήματα.
Γιατί η δικαιοσύνη δεν εξαρτάται.
Γιατί η αλήθεια δεν κρύβεται πάρα μόνο προσωρινά, και μόνο μέχρι να έρθει η ώρα της να φανερωθεί.
Γιατί ο ελεύθερος άνθρωπος δεν εξουσιάζει και δεν εξουσιάζεται.
Γιατί η συνείδηση δεν παρασύρεται όταν αφυπνίζεται.
Γιατί η ζωή δεν σας ανήκει.
Η αλήθεια δεν είναι άποψη.
Η αθωότητα δεν είναι αφέλεια.
Οι άνθρωποι δεν είναι μάζα, πλήθος, αλλά ατομικότητα, παρουσία, δύναμη, ανίκητοι όταν παύουν να είναι θύματα.
Η μάθηση δεν είναι σχολειοποίηση και δεν τελειώνει ποτέ. Δεν «αποφοιτούμε γνώστες».
Η πνευματικότητα δεν είναι θρησκεία.
Δεν έχει καμία σχέση η ψυχιατρική με την ψυχή, την οποία αγνοεί.
Η αγάπη δεν επιβάλλεται και δεν εξαναγκάζεται.
Η φύση δεν ξεριζώνεται και είναι μέρος της ιερότητάς μας.
Επιλέξατε να τα βάλετε με μια μάνα χωρίς να γνωρίζετε την ιερότητα του χρέους που μετατρέψατε σε επιχείρηση στα βίαια νοσοκομεία σας, που αγνοείτε στους χώρους αποφάσεων σας.
Αγνοείτε αιώνια αρχέτυπα, άγραφους, διαχρονικούς νόμους που παραποιείτε για να σας ευνοούν.
Φρουρείστε (στα γραφεία και στις μετακινήσεις σας) και αστυνομεύετε ( τους πολίτες σας) επειδή φοβάστε, προδίδοντας τον Εαυτό σας.
Ένα κείμενο που στάζει αίμα, πόνο, θυμό, αγανάκτηση, όλα όσα μας διδάσκετε να κρύβουμε για να παραμένουμε άρρωστοι, να χρειαζόμαστε «θεραπεία». Όλη την κόλαση που μεταμορφώνετε σε ροζ συννεφάκια, επιφανειακή πνευματικότητα, για να μην την φοβάστε.
Κι όμως, αν απαρνηθώ όλα αυτά, αν δεν τολμώ να βλέπω με θάρρος, καθαρά, δεν θα εκτιμήσω την ομορφιά της ζωής, τη σοφία της Δικαιοσύνης (που δεν είναι εξουσία), τη θυσία του πραγματικού Αρσενικού που μετατρέψατε σε βίαιη, φοβιστική, φασιστική θρησκεία. Δε θα βλέπω τους αληθινούς ανθρώπους δίπλα μου, που με αφοσίωση και σταθερότητα παρακολουθούν αυτό το αιματηρό μα και όμορφο ταξίδι μας. Δε θα αναγνώριζα τη μοναδική φύση, το Θηλυκό, που όσο κι αν καταπατείτε, αυτή αναγεννιέται και απλώνεται ξανά.
Τέτοια μέρα πέρυσι, τέτοια ώρα, αρπάζατε το παιδί μου από την αγκαλιά μου, με ψέμα, λέγοντάς του ότι «ήταν μόνο για λίγες μέρες», ενώ εγώ περίμενα τις χειροπέδες και το κρατητήριο στο αστυνομικό τμήμα.
Την επόμενη μέρα το βράδυ με πήρε τηλέφωνο το παιδί μου κλαίγοντας και φωνάζοντας, «μαμά, έλα να με πάρεις ΤΩΡΑ, δεν αντέχω άλλο εδώ, δεν αντέχω άλλα ψέματα. Θέλω να φύγω από δω ΤΩΡΑ».
Κανείς απ’ όλους εσάς που «ενδιαφέρεστε – «μόνο» – για το καλό της» δίπλα της. Κανείς δεν ακούει. Το Χαμόγελο του Παιδιού ανάπηρο, Πόντιοι Πιλάτοι, κοινωνικοί λειτουργοί ανύπαρκτοι, ψυχολόγοι άφαντοι, εξουσία κουφή, αστυνομία ανίκανη, δικηγόροι κενοί, αδύναμοι, ενοχικοί. Μόνο του! Ένα παιδί μόνο του! Μέχρι σήμερα! Γιατί το σύστημα αδυνατεί!
