Πισώπλατα...

Η παρουσία μου στο facebook και γενικότερα στο ίντερνετ, είχε εξ' αρχής δημιουργίας του προφίλ μου το 2009, χαρακτήρα κοινωνικό/φιλοσοφικό και όχι προσωπικό. Δεν με ενδιέφερε ποτέ το "σκότωμα του χρόνου μου" ούτε τα selfies. Ήξερα πολύ καλά πως ενοχλούσα πολλούς και πολλά, αλλά δεν ήμουν η μόνη...ευτυχώς οι "περίεργες φωνές" έχουν αρχίσει να πληθαίνουν.

Με το άνοιγμα της υπόθεσης της αποσχολειοποίησης, δεν είχα φανταστεί τις διαστάσεις που θα έπαιρνε, ούτε φυσικά το τι θ' ακολουθούσε. Όμως, συνέχιζα να είμαι ο εαυτός μου και τίποτα λιγότερο ή περισσότερο.

Όταν είδα την ακόλουθη ανάρτηση σε τοίχο φίλης, αυθόρμητα και χωρίς σκέψη, έγραψα την απάντησή μου.

15 Οκτωβρίου, 2015
Το σχόλιο (από εκπαιδευτικό) έλεγε:

...επειδή η πληροφόρηση πρέπει να είναι πλήρης, σου κοινοποιώ αυτό. Ο εξωφρενικός ισχυρισμός περί του "χαμηλότερου εκπαιδευτικού συστήματος", ε, ας ανακληθεί!
Με δυο λόγια, όπως σου έχω ξαναπεί, είμαι απόλυτα αρνητικός στην αποσχολειοποίηση, απόλυτα θετικός όμως σε νέες παιδαγωγικές μεθόδους και προφανώς απόλυτα αντίθετος με τη δίωξη που γίνεται...

Είχα απαντήσει πως "δεν συνηθίζω να σχολιάζω και να συμμετέχω σε ΚΑΘΕ συζήτηση για το θέμα, αλλά, με ΤΕΤΟΙΟΥΣ ανθρώπους, που αν και με αντίθετη άποψη, είναι πρόθυμοι να ξεχωρίζουν τις απρεπείς πράξεις με κατάχρηση εξουσίας και είναι πρόθυμοι για διάλογο, συζητάω με χαρά. Στη συνέχεια, το σχόλίο μου έγραφε τα εξής:

"Είμαι μάνα και έχω παιδί ΤΩΡΑ! Μέχρι να έρθουν οι αλλαγές (η εμπειρία έχει δείξει), θα πάρει τουλάχιστον άλλες δυο γενιές (για να είμαι επιεικής). Θα της έχω στερήσει την παιδική ηλικία της. Θα έχω συμβιβαστεί με πολύ λιγότερα από τις αρχές μου και ό,τι μπορώ να της δώσω....και δεν αναφέρομαι τόσο σε εκπαίδευση, αλλά σε Παιδεία, που θεωρώ ανώτερη και σημαντικότερη....ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΗ! 

Την εκπαίδευση την λαμβάνει και μόνη της και με πληθώρα άλλων τρόπων γιατί ζούμε στην εποχή της πληροφόρησης και των μαθησιακών/ερευνητικών επιλογών. Λίγο ψάξιμο στο ίντερνετ θα το πιστοποιήσει αυτό. 

Μιλάμε και για τα Ανθρώπινα δικαιώματα μας, τον σεβασμό στο ρόλο που έχω συνειδητά επιλέξει και δεν δέχομαι κανένα αστυνομικό "κράτος" να ορίζεται από μόνο του "κηδεμόνας" του παιδιού που εγώ γέννησα, εγώ αναθρέφω, εγώ αγωνιώ, εγώ φροντίζω, εγώ ξενυχτώ, εγώ αυτο-αμφισβητούμαι, εγώ φέρω ευθύνη, με πλήρη συνείδηση των πράξεών μου.

Πού ήταν αυτός ο φορέας που λέγεται "κράτος" όλ' αυτά τα χρόνια; Φρόντισε μήπως οποιοδήποτε πρωτεύον, ουσιαστικό θέμα που αφορά τις βιοτικές ανάγκες είτε τις δικές μου ως μάνα είτε του παιδιού μου; Μήπως θα έπαιρνε μυρωδιά αν κάποιος καλοθελητής δεν προέβαινε, για άλλους λόγους σε δήλωση "παρανομίας"; 

Δεν δέχομαι με καμία δικαιολογία να αφήνομαι στην υποδούλωση του Είναι της, στην "τύχη" του ποιος δάσκαλος θα της "πέσει"....οι περισσότεροι με πλήρη άγνοια αυτογνωσίας, παιδαγωγικής και ουσιαστικής παιδείας, παρά μόνο "ειδικοί" στο πολύ στενό θέμα τους. 

Ποια κοινωνία και ποιοι νόμοι όρισαν το κράτος ανώτερο από τον Άνθρωπο και ποια είμαι αν τους υπηρετώ; 

Όμως....όπως έχω ξαναπεί, ο ουσιαστικός ΔΙΑΛΟΓΟΣ διεξάγεται μόνο ανάμεσα σε ισότιμους ανθρώπους, ΟΧΙ ενόχους (υποτιμημένους) και κατήγορους (εξουσία), ΕΞ ΑΡΧΗΣ καθορισμένους. Δεν θεωρώ πως "απολογούμαι"....Έχω ήδη κερδίσει! 

Το παιδί μου είναι 8 χρονών, έχει ήδη διαμορφώσει μια υγιή, χαρούμενη προσωπικότητα και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να στην αφαιρέσει. Έχει ΗΔΗ τις βάσεις πάνω στις οποίες θα χτίσει το μέλλον της. Δεν είναι ιδιοκτησία μου, δεν μου ανήκει. Ανήκει στον Εαυτό της! 

Γελάω απίστευτα (και όλοι όσοι ζουν γύρω μας και μαζί μας) με τις φοβικές θέσεις περί "κοινωνικοποίησης" ή έλλειψής της. Η απόδειξη της ψυχικής ηρεμίας, του πάθους για ζωή, στην αλήθεια που υπερβαίνει τους ανθρώπινους νόμους, με κοιτάει στα μάτια καθημερινά."

Το σχόλιο αυτό, αποτέλεσε το "κερασάκι στην τούρτα" για την εξαφάνισή μου από το facebook. Όχι απλά μπλοκάρισμα, αλλά πλήρη εξαφάνιση...όλων των χρόνων, όλων των σχολίων, της όποιας ένδειξης παρουσίας μου. Έτσι επιβάλλεται ο πανικός: άτυπα, μυστικά, ύπουλα και πισώπλατα.

Για το καλό μας....

(Το σχόλιό μου, σώθηκε, επειδή η φίλη μόλις το διάβασε με ρώτησε αν μπορούσε να το κρατήσει και να το αναρτήσει ως ξεχωριστή ανάρτηση. Μισή ώρα αργότερα, δεν υπήρχε τίποτα...)