Με θλίψη παρακολούθησα τη μαμά που βλέπω σχεδόν καθημερινά, να διασχίζει το πάρκο βιαστικά, τραβώντας την ασήκωτη τσάντα του παιδιού της, ενώ αυτό ακολουθούσε απρόθυμα από πίσω. Γιατί κανένας από τους δυο δεν ήταν χαρούμενος. Γιατί αγνοούσαν το χιόνι γύρω τους και γιατί πιστεύουν πως είναι ωριμότεροι μέσα στις υποχρεώσεις τους.
Θέλω να τους φωνάξω, να τους πω πως η γνώση δεν βρίσκεται κρυμμένη στο βάρος που κουβαλάνε πίσω τους (και μέσα τους), μα γύρω τους, φτάνει να ανοίξουν τα μάτια τους και να απαλλαγούν από αχρείαστα βάρη που καθυστερούν και εμποδίζουν το πέρασμά τους. Όμως, δεν θα με ακούσουν. Θα νομίζουν πως τους μιλάει μια ανύπαρκτη, εξωγήινη φωνή από υπερπέραν και θα πιστέψουν πως τη φαντάστηκαν.
Και όλ’ αυτά, προτού βγει ο ήλιος να φωτίσει τη νέα μέρα. Είμαστε Αθήνα και το χιόνι δεν κρατάει πολύ. Με μπότες, σκούφους, γάντια και μπουφάν, ήταν ώρα για παιχνίδι. Καλά, καλά δεν έχουμε ακόμα ξυπνήσει. Χαρά Θεού! Όλα μοιάζουν διαφορετικά, όμορφα, γαλήνια.
Γιατί δεν υπάρχει κανείς έξω, να παίζει, να γελάει, να χαίρεται; Τόσο συχνά βλέπουν οι Αθηναίοι χιόνι; Τόσο συνηθισμένο θέαμα είναι που το προσπερνούν ως κάτι που βαρέθηκαν;
Δεν το βλέπουν καν! Συνειδητοποιώ πως οι άνθρωποι περνάνε με τα μάτια κλειστά… αλλά δεν το ξέρουν. Ο ένας βυθισμένος απόλυτα στο κινητό που έχει στο αυτί του, ο άλλος σιγο-μουρμουρίζει τις σκέψεις του, κάποιος άλλος τρέχει να προλάβει…
Μαμά, γιατί υπάρχει χιόνι;
Γιατί υπάρχουν οι εποχές;
Γιατί το χιόνι είναι άσπρο;
Γιατί βλέπουμε χρώματα;
Γιατί….
Είναι ώρα να ξεκινήσουμε το «μάθημα», να γνωρίσουμε τον κόσμο μας, να ανακαλύψουμε μαζί, ξανά τις απαντήσεις.
No comments:
Post a Comment