Λίγη αλήθεια...

 

Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Η ζωή δεν θα έπρεπε να έχει «μέθοδο», δεν είναι πρόβα για την «πραγματική ζωή». Δεν «πιάνεις το νόημα κάποια μέρα» (αν είσαι τυχερός), που συνήθως αυτό σημαίνει πως είναι πολύ μακριά.

Πώς πραγματικά μπορείς να γνωρίζεις ή να ελέγχεις οτιδήποτε, όταν κοιτώντας πίσω τη ζωή σου, όταν ήσουνα μικρό παιδί, ποτέ δεν φανταζόσουν πως η ζωή σου θα είχε αυτή την εξέλιξη που έχει; Επιπλέον, κοιτώντας πίσω, έχεις ούτως ή άλλως επιλεκτική μνήμη. Είναι ο τρόπος που έχεις μάθει να κρίνεις τον εαυτό σου και τους άλλους, ο τρόπος να διατηρείς τον αντιληπτό κόσμο σου, στέρεο.

Εύχομαι να υπάρχουν πολύ περισσότερα απρογραμμάτιστα παιδιά απ’ όσα φαίνεται να υπάρχουν και εύχομαι οι ενήλικες γύρω τους να μπορούν να τα παρατηρούν πραγματικά…


Ένα τέτοιο παιδί, δεν βασίζεται τόσο πολύ στη μνήμη του. Δεν αγανακτεί με τη ζωή. Είναι χαρούμενο, ικανοποιημένο, δημιουργικό και βρίσκει χαρά στην ίδια την ύπαρξη, όταν είναι με τον εαυτό του. Το μόνο που κάνει είναι να αγκαλιάζει τη ζωή, σε κάθε στιγμή του.

Χωρίς στερεότυπα, ορισμούς και κλεισμένες πραγματικότητες σε στενά πλαίσια, δεν έμαθε πως η γραμματική είναι «μάθημα» ή ανιαρή απασχόληση. Δεν έμαθε πως πρέπει να την υπηρετούν αλλά συμμετέχει σε ό,τι αφορά τη ζωή του. Δεν ξέρει γιατί οι μεγάλοι δεν παίζουν και τους καλεί πάντα στα παιχνίδια του. Ούτε ασχολείται με τη σοβαροφάνειά τους, που αδυνατούν να απορρίψουν.

Γιατί πρέπει να έχουμε άποψη επί παντός επιστητού; Γιατί οι άνθρωποι χωρίς παιδιά πρέπει να έχουν άποψη για την εκπαίδευση και για το πώς «πρέπει» να μεγαλώνουν τα παιδιά; Γιατί όσοι έχουν παιδιά δεν αναθεωρούν τον τρόπο που ζουν και τα μηνύματα που δίνουν βιωματικά στα παιδιά τους; Όχι, δεν είναι μιμητικά ζώα τα παιδιά, τα έχουμε υποτιμήσει. Ο βιωματικός τρόπος που μαθαίνουν υπερβαίνει τη φαινομενική αντίληψη και τη γραμμική λογική μας.

Βλέπω ανθρώπους να επαναλαμβάνουν μοτίβα των γονιών τους, του παρελθόντος, χωρίς να αντιλαμβάνονται τι κάνουν. Με παγιωμένες θέσεις που δεν αμφισβήτησαν ποτέ, εκπαιδεύουν το ίδιο ασυνείδητα τα παιδιά τους. Από πού και πώς να πιάσουμε το τεράστιο θέμα της ανατροφής και εκπαίδευσης των παιδιών μας, χωρίς ταυτόχρονα να ασχοληθούμε με το άτομο, τη συνείδηση, τον υποκειμενικό τρόπο λειτουργίας μας στη ζωή μας, σε όλους τους τομείς;

Αν στα επτά του χρόνια, ένα παιδί γνωρίζει να γράφει, να διαβάζει, μαθαίνει μυθολογία, αρχαία, αγγλικά, γεωγραφία, αριθμητική, τη φύση και τον κόσμο του, βιωματικά, ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτό το παιδί στερείται εκπαίδευσης; Αν μιλάει με τους πάντες, δεν ξεχωρίζει ανθρώπους ούτε ξέρει να δειλιάζει, να ντρέπεται και να φοβάται, αν όλοι οι άνθρωποι που συναντά είναι μέρος του κόσμου της, ποιος μπορεί να πιστεύει πως δεν κοινωνικοποιείται; Αν ασχολείται με έννοιες όπως το θάνατο, το σεβασμό, την αλληλεπίδραση και τη συνεργασία, την αγάπη και τη συνείδηση, τον εσωτερικό διάλογο και την εσωτερική της καθοδήγηση, ποιος μπορεί να νομίσει πως υστερεί, πως «μένει πίσω» ή πως δεν «εντάσσεται» στην κοινωνία;

Με κουράζουν οι ανούσιες συζητήσεις του τύπου, «και τι θα κάνει μετά από 20 χρόνια, πώς θα μπει σε πανεπιστήμιο;» από ανθρώπους που δεν ελέγχουν ούτε στο ελάχιστο τον εαυτό τους και τη ζωή τους, την κάθε στιγμή που περνά από μπροστά τους, χωρίς να την αντιλαμβάνονται... Από 40ηδες και 50ηδες που ακόμα ψάχνουν το νόημα, το σκοπό και την ευτυχία, σε απατηλούς στόχους ή σε στερεότυπα ξεπερασμένα.

Να διεξάγω συζητήσεις βασισμένες στο φόβο και στην ανασφάλεια; Γιατί; Να συνεχίζω συζητήσεις με ανθρώπους που δεν βλέπουν το παιδί που έχουν μπροστά τους αλλά βλέπουν μόνο τις ιδέες που έχουν μέσα στο κεφάλι τους και τους εξουσιάζουν; Γιατί; Να ακολουθώ νόμους που είχαν νόημα ύπαρξης πριν από 50 χρόνια αλλά πλέον είναι ετεροχρονισμένοι και πολύ πίσω από τη σημερινή συνειδητότητα; Γιατί; Πώς θα αλλάξουν αν εγώ συνεχίζω να τους υπηρετώ τυφλά και υπάκουα; Μα, δεν μεγαλώνω ένα "υπάκουο παιδί", που δεν ξέρει να σκέφτεται μόνο του! Για αυτό, οφείλω να είμαι συνειδητή!