Αμετανόητη!

Υπήρξαν πολλές στιγμές στο παρελθόν που νόμιζα πως θα ήταν εύκολο να μεγαλώνεις ένα ελεύθερο παιδί. Και σε αρκετές φάσεις μας, ήταν όντως.

Τώρα όμως ωριμάζει, βλέπει, ακούει, βιώνει, αισθάνεται, καταλαβαίνει πολλά. Τα ερωτήματά της όλο και προκαλούν, οι κουβέντες της είναι αυτές ενός ώριμου, συνειδητού ανθρώπου που σπάνια συναντώ με τόσο βάθος και τόσο εύρος σκέψης και προβληματισμού. Και δεν συμβιβάζεται...

Δεν είναι πρόκληση να συναντώ τα έκπληκτα βλέμματα και τις τυποποιημένες ερωτήσεις της κοινωνίας πια. Μιας κοινωνίας που δεν προβληματίζεται για την ποιότητα της πραγματικότητας που προσφέρει στα παιδιά της.

Ούτε είναι πρόκληση πια να προσπαθώ να ικανοποιήσω στερεότυπα που θέλουν τους ανθρώπους να κυνηγούν την ακαδημαϊκή κατάρτιση, μια θέση, την ασφάλεια και το βόλεμά τους, εις βάρος της εξερεύνησης και της ανακάλυψης του Εαυτού τους. 

Τον τρόπο σκέψης ενός ελεύθερου παιδιού αλλά και τις γενικές του γνώσεις, ελάχιστα παιδιά συνομήλικά του θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν. Ακόμα λιγότεροι ενήλικες, όπως φαίνεται καθημερινά. Θα έπρεπε να κάνουν τις σωστές ερωτήσεις, να διαθέτουν το απαραίτητο ενδιαφέρον, να έχουν αποκτήσει αρκετή αυτεπίγνωση, ικανότητα παρατήρησης.Οι ελάχιστοι που το κάνουν εκπλήσσονται, μαγεύονται, δυσκολεύονται... 

Τα θέματα που συζητά, ψάχνει και γνωρίζει ξεπερνούν κατά πολύ "την τάξη της", την βιολογική ηλικία της, το αναμενόμενο "επίπεδο" νοητικής και πνευματικής ανάπτυξής της. Όμως, πλέον θεωρώ, πως ΑΥΤΟ είναι το φυσιολογικό, για κάθε παιδί που μεγαλώνει φυσιολογικά και ελεύθερα. 

Δεν υπάρχει μέρα που να μετανοιώνω για την επιλογή μας. Δεν περνά μέρα που δεν είναι καινούργια, συναρπαστική και διαφορετική. 

Είναι Σεπτέμβρης. Ο ήλιος ακόμα ζεσταίνει τις μέρες μας, η θερμοκρασία φιλική για εξωτερικές εξορμήσεις...πολύ περισσότερες από τον κρύο χειμώνα... Όμως...

Σώπασε η φύση από φωνές και γέλια των παιδιών. Πουθενά ποδήλατα, πουθενά παιχνίδι. Μόνο κάπου κάπου ξεπροβάλλει κάποιο παιδί, βιαστικά περαστικό, ακολουθώντας κάποιο πρόγραμμα....το καθορισμένο πρόγραμμα της βδομάδας.

Το πιο επικίνδυνο είναι όταν τα μάτια μας συνηθίζουν το παράλογο και το κάνουν φυσιολογικό.

Δεν είναι πρόκληση να "ενταχθεί" σε μια κοινωνία που πρέπει ν' αλλάξει. Η πρόκληση είναι να συμπορεύομαι μαζί της, αλλάζοντας εγώ, στηρίζοντας τον Εαυτό της που δεν πρέπει να χάσει κυνηγώντας υποκατάστατα.

Δεν αποκλείσαμε ΕΜΕΙΣ την κοινωνία, αλλά η κοινωνία αποκλείει εμάς, γιατί φοβάται το διαφορετικό, ακολουθεί πεπαλαιωμένα πρότυπα και αρνείται την αλλαγή.

Ευτυχώς, κόντρα στις συλλογικές πεποιθήσεις, η "κοινωνία" δεν είναι η μάζα, αλλά οι Άνθρωποι....εκείνοι οι άνθρωποι που τολμούν ακόμα να σκέφτονται μόνοι τους, που έχουν το θάρρος να ακούνε πραγματικά, που συντροφεύουν αυτό το μαγικό και προκλητικό ταξίδι μας.

Γι' αυτούς και για όσους έχουν αντιληφθεί το Παιδί μέσα τους, είμαι ευγνώμων!