Δύσκολα διαχειρίζεσαι την ελευθερία

Με ρωτάνε, με αγωνία, τι μαθαίνει, πώς, πότε. Αλλά δεν βλέπουν την αγωνία, δεν καταλαβαίνουν πως έχουν έτοιμη την απάντηση μέσα στο νου τους, προτού απαντήσω.

Τι ν’ απαντήσω; Δεν ξέρω…

Μαθαίνει συνέχεια… Την ακολουθώ. Παρακολουθώ τα ενδιαφέροντά της, προσπαθώντας να της παρέχω κίνητρα, ποικιλία, πόρους, όσα μπορώ!

Μπορεί ένας άνθρωπος να τα κάνει όλα; Μπορεί ένας μόνος άνθρωπος να είναι πρότυπο, να είναι αρκετό;

Όχι βέβαια, γι’ αυτό οραματίζομαι κάποια στιγμή να γίνουμε κοινότητα, κοινωνία, μια άλλη, εντελώς διαφορετική πραγματικότητα για τα παιδιά μας.

Η ελευθερία είναι δύσκολη να τη διαχειριστείς, αν έχεις μάθει πως δεν την δικαιούσαι. Και δεν θέλω να παραμείνει στη θεωρία, στα λόγια, στα ιδανικά που συζητιούνται μα δεν εφαρμόζονται. Δεν θέλω να εξαρτάται και να είναι ανεύθυνη για τον εαυτό της, χωρίς πρωτοβουλία, χωρίς αυτεπίγνωση, χωρίς αλληλεγγύη. Αυτά μαθαίνουμε…

Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς πλαίσια, με σεβασμό στις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του καθενός μας. Κάνουμε πράγματα μαζί μα και ξεχωριστά. Δεν απαιτεί την προσοχή, όπως κι εγώ δεν απαιτώ τη συμμόρφωση.

Δεν με ρωτάνε όμως τι μαθαίνω εγώ…! Θα έπρεπε… θα είχα πολλά να πω. Αν δεν μαθαίνω τι έχω να της προσφέρω; Αν δεν αλλάζω πώς μπορώ να την συναντώ στον κόσμο της; Αν δεν καταλάβω τον δικό της, πώς να της δείξω τον δικό μου; Πώς να ενωθούν οι κόσμοι σε μια νέα δημιουργία που να συμπεριλαμβάνει και τους δυο μα ταυτόχρονα να δημιουργεί έναν καινούργιο;

Κουραστήκαμε πια με τις φοβικές ερωτήσεις περί «κοινωνικοποίησής της», περί «επαρκής γνώσης/εκπαίδευσής της» που στερούνται βάθος, αυτό-εξέτασης και αμφισβήτησης των παγιωμένων θεωριών.

Είμαστε ακόμα λίγοι, σε μια χώρα που ακόμα ζει στο σύνολό της στο παρελθόν. Μα είναι τόσο σημαντικό που είμαστε ευτυχισμένοι με τις επιλογές μας, που δεν ενοχλούμε κανέναν με όποιο τρόπο επιλέγει να ζει, που είμαστε απαλλαγμένοι από ψευδαισθήσεις και φοβικές συμπεριφορές, που τολμούμε να συνεχίζουμε, ελπίζοντας να γίνουμε πολλοί… Να βγαίνουν σιγά σιγά οι άνθρωποι από τα καβούκια της ζωής τους και να συναντηθούμε σε ισότιμες, ανοιχτές συζητήσεις, βάζοντας ΟΛΑ τα θέματα στο τραπέζι, ξεκινώντας νέα θεμέλια, μιας άλλης πραγματικότητας.

Δεν έχω όλες τις απαντήσεις και πολλές τις βρίσκω καθ’ οδόν. Από την άλλη, δεν ξέρω γιατί πρέπει να της παρουσιάζομαι ως παντογνώστης, χωρίς να εμπιστεύομαι την κρίση της, χωρίς να μπορώ να εισέλθω στη θέαση της δικής της κρίσης των πραγμάτων.

Παρακολουθώ τις προσπάθειες νομιμοποίησης της «κατ’ οίκον εκπαίδευσης» και φοβάμαι νέα πλαίσια, τεράστιες καθυστερήσεις και το βόλεμα του «είναι παράνομο» για να μην μετακινούμαστε. Παρακολουθώ τις απόπειρες «καλυτέρευσης/αλλαγής της υφιστάμενης εκπαίδευσης» που δεν θα αποδώσουν, δεν θα αλλάξουν και δεν θα προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό.

Δεν είμαστε αντιμέτωποι οι άνθρωποι, αλλά οι ιδέες μας, που θέλουμε να επιβάλουμε ο ένας στον άλλον. Θα χαρώ να καθίσουμε μια μέρα στο ίδιο τραπέζι δάσκαλοι, γονείς, παιδιά και έφηβοι, για πολλές επί της ουσίας συζητήσεις, σε πρακτικό επίπεδο, εφ’ όλης της ύλης. Με ανοιχτό μυαλό, με σεβασμό και εμπιστοσύνη στην κρίση του καθενός, ισότιμα και με την πρόθεση να βρούμε τις κοινές θεάσεις, τα κοινά οράματα, τους κοινούς στόχους που θα ενεργοποιήσουν τη δράση, προς όφελος ΚΑΙ των παιδιών μας, ΚΑΙ εμάς των ενηλίκων, ΚΑΙ της κοινωνίας αλλά ΚΑΙ της ανθρωπότητας.

Μέχρι τότε, ζούμε αληθινά, ζούμε αυθεντικά και χαιρόμαστε όλα όσα μπορούμε να μοιραστούμε, να μάθουμε, να κάνουμε, να προσφέρουμε, στους εαυτούς μας και στους γύρω μας. Με όσους μπορούν να συζητήσουν, με όσους κάνουν ανάλογες προσπάθειες, με όσους θέλουν να σεβαστούν τον τρόπο ζωής μας, με όσους θέλουν ειλικρινά να μετακινηθούν από τις συνήθειες της ζωής τους...