Πρωινό ξύπνημα

Κάθε μέρα αυτό το πρωινό ξύπνημα!
Φυσικά και δυσανασχετούν, φυσικά και γκρινιάζουν, φυσικά δε θέλουν! Και έτσι, καταλήγουμε στο "πρέπει", στην υποσχετική του Σαββατοκύριακου, των γιορτών (όπου κοιμούνται μέχρι το μεσημέρι), των εκδρομών ή και σε απειλές, προειδοποιήσεις, φωνές...

Αναβάλλουμε! Από παιδιά το μαθαίνουμε. Όπως και το να διαχωρίζουμε το παιχνίδι από τη δουλειά, το θέλω μας από την υποχρέωση...και πολλά άλλα.

Βλέπω πώς είναι να μεγαλώνει ένα παιδί χωρίς αυτό το πρωινό ξύπνημα γιατί ποτέ δεν χρειάστηκε να ενταχθεί σε κάποιο κέντρο, εκπαιδευτήριο ή πρόγραμμα. Δεν γνωρίζει πώς είναι να ξυπνάει με ξυπνητήρι, με βιασύνη, με "πρέπει".

Έτσι, ξυπνάει ήρεμη, χαμογελαστή, κάθε μέρα! Κάνει κάτι διαφορετικό με το πρωινό της, κάθε μέρα. Τραγουδάει, είναι χαρούμενη, με άπειρες ιδέες για το πρωινό της και καλή διάθεση. Ποτέ δεν έχει γκρινιάξει, δεν βαριέται να σηκωθεί από το κρεβάτι. Δεν έχω βιώσει να μη θέλει να ξεκινήσει με ενθουσιασμό τη μέρα της. Θέλει να κάνει πράγματα, σχεδιάζει, μιλάμε, χουζουρεύει...κάθε μέρα ένα νέο σύμπαν, με άπειρες δυνατότητες. Και έτσι συναντάει τη ζωή.Δεν έχω συναντήσει άλλο παιδί, να συναντά τη ζωή ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ με αυτόν τον τρόπο. Εύχομαι να υπάρχουν και απλά να μην τα γνωρίζω.

Έχει την ίδια προθυμία και χαρά, είτε θα επιλέξει να διαβάσει κάτι, να φτιάξει κάποια κατασκευή, να ζωγραφίσει, να παίξει, να παρακολουθήσει κάποια εκπαιδευτικά στον υπολογιστή - η τηλεόραση δεν της λείπει και δεν την έχει ζητήσει ποτέ. Έξω όταν είμαστε και παίζει τηλεόραση, κάποιες φορές θα καθίσει για λίγο, κάποιες άλλες θα την αγνοήσει εντελώς.

Οι πιο δημιουργικές της ώρες είναι οι πρωινές, όπως όλων μας, αν ακολουθούμε τη φύση μας. Όμως στο δικό της ωράριο, που δεν μπορεί να είναι ίδιο καθημερινά, με τους δικούς της ρυθμούς, ακολουθώντας την εσωτερική της χαρά και την έμφυτη τάση δημιουργικότητας.

Αν τύχει να χρειαστεί να ξυπνήσουμε σε συγκεκριμένο χρόνο για κάποιο συγκεκριμένο λόγο - κάτι σπάνιο και ιδιαίτερο -  το θεωρεί περιπέτεια, αφού κι εγώ το διανθίζω με διάφορες χαρούμενες, ασυνήθιστες λεπτομέρειες.

Μοιάζουν λεπτομέρειες όλ' αυτά και δεν αποτελούν συνήθως "σοβαρά θέματα" προς συζήτηση και αμφισβήτηση των συνηθειών μας. Μα όταν μιλάμε για προγραμματισμό (ασυνείδητη δράση), τότε μιλάμε για την ίδια μας τη ζωή, όχι έξω από αυτήν, τις καθημερινές μας συνήθειες (συνήθεια είναι το καθετί που κάνουμε ασυνείδητα), και όχι τις ιδέες και τις θεωρίες μας, γενικά και αόριστα.

Παραβλέποντας τις λεπτομέρειες, παραβλέπουμε πολλά. Συνεχίζουμε πρωταρχικούς προγραμματισμούς που αποτελούν μια χρήσιμη βάση και έδαφος για να προστίθενται άλλοι, εξίσου αυτόματα, που πιστεύουμε - πέραν πάσης αμφιβολίας - πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε.

Βρισκόμαστε "εκτός πραγματικότητας", έξω από την εποχή μας; Ζούμε μια "μποέμικη" ζωή; Μπορεί! Ο νους που έχει ανάγκη να διατηρεί τα δεδομένα του, θα βρει πολλά να πει. Όσοι έχουμε αλλάξει και έχουμε φέρει "τα πάνω κάτω", ξέρουμε πως δεν ήμασταν πάντα έτσι....πως χρειάστηκε να μετακινηθούμε εμείς! Αλλά όχι εξωτερικά, όχι ρωτώντας "τι να κάνω;" αλλά "ποια θέλω να είμαι" και "τι ζωή θέλω να έχω/να ζήσω".