Δύσκολες ερωτήσεις παιδιών

Δεν φαίνεται να προλαβαίνω τίποτα αυτές τις μέρες... ούτε τη δουλειά μου, ούτε τα μέιλ, ούτε τα άρθρα.... Θέλω να γράψω για πολλά: για την παρεξηγημένη κοινωνικοποίηση, για το μπέρδεμα εκπαίδευσης - παιδείας, για το homeschoolling και το unschooling... Τα τελευταία γεγονότα, φαίνεται να έχουν παρασύρει τις ζωές μας, όχι μόνο τη δική μου αλλά και των ανθρώπων που δουλεύουμε μαζί με αφοσίωση και πάθος για το δίκιο και το καλό όλων των παιδιών μας. Όταν όμως έρχεται μια "κεραμίδα" από την κόρη μου, πρέπει να σταματάνε όλα και να είμαι απόλυτα παρούσα!

Κοίταζε το περιοδικό National Geographic, διαβάζοντας τίτλους ή μερικές λεζάντες των θεμάτων ή των φωτογραφιών που της τραβούσαν την προσοχή. Εκεί που ετοιμαζόμουνα, έρχεται με ένα δίφυλλο ανοιχτό, μιας Ιρακινής, με σοβαρό τραυματισμό στο ένα πόδι (το μισό έλειπε) και με κομμένο σχεδόν εντελώς το άλλο πόδι. Μου το δείχνει και με ρωτάει, "τι είναι η νάρκη μαμά;"

Από τώρα; Να της μιλήσω για τον πόλεμο από τώρα;

Έχω μια αρχή... να σέβομαι τα παιδιά ως μοναδικές προσωπικότητες και να τιμώ τα ερωτήματά τους. Όμως δεν είναι πάντα απλές οι απαντήσεις. Τι να της πω δηλαδή; Πως οι άνθρωποι αρέσκονται να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον; Πως υπάρχει οποιαδήποτε δικαιολογία για τον πόλεμο;

Ανοίγουμε εγκυκλοπαίδειες, λεξικά, μιλάμε, της εξηγώ. Θέλει να δει εικόνες, πώς είναι η νάρκη, να εκρήγνυται μια νάρκη...youtube δηλαδή! Ευτυχώς αυτό το τελευταίο δεν το βρήκα. Όμως επέμενε. Ήθελε να δει τι είναι ο πόλεμος, πώς είναι, πού γίνεται. Με ρώτησε αν σήμερα γίνονται πόλεμοι και πού. Πήγαμε στην υδρόγειο και μιλήσαμε για τους πρόσφατους πολέμους (με τη βοήθεια της Google επίσης). Μια αναζήτηση πληροφοριών, που δεν χαιρόμουν που έκανα... 

Τις προάλλες περάσαμε από το Πολεμικό Μουσείο (ένα μουσείο που δεν θέλω να την πάω). Τώρα θα πάμε, γιατί το ζητούν οι ερωτήσεις της.

Ακούει και βλέπει με προσοχή. Μιλάμε για πολλά... για πολεμικά αεροπλάνα, υποβρύχια, κανόνια, πύργους ελέγχου, αεροδιάδρομους, στρατιώτες, βόμβες, Παγκόσμιους πολέμους... όπου είχα γνώση κρυμμένη στο μυαλό μου, την ανέσυρα (με κόπο). Συνήθως δεν παραμένει τόσο ήσυχη, αμίλητη. Στο τέλος με ρωτάει: "καλά, γιατί κάνουν πολέμους οι άνθρωποι και δεν συνεργάζονται"; Άααααλλη  συζήτηση... ξέχασα και το λόγο που ετοιμαζόμουνα...

Όμως, η ζωή μάς πρόλαβε... έχουμε κι άλλα να πούμε, δεν τελειώνει έτσι το "μάθημα". Όμως χτίζουμε, συνδυάζουμε, συνθέτουμε, επεκτείνουμε, κάθε φορά από άλλη οπτική γωνία. Μέχρι να ολοκληρώσει ΜΟΝΗ ΤΗΣ, την άποψη, τη θέαση, τη θέση της.

Δεν ξέρω (δεν θυμάμαι) αν τα παιδιά στη Β' Δημοτικού διδάσκονται για τον πόλεμο, τα πολεμικά όπλα, τους θανάτους αμάχων πληθυσμών κλπ κλπ. Όμως το δικό μας σημερινό "μάθημα" ήταν βιωματικό, αληθινό και δεν έχασε ούτε ένα "ι" επειδή ρώτησε, επειδή ήθελε να μάθει.

Μια φωτογραφία στο National Geographic. Πού να το κατατάξω και πώς να το αρχειοθετήσω; Σε ποιο μάθημα, σε ποια ώρα, σε ποια ηλικία, και με ποια εξέταση/δουλειά; Πώς να αντιλαμβάνεται άραγε, εμάς τους "μεγάλους" που "δεν ξέρουμε να συνεργαζόμαστε"; Δεν θα το μάθω τώρα αυτό... μόνο εύχομαι να καταφέρουμε να παραδώσουμε ένα λίγο διαφορετικό κόσμο από την ιστορία που μαθαίνουμε παπαγαλία.