Θα συνεχίσω...

Μετά από περίπου ενάμιση χρόνο σε ομηρεία, σα να είμαστε σκλάβοι του συστήματος και όχι ελεύθεροι άνθρωποι, αρχίζουμε και πάλι να έχουμε μια πιο φυσιολογική ζωή….μέχρι νεοτέρας!

Γιατί το σύστημα, που είναι απλά οι άνθρωποι οι οποίοι υποστηρίζουν φοβικά τις απαρχαιωμένες ιδέες του, που βολεύουν τον εγωισμό και την υποτιθέμενη ασφάλειά τους, θα απαντήσει ξανά, θα απαιτήσει ξανά, θα προσπαθήσει να εξαναγκάσει ξανά…

Με πολλές πρακτικές και ψυχολογικές συνέπειες σε αυτό το τολμηρό ταξίδι μας, η προσπάθεια να εξοντωθεί το πνεύμα μας εξανεμίζεται κάθε φορά. Έχουμε μάθει πάρα πολλά σε αυτό το δύσκολο χρονικό διάστημα, όπου η ασφάλεια, η στήριξη, ο οποιοσδήποτε δημιουργικός διάλογος από τις κρατικές υπηρεσίες υπήρξαν παντελώς ανύπαρκτα. Όμως, στις δύσκολες στιγμές βλέπεις αθέατες πλευρές της πραγματικότητας, κρυμμένες πλευρές διαφόρων ανθρώπων. Είναι πάντα ευκαιρίες για νέες, δημιουργικές πιθανότητες, φτάνει να μπορείς, να είσαι σε θέση να τις αντιληφθείς.

Παρακολουθώ πολλά όλο αυτό το διάστημα, προσπαθώντας παράλληλα να είμαι συνεπής στη ζωή μου, σε όλους τους τομείς και στις σχέσεις που δοκιμάζονται μα και αποκαλύπτονται. Τίποτα δεν θα μπορούσε να με υποψιάσει για το ταξίδι που με περίμενε, τη στιγμή που οι περισσότεροι άνθρωποι φτάνουν σε ένα σημείο όπου τα περισσότερα της ζωής τους έχουν μπει σε ένα αυλάκι που ρέει, έχουν τακτοποιηθεί (αν και όχι με χαρά) και η αναζήτηση, η αμφισβήτηση, μοιάζει περισσότερο εφηβική ασχολία που έχουν ξεχάσει.

Οι ρομαντικοί, νομίζουν πως ο δρόμος μας είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, που εμείς απλά πατάμε με ελαφρότητα και χαρά, προχωρώντας με σιγουριά και αφέλεια. Δεν είναι!

Οι φοβικοί, νομίζουν πως θα έπρεπε να συμμορφωθώ, γιατί ξεσηκώνω μυθικές θύελλες που θα φέρουν το χάος, την κοινωνική αταξία. Μα η συμμόρφωση το κάνει αυτό επάξια!

Οι οραματιστές έχουν παγιωμένες ιδέες (δεν φαίνεται ως τέτοιο) που θέλουν απλά να εφαρμόσουν, ψάχνοντας οπαδούς, μη κατανοώντας ότι λίγο παρακάτω, θα βρεθούμε πάλι σε αδιέξοδα…κάπως έτσι καταλήγει πάντα ο κάθε πολιτισμός που πρέπει αναγκαστικά να αφανιστεί.

Τι μένει; Ένας νέος, ανεξερεύνητος κόσμος που απαιτεί την ολότητα της ύπαρξής μας, ως ενιαίο σύνολο που δεν χωράει σε κουτάκια, αλλά μεταβάλλεται συνεχώς. Δεν υπάρχουν καν εικόνες μέσα στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων για κάτι τέτοιο, που ακούγεται αόριστο και υποσυνείδητα φοβικό.

Μάλλον, θα συνεχίσω να γράφω…να ζω όπως το πνεύμα μου ξέρει να ζει, κόντρα στις απαιτήσεις, τους φόβους, τους κάθε εξαναγκασμούς.

Μάλλον, θα συνεχίσω να ερευνώ, να αλλάζω και να μετατοπίζομαι, κάθε φορά που ανοίγεται ένα νέο παράθυρο στη συνείδησή μου, που δεν ακυρώνει αλλά συνθέτει την προηγούμενη γνώση μου.

Μάλλον, θα συνεχίσω να ακούω το παιδί μου, που παράλληλα με την ανάγκη καθοδήγησης και στήριξης, διαθέτει μια ατόφια δικιά της σοφία, που μόνο οι υποψιασμένοι μπορούν να αντιληφθούν και να εκτιμήσουν. Μέσα από την πορεία μου μαζί της ανατρέπονται πολλά, ενώ ισχυροποιούνται άλλα, σε ένα χορό αντιθέτων, που πλέον περισσότερο συνεργάζονται παρά ανταγωνίζονται.

Λίγοι, πολύ λίγοι εισχωρούν πλέον στη ζωή μας ουσιαστικά, ενώ εξακολουθούμε να συμμετέχουμε ως κοινωνικά όντα στο περιβάλλον μας. Ο κόσμος μας, η πραγματικότητά μας, είναι πολύ πιο πολύχρωμη, πλούσια, δημιουργική, απ’ ότι μαρτυρούν τα υλικά αγαθά μας ή το στάτους της ταυτότητάς μας.

Άλλη μια Κυριακή, που δεν μοιάζει με καμία άλλη….