Οι κοινωνίες που φτιάχνουμε

Φτιάχνουμε κοινωνίες που σκοτώνουν τα όνειρα. Φτιάχνουμε συστήματα που υποδουλώνουν τον άνθρωπο. Δημιουργούμε νόμους που τσακίζουν τη δημιουργικότητα. Εφευρίσκουμε προβλήματα για να χτίζουμε την αξία μας λύνοντας τα, ενόσω δημιουργούμε ταυτόχρονα περισσότερα.

Κανένα όραμα δεν επιτρέπεται να ανθίσει εκτός κι αν ανήκει στο φτιαχτό σύστημα επιβίωσης των ψευδαισθήσεων μας. Είναι όμως με τέτοιο τρόπο δομημένες οι κοινωνίες, που εκπαιδευόμαστε να μην το βλέπουμε, να μην αναγνωρίζουμε, να μην μετακινούμαστε...

Το όραμα υπάρχει.
Οι εικόνες και τα συναισθήματα διανθίζονται συνεχώς.
Η αγάπη, το πάθος, ο ενθουσιασμός ρέουν άφθονα.
Η γη υπάρχει!
Οι λεπτομέρειες προστίθενται διαρκώς.
Οι άνθρωποι που μπορούν να το χτίσουν, να το υλοποιήσουν υπάρχουν και εμφανίζονται καθημερινά. Ο καθένας με τη μοναδικότητα της προσφοράς του.
Η δημιουργική φαντασία διεγείρεται, διευρύνεται.
Οι τρόποι υλοποίησης, όπως και η γνώση, όλα διαθέσιμα!

Τα πάντα αλλάζουν, μα όλα φαίνονται και είναι ίδια, μέχρι να τα εμπιστευτούμε, μέχρι να αναλάβουμε ευθύνη, πρακτικά. Γιατί ζούμε στις ψευδαισθήσεις, στην παρανόηση, στο φόβο, κάτω από πληθώρα νόμων, που φτιάχνονται "για το καλό μας" και συντηρούνται με ευλάβεια της ανασφάλειάς μας.

Η γη πρέπει να αγοραστεί. Από ποιόν; Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να κατέχουμε και να ιδιοποιούμαστε τη γη;

Οι νομικές και οικονομικές διαδικασίες που απαιτούνται για να υπάρξει"απόδειξη", "ευθύνη", "νόμιμη οντότητα" καταχωρημένη, φορολογημένη, ελεγμένη, πειθαρχημένη και υπόδουλη στο σύστημα, έχουν ήδη κομματιάσει το όνειρο.

Χαρτιά, σπατάλη, διαδικασίες, παράλογα, χρόνος... ανούσια, όλα φτιάχνουν το δίχτυ του ψεύδους, του κρυφού, του δήθεν και του φαίνεσαι. Το όραμα έχει σβήσει, έχει μεταλλαχθεί προτού ξεκινήσει. Το έχει αναλάβει προς εκμετάλλευση το εγώ. Το κάθε εγώ που συμμετέχει, είτε λίγο είτε πολύ, προς ιδίων όφελος.

Πρέπει να σκεφτώ τον εαυτό μου, αν θέλω να υπάρξω σε αυτό το σύστημα κοινωνίας. Πρέπει να αποκλείσω όλους τους άλλους, να βάλω το όραμα στα αζήτητα, να κλειδώσω τη δημιουργικότητά μου, να παραγνωρίσω τη μοναδικότητά μου, να τσακίσω τα ταλέντα μου.

Πρέπει να συμβιβαστώ, να δουλέψω, να επιβιώσω, να εξασφαλίσω και να προνοήσω. Για ποιο πράγμα; Έως πότε; 
Μια δουλειά με λόμπι, με νομοθεσίες, ρυθμιστικές αποφάσεις και όλη την οργάνωση μιας επιχείρησης, που γίνεται η ζωή μου;
Να θυσιάσω τη Ζωή για να εξασφαλίσω τι; Δεν βλέπω γύρω μου; Άνθρωποι να κυνηγάνε το "νόμιμο", το συνηθισμένο, το υποτακτικό...Να αναβάλλουν τη ζωή, τη χαρά, τη δημιουργικότητα. Να πλήττουν στη ρουτίνα, στην έλλειψη πάθους και έρωτα. Να φτιάχνουν ακόμα περισσότερους κανόνες και ρυθμίσεις για να αντέξουν το βάρος της δολοφονίας του Εαυτού τους. Να κυνηγούν ψευδαισθήσεις, αποδράσεις, τίτλους, εξασφαλίσεις που ποτέ δεν προσφέρουν ό,τι υπόσχονται.

Και η ζωή περνάει...

Δεν μπορώ να υπηρετήσω το σύστημα κι έτσι το σύστημα δεν με στηρίζει.
Δεν μπορώ να προσποιούμαι πως δεν βλέπω, πως δεν γνωρίζω, για χαρην της επιβίωσης. Ποιας επιβίωσης όταν το πνεύμα μου θα έχει πεθάνει;

Ίσως έκανα μια στάση σε έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζω, στον οποίο ποτέ δεν ανήκα γιατί δεν είναι αληθινός. Είναι ανίκανος να μου αφαιρέσει ότι δεν του ανήκει, όπως είναι αδύνατον να τον υπηρετήσω.
Οφείλω να είμαι παράνομη σε έναν κόσμο, μια κοινωνία, που δεν αναγνωρίζει την πνευματική μου υπόσταση αλλά θέλει να τσακίζει η να αμείβει το εγώ μου για την "ειρηνική συμμόρφωση" του, μεταλλάσσοντας το Είναι μου.

Οι κοινωνίες που φτιάχνουμε σκοτώνουν τα όνειρα!
Το απλό που ο νους μου αντιλαμβάνεται, φαντάζει τρελό, αδύνατον, περίεργο, εξωπραγματικό. Αλλά ξέρω πως δεν είμαι η μόνη...

Παράνομη σε αυτούς τους νόμους που υποβιβάζουν την ανθρώπινη υπόστασή μου; Ναι, οφείλω να είμαι! Κάθετα και αμετάκλητα! Σε όλους τους τομείς, με κάθε τρόπο!. Από σεβασμό στον Εαυτό μου, στο παιδί μου, στη ζωή, στο μέλλον όλων των παιδιών!

Θα υπηρετήσω το Όραμα, θα εκφράσω τον Εαυτό μου, θα συνδεθώ με τους Συν-δημιουργούς, θα αλλάξουμε τις ψευδαισθήσεις....Θα ζήσουμε αληθινά, τώρα, εδώ που είμαστε. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος!

Στην παραμυθογή*....για όσους τη βλέπουν ήδη ή έχουν αρχίσει να τη διαισθάνονται...

Χριστιάνα Σοφία


*Η παραμυθογή είναι ένας μαγικός, υπαρκτός κόσμος....αν απλά ακούγαμε προσεκτικά και με σεβασμό το κάθε παιδί!