Δεν ξέρει!

Ένα παιδί "δεν ξέρει"...είναι η πιο συνηθισμένη άποψη που επικρατεί.

Προφανώς δεν το ρωτάμε για τα σημαντικά ζητήματα της ζωής ΤΟΥ (όχι της δικής μας), δεν το ακούμε, αλλά υποθέτουμε, βίαια και καταχρηστικά, πως "πρέπει να είναι προβληματικό" αν δεν ανταποκρίνεται στις δικές μας απαιτήσεις....πάντα "για το καλό του"!

Για το δικό ΜΑΣ καλό, αλλά δεν το ομολογούμε αυτό! Είναι πιο εύκολο να επιβληθείς σε ένα παιδί - απλά επειδή μπορείς - παρά να το καταλάβεις και (αλίμονο!) να αναθεωρήσεις τις ιδέες σου!

Μαθαίνει πολύ νωρίς το "πρέπει", θάβοντας τον Εαυτό του, παλεύοντας με ό,τι και όποιον θα ήταν σοφότερο ν' αγαπά. Μέχρι που (επιτέλους/ευτυχώς για όλους), μαθαίνει να συμμορφώνεται, σταματάει να ρωτάει, πείθεται πως δεν αξίζει, δεν είναι άνθρωπος - απλά μικρός! Σε όλα τα επίπεδα!

Είμαστε ακόμα μια πρωτόγονη κοινωνία που σκοτώνει τα παιδιά της, ενώ διακηρύττει πως νοιάζεται. Που τους κόβει τη λαλιά και τα φτερά, ακόμα πριν προλάβουν να εκφραστούν, πολύ πριν πετάξουν.

Ο μόνος λόγος που συνεχίζουμε να μην τα βλέπουμε όλα αυτά είμαι ΜΟΝΟ το δικό μας συμφέρον/βόλεμα, ο δικός μας φόβος της τιμωρίας/στέρησης, η δική μας δειλία να μετακινηθούμε από τις άχαρες, συμβιβασμένες ζωές μας!

Δεν συμφέρει ν' ακούς τα παιδιά. Να ακούς αληθινά! ΠΡΙΝ τα φιμώσεις. ΠΡΙΝ γεμίσεις το μυαλό τους με τις δικές σου ιδέες/πεποιθήσεις/φοβίες. ΠΡΙΝ τα αναγκάσεις να χωρέσουν σαν κονσέρβες στη δική σου ανεξέταστη ζωή!

Ίσως σού θυμίσουν πως έχεις προδώσει τον Εαυτό σου!
Ίσως σου δώσουν τη σοφία τους, μετακινώντας σε από το βάθρο του παντογνώστη.
Ίσως συνθλίψουν τις αμέτρητες θεωρίες και φαντασιώσεις σου!
Ίσως πάλι να σου θυμίσουν το αγνό γέλιο, την αυθεντική χαρά, την απλότητα της ταπεινότητας, τη γνήσια ουσία που κρύβεται πίσω από το κατασκευασμένο/κακοφτιαγμένο προφίλ σου.

Ερήμην....φτιάχνουμε έναν κόσμο τον οποίο θα παραδώσουμε....ερήμην! Πόσο πιο τραγική μπορεί να γίνει η ψεύτικη ύπαρξή μας;