Επ' ευκαιρία...

Σα να παρακολουθούμε, βουβοί και ατάραχοι, μια ταινία ανάποδα...

(Παρα)μορφώνονται τα παιδιά, για να μοιάζει το ανάποδο σωστό...

- Να ψάχνουν την ασφάλεια

- Να κυνηγούν το σίγουρο

- Να εξαρτιούνται από τις επιτυχίες τους

- Να αυτο-προσδιορίζονται από τις αποτυχίες τους

- Να φοβούνται να ρισκάρουν ή να πειραματίζονται

- Να κλείνονται σε ένα συγκεκριμένο προφίλ/μια αποδεκτή εικόνα

- Να μην τολμούν να διαφοροποιούνται

- Να υιοθετούν κοινωνικές προσδοκίες/γνώριμες εικόνες, άκριτα

- Να μη σκέφτονται αλλά να μιμούνται

- Να κλειδώνουν τον Εαυτό τους

- Να αλυσοδένουν τη φαντασία τους

- Να καταπιέζουν το πάθος τους

- Να κατηγορούν τον εαυτό τους

- Να σκοτώνουν την περιέργειά τους

- Να μεταμορφώνονται σε μικρομέγαλους γέρους προτού ζήσουν, χωρίς να έχουν γευτεί τη ζωή...

Πώς γίνεται να ψάχνεις την ασφάλεια προτού να έχεις ζήσει;

Πώς γίνεται να κλείνεσαι σε κλουβί χωρίς να έχεις ποτέ αναπτύξει και δοκιμάσει τα φτερά σου;

Πόση βία χρειάζεται να κλείνεις το νου προτού τον ανοίξεις, προτού εξερευνήσεις τα όριά του; Υπάρχουν;

Πώς έγινε η κριτική και η συμμόρφωση οι μεγαλύτερες αρετές του "πολιτισμένου" κόσμου;

Είναι όλα ανάποδα...

Πρέπει πρώτα να ζήσουν....

- Να εξερευνήσουν

- Να δοκιμάσουν

- Να αποτύχουν

- Να πειραματιστούν

- Να αμφισβητήσουν

- Να τσαλακωθούν

- Να παθιαστούν...

Και όταν έχουν γευτεί, γνωρίσει, διακρίνει, επιλέξει, συνθέσει τον Εαυτό τους, τότε ας βρουν το λιμάνι, την ασφάλεια, τη γαλήνη και τη σιγουριά τους. Τότε θα ξέρουν, ταπεινοί και ακλόνητοι, πως εκεί που έφτασαν, εκεί θέλουν κιόλας να βρίσκονται....κλείνοντας κύκλους που τόλμησαν ν' ανοίξουν, διανύοντας διαδρομές που θέλησαν να ταξιδέψουν.

Πόση ευθύνη έχουμε που (παρα)μορφώνουμε τα παιδιά μας, οδηγώντας τα σε μια ζωή προβλέψιμη, αντίγραφο της δικής μας...συνήθως γεμάτη πίκρα, θυμό, ανεκπλήρωτα όνειρα, άπειρα κενά, ενοχή και κρυμμένες σκέψεις, καταπιεσμένα συναισθήματα;

Πόση ευθύνη αντέχουμε, για να συνειδητοποιήσουμε πως δεν ζήσαμε, δεν γευτήκαμε, δεν αμφισβητήσαμε, δεν παθιαστήκαμε αρκετά;

Και να μετακινηθούμε....

- Γκρεμίζοντας τις ασφάλειές μας

- Τσαλακώνοντας την εικόνα μας

- Ρισκάροντας το άγνωστο

- Αποβάλλοντας το ψεύτικο

- Προκαλώντας τα όριά μας

Γιατί, ό,τι αφήνεις πίσω, σε κυνηγάει

Ό,τι δεν τόλμησες, σε τρώει

Ό,τι δεν αμφισβήτησες, σε δεσμεύει

Ό,τι φοβήθηκες, σε στοιχειώνει

Όπως κι αν παρουσιάζεσαι

Όποιος κι αν είσαι

Ό,τι κι αν έχεις διαφυλάξει

Όσος χρόνος κι αν πέρασε..

Για να σώσουμε οποιονδήποτε άλλον, πρέπει πρώτα να σωθούμε εμείς.

Πόσο παραμορφωμένη μπορεί να είναι η αντίληψή μας;

Να ευχηθώ "καλή σχολική/ακαδημαϊκή χρονιά"; 

Να ευχηθώ καλύτερα, να τολμήσουμε ν' ανοίξουμε το νου, την καρδιά, τους ορίζοντες, τα κλουβιά, τις ζωές μας.... όποτε κι αν το τολμήσουμε...