Ακόμα κι αυτόν που σας είπε, «η βασιλεία του θεού είναι μέσα σας», τον σταυρώσατε. Αυτόν που σας είπε, «γνώθι σ’ εαυτόν» τον δηλητηριάσατε. Όσους δεν βόλευαν τη φωνή του εκάστοτε κατεστημένου τους εξορίσατε, τους φυλακίσατε, τους εξοντώσατε. Εκ των υστέρων, τους αγιοποιείτε, τους τιμάτε, τους στήνετε αγάλματα και τους ορίζετε ειδικές τιμές. Προωθείτε ακόμα είδωλα, ενώ σκοτώνετε τον άνθρωπο.
Τι ματαιότητα!
Όλοι αυτοί όμως (και όλες οι γυναίκες ηρωίδες, επιστήμονες, φιλόσοφοι της Ιστορίας που θάψατε), τώρα ανασταίνονται γιατί η συνείδηση ποτέ δεν περιορίστηκε ουσιαστικά και αμετάκλητα. Απλοί άνθρωποι, που ποτέ δεν υπολογίσατε, έχουν ήδη αρχίσει να μιλάνε μια γλώσσα που δεν διδάσκετε ούτε στα ιδρύματα ούτε στα «σωφρονιστήρια» σας και είναι αδύνατον πλέον να φιμώσετε.
Έχουμε αρχίσει να λέμε «όχι, δεν συναινώ, δεν συμμορφώνομαι, δεν ακολουθώ, δεν γίνομαι πιόνι, δεν συμβιβάζομαι». Δεν χρειάζεται ο κόσμος μας άλλη βία!
Δημιουργούμε ο καθένας τον δικό του δρόμο, ενωνόμαστε, αλληλοστηριζόμαστε, μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον, προσφέρουμε όσα γνωρίζουμε, συνδημιουργούμε, έναν κόσμο που δεν φανταστήκατε όσοι βολεμένοι στις θέσεις, τις δεισιδαιμονίες, την παράλογη λογική σας, την απουσία ψυχής στις δράσεις σας. Και δεν σας ανήκει!
Με συμβούλεψαν, να γράφω «μόνο γεγονότα», ημερομηνίες, ονόματα, στεγνά περιστατικά (περίεργο, μού θυμίζει σχολείο), όχι «συναισθηματισμούς».
Με συναίσθημα γεννάμε τα παιδιά μας, με συναίσθημα τα μεγαλώνουμε, με συναίσθημα ζούμε τις ζωές μας, φροντίζουμε ό,τι αγαπάμε! Με πάθος δημιουργούμε! Μάς πνίγει το σύστημα που συντηρείτε και επιβάλλετε καταχρηστικά! Όχι άλλο!
Κι εσείς με συναίσθημα ζείτε! Όμως το κρύβετε πίσω από τα μαύρα ρούχα σας, τους τίτλους και τις θέσεις σας. Φαίνεται στις απάνθρωπες, επιπόλαιες, συμφεροντολογικές αποφάσεις σας. Ο πολιτισμός του κάθε λαού ξεκινά από την παιδεία, από πουθενά αλλού. Δεν επιβάλλεται στα δικαστήρια!
Δεν θα καταφέρετε να με ευνουχίσετε. Ό,τι άλλο κι αν μού πάρετε, δεν θα μού αφαιρέσετε αυτό που ΕΙΜΑΙ, την αξιοπρέπειά μου που έχω κερδίσει με προσωπική δουλειά.
Είχα ένα μοναδικό όνειρο ως παιδί. Να με κοιτάξω κάποια μακρινή στιγμή στο μέλλον, ταπεινά και θαρραλέα στα μάτια, και να μου πω, «ήταν τιμή μου που σε γνώρισα, άξιζε που έζησες!»
Τετέλεσται!
Κάθε τέλος σημαίνει μια νέα αρχή…
 |
| https://www.facebook.com/mother.outcast.artist/ |
Πιο κάτω είναι τα λόγια ανθρώπων που ο πόνος και ο θυμός για ένα τέτοιο πρωτοφανές έγκλημα προσπάθησαν να χωρέσουν σε λέξεις.
