Πραγματικές βιωματικές απόψεις

Θεωρώ εύκολο να συνεχίζουμε κάτι που δεν θέλουμε να δούμε από όλες τις απόψεις. Έτσι βολευόμαστε σε μια - στη δική μας - και στο φόβο που την διατηρεί στέρεη και δυναμική.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα είναι η αφωνία όσων το ζουν, το υπηρετούν, το γνωρίζουν εκ των έσω...γονείς, παιδιά, έφηβοι, δάσκαλοι, εκπαιδευτικοί. Οι περισσότεροι φοβούνται να μιλήσουν. Άλλοι δεν σκέφτηκαν ποτέ πως υπάρχει λόγος να μιλήσουν, να εκφράσουν την πραγματική, αληθινή άποψή τους, που βγαίνει από το ίδιο το βίωμά τους και όχι απ' ότι εκπαιδεύτηκαν να παπαγαλίζουν και να πιστεύουν.

Νομίζω πως είναι ώρα να σπάσουμε αυτή τη συνήθεια. Σε αντίθεση με τη συνηθισμένη άποψη/συνήθεια, εδώ θα ήθελα να εστιαστώ στο "τι" και όχι στο "ποιος". Δεν μετράει για μένα περισσότερο η άποψη ενός ειδικού από ενός παιδιού, του επιστήμονα ή του νομοθέτη από του γονιού, του δασκάλου, το εφήβου.

Η ανωνυμία μας δίνει (έτσι όπως έχουμε περιπλέξει τις ζωές μας) την ελευθερία να εκφράζουμε τον αληθινό εαυτό μας. Βέβαια δίνει και την άνεση στους δειλούς να εκτοξεύουν τις εκλογικευμένες επικρίσεις τους και τις στερεότυπες πεποιθήσεις τους. Ας είναι! Η διάκριση είναι αρετή που χρειάζεται να καλλιεργούμε ο καθένας μας συνεχώς.

