Ό,τι μάς φοβίζει...

Ποιος  μας έπεισε και πότε μάθαμε να φοβόμαστε ό,τι δεν γνωρίζουμε; Γιατί πιστεύουμε πως το άγνωστο είναι απειλητικό και αρνητικό; Βαθιά μέσα μας επικαλούμαστε τα ένστικτα της επιβίωσης για να αποφύγουμε όλα όσα δεν γνωρίζουμε.

Ρητορικές ερωτήσεις, που ακυρώνονται μόνο στο παρόν, όταν τολμούμε να τις θέτουμε αληθινά...

Με ένα ελεύθερο παιδί πρέπει να σπας όλους τους κανόνες, καθώς τους επιβάλλεις. Είναι μια λεπτή ισορροπία σε ένα τεντωμένο σχοινί, συνεχώς. Γιατί δεν μπορείς να πεις ψέματα, δεν μπορείς να αθετήσεις αυτό που προσπαθείς να διδάξεις. Και δεν μπορείς να ΜΗ διδάξεις.

Σε βλέπει, σε ακούει, σε διαισθάνεται. Μυρίζεται το ψέμα και την αλήθεια σου, έστω κι αν δεν μπορεί να το εκφράσει με λόγια ή τη λογική. Μπερδεύεται και δεν εμπιστεύεται.

Το απλό είναι και το δυσκολότερο...

Δεν χρειάζεται να είμαι πάντα σωστή, πάντα τέλεια. Αλλά χρειάζεται να είμαι πάντα αληθινή, συνεπής, σταθερή στην Ουσία μου. Η Ουσία δεν βρίσκεται στην επιφάνεια (στα λόγια, στην όψη, στις συμβάσεις, στο κοινωνικό προφίλ μας) και δεν κρύβεται, έστω κι αν πολλοί δεν την ψάχνουν, δεν τη συνειδητοποιούν. Αυτό που Είσαι πραγματικά, αυτό μετρά.

Την πληροφορία τη βρίσκει, συχνά την ψάχνουμε μαζί, γιατί οι ερωτήσεις της έρχονται αστραπιαία, οπουδήποτε και δεν χρειάζεται να είμαι εγκυκλοπαίδεια, επί παντός θέματος. Αλλά την Ουσία, θα τη μάθει βιώνοντάς την, βλέποντας την πρακτικότητα και τη δύναμή της. Πιο εύκολα και με λιγότερο πόνο όταν είναι ακόμα παιδί.

Δυσκολεύομαι να κλείσω σε λίστα ή κατάλογο την Ουσία. Είναι ζωή, είναι πράξη, είναι πορεία και δεν είναι ηθική...είναι πολύ πέρα από αυτήν!

Να εμπιστεύεται τον Εαυτό της αφού μάθει να ξεχωρίζει το μικρό εγώ της; Να μάθει να σκέφτεται μόνη της αντί απλά να υιοθετεί απόψεις άλλων (ακόμα και τις δικές μου); Να μπορεί να υπάρχει αρμονικά και δημιουργικά με τη ζωή της, τους γύρω της; Να ξέρει βασικές Αξίες και έννοιες πρακτικά, εφαρμόζοντάς τες στην καθημερινότητά της; Όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα παράλληλα...

Να μη φοβάται να φοβάται, να καλωσορίζει το άγνωστο και να τολμά να δημιουργεί το καινούργιο. Να μη βασίζεται στην επιδοκιμασία και να μην αναζητά την αποδοχή και την επιβεβαίωση των άλλων. Να διευρύνει το νου της και να σπάει τα αντιληπτά όριά της...

Οι συζητήσεις μας είναι άπειρες και καθημερινές. Οι περισσότερες δεν θα χωρούσανε σε σχολικές αίθουσες και θα απειλούσαν τα "φυσιολογικά όρια" του επιτρεπτού της ηλικίας της.

Η ακαδημαϊκή γνώση που αποκτά φαίνεται να είναι χαοτική και χωρίς πρόγραμμα. Όμως δεν είδα κανένα όφελος από την προγραμματισμένη, διαμελισμένη γνώση που παπαγαλίσαμε στο σχολείο και στην οποία εξεταζόμασταν, έξω από τη φυσική και πραγματική ζωή μας.

Γιατί το μέλλον να με φοβίζει, όταν βλέπω το παρόν τόσο στέρεο, αληθινό και αποκαλυπτικά φρέσκο, καθημερινά; Γιατί να με φοβίζει η άποψη των γύρω μου, όταν είναι φανερό πως φοβούνται τη ζωή τους, την οποία δεν εξέτασαν ποτέ; Γιατί να κρύβω ό,τι βλέπω πως δουλεύει, πως εξελίσσεται και έχει Ουσία, στα τόσα ψέματα και τις συμβάσεις που μάθαμε να ακολουθούμε από συνήθεια και φόβο;

Την "απόφαση" να μην ενταχθεί την παίρνουμε και οι δυο μας καθημερινά. Δεν είναι ένα συμβόλαιο που υπογράψαμε σε ένα συγκεκριμένο χρόνο και βάλαμε στο συρτάρι, όπως τόσα και τόσα που σκονίζονται, σκίζονται και ξεχνιούνται. Είναι μια νέα επιλογή καθημερινή, που λαμβάνουμε συνειδητά, με ευθύνη και σεβασμό στη ζωή μας, στην Ουσία μας.