Πολύτιμα μαθήματα

Μετά από επτά και κάτι χρόνια, οι εμπειρίες μας εκτός σχολικού συστήματος είναι πολλές και αποκαλυπτικές. Σχεδόν μετανοιώνω που δεν είχαμε ξεκινήσει αυτό το blog πριν από χρόνια, για να καταγράφω τις άπειρες εκπληκτικές εμπειρίες μας στην πορεία αυτή. Όμως, αφού "τίποτα δεν είναι τυχαίο", θεωρώ πως υπάρχει η σωστή στιγμή και ο σωστός λόγος για όλα.

Τα πρώτα επτά χρόνια στη ζωή ενός παιδιού είναι άκρως σημαντικά. Περισσότερο τώρα παρά ποτέ, πιστεύω ότι τα πολυτιμότερα μαθήματα που έχει να πάρει ένα παιδί, δεν βρίσκονται στις σχολικές αίθουσες, αλλά στην ίδια την καθημερινότητα.

Γιατί τότε θέτουμε τις βάσεις, βάζουμε τα θεμέλια, για να μια σχέση με τον εαυτό της αλλά και με τους γύρω της. Πώς λειτουργεί αυτή η καθημερινότητα; Πόσα πράγματα χρειάζεται να μάθει, να υπολογίζει και να σέβεται; Πώς επικοινωνεί με τους γύρω της και τι ιδέα σχηματίζει για τον εαυτό της; Πόσο εκτιμά αυτά που έχει και κυρίως πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω της που φαντάζει πελώριος και άγνωστος; Πόση υπομονή πρέπει να έχουμε εμείς οι μεγαλύτεροι; Πόσο κατανοούμε τον κόσμο της, της ραγδαίες αλλαγές της, τις ανάγκες και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της; 

Δεν ήταν/είναι πάντα εύκολες όλες οι απαντήσεις και συχνά χρειάζεται να αναθεωρήσουμε πολλά από αυτά που δεν τολμήσαμε να αμφισβητήσουμε προτού κάνουμε παιδί. Μας βοηθάνε όμως τα παιδιά, εφόσον τολμούμε να τα παρατηρούμε πραγματικά, να επιστρέφουμε στην απλότητα της αλήθειας, που δεν χωράει συμβιβασμούς.

Και χρειάζεται να μάθει... ναι, δεν τα ξέρει όλα ένα παιδί, όπως πιστεύει μερικοί. Δεν γνωρίζει πάντα το καλό του, το σωστό και το δίκιο. Δεν είναι απαλλαγμένο από προηγούμενες καταγραφές, προγραμματισμούς και αυτοπεριορισμούς. Περνάει από στάδια, το καθένα σημαντικό για ιδιαίτερα μαθήματα και κατακτήσεις. Μα χρειάζεται να είμαστε παρόντες... ουσιαστικά παρόντες. Γιατί οι δάσκαλοι, οι πρώτοι δάσκαλοι, είμαστε εμείς: οι γονείς, τα αδέλφια, οι παππούδες, οι θείες, τα ξαδέλφια, οι φίλοι και γνωστοί... ο καθένας ανάλογα με τη συχνότητα που βλέπει ή φροντίζει το παιδί.

Αν βάλουμε στον καθένα ΚΑΙ τους δικούς του προγραμματισμούς, προτιμήσεις, κατακτήσεις, πεποιθήσεις, φόβους κλπ, ένα παιδί παθαίνει πολλά, χαοτικά και κρατάει ό,τι το βολεύει, ανάλογα με το τι αισθάνεται ότι στερείται: μέσα του περισσότερο παρά υλικά ή φαινομενικά.

Τα δυσκολότερα μα και πολυτιμότερα μαθήματα, είναι αυτά τα αρχικά. Είναι η πραγματική έννοια της συνεργασίας, του αληθινού σεβασμού, η απενεχοποιημένη δικαιοσύνη, η αρμονία της συνύπαρξης, η ειλικρινής επικοινωνία. Γιατί, μέχρι να γίνει επτά ή οκτώ, αυτά, τα πολυτιμότερα μαθήματα, τα έχει μάθει ήδη ή τα κουβαλά άλυτα μέσα του, έστω κι αν χρειάζεται να συμβιβαστεί χωρίς να κατανοεί λογικά.