Όσα φοβάμαι

Τι φοβόμουνα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου; Να μεγαλώσουν κάποια μέρα τα παιδιά μου και να μου πουν, «άλλα μας έλεγες και άλλα έκανες!» Κι αυτό να τους έχει στερήσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, τις βάσεις πάνω στις οποίες θα στηρίζονταν στη ρευστότητα της ζωής τους.

Γιατί, πότε έμαθες να σκέφτεσαι μόνος σου, να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου;

Όταν σε βαθμολογούσαν για την ικανότητα παπαγαλίας σου;

Όταν σε τιμωρούσαν για τα «δεν ξέρω» σου, για να κρύψουν τα δικά τους, για τα "λάθη" σου που ήταν αναγκαία στην πολύτιμη εμπειρία σου;

Όταν σε απέρριπταν για τη διαφορετικότητά σου;

Όταν γελοιοποιούσαν τα όνειρά σου, όταν έκοβαν τα φτερά σου;

Όταν σε ανάγκαζαν να μάθεις ένα σωρό άχρηστα, πεπαλαιωμένα, διαστρεβλωμένα, που δεν τολμούσαν να εκσυγχρονίσουν για να μη χάσουν την εξειδικευμένη άγνοιά τους;

Όταν η επιστήμη τους φαίνεται βουντού, φάντασμα στις υλιστικές εμμονές τους;

Όταν κατέθεταν στεφάνια σε αγάλματα ηρώων που στήνουν για να μην μιμούνται αλλά μόνο να προσκυνούν;

Όταν σε ανάγκαζαν να αντιγράφεις με σκονάκια, την άχρηστη γνώση που ποτέ δεν επέλεξες και ποτέ δεν έκανες δική σου;

Όταν δεν σού έδειξαν αυτόν τον Εαυτό που κρύβεις μέσα σου αλλά σε ανάγκασαν να τον προδίδεις για να επιβιώσεις φτιάχνοτας κάποιο άγνωστο ξένο που κατοικεί μέσα σου;

Όταν έμαθες να μιμείσαι την κενή γλώσσα τους για να ταιριάξεις και να ενταχθείς στην κοινωνία που έφτιαχναν χωρίς εσένα;

Όταν άλλα ήθελες να κάνεις και άλλα κατέληξες να κάνεις τελικά γιατί πείστηκες πως «δεν έχεις άλλη επιλογή»;

Όταν εξακολουθείς να φοβάσαι το σκοτάδι και το γεμίζεις με σκιές για να μην το βλέπεις; Όταν έχεις γίνει κι εσύ σκιά του Εαυτού σου;

Όταν σε έμαθαν να σκύβεις το κεφάλι ή να επιβάλλεσαι στους άλλους γιατί «επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας» που σε δίδαξαν πως είναι φυσιολογικός;

Όταν κανείς δεν σε άκουγε όταν ούρλιαζες κι αναγκάστηκες να σωπαίνεις για να μην ακούς τις κραυγές σου;

Όταν σού είπαν πως οι επαναστάτες είναι αναρχικοί, χαμένοι, απόκληροι της κοινωνίας… μόνο μέχρι να τους αποδεχτούν οι ίδιοι, πάντα εκ των υστέρων και αφού πρώτα τους δολοφονούν;

Όταν γέμιζαν τον ψυχισμό σου με δεισιδαιμονίες και παραμύθια που σού πούλησαν για αλήθεια;

Όταν σού μετέδιδαν θεωρίες χωρίς αντίκρισμα, πείθοντάς σε πως η λύτρωση, οι απαντήσεις, οι αποδείξεις βρίσκονται σε κάποιο αόριστο μέλλον που θα συναντήσεις κάποτε;

Όταν σε δίδασκαν πως όποιος διαφωνεί μαζί σου είναι εχθρός σου, ενώ όσοι συμφωνούν είναι οι κολλητοί σου; Κι έτσι δεν έμαθες ποτέ να διαχωρίζεις τους ανθρώπους, να συνδιαλογίζεσαι πραγματικά με όλους;

Όταν σού δίδαξαν πως η ασφάλεια ισούται με ευτυχία, κι όμως εσύ δε βλέπεις ευτυχισμένους ανθρώπους γύρω σου…. ούτε ασφαλείς.

