Τι έμαθες;

Όταν ρωτάνε οι μεγάλοι....δάσκαλοι, γονείς, συγγενείς:
Τι έμαθες σήμερα;
Τι διάβασες το πρωί;

Και περιμένουν πλήρη περιγραφή, ανάπτυξη, περίληψη, αποστήθιση....οτιδήποτε για να νοιώσουν πως "κατέχει", πως "προχωράει", πως μαθαίνει....και όλα τα υπόλοιπα ευτράπελα που συνοδεύουν αυτή τη νοοτροπία.

Και παραμένει βουβή (θυμίζει κάτι από τα παιδικά σας χρόνια;) ή κολλάει ο νους, ξαφνικά αδειάζει, ξεχνάει... Και έτσι πρέπει! Όμως δεν μάς το είπαν αυτό ποτέ! Δεν το ήξεραν! Γιατί, δεν λειτουργεί έτσι ο άνθρωπος!

Σίγουρα υπάρχουν κι εκείνα τα παιδιά που θα πουν με το "ν" και με το "σ" όλα όσα διάβασαν/αποστήθισαν είτε λόγω προσπάθειας είτε λόγο καλής γραμμικής μνήμης. Είναι τα ίδια παιδιά που θα βγουν από την εξεταστική και θα πουν "τώρα δε θυμάμαι τίποτα" ή μετά δεν θα έχουν καταλάβει πώς και τι να εφαρμόσουν στη ζωή τους ή πώς συνδέεται το ένα με το άλλο. 

Κι αν δεν ρωτήσεις, αν δεν εξετάσεις πώς θα ξέρεις; Πώς θα είσαι σίγουρη τι κράτησε; 

Πρέπει πρώτα να διερωτηθείς γιατί θα πρέπει να είσαι....τι φοβάσαι, τι δεν εμπιστεύεσαι, σε τι βασίζεσαι...

Γιατί αν παρατηρήσεις πραγματικά, αν αποκτήσεις αυτή την ανώτερη λειτουργία της παρατήρησης, θα δεις, θα διαπιστώσεις.

Θα σε εκπλήσσει συχνά. Θα σου πετάει γνώσεις και πληροφορίες "από το πουθενά". Θα συνδέει πράγματα που δεν φαντάστηκες ποτέ πως έχει συνδέσει και έχει καταλάβει...πολύ πιο πέρα απ' ότι "διάβασε". Θα εκφράσει "στο άσχετο" επιπλέον ερωτήσεις, θα ψάξει να μάθει κι άλλα.

Υπάρχει κι άλλο ένα "μυστικό"....

Θα σου πει αν σε εμπιστεύεται. Αν νοιώσει πως πραγματικά θέλεις να μάθεις, ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ, όχι για το "τι διάβασε": τις σκέψεις της, τα συναισθήματά της, τις δικές της ιδέες. Αν αισθανθεί πως δεν διακυβεύεται η αξία της από μια απάντησή της. Αν καταλάβει πως δεν την κοιτάς αφ' υψηλού, αλλά ισότιμα, με σεβασμό και πρόθεση να μάθεις, ίσως, από αυτά που θα σου πει.

Όλα συνεχίζονται ανάποδα....Όταν η μάθηση παύει να είναι φυσική διαδικασία και γίνεται υποχρέωση, εξέταση, θέμα αξίας, ικανότητας, μνήμης και πιστής αντιγραφής/μίμησης.