Κι άλλα ερωτήματα...

Οι περισσότεροι πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο επειδή δουλεύουν, επειδή δεν έχουν πουθενά να τα αφήσουν. Φυσικά, αυτό το ξεκάθαρο γεγονός ντύνεται με πολλές πεποιθήσεις και ιδέες που δεν αλλάζουν, για να μετατρέψουν την ανάγκη σε αρετή. "Για το καλό των παιδιών", "για τη μόρφωσή τους", "για να κοινωνικοποιηθούν", "για να μάθουν πώς είναι η κοινωνία", "για να εισαχθούν σε πανεπιστήμια", "για να βρουν μια δουλειά στο μέλλον" ... τα ξέρω όλα γιατί έχω υπάρξει τέτοιος γονιός.

Η ανάγκη δημιουργεί ιδεατά, αρχές, θεωρίες, που γίνονται πράξεις και τρόπος ζωής. Κατανοώ και δεν με εκπλήσσει η μη αμφισβήτηση, η εμμονή στις συνήθειες, η ευκολία της παραμονής στο γνώριμο και συλλογικά αποδεκτό...ειδικά αν πιστεύεις πως εξαρτάσαι από αυτήν την πλαστή πραγματικότητα.

Όμως η κρίση, σε όλα τα επίπεδα, δεν επιτρέπει τη συνέχιση της ασφάλειας του γνώριμου. Το απρόβλεπτο πλέον μέλλον, μάς σπρώχνει να επανεξετάσουμε ό,τι δεν τολμήσαμε, ό,τι φοβόμαστε, ό,τι μάς δυσκολεύει. Όποιος δεν βλέπει πως όλα νοσούν σήμερα, ζει σε έναν φανταστικό κόσμο που αναγκαστικά θα γκρεμιστεί γύρω του και μέσα του, με μεγαλύτερο γδούπο και πολύ περισσότερες επιπτώσεις παρά αν επέλεγε συνειδητά να τον δει κατάματα, γι' αυτό που είναι και όχι γι' αυτό που θέλει να βλέπει.

Γιατί, κάποια στιγμή θα πρέπει να αναρωτηθούμε, σοβαρά, και σταματώντας για λίγο το τρέξιμο, το κυνήγι, τον πανικό να διασώσουμε "ό,τι μπορούμε", αυτόν τον κόσμο που φεύγει ανεπιστρεπτί.

Πώς έχουμε φτιάξει έτσι την κοινωνία, την οικογένεια, τον εαυτό μας; Δεν με απασχολεί το γιατί...είναι περισσότερο σπατάλη ενέργειας και πολύτιμου χρόνου. Με ενδιαφέρει περισσότερο να βλέπω ξεκάθαρα το "τι", χωρίς φόβο και πάθος, για να μπορώ να ορίζω τον εαυτό μου στο παρόν μου, στη ζωή μου.

Πολλά από αυτά που ακόμα ακολουθούμε άκριτα, δούλευαν στο παρελθόν και είχαν οριστεί με αυτόν τον τρόπο για να εξυπηρετούν τον άνθρωπο μιας συγκεκριμένης εποχής, και συνειδητότητας, με συγκεκριμένες ανάγκες και με ό,τι είχε στη διάθεσή του... αλλάζοντας κι αυτός, ό,τι δεν δούλευε από το δικό του παρελθόν.

Δεν μπορεί οτιδήποτε όμως να αποτελεί πανάκεια, να έχει μόνιμη επικράτηση και διαχρονική αλήθεια. Όσο εξελισσόμαστε συνειδησιακά, τόσο η πραγματικότητά μας αλλά και οι προκλήσεις μας αλλάζουν επίσης. Πώς έχουμε φοβηθεί τόσο την αλλαγή;

Χρειάζεται να κάνουμε στον εαυτό μας δύσκολες ερωτήσεις, για το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ καλό των παιδιών μας, του εαυτού μας και του μέλλοντος που δημιουργούμε με κάθε μέρα μας, με κάθε απόφασή μας (είτε συνειδητή είτε ασυνείδητη), με κάθε φόβο μας που δεν τολμούμε να αποκαλύψουμε, τολμώντας να φανερώσουμε τις συνήθεις πρακτικές και ιδιαίτερα τον τρόπο σκέψης μας. Γιατί, έχουμε αποκτήσει πολλές επίπλαστες ανάγκες, που δεν υπηρετούν ούτε εμάς τους ίδιους, σίγουρα ούτε τα παιδιά μας αλλά ούτε και την κοινωνία που πλέον δείχνει φανερά σημάδια κατάρρευσης και διάλυσης.

"Πάνω απ' όλα η υγεία μας" ενώ ολόκληρο το οικοδόμημα "Υγείας" αδυνατεί πλέον να διασφαλίσει την πολυπόθητη υγεία που προσέχουμε μόνο μέσα από τα συμπτώματα αλλά χωρίς να εξετάζουμε τις αιτίες. Πώς γίνεται "πάνω απ' όλα" να είναι η υγεία μας όταν η ίδια η "υγεία" είναι προϊόν, αποτέλεσμα και όχι το υποκείμενο που παρακινεί τα νήματα, που ορίζει, που έχει επιλογές, που δεν αναγνωρίζει τη δύναμη του νου του; Πώς γίνεται ακόμα να στηρίζουμε και να υποτασσόμαστε σε ένα σύστημα υγείας που εξετάζει συμπτώματα ενώ αγνοεί παντελώς το τι αποτελεί υγεία και ποια επίπεδα δημιουργούν την οποιαδήποτε πραγματικότητα;

