Ελεύθερο Πνεύμα

Γιατί να ήθελε ένα παιδί να κάθεται μέσα σε ένα κτίριο, μια αίθουσα, για 6-7 ώρες καθημερινά;

Γιατί να ήθελε να μάθει την αλφαβήτα στα 5 του χρόνια στα 6, όταν τα σύμβολα ακόμα δεν του λένε τίποτα;

Γιατί να ήθελε ένα παιδί να μάθει να διαβάζει αντί να του διαβάζουν ιστορίες, καθώς συνεχίζει να φτιάχνει αυτό εικόνες με το νου του; Γιατί δεν του επιτρέπεται, αυτή η ανάγκη να αναδυθεί από μέσα του, στο χρόνο της;

Γιατί να ήθελε ένα παιδί να "μάθει να κάθεται ήσυχο" όταν θέλει να γνωρίσει τον κόσμο του;

Γιατί να πρέπει να μάθει να γράφει ή να κάνει αριθμητικές πράξεις στα 6 του χρόνια, όταν η αρίθμηση μέσα του έχει άλλο νόημα και δεν είναι ποσοτική αλλά ποιοτική;

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν είχα τολμήσει να κάνω ούτε εγώ στον εαυτό μου κάποια χρόνια πριν. Όταν άρχισα όμως να τις θέτω, σοβαρά και αληθινά μέσα μου, άρχισα να παρατηρώ το παιδί μου και ταυτόχρονα να αμφισβητώ τις ιδέες - όλα τα σταθερά και αδιαμφισβήτητα - που είχα ως δεδομένα μέχρι τότε.

Δεν ήταν βολική περίοδός. Ποτέ η αμφισβήτηση δεν είναι βολική. Ειδικά όταν αυτή σε οδηγεί σε αλλαγές που πρέπει να κάνεις και στη δική σου ζωή. Το "αυτό κάνουν όλοι" ή "αυτό κάναμε μέχρι τώρα" ποτέ δεν με ικανοποίησαν ώστε να σταματήσω να διερωτώμαι, να μετακινούμαι και να ψάχνω την αλήθεια πίσω από το ψέμα.

Γιατί να πρέπει να απαλλάσσω ένα παιδί από την αλήθεια της ζωής του....το θάνατο, τον χωρισμό, το θυμό, την άγνοια, το ψέμα, την ενοχή, όλα όσα υπάρχουν γύρω του και τα ζει μονάχο, αν εμείς τα φοβόμαστε;.

Γιατί πρέπει να το κλείνω σε ένα ασφυκτικά κλειστό κόσμο γύρω του (τους "φίλους" του, τις δραστηριότητές του, τα παιχνίδια του, τα μαθήματά του) και να του στερώ τον κόσμο στον οποίο έχει βρεθεί; Τους πολέμους, την πείνα, την καταστροφή, την επιβολή και την αδικία, μα και τον έρωτα, τη χαρά, την ψυχική σύνδεση, τη μαγεία της δημιουργίας....είναι ένας τόσο μαγικός κόσμος αντιθέτων, που βολικά δεν δείχνουμε στα παιδιά (επειδή δεν έχουμε οι ίδιοι ψάξει, δεν έχουμε διερωτηθεί τις ερωτήσεις)

Γιατί να μη μιλάει σε ξένους; Όλους τους ξένους; Πάντα; Γιατί οι κανόνες έγιναν πιο σημαντικοί από τη διαίσθηση και τη συζήτηση για το καθετί που συναντά στην καθημερινότητά του;

Γιατί η "οικογένεια" είναι δεδομένη και ποια είναι η οικογένεια; Μένει σταθερή για πάντα ή συρρικνώνεται και διευρύνεται ανάλογα με όσα ενώνουν  και όσα διαχωρίζουν τους ανθρώπους;

Γιατί "οφείλω" και δεν είναι επιλογή; Γιατί έχω "υποχρεώσεις" και όχι συνειδητή συμμετοχή; Γιατί δεν είμαστε ίσοι στο σεβασμό, στη συνεργασία, στη συμβολή, στη διόρθωση, στο δικαίωμα του πειραματισμού, του λάθους, στη γνώση; 

Μαζί της ανατρέπω καθημερινά, όλα όσα φαίνονταν ξεκάθαρα αλλά δεν είναι τελικά. Οι απαντήσεις που πριν έρχονταν αβίαστα ως "γνώση", ξαφνικά έχασαν την αίγλη και την πειστικότητά τους. Στο βαθμό που εγώ επιλέγω να απελευθερώνομαι και να υπάρχω με ελεύθερο το νου μου, που μαθαίνει και πάλι να σκέφτεται....πόσο είχε ξεχάσει! Αλλά...σαν πάντα αμφισβητούσα την εκπαίδευσή μου...

Είναι δύσκολο να περιγράψω το πριν και το μετά. Ανάμεσά τους υπάρχει μια μακρά πορεία που φοβίζει τους περισσότερους ανθρώπους, αλλά για μένα (και όλους όσους τολμούν) υπήρξε σωτήρια και αποκαλυπτική.

