Με ρωτούσανε παλιά, "καλά, πώς θα μάθει να πειθαρχεί, να λειτουργεί σε ομάδα, αν δεν πηγαίνει σχολείο"; Χαμογελούσα (επειδή εμπιστεύομαι τη ζωή), χωρίς να έχω όμως σίγουρες ή συγκεκριμένες απαντήσεις.
Και ξαφνικά, βλέπω ένα παιδί που πειθαρχεί, που αφοσιώνεται, που δουλεύει σκληρά, που ενθουσιάζεται, που υπακούει, που ακολουθεί, που συνεργάζεται, όντας ο εαυτός της. Βλέπω μια ομάδα παιδιών, διαφόρων ηλικιών να συνυπάρχουν και να συνλειτουργούν. Ανεξάρτητα από το επίπεδο που βρίσκεται το καθένα τους, αποτελούν μια ομάδα, μια ενιαία ομάδα!
Σκέφτομαι πώς όλοι έχουμε πέσει "με τα μούτρα" επάνω στο σχολείο του Φουρφουρά και στα επιτεύγματα ενός ανθρώπου που πάλεψε, για λίγο, μέσα στο σύστημα. Κι όμως, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι που συνεχίζουν να αγωνίζονται, να προσφέρουν, μέσα από την αυθεντικότητα του εαυτού τους, που δεν διαφημίζονται, δεν φαίνονται και δεν γίνονται σταρ.
Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι η Γιούλη. Με ταπεινότητα και αγνή αυθεντικότητα, έχει επιτύχει αυτό που εμείς οι υπόλοιποι συχνά προσπερνάμε. Οι μαθητές της, χωρίς να γνωρίζω τι κάνουν στην υπόλοιπη ζωή τους, είμαι σίγουρη πως θα την κρατήσουν στην καρδιά τους, ακόμα και πολλά χρόνια αφού εγκαταλείψουν τα μαθήματά της.
Δεν τα φοβερίζει, μα τη σέβονται και την ακούνε με απόλυτη αφοσίωση. Μεταξύ τους συναγωνίζονται, δεν υπάρχει ο συνήθης ανταγωνισμός και χαίρομαι πολύ γι' αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό που έχει επιτύχει. Βοηθά το ένα παιδί το άλλο, με υπομονή, θέληση και χαρά γι' αυτό που κάνουν. Στη μια ώρα που βρίσκονται μαζί, δεν υπάρχει οτιδήποτε άλλο στον ορίζοντα και στη σκέψη τους.
Παιδιά σε διαφορετικά επίπεδα και όμως όλα ταιριάξανε, όλα πρόθυμα να μάθουν, να εξελιχθούν, να ακούσουν, να προσφέρουν. Μέσα σε ένα μόνο μάθημα φαινομενικά άσχετο, συνδυάζονται τόσα πολλά: η κίνηση, η αυτοπειθαρχία, η συνεργασία, η γεωμετρία, η αποτελεσματικότητα, η συνειδητή επιθετικότητα, η σίγουρη άμυνα, η προσοχή στη λεπτομέρεια, η ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα, η πίστη στον εαυτό, η αφοσίωση στο δάσκαλο... Κάθε μάθημα αποτελεί μια νέα εμπειρία.
Αλλά είναι "μόνο" ένα μάθημα Kung Fu... δεν είναι ακαδημαϊκή μόρφωση! Μα είναι παιδεία. Αυτήν στερούμαστε! Οι τίτλοι και τα πτυχία παίρνουν δεύτερη θέση, μπροστά στην μέντορα που διατηρεί το πεδίο της με την γνησιότητα και όχι το προφίλ της.
Είναι οι δάσκαλοι που δεν αρκεί να τους πεις ένα "ευχαριστώ" γιατί δεν ξεπληρώνεται αυτό που προσφέρουν και είναι πηγαίο και αληθινό.Είναι η έμπνευση για τα νέα παιδιά που χρειάζονται πρότυπα, παιδεία και αυθεντικότητα.
Δεν χρειάζονται εξαναγκασμό, πίεση, εξέταση και κατάταξη. Δεν χρειάζονται απομόνωση, διαχωρισμό, επιφανειακές, πρόσκαιρες επιβραβεύσεις. Τα παιδιά, πόσο μάλλον ένα ελεύθερο, απρογραμμάτιστο παιδί, τους "μυρίζονται" αυτούς τους ανθρώπους. Διαισθάνονται τη μαγεία που διαθέτουν, μέσα από την αγάπη τους γι' αυτό που υπηρετούν και τους ακολουθούν.
Και όταν η φωνή της αντηχεί στο χώρο, δεν μπορείς να μην ακούσεις, να μη γυρίσεις, να μην ακολουθήσεις...
Κλείνω αυτό το μικρό αφιέρωμα σε μια μεγάλη δασκάλα, με τα δικά της λόγια που είναι αληθινά:
"Την πειθαρχια οπως και τον σεβασμο, τα αποκτας δεν τα επιβαλλεις!!"
Γιατι αυτοι που προσφερουν αληθινα να μην προβαλονται;Ποσο θαυμαζω αυτους που αρεσκονται στην ταπεινοτητα τους;
ReplyDelete