Επιλογές

Κάποιοι ισχυρίζονται πως «δεν είχε επιλογή» το παιδί μου, πως της επέβαλα τη μη σχολειοποίηση και μήπως έτσι της στερώ μια «φυσιολογική ζωή» ανάμεσα στην κοινωνία που τη φιλοξενεί και αύριο θα την εντάξει.

Πέρα από το φανερό επιχείρημα, «ούτε τα δικά σας παιδιά δεν είχαν ποτέ επιλογή, κανείς δεν τα ρώτησε, ποτέ δεν τέθηκε θέμα άλλο πέρα από την υποχρέωση της ακολουθίας», υπάρχουν κι άλλες θεάσεις.

Πιο δύσκολες, εφόσον η φανερή παραμένει ακόμα τόσο εκβιαστική, τόσο ισχυρή, τόσο μοναδική στη σκέψη πολλών. Γιατί, πώς να δεις άλλες θεάσεις, αν κολλάς πεισματικά σε μια; Πώς να συζητήσεις άλλα, όταν επιμένεις πως υπάρχει μια μόνο αλήθεια: η δική σου; Με ποια ασφάλεια να διευρύνεις λίγο το νου σου, που απαιτεί να εισχωρήσεις στο άγνωστο, όταν όλα όσα πρεσβεύεις και ακολουθείς βασίζονται στο φόβο;

Κάποια στιγμή θα πω περισσότερα. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα, όμως πλησιάζει.

Κανείς δεν θα έπρεπε να αναλάβει την τεράστια πρόκληση της μη σχολειοποίησης αν δεν είναι έτοιμη/ος να το κάνει. Να προχωρήσει στο άγνωστο, να αμφισβητήσει πολλά. Να υπάρξει με αλήθεια, πέρα από την ασφάλεια και το φόβο.

Η εκπαίδευση στο σπίτι (homeschooling) είναι το ενδιάμεσο βήμα, κυρίως για μας, τους γονείς, τους ενήλικες, όχι για τα παιδιά. Για να αισθανόμαστε ικανοί, ασφαλείς, για να είμαστε αποδεκτοί και μέρος της κοινωνίας που φοβόμαστε να δούμε γι’ αυτό που είναι και να αλλάξουμε.

Όποιοι ψάχνουν την ασφάλεια και την αποδοχή, το εύκολο και το στρωμένο, δεν χρειάζεται να διαβάσουν παρακάτω, ούτε να ακολουθούν αυτό το blog. Δεν υπάρχει τίποτα στρωμένο ή ασφαλές σε αυτό το δρόμο.

Υπάρχει άπλετη αμφισβήτηση, πολλή έρευνα, στα πάντα. Υπάρχουν πολλά κενά στη γνώση, πολλή περισσότερη εξερεύνηση, δοκιμές, λάθη. Υπάρχει ένας τελείως άλλος κόσμος που παραμένει κρυμμένος αν φοβάσαι να τον διαβείς για να τον αποκαλύπτεις.

Όποιοι φοβούνται να καταδικαστούν, να μετακινηθούν, να αλλάξουν την προηγούμενη ζωή τους και τις θέσεις τους, δεν έχουν καταλάβει. Τίποτα δεν αλλάζει εξωτερικά μέχρι να το διεκδικήσουμε εσωτερικά και πρακτικά.

Όποιοι χρειάζονται την επιβεβαίωση, την αποδοχή, τη νομιμοποίηση και την δικαίωση παραμένουν ακόλουθοι, θύματα, υπήκοοι…όλα σεβαστά. Στάδια που έχω σαφώς περάσει και έτσι έχω το δικαίωμα και την άνεση να τα φανερώνω ωμά. Είναι αναγκαία περάσματα.

Τίποτα δεν ξεπερνάμε που έχουμε ανάγκη να διατηρούμε. Ενώ θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε νόμους και ηθικές, πεποιθήσεις και υποχρεώσεις για να αισθανόμαστε σωστοί, ασφαλείς, ότι ανήκουμε στον κόσμο που μας φιλοξενεί.Ξεχνώντας πως τον δημιουργούμε.

Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε το χρόνο.

Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα και τη σπουδαιότητα της στιγμής.

Μέχρι να αφαιρέσουμε τις επιβλητικές ιεραρχίες που βασίζονται στην άγνοια και στη στασιμότητα που έχουμε ανάγκη.

Μέχρι να αναγνωρίσουμε και να αναλάβουμε την ευθύνη να είμαστε συνειδητοί. Γιατί, δεν «έχουμε» συνείδηση, αλλά «είμαστε» συνείδηση….όσοι είμαστε. 

Κι αυτό είναι δύσκολο, άβολο να το αναλάβουμε. Συχνά βρίσκομαι να μετακινούμαι μέσα από ένα παιδί! Πώς γίνεται; Τι ξέρει; Τι μπορεί να κάνει ένα αδύναμο παιδί; Πώς το κάνει; Ε, βέβαια.... όλες οι υποτιθέμενες "επιστημονικές" θεωρίες έτσι κι αλλιώς ούτε εφαρμόζονται ούτε κατανοούνται. Πόσο μάλλον να αμφισβητούνται, να ερευνώνται, να τολμούμε τη λειτουργία της Σκέψης, μόνοι μας!

Ό,τι γράφω, εύκολα μπορεί να κατακριθεί, να παρεξηγηθεί, να διαστρεβλωθεί.

Κάπου εδώ όμως τα θέματα μπερδεύονται και όλα συνθέτονται. Η κοιμισμένη προσωπικότητα τα θέλει διαχωρισμένα και αποκομμένα. Μετράει μέρες, μήνες, χρόνια, διατηρώντας τις ιστορίες που επιβεβαιώνουν τις θέσεις της.

Κοιτάζοντας γύρω σου, βρίσκεις πάντα αυτό που έχεις ανάγκη να διατηρείς. Βρίσκεις πάντα τις πληροφορίες που επιβεβαιώνουν τις ήδη διαμορφωμένες πεποιθήσεις σου. Η αληθινή έρευνα είναι άλλη!

Σταματάω για την ώρα…