Δεν ανήκω στους "φυσιολογικούς" ανθρώπους που ακολουθούν τις κοινωνικές/ηθικές/θρησκευτικές/συλλογικά αποδεκτές προσταγές. Ανάλογα με το φόβο που επικρατεί μέσα στον καθένα, φαντάζω από περίεργη, μέχρι επικίνδυνη. Πάντα η ελευθερία πολεμάται!

Δεν θα ήθελα λοιπόν το παιδί μου να "ενταχθεί στην κοινωνία"....όπως κι αν το ακούει αυτό ο καθένας. Θέλω να συμβάλει στην αλλαγή και στην καθολική διαμόρφωσή της, εκφράζοντας ειλικρινά, ταπεινά και αληθινά το Είναι της, τη μοναδικότητά της.

Δεν θέλω να ασχολούμαι με την "κοινωνικοποίηση" της, όταν αυτό έχει καταντήσει να σημαίνει "κάνω ό,τι κάνουν οι άλλοι" και αποκαλώ ψεύτικες, φτιαχτές δραστηριότητες ως "δημιουργικές". Γιατί δεν είναι! Απλά δίνουν αξία στο εγώ μας και στο δικό τους...θεριεύοντάς το ώστε να μην πάψει να ζητάει και να μην εκτιμά.

Δεν είναι ο πιο εύκολος ρόλος να βρίσκεσαι με το παιδί σου αθώος, αγνός και παρατηρητής, ταυτόχρονα φροντιστής, προστάτης, φύλακας της ψυχής του. Αναγκαστικά, αλλάζουν πολλά μέσα σου, που έχεις προσπεράσει, που δεν σκέφτηκες, που δεν είδες πριν έρθει στη ζωή σου αυτό το πλασματάκι, γεμάτο ζωή.

Μετά, είναι και το άλλο....Είναι όοοολα τα θέματα που έχουμε αποξενώσει, που έχουμε κατηγοριοποιήσει και θεωρούμε άσχετα μεταξύ τους:

ο τοκετός....ο τρόπος που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο και συμβάλλει στη συνέχεια μας
οι σχέσεις μας με όλους τους ανθρώπους γύρω μας και κυρίως με τον Εαυτό μας
η δομή των συστημάτων γύρω μας που μάς εξουσιάζουν...οι εξουσίες, που ορίσαμε ανώτερες από Εμάς
η σύνδεση του σώματος, του νου και του πνεύματός μας...οι έννοιες που χρησιμοποιούμε και δεν κατανοούμε...η ψυχή, ο έρωτας, η αγάπη, η ελευθερία, η αλήθεια...
η γραμμικότητα του χρόνου και ο διαφορετικός τρόπος σκέψης των παιδιών στο εδώ και τώρα
η άγνωστη πραγματικότητα του ανθρώπου πριν εμφανιστεί ο λόγος και η λεκτική επικοινωνία
οι παραδόσεις, οι πεποιθήσεις, οι συνήθειες που πάψαμε να επιλέγουμε
και τόσα πολλά άλλα, που δεν συνδέουμε, δεν θεωρούμε σχετικά με την εκπαίδευση, γιατί μπερδέψαμε την παιδεία με την εκπαίδευση και τα θεωρούμε ένα και το ίδιο

Κανένας νόμος, καμία μεταρρύθμιση, κανένα είθισται δεν θα εμποδίσει ποτέ τη δημιουργία, την απελευθέρωση του πνεύματος,  την ουσιαστική σύνδεση των ανθρώπων, την εκδήλωση του αληθινού Είναι μας. Και εγώ απλά, θα συνεχίσω να τα επιδιώκω και να τα ζω.

Χθες με ρώτησε, έτσι στο "άσχετο", σε μια "τυχαία στιγμή" που ο γραμμικός νους ούτε προβλέπει ούτε μπορεί να εκλογικεύσει:
- Μαμά, γιατί μεγαλώνουμε;
- Όλα τα ζωντανά όντα μεγαλώνουν....γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, πεθαίνουμε....δες ένα λουλούδι, ένα δέντρο, μια πέτρα...όλα ακολουθούν τον κύκλο της γέννησης και του θανάτου, έτσι κι εμείς
- Ναι, αυτό το ξέρω, αλλά γιατί γίνεται αυτό; Πώς άρχισε αυτό; Γιατί συμβαίνει;
(Και αυτές είναι συνηθισμένες, καθημερινές ερωτήσεις...)

Μπορούμε να απαντήσουμε έξω από πεποιθήσεις, θρησκοληψίες, παραμύθια και μύθους που επιλέξαμε να πιστέψουμε ο καθένας μας για να μην μας βασανίζουν οι ερωτήσεις;

Πόσο έχουμε φοβηθεί την άγνοια; Πόσο έντεχνα έχουμε χτίσει τη φυλακή της υποτιθέμενης γνώσης μας με προσωπεία που τελικά βάζουμε να πολεμούν μεταξύ τους, εξοντώνοντας το Είναι μας;

Η αποσχολειοποίηση πονάει....πολύ πριν από τις πρακτικές δυσκολίες που συναντάμε...μα δεν ανταλλάσσεται ούτε εξαγοράζεται η εμπειρία της!