Για τη μάθηση

Πώς μαθαίνει ένα παιδί;
Πώς μαθαίνει ένας ενήλικας;
Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, μέχρι να ενεργοποιηθεί ο δάσκαλος μέσα τους.

Με τα παιδιά, έχει περισσότερη πλάκα.
Με τους ενήλικες έχει περισσότερες αναλύσεις.
Και οι δυο χρειάζονται επαναλήψεις διαφοροποιημένες (άρα δεν είναι ακριβώς "επαναλήψεις"), ενίσχυση, ενθάρρυνση, καθοδήγηση.

Τα παιδιά χρειάζονται να ενεργοποιήσουν το αριστερό τους ημισφαίριο, διατηρώντας σε ισορροπία το δεξί.
Οι ενήλικες χρειάζεται να ενεργοποιήσουν το δεξί ημισφαίριο, αποπρογραμματίζοντας το αριστερό.
Επαναφέρουμε, αποκαθιστούμε, ενεργοποιούμε τη συνεργασία μεταξύ των δυο.
Η ισορροπία είναι αναγκαία.

Ανάλογα με την προθυμία και την απαγκίστρωση, που δεν είναι λογική ή ορατή, συμβαίνει και η πρόοδος.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να καταδικάζει.

Ο δάσκαλος πρέπει να είναι πρώτα ερευνητής, πρώτα επιστήμονας, με την αληθινή έννοια του όρου.
Πρέπει να είναι πρόθυμος να μετακινηθεί, να μεταμορφωθεί, να προσφέρει από τον αυθορμητισμό του Είναι του και όχι να παραμορφώνει από την παρόρμηση του εγώ του.

Στη μάθηση, τα δεδομένα κρατιούνται ανάλαφρα, έτοιμα για νέες διασυνδέσεις ανά πάσα στιγμή.
Στη διαμόρφωση του ανθρώπου, η καθοδήγηση, ο σεβασμός, η ταπεινότητα, η ακλόνητη σιγουριά, είναι απαραίτητα.

Ο απώτερος σκοπός είναι η ενεργοποίηση και η εμπιστοσύνη του εσωτερικού δασκάλου, που καθοδηγεί το εγώ και διαμορφώνει τον άνθρωπο συνεχώς.
Ανάμεσα στην πρόθεση και στην επίτευξη του απώτερου σκοπού, υπάρχουν τόσα στάδια όσα και οι άνθρωποι, τόσες εικονικές πραγματικότητες όσες είναι ικανός να δημιουργήσει ο κάθε νους, τόσες ευκαιρίες μάθησης όσες και οι χρονικές στιγμές της ζωής του κάθε ανθρώπου.

Κάθε μάθημα, κάθε μαθητής, κάθε μέρα, κάθε εμπόδιο, κάθε άνοιγμα του μυαλού, κάθε στιγμή, παραμένουν όλα μια πρόκληση για τον δάσκαλο. Ποτέ δεν είναι κλειστός στις γνώσεις του αλλιώς παύει να είναι δάσκαλος.
Όμως, πάντα κοιμάται ήρεμος, υπηρετώντας τη συνείδησή του.