Ψέματα

 

"Της το 'χεις πει;"* με ρωτάνε έκπληκτοι. Βέβαια της το 'χω πει! Για πολλούς λόγους, που σε εμένα φαίνονται τόσο φυσιολογικοί, που δεν έχει μάθει ο νους μου να πρέπει να τους απαριθμεί ή να τους επεξηγεί. Αλλά πρέπει... για τους ενήλικες...

1. Ποτέ δεν έχω πει ψέματα για σοβαρά ζητήματα/αποφάσεις, πόσο μάλλον στα παιδιά μου, όσο μικρά κι αν ήταν/είναι. Θεωρώ πως το να τα σέβομαι είναι το πρωτεύον, πριν από οτιδήποτε άλλο έχω να τους δώσω.

2. Μου είναι φοβερά δύσκολο να κρατάω λογαριασμό των ψεμάτων, των ρόλων που αναγκαστικά θα έπαιζα, της λογοκρισίας που θα έβαζα αναγκαστικά στον εαυτό μου. Έχω καταλάβει, πολύ νωρίς, πως η ειλικρίνεια είναι η πιο εύκολη οδός...αν και η κοινωνία με έμαθε ότι είναι συχνά η μακρύτερη, αφού έχουμε καταντήσει το ψέμα φυσιολογικό και το κρύψιμο ταυτότητα.

3. Η ζωή μας δεν είναι μόνο ζωή "μου" και δεν έχω τέτοιο καταχρηστικό δικαίωμα να αγνοώ τα παιδιά.

4. Τα παιδιά είναι πολύ πιο ώριμα, ικανά και σοφά απ' ότι φανταζόμαστε. Άσε που συχνά με εκπλήσσουν με την αθωότητα, τη γνησιότητα και τον αυθορμητισμό των απαντήσεών τους.

Αλλά, έχουν άλλη "γλώσσα επικοινωνίας", διαφορετική των ενηλίκων. Δεν μπορούν να εξηγήσουν, να προσφέρουν τα λογικά επιχειρήματα που συνήθως ζητάμε...άλλωστε, δείχνουν και γνωρίζουν τόσα πολλά, ακόμα προτού μιλήσουν.

Δεν μπορείς να προσφέρεις σε κανέναν, αν δεν τον σέβεσαι πρώτα ισότιμα (πιστεύω).

Ήταν και είναι δική μου πρόκληση να μπαίνω ΠΡΩΤΑ "στον κόσμο της" (όχι "στη θέση της", όπως λανθασμένα πιστεύουν πολλοί) και ΕΠΕΙΤΑ να θέλω να της δείξω τον δικό μου. Αλλά αυτό είναι δουλειά, και οι περισσότεροι φοβόμαστε να την κάνουμε. Θα πρέπει να έχουμε πρώτα εμείς αντικρίσει τη ζωή αληθινά, με θάρρος και αλήθεια, που είναι έννοιες εσωτερικές και όχι τόσο κοινωνικές πρακτικές.

Θα της μιλήσω για το θάνατο, γιατί εγώ έχω αντικρίσει το θάνατο μέσα μου. Θα της μιλήσω για το φόβο, γιατί εγώ έχω κάνει ειρήνη με το φόβο μέσα μου. Μιλάμε για τη ζωή γιατί εγώ έχω αποδεχθεί όλες τις εκφράσεις της.

Δεν μιλάμε για αυτά που δεν έχουμε λύσει μέσα μας ή για αυτά που δεν τολμούμε να αμφισβητήσουμε μέσα μας. Και όταν το κάνουμε, γιατί έχουμε το "χάρισμα" οι ενήλικες να μιλάμε πολύ... λέμε ψέματα!

Το να συζητάω με τα παιδιά μου είναι ευκολότερο από το να συζητάω με οποιονδήποτε ενήλικα γύρω μου. Ανεξάρτητα από τις απόψεις που έχουν ή αποκτούν στην πορεία, δεν έχουν κλειδώσει τον εαυτό τους σε φτιαχτά πλαίσια και μονολιθικές στάσεις.

Και τώρα ξέρει, ναι. Ό,τι χωράει και καταλαβαίνει το μυαλουδάκι της το συζητάμε... χωρίς κατηγορίες, φοβικές εκδοχές ή μεγαλοποιήσεις (άλλο χαρακτηριστικό των ενηλίκων). Άλλωστε, δεν έχει χάσει την αθωότητά της, τον αυθορμητισμό και την αυτο-επίγνωσή της. Πατά γερά στην αγάπη της για τη ζωή, στην ασφάλεια της σχέσης μας που είναι βιωματικά και όχι εξ' ορισμού αληθινή, στην εμπιστοσύνη των ανθρώπων που έχει γύρω της, που της προσφέρουν την αγάπη τους, την προσοχή και τον εαυτό τους.

Και μέσα απ' όλο αυτό που συμβαίνει και φαντάζει τρομακτικό για τους ενήλικες, εκείνη γνωρίζει νέες εμπειρίες (η μαμά δουλεύει πολύ περισσότερο και έχει λιγότερο χρόνο για παιχνίδι και ξεγνοιασιά αυτές τις μέρες), γνωρίζει νέους ανθρώπους (ενήλικες και παιδιά), γνωρίζει τον εαυτό της με τις συνεχόμενες απορίες των γύρω της και τόσα άλλα που συζητάμε φυσιολογικά...

*αναφέρομαι στη δίωξη για τη μη ένταξη του παιδιού στο υποχρεωτικό σύστημα σχολειοποίησης