Να δώσουμε τέλος στην ομηρία της παιδικής ηλικίας

(αναδημοσίευση)

Σα νέοι γονείς έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι/ες με τις προβληματικές που περιβάλουν αυτήν την ιδιάζουσα κοινωνική ομάδα- τους γονείς. Εδώ και κάποια χρόνια κάποιες/οι από εμάς προσπαθούμε τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο να αντιπαλέψουμε το παραδεδομένο μοντέλο γονεϊκότητας. Συχνά πατώντας σε άγνωστα και επισφαλή μονοπάτια.

Προσπαθώντας να διερευνήσουμε τις δυνατότητες δημιουργίας μιας άλλης ρητορικής – έξω από την κυρίαρχη, σε θέματα που αφορούν τα παιδιά συνολικά, συμπράξαμε στη δημιουργία μιας αυτοοργανωμένης κοινότητας γονιών, παιδιών και παιδαγωγών, αυτή του Μικρού Δέντρου. Με αίσθημα συλλογικής ευθύνης προχωρήσαμε στην εφαρμογή παιδαγωγικών πρακτικών, επικεντρωμένων στην μη κατευθυντικότητα και στη βιωματική μάθηση. Η πρακτική αυτή προσέκρουσε αναγκαστικά στην επικρατούσα συνθήκη της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Δεν θα μπορούσε να έχει γίνει διαφορετικά άλλωστε.

Και ποιο το πρόβλημα, θα αναρωτιόταν κανείς, με την υποχρεωτική εκπαίδευση, αφού η υποχρεωτική θητεία στα σχολεία, διασφαλίζει ίσες ευκαιρίες σε όλους, παρεμποδίζει την παιδική παραμέληση και διδάσκει αρχές και αξίες στους πολίτες του μέλλοντος.

Κι όμως, το σχολείο όπως υπάρχει σήμερα, καλλιεργεί την πειθαρχεία, τον ανταγωνισμό και την κατήφεια ενώ στέκεται αδύναμο μπροστά στις ταξικές ανισότητες, τις οποίες συχνά μεγεθύνει. Μέσα στις απρόσωπες σχολικές αίθουσες, ο παιδικός ενθουσιασμός συχνά ασφυκτιά. Έννοιες όπως η βιωματική μάθηση, η ενεργητική ακρόαση, η ενσυναίσθηση, η εξερεύνηση, η συναισθηματική ισορροπία, η σωματική έκφραση, η μη κατευθυντικότητα, είναι άγνωστες στο αρτηριοσκληρωτικό αναλυτικό πρόγραμμα του Υπουργείου, στην καθημερινότητα ενός σχολείου που λειτουργεί με ξεπερασμένες παιδαγωγικές μεθόδους και εις βάρος της παιδικής ηλικίας. Ενός σχολείου που μοιράζει μαζί με τους βαθμούς και την ανία. Τα παιδιά στερούνται καθημερινά την αξιοπρέπεια και την ελευθερία-που κάθε κοινωνική ομάδα δικαιούται.

Κι όμως η παραπάνω συνθήκη είναι με βάση τον νόμο αναπόδραστη. Δεν δίνεται δυνατότητα άλλης νόμιμης επιλογής. Κάθε παρέκκλιση τιμωρείται από τον νόμο ακόμα κι όταν ο γονιός είναι σε θέση να αποδείξει πως ούτε παραμελεί το παιδί, ούτε επεμβαίνει στην κοινωνικοποίηση του, κι αντίθετα φροντίζει επαρκώς για την μόρφωση του.

Τα παραπάνω αποδείχθηκαν περίτρανα, όταν μία οικογένεια από εμάς πήρε την απόφαση να μην ακολουθήσει τον μονόδρομο της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, δοκιμάζοντας άλλο πλαίσιο διαπαιδαγώγησης. Το παιδαγωγικό αυτό πλαίσιο προέκυψε μέσα από συλλογικές διαδικασίες κι είχε ως βασικό άξονα και επιλογή τόσο την καλλιέργεια των δεξιοτήτων των παιδιών όσο και την διαπαιδαγώγηση τους, μέσα από διαδικασίες που προκρίνουν την ελεύθερη μάθηση και με σεβασμό των δικαιωμάτων τους.

Αποφασίσαμε τότε να στηρίξουμε συλλογικά την επιλογή αυτή και τις πιθανές νομικές της συνέπειες. Οι γονείς βρέθηκαν αντιμέτωποι με την δικαιοσύνη και η υπόθεση εκδικάστηκε το Μάιο. Το δικαστήριο επέβαλε πρόστιμο για την μη φοίτηση στις δύο πρώτες χρονιές της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, παρόλο που στις κατατακτήριες εξετάσεις που διοργανώθηκαν από το σχολείο, το πεδίο των γνώσεων του παιδιού κρίθηκε ως «απόλυτα ικανοποιητικό» για να εγγραφεί στην αντίστοιχη της ηλικίας του τάξη. Η ξεκάθαρη υπεράσπιση της παιδαγωγικής επιλογής που έγινε συνειδητά και όχι από αμέλεια δεν μείωσε το πρόστιμο. Μάλλον το αντίθετο συνέβη.

Στηρίζοντας τόσο την παιδαγωγική επιλογή όσο και την ειλικρινή υπεράσπιση των θέσεων τους στο δικαστήριο, υλοποιώντας τη δέσμευση μας για συλλογική ευθύνη, καλούμε όσους το νιώθουν να στηρίξουν ηθικά και οικονομικά τους δυο γονείς .

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ.

Να δώσουμε τέλος Στην Ομηρία της Παιδικής Ηλικίας.

Ο δρόμος Φτιάχνεται Περπατώντας.



Πηγή: Παιδικό Στέκι "Το Σπόρι"

https://paidikostekitospori.wordpress.com/