«Μια κατάθεση που φωνάζει, φωνάζει αδικία κ πόνο από μια μητέρα που της πήραν το παιδί της.. Δυστυχώς δεν μπορεί κανένας να καταλάβει τι τερατώδες πράξη ήταν αυτή αν δεν γνώριζε αυτό το πλασματακι πριν την αρπαγή, την ενέργεια του τη ζωντάνια του τη θετικότατα του, την ευγένεια αλλά κ άνεση του να μιλάει με κόσμο όλων των ηλικιών κ background, αν δεν ξέρει σε τι άθλιες συνθήκες ζει τώρα κ με πόσο λάθος τρόπο μεγαλώνει, με έλλειψη σεβασμού κ δικαιωμάτων, μουντά κ άχρωμα μέσα στην κατάθλιψη.. ένα λουλούδι ανθισμενο μπουμπουκι που μάρανε για να «προστατευτεί»..»
Γ.Μ.
«Αντισυνταγματικό και παράνομο δεν θεωρείται και ο αποκλεισμός της οικογένειας ολόκληρης από ένα παιδί? Ή μήπως στις κυβερνήσεις τις δικές σας, στα δικά σας συστήματα τα πράγματα είναι διαφορετικά?
Υπάρχει κάποιος από εσάς , από εμάς, από όλους, που αν του απαγόρευαν να ξαναμιλήσει ή να δει το παιδί του, την αδερφή του, δεν θα αντιδρούσε? Υπάρχει κάποιος ο οποίος θα συνέχιζε ευτυχισμένος τη ζωή του?
Πάνω απ' όλα θέλω να ονομάζω τον εαυτό μου ΑΝΘΡΩΠΟ, υπογράφω με πλήρη συνείδηση και καταδικάζω την βλακώδη αφέλεια του συστήματος στο οποίο ζούμε και υπηρετούμε.»
Μ.Μ.
«Η κατάθεση ψυχής του κάθε ανθρώπου είναι αδιαπραγμάτευτη.... και δεν ‘τιτλοφορείται’......και πρέπει να σωπάσουμε όλοι να την ακούσουμε.» ΕΡΙΚΑ ΤΖΑΓΚΑΡΑΚΗ
πόσο μάλλον μιας μάνας....
πόσο μάλλον μιας μάνας που οι «ειδικοί» την ξέσκισαν.
ΜΑΝΑ όμως είναι μόνο μία και μοναδική....κάθε χαστούκι σας την κάνει πιο δυνατή.
Θα’ ρθει η ώρα που θα το καταλάβετε και θα την ακούσετε.
Όσο για την ψυχή του παιδιού που ξεσκίσατε όλοι εσείς οι ειδικοί, όλοι εσείς οι καλοί «πατεράδες» και οι καλές «μανάδες».... αυτήν την ψυχή να την φοβάστε!
Συνυπογράφω με πλήρη συνείδηση, κρατώντας την σιωπή μου, ακούγοντας αυτές τις δύο ψυχές εδώ και ένα χρόνο!.»
Λ.Σ.
«Δε ξέρετε πόσο κακό έχετε κάνει - χωρίς να γνωρίζετε ούτε τη μάνα , ούτε την κόρη - παρά μόνο με τα ψέματα που σας είπαν, που σας βόλεψαν.»
Μ.Σ.
«Αλήθεια πόση επιχειρηματολογία χρειάζεται να αναπτύξει κάποιος για να αποδείξει το αυτονόητο, το φανερό, την αλήθεια και το δίκαιο; Πόσο παραλογισμό, προσποίηση και αδικία θα συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε ως φυσικά αναγκαία κακά διαστρεβλώνοντας τις συνειδήσεις μας; Γιατί επιτρέπουμε να καταπατώνται τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτό της μητρότητας από τους ίδιους που τα έχουν ορίσει;
Έτσι, μια μάνα που μεγάλωνε μόνη της το παιδί της με τον καλύτερο τρόπο για 10 χρόνια βρέθηκε "ένοχη" για αρπαγή ανηλίκου από την ελληνική δικαιοσύνη και το στερείται εδώ και ένα χρόνο.
Όταν καταδικάζεις κάποιον αποφεύγοντας να τον καλέσεις στη δίκη του, τότε μαζί με αυτόν έχεις καταδικάσει και τη συνείδησή σου.
Γιατί η αλήθεια δεν είναι αυτή που θέλουμε να είναι, αλλά αυτή που Είναι. Μπορούμε να υποκλιθούμε μπροστά της, ή να ζούμε με το ψέμα.»
Α.Χ.
