Θέλω να δημιουργήσω μαζί με άλλους το ανέφικτο. Θέλω να γκρεμίσω ό,τι δεν λειτουργεί πια. Θέλω να ρισκάρω να αποτύχω για να δω έμπρακτα τι χρειάζεται να αλλάξω για να χωρέσει η πραγματικότητα στο όραμα, όχι να σκοτώσω το όραμα γιατί δεν χωράει στην πραγματικότητα.
Θέλω να μη λέω κανένα ψέμα στο παιδί μου ούτε να προσπαθώ να της εξηγήσω ό,τι δεν έχω εφαρμόσει πρώτη στη ζωή μου. Θέλω να κρατήσω το νου της ελεύθερο να ονειρεύεται ενώ μαθαίνει να ζει ανάμεσα στη φύση, στους ανθρώπους και να εμπιστεύεται τον Εαυτό της σε κάθε βήμα της.
Όταν πρωτοξεκίνησα με θεώρησαν πολλοί τρελή, άλλοι προσπάθησαν να με αποτρέψουν και άλλοι θαύμασαν το θάρρος και το κουράγιο μου. Αλλά κάθε βράδυ απαντώ στον Εαυτό μου και κάθε μέρα απαντάω στο παιδί μου. Όλοι οι άλλοι έρχονται έπειτα γιατί δεν ζουν τη ζωή μας, γιατί δεν λαμβάνουν τις αποφάσεις, γιατί δεν πειραματίζονται με τη ζωή, γιατί δεν τολμούν να διαφοροποιηθούν, γιατί δεν περνούν μαζί μας στιγμές αμφισβήτησης, γιατί δεν ενθουσιάζονται με όσα ανακαλύπτουμε. Έπονται επομένως...
Σήμερα με ρώτησε η κόρη μου τι σημαίνει "πολιτισμός". Έχω πάψει προ πολλού να απαντάω ερωτήσεις παιδιών με απαντήσεις κλισέ. Και το να απαντάς απλά, στη γλώσσα τους, αληθινά και με στάση ζωής είναι το δυσκολότερο πράγμα. Τι είναι άραγε ο πολιτισμός; Αν το σκεφτεί ο καθένας μας ατομικά, έξω από θεωρίες, αναλύσεις, τετριμμένες απαντήσεις, δεν έρχεται εύκολα καμία εξήγηση.
Τι είναι άραγε;
Σήμερα είχαμε μια όμορφη συνάντηση με μερικούς ανθρώπους, ο καθένας διαφορετικός όμως με ένα κοινό όραμα/σκοπό. Πολιτισμός είναι να δημιουργούμε κάτι καινούργιο, μαζί, με συλλογική συνείδηση, αφού έχουμε κατακτήσει την ατομική. Όχι, αυτή δεν είναι απάντηση προς ένα παιδί, γιατί είναι πολύ θεωρητική. Και πρέπει να το κάνεις δράση, καθημερινότητα, απλό, κατανοητό. Και ακόμα αγωνιώ για τον πολιτισμό, όπως όλοι μας εκεί.
Κάποιος από μας έφυγε, χωρίς να τη χαιρετήσει. Ήταν το μοναδικό παιδί εκεί. Το πρόσεξε και το είπε. Δεν της άρεσε. Εδώ έρχεται ο ρόλος της παιδείας, που δεν έχει συγκεκριμένο μάθημα, ώρα ή εξέταση. Χρειάζεται να καταλάβει πως οι ενήλικες είναι και αυτοί άνθρωποι που ξεχνάνε, χάνονται μέσα στις σκέψεις τους ή απλά δεν ξέρουν γιατί κάνουν κάτι, όπως και η ίδια κάποιες φορές.
Έπειτα, πώς μπορούμε να συζητάμε για τα παιδιά χωρίς αυτά; Δεν έχουμε συνηθίσει να τα ακούμε προσεκτικά. Φυσικά και είμαι ρεαλίστρια. Ξέρω πως το μέλλον δεν μου ανήκει και πως τα περισσότερα απ' όσα έχουμε ονομάσει φυσιολογικά, πρέπει να φεύγουν.
Χαίρομαι που οδεύουμε προς ένα νέο πολιτισμό. Χαίρομαι που στη σημερινή συνάντηση υπήρξαν γονείς, δάσκαλοι, δημιουργικοί άνθρωποι, αναζητητές ενός καλύτερου κόσμου, όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι. Είχα καιρό να αισθανθώ τέτοιο ενθουσιασμό... το συνηθισμένο που αντικρίζω είναι φόβο, κρύψιμο, λόγια μα στο τέλος, τέλος, μια από τα ίδια, που δεν προσφέρουν πια σε κανέναν.
Το βράδυ, το είπε με χαρά στον μεγάλο αδελφό της. Ενθουσιασμένη για την επόμενη συνάντηση, που θα γίνει σε ανοιχτό χώρο με παιχνίδι. Μήπως έχουμε γίνει μη ρεαλιστές, αφαιρώντας το παιχνίδι από τη ζωή μας; Μήπως έχουμε γίνει ξύλινοι μη αμφισβητώντας τα δεδομένα μας;
Πολιτισμοί έχουν υπάρξει πολλοί. Ανεβαίνουν, κατεβαίνουν. Επαναλαμβάνονται και χάνονται. Ακμάζουν και παρακμάζουν. Κάτι άλλο; Φυσικά και είμαι ρεαλίστρια!
No comments:
Post a Comment