Πώς βλέπετε το σχολείο;
Πώς βιώνονται 12 χρόνια καταναγκαστικής εκπαίδευσης/προγραμματισμού;
Τι θεωρείτε πως προσφέρει πραγματικά;
Έχετε φανταστεί ποτέ τη ζωή σας χωρίς το σχολείο;
Πώς αισθάνονται τα πρωτάκια σας;
Πώς αισθάνονται οι τελειόφοιτοι, υπό το βάρος των εξετάσεων;
Πώς άλλαξε η ιδέα που είχατε σπουδάζοντας εκπαιδευτικός, με ό,τι συναντήσατε στην πράξη;
Πόση αυτονομία έχουν μαθητές και δάσκαλοι;
Πώς αισθάνεστε που δεν επιλέγετε τι μαθαίνετε;
Πόσο χρήσιμα είναι όλ' αυτά μετά το τέλος της σχολικής ζωής;
Πόσο άνετα βρίσκεστε σε ένα νέο περιβάλλον, μια νέα πραγματικότητα, βγαίνοντας από το σχολείο και ερχόμενοι αντιμέτωποι με τη ζωή;
Αν είχατε οι γονείς κάπου να αφήσετε τα παιδιά σας ενώ δουλεύετε, θα τα στέλνατε στο σχολείο;
Πιστεύετε ότι τα παιδιά σας δεν θα μάθαιναν τίποτα αν τα εμπιστευόσασταν;
Αισθάνεστε βέβαιοι για τα εφόδια που προσφέρετε στα παιδιά σας για το μέλλον;
Μπορείτε να προβλέψετε την κοινωνία του αύριο ή βασίζεστε σε δικές σας εμπειρίες και πεποιθήσεις από το παρελθόν;
Πέρα από κάθε λογικοφανή επιχείρημα, βρίσκεστε ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι στην καθημερινότητα σας;
Αν συναντούσατε τους φίλους σας εκτός σχολείου θα είχατε λόγο να συνεχίσετε να πηγαίνετε σ' αυτό;
Αν υπήρχαν βιβλιοθήκες, ευκαιρίες πειραματισμού, δημιουργικές δραστηριότητες, η ελευθερία να γνωρίζετε ότι σας ενδιέφερε πραγματικά, θα επιλέγατε το υπάρχον σύστημα εκπαίδευσης;
Πώς αισθάνεστε κάθε πρωί μόλις ξυπνάτε;
Ικανοποιείται η δημιουργικότητα, η εφευρετικότητα, η αυθεντικότητα σας;
Αισθάνεστε ότι έχετε πραγματικά ελευθερία έκφρασης και ότι έχει σημασία η άποψή σας;
Πόσο απαραίτητες θεωρείτε τις εξετάσεις; Πώς μας "εξετάζει" η ζωή;
Πόσο καταρτισμένοι είμαστε πραγματικά ακόμα και με διπλώματα ακαδημαϊκά που καταφέραμε να αποκτήσουμε;
Πόσο έτοιμοι αισθανόμαστε αληθινά μέσα μας να ξεκινήσουμε τη ζωή μας, τις σχέσεις ζωής μας, το επάγγελμα, την ανεξάρτητη ζωή μας τελειώνοντας το σχολείο /κολέγιο /πανεπιστήμιο;
Πόσο σας ζορίζεται η δουλειά που φέρνουν στο σπίτι τα παιδιά σας;
Πόσο απαλλαγμένοι αισθάνεστε πραγματικά από την εκπαίδευση τους όταν πρέπει να τα διαβάσετε, να τα ελέγξετε;
Νιώθετε πως στερούνται την παιδικότητα τους;
Θεωρείτε απαραίτητο τον εξαναγκασμοί και τη συμμόρφωση τους γιατί "δεν ξέρουν το καλό τους" τα ίδια;
Πώς αντιμετωπίζετε τη βία στα σχολεία;
Βλέπετε τα παιδιά σας να αλλάζουν μέσα στο σύστημα ως προς τον χαρακτήρα τους;
Αισθάνεστε οι δάσκαλοι απροετοίμαστοι για τους πολλούς ρόλους που καλέστε να παίξετε μέσα στην τάξη και το σχολείο γενικότερα;
Είναι θεωρείτε, υγιείς οι σχέσεις μεταξύ δασκάλων - γονιών, εκπαιδευτικών - υπουργείου, γονιών - παιδιών;
Πώς αισθάνεστε όταν διδάσκετε αυτό που οι μαθητές σας δεν ζήτησαν.. όσο καλά κι αν πιστεύετε πως το κατέχετε;
Έχετε αισθανθεί στην τάξη αμήχανοι, μικροί και ανίκανοι μπροστά στους μαθητές σας;
Έχετε γονείς, δάσκαλοι, επαγγελματίες, ακολουθήσει το πάθος σας; Αισθάνεστε πως βρίσκεστε ακριβώς εκεί που θα θέλατε να είστε;
Πόσο συμμετέχετε οι γονείς στο σχολείο/εκπαίδευση του παιδιού σας;

Υπάρχουν άπειρα ερωτήματα! Σκοπός είναι να τολμήσουμε έναν αληθινό διάλογο που δεν θα βασίζεται στο ποιος λέει κάτι αλλά στο τι λέει, γιατί αυτό αποτελεί την αλήθεια του.

Σκοπός είναι να εξετάσουμε τους εαυτούς μας, πόσο πρόθυμοι είμαστε να ακούμε πραγματικά διαφορετικές απόψεις από τις δικές μας.

Σκοπός είναι να εξερευνήσουμε πώς μπορούμε να συνυπάρξουμε, να συνεργαστούμε και όχι να διαχωρίσουμε ή να απομονώσουμε, όλα όσα αποτελούν την πολυμορφία της ζωή μας. Αλλά πρώτα χρειάζεται να παραδεχτούμε οι ίδιοι την αλήθεια μας, να δούμε μέσα από τα μάτια της πραγματικότητας, των βιωμάτων μας, όχι των θεωρητικών ιδεών μας.

Σκοπός είναι να τολμήσουμε να προχωρήσουμε πέρα από τα στενά όρια του γνώριμου πλαισίου μας, του παρελθόντος,  γιατί εκεί κάπου, βρίσκονται και οι λύσεις, οι δημιουργικές ιδέες και η ελευθερία μας...

Είναι ένα συλλογικό κάλεσμα, όλων των ηλικιών, ειδικοτήτων και ρόλων, επώνυμα ή ανώνυμα, δεν έχει σημασία... και επειδή το παιδί μέσα μου αγαπάει το παιχνίδι, ίσως σε αυτή τη φάση η ανωνυμία να ήταν πιο αυθεντική, πιο συναρπαστική, πιο ουσιαστική...

Ας μιλήσουμε...