Η απόφαση

Πολλοί νομίζουν πως η απόφαση να μην ακολουθήσουμε το σχολικό σύστημα ήταν εύκολη ή ότι "έχουμε όλα τα προβλήματά μας λυμένα" για να μπορούμε να ακολουθήσουμε ένα τέτοιο παράτολμο επιχείρημα: να κρατήσουμε τα παιδιά στο σπίτι, ενώ οι περισσότεροι ανακουφίζονται όταν ανοίγουν τα σχολεία για να ασχοληθούν με άλλα θέματα, σημαντικά, στη ζωή τους. Δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Καμία απόφαση, ειδικά όταν αφορά σημαντικά, μακροχρόνια θέματα δεν είναι εύκολη για κανέναν. Βιώνοντας όμως από κοντά το σχολικό περιβάλλον, τα παιδιά που γνωρίζουμε στο περιβάλλον μας, όλο και περισσότερο μας απωθούσε το σύστημα που γνωρίζαμε πως θα κρατήσει πολλά χρόνια.

Η παιδική ηλικία είναι σημαντική, η σημαντικότερη και το ξεκίνημα ενός ανθρώπου στη ζωή. Είχαμε το δικαίωμα να τη στερήσουμε από το παίδί μας; Είχαμε το δικαίωμα να το εντάξουμε τόσο νωρίς στον κοινωνικό προγραμματισμό, στον ανταγωνισμό, στη σύγκριση και στην απόρριψη; Είχαμε το δικαίωμα να ορίσουμε τόσο επιβλητικά εμείς πότε, πώς και τι θα μάθαινε, αγνοώντας τις προτιμήσεις του, τα ταλέντα του, τον τρόπο του;

Όσο πλησίαζε η ηλικία που έρεπε να ενταχθεί, τόσο διαπιστώναμε πως το παιχνίδι, η ελευθερία της εξερεύνισης και η παράταση της βιωματικής μάθησης μέσω του κόσμου του ήταν πολύ πιο σημαντικά για μας αλλά και για το παιδί μας.

Όχι, δεν είχαμε όλα τα θέματα μας λυμένα και όχι, δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει σε 20 χρόνια από τώρα. Όμως πήραμε μια δύσκολη απόφαση, με το χέρι στην Καρδιά, φροντίζοντας για το καλύτερο για το παιδί μας, με όποια στοιχεία και ενδείξεις διαθέτουμε κάθε στιγμή, σύμφωνα με τις ύψιστες αρχές μας, όχι το φόβο! Η μεγαλύτερη ένδειξη δε, είναι η ευτυχία που διαπιστώνουμε καθημερινά στο παιδί μας, το χαμόγελο, την εξυπνάδα, την κοινωνικότητα, την σύνδεσή της με τη φύση, τα ζώα και την άνεσή της με τον Εαυτό της.

Οτιδήποτε άλλο, αποτελεί φόβο δικό μας, που οφείλουμε να διερευνήσουμε, να νικήσουμε, ξεπερνώντας εμπόδια, δυσκολίες και "νόμους", για το καλό όλων μας!