Είμαι μόνο μια μαμά!

Δεν είναι μύθος πως αξίζει να παλεύεις για τις αξίες σου ή για το όραμά σου. Δεν είναι αλήθεια ότι είμαστε μικροί ή ότι μπορεί κάποιος να μας σταματήσει αν αυτό που θέλουμε είναι για το καλό όλων. Και είμαι χαρούμενη που η ίδια η ζωή μου επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τις αλήθειες αυτές και άλλες παράλληλα.

Η καταγγελία έγινε και καλώς έγινε! Άλλωστε, δεν κρύφτηκα ποτέ, ούτε ντράπηκα, ούτε προσπάθησα να διαφύγω. Τώρα παίρνουμε το δρόμο που ανοίγεται μπροστά μας και ξέρω πως δεν είμαι μόνη, παρά μόνο στην προσωπική, προσωρινή υπόθεσή μου έναντι του νόμου, που όμως θα πάρει επιτέλους διαστάσεις. Γιατί πρέπει!


Γιατί δεν γίνεται να μην είμαστε ελεύθεροι. Δεν γίνεται να έχει κάποιος άλλος πρώτος, την ευθύνη για τα παιδιά μας. Γιατί πρέπει επιτέλους να κάνουμε στην άκρη τους φόβους μας και να τολμήσουμε να προχωρήσουμε μαζί.

Ναι, κάνω homeschooling (αν και ο όρος δεν με εκφράζει απόλυτα) γιατί αρνούμαι να συμμορφωθώ και να υποβάλω το παιδί μου στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα. Αρνούμαι να υπακούσω τους νόμους που καταπατούν τα ανθρώπινα και γονεϊκά μου δικαιώματα, χωρίς να υπάρχει αντίστοιχη λογική, επιστημονική, τεκμηριωμένη θέση, το γιατί ωφείλω να το κάνω.

Δεν θα ήταν η πρώτη μου, ιδανική επιλογή αν είχα άλλες εναλλακτικές, αλλά δεν έχω! Δεν θα ήθελα να αναλαμβάνω όλο το βάρος, ενώ θα έπρεπε να υπάρχουμε ως κοινότητες, ως κοινωνίες, ως άνθρωποι που συνεργάζονται, αλληλοστηρίζονται και προσφέρουν ισότιμα αυτό που αγαπάει ο καθένας να κάνει και είναι καλός σε αυτό, στον άλλον.

Πολλά χρειάζονται αλλαγή! Το όραμα υπάρχει! Η κοινωνία ήδη αλλάζει… μόνο όποιος δεν θέλει να το δει, δεν το βλέπει πλέον. Κινητοποιούμαστε, μαζευόμαστε, συζητάμε, ανταλλάσσουμε. Όμως χρειαζόμαστε και την αλλαγή του νόμου. Χρειαζόμαστε τη μετακίνηση της Πολιτείας. Θέλουμε η Πολιτεία να αντιπροσωπεύει εμάς, όχι να αποτελεί ένα αστυνομικό καθεστώς με φοβισμένους πολίτες, που αναγκάζονται να συμμορφώνονται.

Θέλουμε η έννοια της ελευθερίας, της πραγματικής δημοκρατίας, της κριτικής σκέψης και της συνειδητής βούλησης να αποκτήσουν νόημα, σάρκα και οστά, τώρα, όχι μετά από 20 ή 50 χρόνια. Δεν έχω το χρόνο αυτό! Δεν θέλω να περιμένω! Το παιδί μου μεγαλώνει τώρα! Θέλω να του παραδώσω μια διαφορετική κοινωνία και να του πω πως προσπάθησα, έκανα τα πάντα, ήμουν εκεί, όταν αλλάζαμε το κατεστημένο.

Πρώτα όμως χρειαζόμαστε ευθύνη. Και την αναλαμβάνω. Ναι, παρανομώ! Γιατί μου το δηλώνει ο Εαυτός μου, το Είναι μου, το παιδί μου, που το βλέπω να μεγαλώνει ελεύθερο και ευτυχισμένο. Θα το πολεμήσω, όπου και όπως κι αν χρειαστεί. Αν είμαστε πολλοί, τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο εύκολα και γρήγορα. Δάσκαλοι, γονείς και παιδιά, όλοι θέλουμε κάτι διαφορετικό. Το ξέρουμε πια! Ας κάνουμε – όσοι είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό το βήμα – ό,τι μπορούμε προς αυτήν την κατεύθυνση.

Στη συνάντηση που είχαμε σήμερα, με τρεις εξαιρετικούς ομιλητές, τον Tom Hobson, τον Σπύρο Κασιμάτη και τον Άγγελο Πατσιά, άκουσα μια μαμά να λέει, «είμαι μόνο μια μαμά, δεν έχω τις γνώσεις, δεν έχω ειδικότητα». Είμαι μόνο μια μαμά, αλλά είμαι η μόνη μαμά που έχει το παιδί μου. Της το οφείλω!

Το νερό έχει μπει στο αυλάκι. Όποιοι είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν με οποιονδήποτε τρόπο τον αγώνα αυτόν, ας επικοινωνήσουν μαζί μου. Οι επόμενες μέρες θα μας δείξουν τα βήματά μας…