Με σεβασμό στη "δυσλεξία"

Αυτή η περίοδος μού θυμίζει όλα όσα έχουμε ακόμα να κάνουμε, να κατακτήσουμε, να καταλάβουμε. Εξαρτάται από ποια πλευρά τα κοιτάς...μπορεί να φαίνονται πολλά ή και ένα.

Όταν το μυαλό μου πάει στα "δυσλεκτικά" παιδιά και σε όλα όσα ακόμα αγνοούμε γι' αυτά, τότε φαίνονται πολλά και ασύνδετα, σύμφωνα με τον τρόπο που τ' αντιμετωπίζουμε, που εκπαιδευτήκαμε να τα σκεφτόμαστε. Δυστυχώς ακόμα οι διάφορες θεωρίες περί "δυσλεξίας" θριαμβεύουν στην πραγματικότητά μας ενώ η προσπάθεια "ένταξης" των παιδιών/ατόμων αυτών παραμένει μια πονεμένη ιστορία με αμφίβολα αποτελέσματα, σίγουρα προσωρινά και μονόπλευρα.

Αδυνατώ ν' αναπτύξω το θέμα όπως θέλει ο γραμμικός νους να το τοποθετήσει και να το καταλάβει, καθώς ξεπερνά κατά πολύ την ικανότητα του κατανόησης.  Σίγουρα όμως θα έλεγα πως όλα όσα πιστεύουμε και κάνουμε σε αυτόν τον τομέα είναι ακόμα περιοριστικά και χαοτικά.

Η "δυσλεξία" φαίνεται και εντοπίζεται στο σχολείο, στο διάβασμα, στο γράψιμο και σε ό,τι αφορά της τρέχουσες πρακτικές μάθησης, ενώ η σύγχρονη επιστήμη θεωρεί πως οφείλεται σε κάποια εγκεφαλική δυσλειτουργία, που προσπαθεί ακόμα να ανιχνεύσει και να καταγράψει. Είναι όλ' αυτά ένα απειροελάχιστο κομματάκι του τεράστιου πάζλ, μιας μεγαλύτερης (πολύ μεγαλύτερης) εικόνας, που ακόμα μάς διαφεύγει.

Ουσιαστικά αποτελεί έναν άλλον κόσμο, έναν τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης που δεν χαρτογραφείται τόσο εύκολα, δεν γίνεται κατανοητός ούτε εισέρχεται κάποιος σε αυτόν, εκτός αν αποφασίσει να τον διερευνήσει, εγκαταλείποντας την ασφάλεια του δικού του. Για μένα, η πρόκληση αυτή, εξακολουθεί να βαραίνει τους γονείς μικρών παιδιών (δημοτικού) και των ίδιων των ατόμων με διαφορετικό τρόπο σκέψης.

Γιατί πρώτα πρέπει να πετάξουν από πάνω τους ότι έμαθαν, ότι πιστεύουν πως ξέρουν για τη "δυσλεξία" για να μπορέσουν στη συνέχεια να ανοίξουν την πόρτα αυτού του κρυφού κόσμου και να αρχίσουν να διερευνούν το μεγαλείο του.

Είναι δύσκολη μα και αποκαλυπτική "δουλειά" και εμπειρία, που το σύστημα της καταχώρησης σε "σωστό" και "λάθος" καθώς και της νοοτροπίας να "διορθώνουμε" ό,τι δεν ταιριάζει με τις δικές μας λειτουργίες, ό,τι δεν συμφωνεί με τη δική μας οπτική, συνεχίζει να θριαμβεύει... με τη συγκατάθεση και την επιλογή μας.

Και πάλι, θα επιλέξουμε λίγοι αυτή τη διαφοροποίηση, αυτή την μοναδική εξερεύνηση, στα άδυτα του νου και της πραγματικότητας μας, απελευθερώνοντας εμάς και τα παιδιά μας, με σκοπό α εκφράσει ο καθένας τον πραγματικό Εαυτό του. Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να ξεχωρίζουν αυτά τα άτομα, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να διαφέρουν, είναι ΩΦΕΛΗΜΟ να προκαλούν το σύστημα σκέψης μας, έχουν ΕΠΙΛΕΞΕΙ να προκαλέσουν τα δεδομένα μας.

Η πρόκληση παραμένει δική μας...ανάμεσα στους μύθους, τα παραμύθια, τις μεθόδους, τις πεποιθήσεις, το επίπεδο της αντίληψης και τις πρακτικές μας...