«Λυπάμαι εσάς που δεν ξέρετε τι θα πει Αγάπη και το χειρότερο αν δεν ξυπνήσετε δε θα το μάθετε ποτέ! Και είναι τόσο μα τόσο κρίμα να περάσει κανείς από αυτό τον κόσμο και να μη Την γνωρίσει!»
Κ.Θ.
«Από το σάπιο κ άρρωστο, στο φρέσκο κ υγιές. Έτσι είναι ο κύκλος της εξέλιξης είτε το θέλουν είτε όχι. Με όλη μου την ψυχή μαζί σου.»
Α.Α.
«Σε ποιο αιώνα ζούμε? Διερωτώμαι πραγματικά!
Έχετε κατασπαράξει μια οικογένεια, ένα ανήλικο αθώο παιδί, και τη ψυχή της μάνας του. Της στερήσατε το παιδί της, τι αμάρτημα θεέ μου! Δε συγχωρείται, ούτε ξεχνιέται!
Πως καταφέρατε να την καταδικάσετε εν απουσία της? Τι έγκλημα διαπράξατε να απομονώσετε αυτό το παιδί από τη ΜΑΝΑ που το γέννησε κ το μεγάλωνε με όλη της την αγάπη. Να στερήσετε σ’ αυτό το παιδί την οικογένεια του, να το ξεριζώσετε, ποιος σας σώζει από τα χέρια της, μόλις ενηλικιωθεί? Πως μπορεί να επιβιώσει σωστά ένα παιδί χωρίς τις ρίζες του?
Κανένα ανθρώπινο ον δεν μπορεί να μείνει σιωπηλό και απαθής μπροστά σε αύτη την ΝΟΜΙΜΗ -κατ εσάς- ΑΔΙΚΙΑ.»
D.G.
«Γνωρίζω ότι το «παιδαγωγώ» είναι άλλο από το «εκπαιδεύω». Είναι άλλο να θέλεις υπάκουα παιδιά και άλλο να τα αγαπάς για αυτό που Είναι. Και σίγουρα δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή του ανθρώπινου γένους χωρίς Παιδεία. Τώρα το πόσο κουφή είναι η δικαιοσύνη και με τρόπους απάνθρωπους, χωρίς να εισακουστεί η Μάνα και η Κόρη καταλαβαίνουμε, ότι κάτω από νόμους έχουν χάσει κάθε ανθρωπιά. Άλλωστε οι νόμοι πρέπει να υπηρετούν τον Άνθρωπο και όχι οι άνθρωποι τους νόμους.»
Π.Ψ.
«Το απα-σχολείο ,που ως γονείς και "δάσκαλοι" υπηρετούμε ,είναι ήδη νεκρό. Ακόμα και για το σκοπό της τροφοδότησης με άβουλα γρανάζια της ακοινωνίας της βιομηχανικής εποχής ,για τον οποίο συστάθηκε.
Το βλέπω στην στάση των πιο "ζωηρών" μου μαθητών που ενεργοποιούνται μόνον όταν καταφέρνω να εισαγάγω κάποια στοιχεία έμπνευσης και δημιουργικότητας στον άχαρο σχολικό χρόνο του "ωρολογίου προγράμματος".
Με τον κίνδυνο να εισπράττω κακόβουλες κριτικές και ενίοτε υπηρεσιακές επικρίσεις.
Η γνώση, ο δρόμος προς την α-λήθεια, δεν μπορεί να είναι υποχρεωτικός και ούτε χωρά στην υποκρισία του εκπαιδευτικού καθεστώτος που εν τέλει αντιστρατεύεται την ανθρώπινη φύση και ουσία.»
Ι.Γ.
«Η δημοκρατική εκπαίδευση έχει απήχηση σε ένα ολοένα και αυξανόμενο γονεϊκό κοινό στη χώρα μας. Είναι επιτακτική πλέον η ανάγκη δημιουργίας ενος νομικού πλαισίου που θα κατοχυρώνει την εκπαιδευτική επιλογή του κάθε γονέα για το παιδί του, απέναντι στο κράτος. Το να στέκεται η δικαιοσύνη απέναντι σε μία Μητέρα με τέτοια εκδικητική ορμή αποτελεί ύβρις για τον ελληνικό πολιτισμό και αυτό που (θα έπρεπε να) πρεσβεύει.»
Α.Π.
«Κατανοώ ότι πρέπει να κόψετε το χέρι από ψηλά, να ξεριζώσετε το δέντρο από τη ρίζα, να φτάσετε το μαχαίρι στο κόκκαλο. Αλλά βρήκατε ένα χέρι που δεν κόβεται εύκολα, ένα δέντρο που δεν ξεριζώνεται και ένα κόκκαλο που χρειάζεται πολύ προσπάθεια για να σπάσει.»
