Δύσκολες ώρες...δημιουργικές!

Κάποτε δε θέλει να δυσκολεύεται... Ποιος θέλει;

Κάποιες φορές δε θέλει να συναντά το καινούργιο... Ποιος θέλει πάντα;

Κάποτε κολλάει και δε μιλάει... Ποιος δεν κολλάει; Ποιος βρίσκει πάντα κάτι να πει;

Τα δύσκολα που ζητούν επίγνωση, σπρώχνουν τα όρια της κατανόησης... Αν δεν έχεις έτοιμα κηρύγματα. Αν δεν βιάζεσαι να κατακρίνεις, ν απορρίπτεις...

Γιατί πάντα ακολουθεί ένα τρομακτικό κενό, ένα δυσβάσταχτο "δεν ξέρω", πριν από το "τι κάνω".

Το "θα ήθελα όλα να ήταν διαφορετικά" είναι πόλεμος. Σα να θέλεις να γκρεμίσεις τα τείχη που ήδη βλέπεις πως υπάρχουν.

Είναι οι πιο προκλητικές συζητήσεις μας. Ποτέ δεν τελειώνουν όταν σταματάμε να μιλάμε. Η καθεμία χρειάζεται το χρόνο της δικής της διαδρομής επεξεργασίας της πληροφορίας.

Πάντα υπάρχουν κρυμμένα διαμάντια μέσα σε ότι έχουμε πει. Και για τις δυο μας, όχι πάντα ίδια για την καθεμιά.

Ο νους χρειάζεται την ασφάλεια της αποδοχής, της μη πίεσης, του χρόνου, για να τα δει.

Πάντα ακολουθούν επιγνώσεις, εμπνεύσεις καινούργιες και φυσική μετακίνηση χωρίς εξαναγκασμό, απειλές ή τιμωρίες.

Ένα άλλο είδος επικοινωνίας που δεν χωράει σε πλαίσια και εξουσίες. Αλλά διεξάγεται ισότιμα. Στο ίδιο επίπεδο τα μάτια. 

Ενωμένες οι καρδιές. 

Εξασφαλισμένη η αξία.
Και δεν υπάρχουν ηττημένοι. 

Δύσκολες ώρες. Δημιουργικές. Πέρα από προκαθορισμένες οπτικές.