"Η μόρφωση είναι το παν", αλλά ποια μόρφωση και πού βασίζεται; Γύρω μας δυστυχισμένα παιδιά, αντιπρόσωποι των φοβιών των γονιών τους που κλείνονται εξ' ίσου στον στενό, γνώριμο περίγυρό τους (που ονομάζουμε "κοινωνικοποίηση"). Νέοι αγχωμένοι, απογοητευμένοι, αποθαρρυμένοι, αποπροσανατολισμένοι, που γεννήθηκαν σε έναν κόσμο ανάμεσα: το παλιό δεν λειτουργεί πια και το νέο δυσκολεύεται να αναδυθεί. Ποια είναι τα πρότυπά τους; Τι προσφέρουμε αλήθεια εκτός από φόβο, πανικό και επιφανειακές συνήθειες που προσπαθούν απεγνωσμένα να κρατηθούν από τα παλιά;

Τα γράφω αυτά, εν καιρώ "διακοπών"....αλήθεια, από τι; Από τη ζωή μας; Μα δεν θα έπρεπε να είναι βαρετή, δύσκολη, ανυπόφορη, αναγκαστική! Έχουμε την τεχνολογία, τη γνώση, την εμπειρία να την κάνουμε όμορφη, πλούσια, για όλους...γιατί δεν το κάνουμε; Γιατί αυτό που επιδεικνύουμε είναι σπατάλη, το αχρείαστο, εφήμερο, επιφανειακό; Επειδή λείπει η παιδεία, η συνείδηση, το αίσθημα της ενιαίας ύπαρξης που θα απέκλειε τον ατομικισμό; Τότε, για ποια παιδεία μιλάμε, για τι είδους εκπαίδευση;

Με απασχολεί που δεν έχω απαντήσεις για το παιδί μου...γιατί οι άνθρωποι ακόμα πεινάνε, γιατί δυσκολευόμαστε να χαρούμε, γιατί αναβάλλουμε την ευτυχία, την αληθινή έκφρασή μας; Γατί φοβόμαστε ακόμα τον πλησίον μας, γιατί πρέπει να μάθει ένα σωρό αχρείαστα πράγματα ενώ τα σπουδαιότερα δεν διδάσκονται: πώς λειτουργεί η σκέψη, πώς να μεγαλώνουμε ευτυχισμένα παιδιά, πώς να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον, πώς να αποδεχόμαστε το διαφορετικό από εμάς, πώς εξασφαλίζουμε την παιδική ηλικία και πώς καθοδηγούμε ορθά τους νέους μας. Πώς αντιμετωπίζουμε τους πειρασμούς του νου μας και πώς απλοποιούμε τη ζωή μας, εστιάζοντας σε ουσιαστικές σχέσεις αλληλεγγύης, συνθλίβοντας πεπαλαιωμένες ιδέες περί "οικογένειας", "πατρίδας", "θρησκείας", όταν όλ' αυτά μάς εμποδίζουν να είμαστε Άνθρωποι!

Γιατί δεν βοηθάμε να βρεθούν οι χώροι και οι τρόποι να είναι όλα τα παιδιά, παιδιά μας;
Γιατί ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας να υποφέρει μόνος του, βουβά, με ψεύτικο χαμόγελο για να νοιώθουν καλά οι γύρω του;
Γιατί ένας γονιός μόνος αξίζει λιγότερα από όσους μένουν μαζί "για τα παιδιά";
Γιατί δεν αγκαλιάζουμε αντί να κατηγορούμε;
Γιατί νομίζουμε πως οι φίλοι φτιάχνονται και συναντιόνται μόνο στα σχολεία, στις σπουδές, στους ομοίους μας;
Γιατί οι θρησκείες ακόμα μας χωρίζουν;
Γιατί δεν ακούμε πραγματικά τα παιδιά μας;
Γιατί έχουν γίνει τα πράγματα πιο σημαντικά από τα συναισθήματά μας;
Γιατί πρέπει να πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο από τα πέντε τους χρόνια;
Γιατί το δημοτικό είναι έξι χρόνια ενώ θα μπορούσε ένα παιδί να μάθει τα ίδια σε δύο χρόνια, αν το αφήναμε να μεγαλώνει φυσιολογικά και αν το καθοδηγούσαμε σωστά;
Πολλά γιατί.... όμως δεν ψάχνω απαντήσεις...

Μου φτάνει που τα βλέπω, μου φτάνει που ξέρω πως δεν θέλω να συμμετέχω στα περισσότερα, θέλω ν' αλλάξω άλλα και θέλω να προσπαθώ συνεχώς να βλέπω περισσότερα, καθαρότερα. Όχι, δεν είμαι απαισιόδοξη, δεν είμαι ούτε αισιόδοξη. Οι λέξεις αυτές, όπως και η "ελπίδα" μας πετάνε σε έναν αόριστο χρόνο, μη πρακτικές αντιδράσεις, ενώ παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα γνώριμα, αφαιρώντας μας την προσωπική μας δύναμη.

Γιατί όλοι μπορούμε να κάνουμε πολύ περισσότερα απ' όσα κάνουμε. Όλοι μπορούμε να μετακινηθούμε, φτάνει να το θέλουμε. Όλοι συμβάλλουμε σε αυτά που συνηθίσαμε να ονομάζουμε "κυβέρνηση", "κοινωνία", "το σύστημα", ξεχνώντας πως όλ' αυτά ΕΙΜΑΣΤΕ εμείς! Και δεν θέλω το παιδί μου να ξεχάσει. Δεν θέλω να τις γεμίσουν το κεφάλι με πράγματα που δεν θα χρειαστεί ποτέ και θα την εμποδίσουν ενώ στην ουσία θα συνθλίβεται η προσωπική βούλησή της, τα όνειρα και το χαμόγελο που τώρα ανθεί στο προσωπάκι της.