Φ.Γ.
«Η απομάκρυνση του παιδιού από την μητέρα του είναι εγκληματική...»
Ε.Σ.
«Πραγματικά δεν μπορώ να περιγράψω όλα αυτά που αισθάνομαι για αυτή την φοβερή αδικία της Μάνας και του παιδιού!
Του ξεριζωμού, του χωρισμού χωρίς να ληφθεί υπόψη η θέληση του παιδιού να είναι με την μάνα της…
Αδιανόητο… Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που λαμβάνουν αποφάσεις βάσει του «γράμματος του νόμου» και μόνον και καταδικάζουν μια ψυχή;»
Π.Κ.
«Έμεινα άφωνος με την ιστορία σας και εξοργίστηκα και έκλαψα με όσα διάβασα. Ως πατέρας έχω αγωνιστεί και εγώ για το δικαίωμα των παιδιών μου να μην υποβάλλονται τον δογματισμό της επιβολής των "θρησκευτικών" και των υποχρεωτικών εμβολιασμών στο όνομα μίας δήθεν "υγείας".»
Σ.Α.
«Από την μια αισθάνομαι ότι θέλω να πω πολλά και από την άλλη, δεν έχω λόγια για αυτήν την απίστευτη και όμως πραγματική τραγωδία - αδικία. Το παιδί πρέπει να επιστρέψει στην μαμά του.»
Μ.Φ.
Σαν Μαία που ασχολούμαι με τον φυσικό τοκετό και την γονεικοτητα περισσότερο από 40 χρόνια ,έχω την πεποίθηση ότι ο ρόλος της μητέρας είναι ιερός, θεϊκός, δημιουργικός για το σώμα, τον νου και την ψυχή του παιδιού της. Δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει κανένας άλλος ούτε άνθρωπος ούτε παιδαγωγικό σύστημα . Το παιδί το κυοφορεί η μάνα, το τρέφει με το αίμα της, με το είναι της ,το γεννάει θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή της, αναγεννημένη και η ίδια για τον ρόλο του συνδημιουργού του ανθρώπου, το τρέφει με το γάλα της και το φροντίζει για όλα και βιολογικά, συναισθηματικά και πνευματικά την έχει ανάγκη μέχρι τα 18 της χρόνια.
Είμαι πολύ προβληματισμένη με την δημοκρατία της χώρας μου.
Παρακαλώ μην κάνετε ένα ακόμα προβληματικό παιδί, έχουμε αρκετά.
Είμαι πολύ προβληματισμένη με την δημοκρατία της χώρας μου.
Παρακαλώ μην κάνετε ένα ακόμα προβληματικό παιδί, έχουμε αρκετά.
Να γυρίσει άμεσα εκεί που ανήκει, στην Μητέρα της !
Ε.Δ.
Συνυπογράφω με πλήρη συνείδηση για μια γυναίκα που ήταν και για μένα πηγή έμπνευσης και αγάπης.
Η Χριστιάνα Σοφοκλέους ήταν για μένα σταθμός στη ζωή μου γιατί μου έδωσε το αυτονόητο για την ίδια εσωτερική δύναμη.
Με έμαθε να κοιτάζω μέσα μου, και βοήθησε το παιδί μου να προχωρήσει ένα σχολείο που το καταδίκασε για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν τη πρώτη φορά του ζητήθηκε να αποστηθίσει σαν παπαγάλος και δεν μπορούσε να το κάνει.
Ένα παιδί που υπέστη μπουλινγκ και πάλεψε να τελειώσει το σχολείο του.
Το μυαλό μου δεν μπορεί να χωρέσει αυτόν τον χωρισμό θέλω να φωνάξω για αυτην την απάνθρωπη αρπαγή ενός παιδιού, που ήταν η χαρά της ζωής, από τη μάνα του.
Πώς μπορείτε και κρατάτε ένα παιδί μακριά απο τη μητέρα του;;; Δεν ακούτε το παιδί; Δεν ακούτε τη μάνα;; Με τι δικαιολογίες με τι επιχειρήματα ακυρώνετε τη μητρότητα;;;
Λυγίζω στη σκέψη του παιδιού μόνο του χωρίς τη μητέρα και τα αδέρφια του τη γιαγιά του Γιατί;;;;;;
Με τι συνείδηση κοιμάστε και ξυπνάτε;
Λυπάμαι όχι για την Χριστιάνα και την Ν. γιατί μάνα και κόρη θα σμίξουν και η σχέση θα είναι πιο δυνατή από ποτέ επειδή έχει χτιστεί σε γερά θεμέλια.
