Περιμένοντας....

Είναι μέρες που προσπαθώ να γράψω, περισσότερο επειδή πολλοί με ρωτάνε "τι συμβαίνει" παρά επειδή έχω κάτι να πω. Εν μέσω "φουρτούνας" και απανωτές εναλλαγές, η παρατήρηση συνεχίζεται και οι συνειδητοποιήσεις πολλές.

Δεν με εκπλήσσουν πολλά...

Βλέπω το ίδιο σύστημα κατάχρησης εξουσίας να παίζει σε ατομικό επίπεδο, καθώς ο καθένας, χωρίς να γνωρίζει, πιστεύει πως δικαιούται ακόμα και ακραίες απόψεις του στυλ "καλά να της κάνουν", "κλείστε την μέσα". Εμείς βέβαια το συντηρούμε, γι' αυτό και έχει ακόμα εξουσία επάνω μας!

Βλέπω ανθρώπους που πριν γνώριζα, τώρα να παραμένουν άφαντοι, αγνώριστοι, μακριά και ασφαλείς. Το ξέρω το μοτίβο....αναμενόμενες αντιδράσεις φοβικών ανθρώπων που δεν με πληγώνουν.

Βλέπω την αμηχανία του συστήματος και των ανθρώπων μπροστά στην ωμή, απλή, καθαρή αλήθεια που δεν κρύβεται, δεν παίζει ρόλους και δεν δειλιάζει. Και σταματάνε οι συζητήσεις, με κίνδυνο την άγνοια, το ξεστόμισμα του "δεν ξέρω"!

Βλέπω αυτό που γεννιέται να μην κρατιέται πια και να εκφράζεται, με εξίσου απλότητα, ειλικρίνεια και ανθρωπιά.

Βλέπω ένα πραγματικά ελεύθερο παιδί να μού παραδίδει μαθήματα ευτυχίας, ευγνωμοσύνης, τρυφερότητας, όταν οι δυσκολίες και οι αμφισβητήσεις μετατρέπονται σε προκλήσεις σύνδεσης, εστίασης στην ουσία.

Βλέπω ανθρώπους που - κατά την κόρη μου - μπορώ με βεβαιότητα να ονομάσω "αδελφούς", που μάς ενώνουν ακόμα περισσότερο οι εμπειρίες, το άγνωστο, η πίστη στο σκοπό να είμαστε Άνθρωποι (πρώτα)!

Βλέπω τη ζωή ν' αλλάζει πορεία, την οποία κανείς δεν μπορεί να προβλέψει, όσο κι αν το έχει ανάγκη, για να αισθάνεται ασφαλής στο γνώριμο και οικείο.

Βλέπω τη θύελλα να έρχεται με πολλές μορφές, που από κάποιο σημείο κι έπειτα, δεν θα μπορεί κανείς μας να σταματήσει...είναι πολλοί οι τομείς, είναι πολλά τα θέματα, η κρίση ακόμα θεριεύει και δείχνει τα δόντια της.

Δεν το θεωρώ "κακό"! Αντιθέτως! Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως "τα πάντα γίνονται από Εμάς για μας".

Δεν χρειάζομαι να έχω ανθρώπους απέναντί μου, ούτε θεωρώ πως είναι χρέος μου να πολεμήσω όλες τις μάχες, να γίνω αρχηγός κανενός, να οδηγήσω οποιαδήποτε επανάσταση.

Χρωστάω την αφοσίωση και το πάθος μου για την αλήθεια, στα παιδιά μου, που δεν μου ανήκουν, όπως ειρωνικά και με ύβρη ισχυρίζεται το "κράτος" πως ανήκουν σε αυτό. Το καθένα τους με ώθησε, με τον δικό του τρόπο, στο δικό του χρόνο, να βγω, λίγο ακόμα από το καβούκι μου, να γίνω αυτό που Είμαι, απλά!

Αν οφείλω κάτι σε αυτά και σε όλα τα παιδιά, είναι να υπηρετώ την αλήθεια μου, με πράξη και στάση ζωής, δείχνοντάς τους πως δεν αξίζει διαφορετικά να ζούμε...έμπρακτα.

Η κάθε μέρα που ακούω το τραγούδι της μικρής, που μεγαλώνει χωρίς προγραμματισμούς αλλά με αρχές και απλότητα, με λάθη και σωστά, με διάλογο και σεβασμό, με συνεργασία και διαφωνίες, που αντικρίζω το πάντα ευδιάθετο προσωπάκι της, πρόθυμο και με ενθουσιασμό για τη ζωή, ξέρω ήδη απλά πως άξιζε.

Τι ειρωνεία, να ισχυρίζεται κάποιος πως τα κάνει όλα σωστά. Πόσο λάθος μεγαλώνουν τα παιδιά όταν οι ενήλικες κρύβονται, αναγνωρίζουν εξουσία πάνω από τον Εαυτό τους και υποθέτουν πως έχουν όλες τις απαντήσεις ενώ δεν τολμούν να αμφισβητήσουν όσες υιοθέτησαν!

Δεν έχω ιδέα ακόμα τι θα γίνει αύριο, τι θ' αποφασίσει η εισαγγελέας που μετά τη δημοσιοποίηση του θέματος κρατά σιγή ιχθύος και δεν προχωρά σε καμία δήλωση/απόφαση.

Εμείς βρισκόμαστε το άγνωστο, χωρίς "νορμάλ" ζωή προς το παρόν, χωρίς να ενδιαφέρονται οι ίδιες αρχές για την επιβίωση ή την ηρεμία μας....αλλά δεν πειράζει. Εμείς τα καταφέρνουμε, επιβιώνουμε, μαθαίνουμε, χαιρόμαστε, περιμένουμε τη συνέχεια, ζούμε....