Είναι νόμιμο;

Η κυριολεκτική, μονολεκτική απάντηση είναι εύκολη, μα δεν θα δηλώνει την αλήθεια μας παρά μόνο το φόβο μας...ή μάλλον τη φοβία μας για την εξουσία... Την εξωτερική, γιατί η εσωτερική εξουσία, εξακολουθεί να μας διαφεύγει. Η αλήθεια χρειάζεται λίγη ακόμα διερεύνηση για να φανεί καθαρή, κρυστάλλινη, ήρεμη, όπως είναι πάντα.

Το τι είναι νόμιμο, υπόκειται σε συνεχείς αλλαγές, διαφοροποιήσεις, ερμηνείες, ανάγκες, που πάντα (ως εκ τούτου) χωράει βελτιώσεις, αναθεωρήσεις, αμφισβητήσεις. Διαφορετικά δεν θα χρειαζόταν και ένα δικαστικό σώμα, με όλα τα παρεμφερή του όργανα της τάξης, για να επιβάλλουν τους νόμους, που η συνειδητότητα αρνείται να αποδεχτεί. Και βέβαια, ποτέ ένας νόμος δεν αλλάζει αν βολεύει, αν απαλλάσσει από προσωπική ευθύνη, αν τον συντηρεί ενεργειακά η πλειονότητα...είτε μας αρέσει είτε όχι.

Οπότε, το "νόμιμο" δεν είναι πάντα το ηθικότερο, το σωστότερο, η συνειδητή μας επιλογή. Είναι μόνο η δήλωση συμμόρφωσης, ασυνείδητης δημιουργίας και εύκολης επιφανειακής ύπαρξης, που μας δίνει το "δικαίωμα" της θυματοποίησης, της εύκολης κατηγορίας, και της δειλίας που μας επιτρέπει να επαναλαμβάνουμε, χωρίς να διαφοροποιούμαστε πραγματικά.

Όταν οι νόμοι, η επιστήμη, η ψυχολογία, η εκπαιδευτική κοινότητα αλλά και οι παρατηρήσεις του καθενός μας που ζούμε και μεγαλώνουμε αυτά τα εκπληκτικά νέα παιδιά, δεν συμβαδίζουν, δεν συνεργάζονται και δεν λαμβάνονται ισότιμα υπόψιν, τότε πώς το "νόμιμο" ευσταθεί ως σωστό ή ως την μοναδική επιλογή; Μπορούμε, φτάνει να συνεργαστούν όλοι αυτοί οι ειδικοί στους διάφορους τομείς, να τεκμηριώσουμε εύκολα την αδυναμία του υφιστάμενου νόμου και να δουλέψουμε μαζί προς κάτι καλύτερο για όλους. Μόνο αν το θελησουμε. Μόνο αν το τολμήσουμε.

Γιατί είναι φανερό: αν κάτι είναι αληθινό, σωστό και σύμφωνα με το Δίκαιο ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, δεν χρειάζεται επιβολή, δεν χρειάζεται θυματοποίηση, δεν χρειάζεται αλλαγή, αλλά υιοθετείται συνειδητά, χωρίς αστυνόμευση, χωρίς κόπο. Αντίθετα, ό,τι είναι ψέμα, άδικο και εγωιστικά ατομικιστικό, γεννά και το αντίθετό του, προκαλεί δυσφορία και ενισχύει το κρυφό.

Επιλέγουμε την αποσχολειοποίηση. Επειδή είναι ο καλυτερότερος τρόπος να μεγαλώνει ένα παιδί και εμείς μαζί του; Επειδή δεν χρειάζονται οι δάσκαλοι; Επειδή δεν χρειάζεται να κατακτήσει ακαδημαϊκή γνώση; Επειδή σνομπάρουμε τα άλλα παιδιά που πάνε σχολείο; Επειδή θεωρούμε την κοινωνία κάτι απειλητικά αρνητικό από το οποίο πρέπει να προφυλάξουμε τα παιδιά μας; Επειδή θέλουμε να το παίξουμε επαναστάτες ή ήρωες; Όχι, για κανέναν από αυτούς τους λόγους.

Είναι όμως ολοφάνερο, πως το υφιστάμενο εκπαιδευτικό σύστημα, παγκοσμίως μα ειδικά στην Ελλάδα, δεν λειτουργεί... για κανένα παιδί! Ευτυχώς, είχα ευτυχισμένα σχολικά χρόνια ως παιδί και γνωρίζω τη διαφορά. Τα παιδιά σήμερα είναι δυστυχισμένα. Το σχολείο είναι βαρετό. Η ύλη είναι πεπαλαιωμένη. Ο προγραμματισμός αρνητικός. Η ομαδοποίηση αντί της κοινωνικοποίησης φανερή.

Οι λόγοι είναι πολλοί. Και μέχρι να παραδεχτούμε πως στέλνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο, απλά επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε να διαφορετικά και όχι επειδή είναι για το καλό τους (για την διάπλαση ενός υγιούς χαρακτήρα, για την ψυχική τους υγεία και σύμφωνα με τις ανάγκες τους ως άτομα), δεν μπορούμε να έχουμε ένα δημιουργικό διάλογο και όλες οι επιφανειακές απαντήσεις και απολογίες, δεν θα δημιουργήσουν το "καλύτερο για τα παιδιά μας", για τον κόσμο μας και το μέλλον μας.