Τα αφύσικα...φυσιολογικά

Αρχίζω να το διασκεδάζω πολύ όλο αυτό το θέατρο περί "κοινωνικοποίησης". Και έχει γίνει τόσο προβλέψιμο το σκηνικό, τόσο συνηθισμένο, που καταντά αστείο....όχι όμως και για τη μικρή που το βρίσκει αφύσικο (κι εγώ μαζί της).

Ένας χώρος απίστευτα όμορφος, ψηλά στο βουνό, με πολύ ιδιαίτερη διακόσμηση μιας άλλης εποχής και βαριά έπιπλα που θύμιζαν εποχή ιπποτών. Τεράστια αίθουσα, κι όμως ζεστή, άνετη, σε καλούσε να περάσεις ένα πολύ ιδιαίτερο απόγευμα.

Αφού τα είδαμε όλα, τα επεξεργαστήκαμε, θαυμάσαμε και βρήκαμε πού θέλαμε να καθίσουμε, μου λέει, "πάω να γνωρίσω τα παιδάκια". Και έφυγε, όπως κάνει πάντα, χωρίς να περιμένει απάντηση. Στην αίθουσα υπήρχαν άλλα 6-7 παιδιά διαφόρων ηλικιών, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει θέματα με ηλικίες και φύλα.

Σε λιγότερο από πέντε λεπτά επέστρεψε, με ύφος θλιμμένο. "Μου είπαν πως δεν θέλουν να με κάνουν φίλη, δεν θέλουν να παίξουμε μαζί!" Μας εξήγησε πως ήταν ΟΛΑ βουτηγμένα στα κινητά και στα τάμπλετ. Κανένα δεν ήθελε να τη γνωρίσει, κανένα δεν ήθελε να παίξει.

Ξέρει πια, πως δεν φταίει που δεν παίζουν μαζί της. Ξέρει πως μάθανε να περνούν την ώρα τους με ηλεκτρονικά για να εκτονώνονται. Ξέρει πως μάθανε να παραμένουν με το γνώριμο, με αυτούς που ξέρουν...τα ξέρει, δεν το παίρνει προσωπικά. Αλλά δεν το δέχεται! Το βρίσκει αφύσικο.

Μαζί της είχε πάρει και μια τσαντούλα με τα πράγματά της. Κάθισε σε ένα διπλανό τραπέζι και άρχισε να ζωγραφίζει. Όταν ξανακοίταξα, κάθονταν μαζί της δυο μαμάδες και ένα παιδάκι. Λίγο αργότερα, η τσαντούλα μεταφέρθηκε πάλι, χωρίς να πει τίποτα, και είδα, λίγο πιο μακριά, να παίζουν όλα τα παιδιά μαζί της, γεμίζοντας την αίθουσα με χαρούμενες ομιλίες παιδιών.

Πάντα το ίδιο συμβαίνει....Ξαναπροσπαθεί, έχει τόλμη, βρίσκει τον τρόπο, και αργά ή γρήγορα, όλα συμμετέχουν, υποχωρούν, γίνονται και πάλι φυσιολογικά παιδιά. Για λίγο....

Μετά από κάποια ώρα ήρθε πάλι. "Επιστρέψανε στα κινητά τους...Δεν πειράζει, θα βρω άλλους φίλους. Ήρθαν άλλα παιδιά. Πάω να τα γνωρίσω". Δεν έμεινε παιδί που να μην το γνωρίσει, να μην ανταλλάξουν δυο κουβέντες, να μην παίξουν, έστω και λίγο.

Πέρασε όμορφα. Μένει στα όμορφα. Παίρνει μαζί της τα καλύτερα και προχωρά. Φεύγοντας, κοίταξε τον ουρανό...."για δες πόσα αστέρια μαμά, κοίτα τι όμορφη θέα!"

Με ρωτάνε με φόβο, "πώς θα ενταχθεί σε μια κοινωνία που είναι έτσι φτιαγμένη"!

Μα, ήδη την αλλάζει. Δεν θέλω να μεγαλώνω ένα πιόνι της κοινωνίας. Μεγαλώνω έναν Άνθρωπο, που έχει τη δική της προσωπικότητα, που ξέρει από ένστικτο τι είναι φυσιολογικό και τι όχι!

Είναι ήδη ένα πανέμορφο, ιδιαίτερο λουλούδι και τη θαυμάζω γι' αυτό.