Για την "κοινωνικοποίηση"

Μου ζητήθηκε να γράψω για την «κοινωνικοποίηση», μα μόνο η καρδιά μου προστάζει τι θα γράψω και πότε, κάτι που δεν ελέγχω ούτε εγώ, ενώ είναι πάντα πηγαίο και αληθινό αυτό που τελικά αναδύεται.

Μπορείς να κρύβεσαι, να απομονώνεσαι, να επιλέγεις πολύ προσεκτικά τους κύκλους σου, που σε επιβεβαιώνουν. Μα θα ανακαλύψεις κάποια στιγμή, πως έχεις χτίσει πολύ έντεχνα τη φυλακή σου.

Αυτή, χωρίς να το συνειδητοποιούν οι περισσότεροι άνθρωποι – ακόμα και οι πλέον «μορφωμένοι» - είναι η διατύπωση και η πραγματικότητα της ιδέας που έχουν για την «κοινωνικοποίηση». Γιατί η κοινωνικοποίηση έχει καταντήσει να σημαίνει ομαδοποίηση, ιδιοποίηση (με ίδιες απόψεις και τρόπο ζωής) και οπαδοποίηση, σε όλες της τις μορφές.

Η πραγματική κοινωνικοποίηση σημαίνει τελείως άλλη πραγματικότητα, που φοβόμαστε οι περισσότεροι να δούμε. Οι ανάγκες ενός παιδιού αλλάζουν κατά ηλικία και κατά εσωτερική ωριμότητα. Είναι τεράστιο το θέμα και για κάθε ηλικία μπορούμε να αναπτύξουμε πολλά που την περιλαμβάνουν, για να κατανοήσουμε την ουσία.

Όμως η αποσχολειοποίηση, το unschooling, σπάει όλ’ αυτά τα δεσμά και απελευθερώνει το πνεύμα και τον άνθρωπο, για να υπάρξει ισότιμα, σε όλες τις συνθήκες, ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους, στηριζόμενο στο κέντρο της ύπαρξής του, και όχι εξωτερικά.

Επομένως, δεν επιλέγουμε τους φίλους μας ανάλογα με την ηλικία τους, την τάξη που βρίσκονται στο σχολείο, τη φυλή ή το χρώμα τους, αλλά ανάλογα με όσα μοιραζόμαστε και μπορούμε να ανταλλάξουμε.

Επιλέγουμε τις δραστηριότητες και τις συμμετοχές μας σύμφωνα με τις επιθυμίες μας και την ισότιμη συνεργασία μας και όχι σύμφωνα με τις προβαλλόμενες διαφημίσεις, με το τι κάνουν οι άλλοι ή το φόβο της «απομόνωσής» μας.

Ο χρόνος που περνάμε είτε με τον εαυτό μας είτε μαζί είναι ουσιαστικός και «γεμάτος» με χρήσιμες δραστηριότητες, μαθήματα ζωής και δημιουργική αυτό-έκφραση. Δεν μας τρομάζει η μοναξιά, ενώ αποδεχόμαστε αυτό που ο κάθε άνθρωπος επιλέγει να είναι, επιλέγοντας παράλληλα κι εμείς τη συνειδητή παρουσία μας ή όχι, χωρίς την ανάγκη κατηγοριοποίησης, κατηγορίας ή άμυνας.

Τα αδέλφια της έχουν μεγαλώσει, έχουν πλέον τις δικές τους ζωές και ζουν μακριά. Όμως τ’ αγαπάει χωρίς απαιτήσεις και επικοινωνούν τηλεφωνικώς ή στο Skype, κάτι που της προσφέρει την έννοια της αγάπης χωρίς να γνωρίζει αποστάσεις. Όταν συναντιούνται τους χαίρομαι, καθώς ο καθένας τους διαπιστώνει κι άλλες, κρυμμένες πτυχές του εαυτού του.

Οι φίλοι της είναι άνθρωποι που βρίσκονται στην καρδιά της, είτε είναι οικογένεια, είτε ενήλικες είτε παιδιά, που αποφασίζουν να ανοίξουν τον εαυτό τους και την καρδιά τους. Θα πρέπει να είναι έτοιμοι να πάρουν, όχι μόνο να δώσουν τα έτοιμα δεδομένα τους...

Τον παππού της που έφυγε και πρόλαβε να τον γνωρίσει,  τον συζητάμε συχνά σα να είναι ακόμα εδώ, με χαρά, γέλιο και όμορφες αναμνήσεις.

Μια από τις καλύτερες της φίλες είναι ο άνθρωπος που βρέθηκε και μας βοήθησε σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μας. Όταν την αποκαλεί "μαμά" δεν αισθάνομαι απειλή ή σύγκριση.  Όπως και τον άνθρωπο που με βοήθησε στα πρώτα χρόνια της ζωής της,  που εξακολουθεί να βρίσκεται πολύ κοντά μας. Άνθρωποι της καρδιάς, η πνευματική μας οικογένεια...

Δεν διαχωρίζει τα παιδιά σε αγόρια ή κορίτσια,  ηλικία ή πώς φαίνονται. Με αυτοπεποίθηση αναλαμβάνει να πάει να συστηθεί, ακόμα κι αν είναι κολλημένα στους γονείς τους ή παίζουν μεταξύ τους. Όλοι,  μικροί μεγάλοι, στη γειτονιά, τη γνωρίζουν,  όχι γιατί έχει επιβάλει την παρουσία της,  μα γιατί είναι αυθεντική και αγγίζει την καρδιά όσων συναντάει.  

Οι μέρες περνούν ευχάριστα, άλλοτε με δοκιμασίες που συναντάμε, άλλοτε με προκλήσεις που ξεπερνάμε. Όμως η «κοινωνικοποίηση» παραμένει ένα κοινωνικά φτιαχτό θέμα, που δεν μας απασχολεί, καθώς η φυσιολογική παρουσία σε όλες τις πτυχές της ζωής, της προσφέρει το βίωμα αυτού που ο Δυτικός πολιτισμός έχει κατατάξει σε πρόβλημα και φοβία.

Μπορεί να στερούμαστε πολλά που τα περισσότερα παιδιά θεωρούν δεδομένα και κεκτημένα δικαιώματα, μα έχουμε η μια την άλλη, έχουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε και θεωρούμε τους εαυτούς μας ευλογημένους γι αυτό. Οι μέρες μας είναι αποκαλυπτικές και υπέροχες, ό,τι κι αν συμβαίνει, αγνοούμε τι σημαίνει ανία ή ρουτίνα και  λειτουργούμε με σεβασμό απέναντι στη ζωή, με διάθεση συνεργασίας και μάθησης σε ό,τι κάνουμε.

Ζει και υπάρχει στον πραγματικό κόσμο, όχι στον φτιαχτό που πλασάρεται... Αυτή, είναι η "κοινωνικοποίησή" της... και η δική μου μαζί!