Δασκάλα...

Ακόμα και οι πιο απλές λέξεις μπερδεύουν...και έχουμε χάσει τον Εαυτό μας, σε ό,τι έχουμε συλλογικά ερμηνεύσει, ενώ τα πραγματικά νοήματα μάς προσπερνούν αθόρυβα, αφήνοντας το αποτύπωμα στην ψυχή και στο μυαλό μας.

Μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς τους τίτλους, χωρίς τ' ασφυκτικά κάγκελα της φτιαχτής προσωπικότητάς μας;

Παρακολουθώ εδώ και μέρες το χορό των αντιθέτων, όλες τις όψεις που με ευκαιρία αναδύονται, σε απειλή ή ανάγκη της αλλαγής που αναγκαστικά διεξάγεται. Και έχει ενδιαφέρον....

Η ουσία είναι πάντα πιο απλή...και άρα δύσκολη για τον εκπαιδευμένο νου να φανερωθεί.

Όταν παίρνω το χρόνο μου, να συνδέομαι με τον Εαυτό μου, δείχνοντας στο παιδί μου, έμπρακτα, πως είναι αναγκαία η εσωτερική ισορροπία, γίνομαι δασκάλα.

Όταν εκφράζω αυτό που είμαι, χωρίς μυστικότητα και φόβο, αναλαμβάνοντας το τίμημα/τις συνέπειες της έκφρασής μου, γίνομαι δασκάλα.

Όταν παρατηρώ μια διαφορετική άποψη/θέαση που εκφράζεται με όποιο τρόπο, και είμαι πρόθυμη να εισχωρήσω σ' αυτήν και να συζητήσω, γίνομαι δασκάλα.

Όταν δεν ταυτίζω τα "λάθη" με το Είναι μου, αλλά τα δέχομαι με προθυμία και ευγνωμοσύνη, να μού φανερώσουν πτυχές του Εαυτού μου, γίνομαι δασκάλα.

Όταν εκφράζω/δείχνω, με πλήρη αποδοχή τα συναισθήματά μου, γνωρίζοντας πως αυτά αλλάζουν σύμφωνα με τη θέασή μου, γίνομαι δασκάλα.

Όταν ακολουθώ την καρδιά μου, το πάθος μου, όταν μελετάω με αφοσίωση όσα αναπτερώνουν το νου και απελευθερώνουν την καρδιά μου, όταν υπηρετώ με ταπεινότητα μα και ακλόνητη σιγουριά το Σκοπό μου, γίνομαι δασκάλα.

Όταν οι σκέψεις μου, τα λόγια μου και οι πράξεις μου ακολουθούν τον ίδιο ρυθμό, χωρίς παραφωνίες, γίνομαι δασκάλα.

Όταν ορίζω το χώρο μου, το "σπίτι μου", το "ιερό" μου ξεκάθαρα, γίνομαι δασκάλα.

Όταν εκφράζω την αλήθεια μου και φανερώνω το ψέμα που προσπαθεί να τη διαβάλει, γίνομαι δασκάλα.

Με ανάλογους τρόπους, εξίσου σημαντικούς, γίνομαι ταυτόχρονα μαθήτρια, καθώς η μια έννοια δεν μπορεί ν' αποχωριστεί την άλλη για να ισχύει.

Και η ζωή μας γίνεται καθημερινά μια καινούργια εμπειρία, όπου τίποτα δεν είναι βαρετό, τίποτα δεν απειλεί το Είναι της καθεμιάς μας, τίποτα δεν είναι δεδομένο, πέρα από το κέντρο της ύπαρξής μας. Γιατί, τον κόσμο μας τον φτιάχνουμε ο καθένας μας, με την ενεργή συμμετοχή μας σε αυτόν, καθώς ταυτόχρονα υλοποιούμε την βαθύτερη αλήθεια μας και παράλληλα αποβάλλοντας ό,τι δεν χρειαζόμαστε ή αποτελεί πλέον ψευδαίσθηση.

Οι όροι και οι ορολογίες του συστήματος δεν μας ταράζουν, αν και τους χρησιμοποιώ, προκαλώντας την αντίληψη. Οι τίτλοι δεν με αφορούν, όπως ούτε οι ταμπέλες, μα ούτε και οι ασφάλειες του συστήματος που θέλει να "δουλεύω", να "χτυπάω κάρτα με τη ζωή", να ζω με δανεικά, ν' αναβάλλω τη χαρά και να ψάχνω την ευτυχία.

Ένας άλλος κόσμος, μέσα σε αυτόν που όλοι ζούμε, υπάρχει παράλληλα, όπου οι έννοιες και οι πραγματικότητες παραμένουν ρευστές, αλλά η αλήθεια δεν κλονίζεται, οι πεποιθήσεις διευρύνονται, το ψέμα απειλείται και η πραγματικότητα όλο και διαμορφώνεται, η αντίληψη όλο και μετακινείται.

Μήπως έχουμε ξεχάσει πως είμαστε οι ΠΡΩΤΟΙ δάσκαλοι όλων όσων βρίσκονται γύρω μας, αλλά ιδιαίτερα των παιδιών μας; Μήπως έχουμε αφήσει το ρόλο σε άλλους, από φόβο της ευθύνης του;