Όταν σε έμαθαν να φοβάσαι να φοβάσαι κι έτσι δεν δοκίμασες ποτέ τίποτα καινούργιο, δεν ρίσκαρες, δεν τόλμησες να επισκεφθείς κανέναν άλλο κόσμο εκτός από αυτόν που σού επέβαλαν ως μοναδικό;

Όταν αφαίρεσαν τον έρωτα από τη μάθηση, τη ζωή, τις σχέσεις και τον αντικατέστησαν με «λογική ωριμότητα» γιατί «ο έρωτας πεθαίνει» και «δεν έχει διάρκεια»;

Όταν μετάλλαξαν την αγάπη σε υποταγή, συμβιβασμό, θυματοποίηση και ένα σωρό ψέματα, ενώ εσύ ακόμα την ψάχνεις;

Κάποιες στιγμές μέσα στη σιωπή, στη νύχτα, στο ενδιάμεσα, όταν ανοίγει ο νους και βλέπω μακρύτερα, σφαιρικότερα, αναλογίζομαι μήπως όλ’ αυτά είναι υπερβολές, κατασκευάσματα δικά μου, μήπως έχω χάσει το δρόμο μου; Φωνές των γύρω μου που οφείλω να ακούω για να διατηρώ τη διάκρισή μου…

Κι όμως…

Ακόμα φοβάμαι μη η στάση ζωής μου δεν ακολουθεί τα λόγια μου. Φοβάμαι το βλέμμα των παιδιών, κάθε παιδιού, που διαπερνά το φαίνεσθαι κι αποκαλύπτει την ψυχή. Έτσι απλά, αβίαστα, αληθινά! Όπως ακριβώς είναι χωρίς πλαστικά ενδύματα!

Θέλω σε αυτά να παραμένω τίμια. Είναι τα μόνα στα οποία επιτρέπω εξουσία γιατί την έχουν ούτως ή άλλως. Είναι οι δίκαιοι κριτές της δράσης μου. Δεν χρειάζεται και δεν επιβάλλονται όπως τους μεταλλαγμένους εξουσιαστές. Παρατηρούν, ξέρουν, διαισθάνονται, θυμούνται. Κι αν παραμένουν σιωπηλά γιατί οι μεγάλοι έχουν ξεχάσει τη γλώσσα τους, δεν είναι αδυναμία, δεν είναι άγνοια που τα διακατέχει.

Μαζί τους ταξιδεύω στο μέλλον που πάλλεται να γεννηθεί. Κόντρα σε κάθε πατριαρχεία που βιάζει τη γυναίκα, τη ζωή, τη φύση, τα παιδιά.

Κράτα καρδιά μου γερά! Αυτός ο κόσμος δεν είναι αιώνιος. Η συνείδηση δεν δεσμεύεται, όσα ψεύτικα δεσμά κι αν την κρατάνε προσωρινά. Κάποια στιγμή τα σπάει. Γιατί είναι Νόμος, είναι Αρχή, πέρα από τους νόμους των φοβισμένων ανθρώπων.

Θα σου πω κάτι που δεν θα ακούσεις από τους πεθαμένους γύρω σου, από τους παραστρατημένους βιαστές σου…

Αυτό το παιδί, το αιώνιο παιδί, κατοικεί ακόμα μέσα σου. Περιμένει να το αναστήσεις, να το ακούσεις, να το δεις.

Που θέλει να τρέξει, να γελάσει, να αγκαλιάσει.

Που θέλει να καθίσει και πάλι σε κούνια, να ανοίξει τα πανιά και να ταξιδέψει με τον άνεμο, που δεν φοβάται τις καταιγίδες, που ατενίζει τον ορίζοντα και αγωνιά να τον φτάσει.

Που δεν το φοβίζει η βροχή αλλά χορεύει μέσα στην καθαρότητά της.

Που ερωτεύεται την κάθε στιγμή, το κάθε δέντρο, την κάθε ανατολή.

Που βλέπει τους ανθρώπους κατάματα γιατί δεν τους φοβάται.

Που θέλει να δημιουργήσει, που παθιάζεται να ερευνά, να δοκιμάζει, να πειραματίζεται.

Που ξέρει πώς να ζει ολοκληρωτικά, που χάνεται ζωγραφίζοντας, ονειροπολώντας, ανακαλύπτοντας.

Που δεν ξέρει από πληθυντικούς, τύπους και δήθεν αλλά αγκαλιάζει αυθεντικά, ειλικρινά, αγνά.

Θα το δεις… γιατί δεν το άφησες στο παρελθόν όπως σού έμαθαν.

Βρες το, είναι η σωτηρία σου. 

Μπορεί το σώμα σου να γερνάει, αλλά η καρδιά σου ποτέ. Με το νου σου αδέσμευτο θα διασχίζεις κόσμους και θα συναντάς την ψυχή σου. Το πνεύμα σου θα συντροφεύει τα βήματά σου..

Βρες το ξανά...