Οι τύποι πάνω από την ουσία

Επειδή κάτι τέτοια δεν θα τα βρούμε να φιγουράρουν στις «ειδήσεις» και επειδή η τρομοκρατία συνήθως συμβαίνει αθόρυβα, πίσω από κλειστές πόρτες…Κι επειδή το κρατικό σύστημα θέλει να παρουσιάζει πως εγώ και το παιδί μου ήμασταν «η μόνη περίπτωση» ανυπακοής, ενώ το ίδιο παρουσιάζεται γνώστης ενώ παραμένει τύραννος…

Το πιο κάτω είναι ένα απόσπασμα εμπειρίας φίλης και του παιδιού της που δεν άντεχε πλέον την επιβαλλόμενη σχολειοποίηση (ως «δικαίωμα στη (παρα)μόρφωση») με κοινωνική λειτουργό, έπειτα από καταγγελία.

……………….

«Εχθές είχαμε το δεύτερο ραντεβού μας με την κοινωνική λειτουργό, που ήταν με το γιο μου.

Σε γενικές γραμμές η Κ.Λ. είναι ένας άνθρωπος που ενδιαφέρεται να ακούσει. Φαίνεται να αγαπάει τη δουλειά της και έχει γνήσιο ενδιαφέρον για τα παιδιά. Ωστόσο, όπως πάρα πολλοί, όλα αυτά τελειώνουν στο «έτσι λέει ο νόμος». Καλά, λόγω θέσης δε θα μπορούσε να πει και κάτι άλλο.

Εχθές ξεκίνησε με λίγο πιο επιθετικό ύφος αλλά στην πορεία μαλάκωσε. Έριξε και τις απειλές/τρομοκρατία στην αρχή «το ξέρεις Α. ότι θα μπορούσες να καταλήξεις σε ίδρυμα;» αλλά η κουβέντα γενικά θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μια από τις τελευταίες μας ανταλλαγές:

Κ.Λ: Η υποχρεωτική εκπαίδευση μπλα μπλα...

Μ: Στην περίπτωσή μας βέβαια δε μπορούμε να πούμε ότι ο Α. δεν έχει πάρει τη βασική εκπαίδευση. Διαβάζει, γράφει, μετράει, γνωρίζει βασικά μαθηματικά, μπορεί να διαχειριστεί την καθημερινότητα του, τώρα, αν δεν παπαγαλίσει ένα βιβλίο ακόμα βυζαντινής ιστορίας, που του χρόνου τέτοια μέρα δε θα θυμάται ούτε τον τίτλο του, δε νομίζω ότι χάνει βασική εκπαίδευση.

Κ.Λ: Μου μιλάτε για ΟΥΣΙΑ, μα εγώ σας μιλάω για τους τύπους!!

Κι εκεί κατάλαβα τι αναζητώ και εμπιστεύτηκα το δρόμο που έδειξε το παιδί μου, να βγούμε από το σχολείο. Αναζητώ την ουσία, ενώ εκείνη, ως κομμάτι του συστήματος, πάντα θα φρενάρει στους τύπους που αγνοούν την ουσία.

Αυτό που θέλω πραγματικά όμως να μοιραστώ είναι η απερίγραπτη χαρά μου για τον Α. Από ένα αγρίμι, ένα παιδί γεμάτο απάθεια (είχε καταλήξει), που δεν του έπαιρνες κουβέντα, που δεν υπήρχε περίπτωση να πει κάτι περισσότερο από μονολεκτικές απαντήσεις σε ενήλικα που ένιωθε ότι τον στριμώχνει ή κάνει κήρυγμα, την αντιμετώπισε αρχικά μόνος του (ήμουν στο χώρο αλλά πιο μακριά, μέχρι που με κάλεσε εκείνη), απαντώντας της με θάρρος, γνησιότητα και απλότητα και καμία φορά υπογραμμίζοντας τα αυτονόητα.

Από διάφορα (που πανηγύριζα μέσα μου) συγκράτησα τα εξής:

1. «Όχι, είμαι μόνο 13» σε ερώτηση του στυλ έχεις σκεφτεί τι θα κάνεις αργότερα στη ζωή σου.

2. «Αισθάνεσαι καμιά φορά ότι είσαι αποκομμένος από την παρέα;» «Όχι, αφού τους βλέπω κάθε μέρα.» «Ναι, αλλά μήπως αισθάνεσαι ότι εκείνοι έχουν κάτι στο οποίο εσύ δε συμμετέχεις και είσαι απέξω;» «Όχι, αφού δική μου επιλογή ήταν να μην είμαι»

Αυτό για μένα εχθές ήταν νίκη άξια πανηγυρισμού. Και δεν είναι μόνο ότι βγήκε από το σχολείο και ανακουφίστηκε. Είναι ότι σταμάτησε να πολτοποιείται η προσωπικότητα του, να αντιμάχεται καθημερινά άτομα που δε θέλει (μικρούς και μεγάλους) και του δόθηκε χώρος και εμπιστοσύνη να δει και να πει ποιος είναι, χωρίς πίεση.

Ήξερα στη θεωρία ότι αυτά συμβαίνουν, αλλά μέχρι να το βιώσω χθες πάντα με έτρωγε η αγωνία, τα κάνω καλά; Κάνω αρκετά; Είμαστε στο σωστό δρόμο; Ωφελείται το παιδί;

ΝΑΙ! Χωρίς ίχνος αμφιβολίας!»

…………..

«Μου μιλάτε για ΟΥΣΙΑ, μα εγώ σας μιλάω για τους τύπους!!»
 Όλη η αλήθεια σε μια μόνο πρόταση! Δεν θα το διακηρύξει το σύστημα δημόσια! Θα το πουν όμως οι άνθρωποι που το υπηρετούν, απλά για να μη χάσουν τη δουλειά τους, όχι επειδή περιλαμβάνει αλήθεια αυτό που κάνουν.

Κάποια μέρα θα αναγκαστούν να ακούσουν και να δουν και το δικό μου παιδί που αρνήθηκαν και προτίμησαν να το παραβιάσουν, να το απομονώσουν. Γιατί οι καιροί αλλάζουν. Οι άνθρωποι ξυπνάμε!