Δεν αναγνωρίζουμε τη δική μας αναπηρία

Ο Χρήστος είναι ένα παιδί ΑΜΕΑ... Η έτσι νόμιζα, μέχρι που τον γνώρισα καλά, σε καθημερινή βάση. Γιατί, έχει αλλάξει εντελώς, την ήδη ανήσυχη φύση μου.

Είναι άπειρες οι φορές που έχω σταθεί μπροστά του, ανίκανη να καταλάβω, να μπω στον κόσμο του. Είναι επίσης άπειρες οι φορές που έχω καταφέρει να διεισδύσω στα άδυτα της ψυχής του, για μια κλεφτή ματιά, πέρα από τα συνηθισμένα και την υποτιθέμενη γνώση της γραμμικής αντίληψης.

Και αναγκαστικά έπρεπε να απορρίψω, μέσα μου, την "ειδική εκπαίδευση" ως ακατάλληλη για εκείνον. Κατάλληλη ίσως για εμάς, για να ικανοποιούμε το εγώ μας, όλες τις δικές μας ανάγκες.
Τα βλέμματα γύρω μας μαρτυρούν την άγνοια μας ως κοινωνία. Τα βλέπω παντού, όπου πάμε, όπου βρισκόμαστε. Βλέμματα οίκτου, αμηχανίας, φόβου, άγνοιας. Σπάνια συναντάμε κάτι διαφορετικό. Περνάει ως φυσιολογικό, και όμως, δεν είναι.

Είναι έλλειψη παιδείας, είναι έλλειψη ενσυναίσθησης (που δεν είναι οίκτος), είναι έλλειψη ορθής κοινωνικοποίησης, στον πραγματικό κόσμο, έξω από ιδρύματα και ξύλινες θεωρίες που περνάνε ως μάθηση αλλά είναι κατήχηση/προγραμματισμός.  Είναι εγωισμός και άγνοια της πραγματικότητας του Είναι μας.

Αλλά ο Χρήστος δεν νοιάζεται. Περνάει όμορφα με την καλύτερη του φίλη, που τον συστήνει παντού, του φέρεται φυσιολογικά και του μαθαίνει ένα σωρό πράγματα, που οι "ειδικοί" μάς διαβεβαίωναν πως "δεν μπορεί να μάθει.

Ενώ δυσκολεύεται να περπατήσει, ο Χρήστος χορεύει και τρέχει με τον περπατητήρα του, σε κούρσες χαράς και ενθουσιασμού, με τη φίλη του. Ξέρει και ζητάει τραγούδια που του αρέσουν, ενώ η ομιλία του παραμένει δύσκολη και χρειάζεται κόπο για να εκφραστεί. Μαθαίνει σκάκι, φτιάχνει πάζλ, ακούει παραμύθια, κάνει ένα σωρό πράγματα που είμαι σίγουρη πως οι πρώην δάσκαλοί του ούτε που θα φαντάζονταν. Ακόμα και αυτό το "συμβολικό παιχνίδι" έχει κατακτήσει, μαθαίνοντας από ένα παιδί, όχι ήδη διαμορφωμένους ενήλικες, μέσα στους περιορισμούς τους.

Η γραμμική μνήμη του είναι σχεδόν ανύπαρκτη, όμως πάντα μας εκπλήσσει με τις αναλαμπές της διαίσθησής του, που ποτέ δεν λανθάνεται , αλλά ούτε και εμποδίζεται. Οι εκφράσεις του, οι κραυγές, ο συμπυκνωμένος, δυσνόητος (για πολλούς) λόγος του, πάντα μάς δείχνουν ακριβώς αυτό που είναι, όχι φαίνεται, συχνά πριν συμβεί.

Τι αλήθεια έχουμε να διδάξουμε σε αυτά (και σε όλα) τα παιδιά, αν παραμένουμε έξω από τον ιδιαίτερο κόσμο τους; Δεν υπάρχει μη φυσιολογικό παιδί για μένα. Επίσης, δεν υπάρχουν ίδια παιδιά, τα οποία μπορώ να βάλω σε ένα τσουβάλι, για να ορίσω εύκολα και αβίαστα κανόνες, που θα τα μετατρέψουν σε στρατιωτάκια.

Παραμένουμε μια κοινωνία αναπήρων (για πολλούς λόγους), που πιστεύουμε πως είμαστε φυσιολογικοί. Η μεταμόρφωσή μας ξεκινά όμως από αυτήν εδώ την παραδοχή. Όχι θεωρητικά, αόριστα και βολικά μιλώντας για τους άλλους. Αλλά ο καθένας μας για τον εαυτό του, με ταπεινότητα, ειλικρίνεια και τις συγκεκριμένες βιωματικές παρατηρήσεις της σκέψης και της δράσης μας, που θα αποδεικνύουν αυτήν την πραγματικότητά μας.