Λυπάμαι για όλα τα παιδιά που έχουν αδικηθεί και για όλες τις μάνες που το σύστημα μας αναγκάζει να παλεύουμε για τα αυτονόητα.
Συνυπογράφω με πλήρη συνείδηση για μια γυναίκα που ήταν και για μένα πηγή έμπνευσης και αγάπης.
Η Χριστιάνα Σοφοκλέους ήταν για μένα σταθμός στη ζωή μου γιατί μου έδωσε το αυτονόητο για την ίδια εσωτερική δύναμη.
Με έμαθε να κοιτάζω μέσα μου, και βοήθησε το παιδί μου να προχωρήσει ένα σχολείο που το καταδίκασε για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν τη πρώτη φορά του ζητήθηκε να αποστηθίσει σαν παπαγάλος και δεν μπορούσε να το κάνει.
Όταν του ζητήθηκε να μαθαίνει όπως μαθαίνουν όλα τα παιδιά κι αυτός έψαχνε το δικό του τρόπο μέσα σε ένα σύστημα που τον έβγαλε πολύ γρήγορα στο περιθώριο χωρίς να τον ακούσει κανείς ,χωρίς να τον βοηθήσει κανείς.......
Ένα παιδί που μεγάλωσε με αγάπη και πολύ χαρά μέσα σε ένα σπίτι αγάπης και μόλις πήγε σχολείο άρχισε να μαραζώνει γιατί "δεν είχε" όλα αυτά που απαιτούσαν απο αυτόν, που του τσάκισαν την αυτοπεποίθηση, τον προσέβαλαν και του αφαίρεσαν κάθε αξία και ψυχική ηρεμία . Ένα παιδί που υπέστη μπουλινγκ και πάλεψε να τελειώσει το σχολείο του.
Το μυαλό μου δεν μπορεί να χωρέσει αυτόν τον χωρισμό θέλω να φωνάξω για αυτην την απάνθρωπη αρπαγή ενός παιδιού, που ήταν η χαρά της ζωής, από τη μάνα του.
Πώς μπορείτε και κρατάτε ένα παιδί μακριά απο τη μητέρα του;;; Δεν ακούτε το παιδί; Δεν ακούτε τη μάνα;; Με τι δικαιολογίες με τι επιχειρήματα ακυρώνετε τη μητρότητα;;;
Λυγίζω στη σκέψη του παιδιού μόνο του χωρίς τη μητέρα και τα αδέρφια του τη γιαγιά του Γιατί;;;;;;
Με τι συνείδηση κοιμάστε και ξυπνάτε;
Λυπάμαι όχι για την Χριστιάνα και την Ν. γιατί μάνα και κόρη θα σμίξουν και η σχέση θα είναι πιο δυνατή από ποτέ επειδή έχει χτιστεί σε γερά θεμέλια.
Λυπάμαι για όλα τα παιδιά που έχουν αδικηθεί και για όλες τις μάνες που το σύστημα μας αναγκάζει να παλεύουμε για τα αυτονόητα.
E.M.
Συνυπογράφω για τη δασκάλα μου που με βοήθησε σε μια δύσκολη μικρή ηλικία να αντιμετωπίσω τα μαθησιακά προβλήματα μου και να προχωρήσω μπροστά.
Δε πίστευα ποτέ ότι μπορεί να γίνει κάτι τόσο ακραίο.
Εύχομαι η Ν. να γυρίσει γρήγορα στο σπίτι της τη μητέρα της και την οικογένειά της.
Δε πίστευα ποτέ ότι μπορεί να γίνει κάτι τόσο ακραίο.
Εύχομαι η Ν. να γυρίσει γρήγορα στο σπίτι της τη μητέρα της και την οικογένειά της.
Θ.Δ.
#stopstatechildabduction
…………….. Τα ηλιοτρόπια σου που λατρεύεις άνθισαν. Και είναι τόσο τεράστια, τόσο όμορφα!
Περίεργο…. έχω την αίσθηση πως θα τα δεις.
Πως θα ξανακούσω το πηγαίο γέλιο σου.
Πως θα σε ξανακρατήσω στην αγκαλιά μου….
No comments:
Post a Comment