Είναι σημαντικό (ή απαραίτητο θα έλεγα) να μη συγκρίνουμε τα παιδιά μεταξύ τους αλλά να παρατηρούμε προσεκτικά και να μαθαίνουμε το καθένα γι' αυτό που είναι. Είναι χρέος του κάθε γονιού πρωτίστως! Και είναι ουτοπική, μη εφαρμόσιμη διακήρυξη του υφιστάμενου εκπαιδευτικού συστήματος.
Πώς γίνεται να το συγκρίνεις με στατιστικές, με αδέλφια, ξαδέλφια, συμμαθητές, τον εαυτό σου όπως ήσουν παλιά;;; Κι όμως, το κάνουμε! ΠΑΝΤΑ εις βάρος του παιδιού! Θεωρητικά συμφωνούμε όλοι. Την πράξη δεν την βλέπουμε...
Σήμερα είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Όταν κάτι τη δυσκολεύει πολύ, και τη βγάζει από την "ευκολία" της (τη "ζώνη άνεσης" όπως τη λέω εγώ), αρνείται πεισματικά να το κάνει ή το κάνει αλλά με μισή καρδιά, οπότε δεν έχει νόημα και δεν πετυχαίνει κιόλας.
Έτσι έγινε και με το ποδήλατο. Όταν ήρθε η ώρα να βγάλει τις βοηθητικές, άρχισε να μη θέλει να κάνει ποδήλατο, να βρίσκει άλλες ασχολίες ή να αρνείται να τις βγάλουμε. Κάπου εδώ διαφωνώ με τις σύγχρονες τάσεις ψυχολογίας, που θεοποιούν το παιδί και τελικά γίνεται ο γονιός απλά ακόλουθος των όποιων επιθυμιών του παιδιού. Δεν μπορεί να είμαστε άβουλοι παρατηρητές χωρίς κατεύθυνση για τα παιδιά μας
Είναι όμως απόλυτα απαραίτητο, να γνωρίζεις τον εαυτό σου και το παιδί σου εξίσου. Ξέρω τα όρια της, τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας της. Διαισθάνομαι τι μπορώ και τι δεν μπορώ... μέχρι πού και πότε. Επέμεινα τότε, με συζητήσεις διάφορες, στήριξη και φυσικά, έξω στο δρόμο, την ώρα του παιχνιδιού και όχι ως κατήχηση στο σπίτι, σε άσχετη ώρα.. Σύντομα έγινε ένα με τα παιδιά της γειτονιάς και το ποδήλατο μετατράπηκε σε μαγεία μιας άλλης ελευθερίας.
Η καταπληκτική δασκάλα της, του Κουγκ Φου, είπε χθες στα παιδιά: "Αν μπορείτε να κάνετε δυο κάμψεις και εγώ έχω πει είκοσι, να κάνετε τρεις. Αν μπορείτε να κάνετε έντεκα, και εγώ έχω πει είκοσι να κάνετε δώδεκα. Αν μπορείτε να κάνετε εκατό, και εγώ έχω πει είκοσι, να κάνετε είκοσι." Τι καταπληκτική δασκάλα!
Σήμερα, δεν ήθελε να διαβάσει, ήθελε "να κάνουμε Αγγλικά". Δεν έχω θέμα με τα Αγγλικά ή με οποιοδήποτε θέμα επιλέγει. Όμως η αλήθεια που κρυβόταν ΗΤΑΝ θέμα! Τη ζορίζει το διάβασμα. Αντιλαμβάνεται πως δεν διαβάζει ακόμα όπως εγώ, πως της παίρνει χρόνο και της αφαιρεί τη χαρά. Δεν μπορώ να πω πως διαφωνώ...
Από την άλλη ξέρω, πως οτιδήποτε καινούργιο θέλει επιμονή, χρόνο, είναι δύσκολο και περιλαμβάνει πολλές αποτυχημένες προσπάθειες. Όμως, ξέρω επίσης πως χρειάζεται το απαραίτητο συστατικό της χαράς επίσης, και αυτό το χαρίζει μόνο η ηθελημένη προσωπική βούληση. Διαφορετικά, η όποια προσπάθεια, επιμονή, πειθαρχεία, μετατρέπεται σε βάρος και εξαναγκασμό: η συνταγή της αποτυχίας ΚΑΙ σε ψυχικό επίπεδο.
Μεταξύ άλλων, της θύμισα τα λόγια της δασκάλας της. Τη ρώτησα πόσες σελίδες νομίζει πως μπορεί/θέλει να διαβάσει. Την διαβεβαίωσα πως δεν θα την πιέσω για περισσότερο. Μου απάντησε, "δυο". "Α, ωραία", της λέω, "τότε να διαβάσεις τρεις". Με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια. "Μπορείς", της είπα... και είδα στα μάτια της την πρόκληση και την ενθύμηση του μαθήματος του Κουγκ Φου που είχε την προηγούμενη μέρα.
Στο τέλος της τρίτης σελίδας και αφού διάβασε καλύτερα από κάθε άλλη φορά, ξέχασε να σταματήσει. Διάβασε και την τέταρτη και εκεί κουράστηκε. "Το ξέρεις πως διάβασες τέσσερις σελίδες;", τη ρώτησα. Τις μέτρησε, δεν το πίστευε. Μετά, κάναμε και Αγγλικά! Έγραψε, ζωγράφισε, έμαθε, γέλασε, απόλαυσε... τέλος για σήμερα. Τα πολυτιμότερα μαθήματα γίνονται εκτός θρανίου....
No comments:
Post a Comment