Ζήτημα θέασης

Εξακολουθούν να με εκπλήσσουν πολλά πράγματα... αυτό είναι και καλό και κακό...

Βρίσκω μια μέρα το πιο κάτω άρθρο και το ανεβάζω στη σελίδα του blog στο facebook. Εντάξει, η σελίδα δεν είναι ακόμα πολύ γνωστή, οπότε δεν το βλέπουν αρκετοί άνθρωποι. Το θεωρώ σημαντικό, οπότε και το ανεβάζω επίσης στο προφίλ μου.

Θεωρώ το ελληνικό σχολειό βαρετό και εχθρό της δημιουργικότητας - Ευγένιος Τριβιζάς


Δεν με εκπλήσσει που το βλέπουν περισσότεροι, ούτε τα πολλά "λάικ" με εκπλήσσουν, καθώς όλοι ζούμε την ίδια ανομολόγητη πραγματικότητα καθημερινά. Όμως ούτε και οι πολλές κοινοποιήσεις, το μοίρασμα του ίδιου άρθρου δεν με εκπλήσσει. Αναμενόμενο...

Αυτό που εξακολουθεί να με εκπλήσσει είναι που συνεχίζουμε να μη σχολιάζουμε, να φανερωνόμαστε, να συζητάμε, να κάνουμε κάτι για να ξεφύγουμε από το μαρτύριο των συνηθειών μας: μιας επαναλαμβανόμενης πραγματικότητας, που δεν μας προσφέρει πια.

Εκείνο που εξακολουθεί να με εκπλήσσει είναι που θεωρούμε το χρόνο δεδομένο και ασεβούμε απέναντι στη ζωή με τη δειλία της διαφοροποίησης της στάσης μας.

Ευτυχώς, αυτές είναι οι πρώτες, αυτοματοποιημένες αντιδράσεις του ευτού μου, που σύντομα αντικαθιστούνται από τη γνώση πως πολλοί από μας αλλάζουμε, πολλοί έχουμε ήδη αρχίσει να σκεφτόμαστε διαφορετικά, πολλοί μετακινούμαστε, κι ας μη φαίνεται στις τυποποιημένες λειτουργίες είτε του facebook είτε της ίδιας της καθημερινότητάς μας.

Τα μέιλ, τα μηνύματα, η αγωνία, η θέληση να ενώσουμε τις φωνές μας, η προθυμία να μοιραστούμε τις σκέψεις μας, η ομολογούμενη ανάγκη να πράξουμε διαφορετικά, μαζί, ο καθένας απ' όπου βρίσκεται. Άγνωστοι γνωρίζονται, οι αποστάσεις μικραίνουν, η καρδιά γνωρίζει και ο νους συνωμοτεί.

Είναι ζήτημα χρόνου και ζήτημα όλων εμάς που τολμούμε να αμφισβητήσουμε τα δεδομένα μας και να αλλάξουμε το κέντρο της εστίασης της προσοχής μας, αλλάζοντας τον κόσμο μας.